The Creepy Story - Gloomy Sunday: Τα «χαμόγελα» που σταμάτησαν τις μαζικές αυτοκτονίες στη Βουδαπέστη του μεσοπολέμου...

Sunday is gloomy, my hours are slumberless
Dearest, the shadows I live with are numberless
Little white flowers will never awaken you
Not where the black coach of sorrow has taken you

Angels have no thoughts of ever returning you
Would they be angry if I thought of joining you?
Gloomy Sunday

Gloomy is Sunday, with shadows I spend it all
My heart and I have decided to end it all
Soon there'll be candles and prayers that are said I know
Let them not weep, let them know that I'm glad to go

Death is no dream, for in death I'm caressin' you
With the last breath of my soul, I'll be blessin' you
Gloomy Sunday

Dreaming, I was only dreaming
I wake and I find you asleep in the deep of my heart here
Darling I hope that my dream never haunted you
My heart is tellin' you how much I wanted you
Gloomy Sunday

Songwriters
SERESS, REZSO/JAVOR, LASZLO/LEWIS, SAMUEL M.

Published by
Lyrics © Warner/Chappell Music, Inc.

Read more: Billie Holiday - Gloomy Sunday Lyrics | MetroLyrics

The Creepy Story of How Budapest Became a "City of Smiles" in the 1930s

 

Στη δεκαετία του 1930, λίγο πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η όμορφη πόλη της Βουδαπέστης κέρδισε μια πολύ άσχημη φήμη. Η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας θεωρήθηκε η «Πόλη των Αυτοκτονιών».

Gloomy Sunday: το τραγούδι-υπεύθυνο για τις αυτοκτονίες
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά οι συνέπειες του και η οικονομική κρίση που ακολούθησε διέλυσε πολλές οικονομίες και προκάλεσε οξύτατα κοινωνικά προβλήματα.
Η Ευρώπη δυσκολευόταν να ορθοποδήσει. Τις μεγαλύτερες δυσκολίες αντιμετώπισαν τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.
Η κρίση οδήγησε πολλούς πολίτες στη απόγνωση.
Στη Βουδαπέστη άρχισαν οι αυτοκτονίες. Αρκετοί, μάλλον υπερβολικά, θεώρησαν ότι ένα τραγούδι που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1933, επηρέασε πολλούς κατοίκους της Βουδαπέστης ώστε να πάρουν την τελική απόφαση.
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος αυτοκτονίας ήταν ο πνιγμός, γι΄ αυτό και τα πλοία του λιμενικού αύξησαν τις περιπολίες στις όχθες του Δούναβη για να αποτρέψουν τους απελπισμένους Μαγυάρους.

Το τραγούδι λεγόταν, «Gloomy Sunday» – Ζοφερή Κυριακή και πιστεύεται ότι πολλοί αυτόχειρες πριν πνιγούν, άκουγαν αυτό το κομμάτι.
Έτσι, έμεινε γνωστό ως το Ουγγρικό Τραγούδι της Αυτοκτονίας.
Αρκετοί ραδιοφωνικοί σταθμοί απαγόρευσαν την αναμετάδοση επειδή συνδέθηκε με τις μαζικές αυτοκτονίες.
Μόνο το BBC, οκτώ χρόνια αργότερα «έπαιξε» το τραγούδι που ήταν διασκευή από την Μπίλυ Χόλιντεϊ.
Το τραγούδι ακούστηκε πρώτη φορά το 1933 από τον Rezso Seress:

Σχολείο Χαμόγελων.
Οι αυτοκτονίες έπρεπε να αντιμετωπιστούν και επιλέχθηκε ένας μάλλον παράδοξος τρόπος.
Ο καθηγητής Τζένο μαζί με τον υπνωτιστή Μπίνκζο αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία λέσχη γέλιου.
Αν και αρχικά η σκέψη ξεκίνησε σαν αστείο, το Σχολείο για Χαμόγελα είχε θετικό αποτέλεσμα. Μέχρι και σήμερα πολλοί νευρολόγοι και κλινικοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ακόμη κι ένα βεβιασμένο χαμόγελο έχει την δυνατότητα να «ξεγελάσει» τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Καθώς ο άνθρωπος χαμογελά, εκούσια ή ακούσια, ο εγκέφαλός του εκκρίνει ορμόνες που είναι υπεύθυνες για την ευτυχία και την καλή ψυχολογική κατάσταση.
Όταν το ποσοστό της αυτοχειρίας μειώθηκε, το σχολείο επικεντρώθηκε στην εκπαίδευση συγκεκριμένων τύπων χαμόγελων.
Οι δύο πρωτοπόροι του κλαμπ έδειχναν πώς χαμογελούσαν σημαντικά πρόσωπα της Ιστορίας, αλλά και διάσημες φιγούρες της εποχής.
Τα επικρατέστερα χαμόγελα ήταν αυτά του προέδρου Ρούσβελτ, το μειδίαμα της Τζοκόντα, αλλά και αινιγματικό γελάκι του Κλαρκ Γκεμπλ, του ηθοποιού που ενσάρκωσε τον γόη Ρετ Μπάτλερ στην ταινία
Όσα Παίρνει ο Άνεμος.
Για την εκμάθηση των διάσημων χαμόγελων χρησιμοποιούνταν ειδικές συσκευές, οι οποίες εφάρμοζαν στο πρόσωπο και στο στόμα των ανθρώπων που ήθελαν να χαμογελάνε παρόμοια με επιφανή πρόσωπα. Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον τρομαχτικό....

Το σχετικό άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα Τάιμς του Πέρθ της Αυστραλίας, στις 17 Οκτωβρίου του 1937:...

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou.gr

Σχετικά: The Creepy Story of How Budapest Became a "City of Smiles" in the 1930s

Μια Κυριακή θλιμένα περίμενα και περίμενα
με λουλούδια στά χέρια μου για τήν οδύνη πούχα δημιουργήσει
περίμενα ώσπου τα όνειρά μου σάν την καρδιά μου όλα σπάσανε
Τά λουλούδια οὀλα νεκρώθηκαν και τα λόγια δέν ειπώθηκαν
Η θλίψη που γνώρισα ήταν πέρα απο κάθε παρηγοριά
Ο χτύπος τής καρδιάς μια πένθιμη καμπάνα
Την πιό θλιβερή Κυριακή απ'όλες

Μετά ήρθε η Κυριακή που ήρθες να με βρείς
Με έφεραν στην εκκλησιά και σ΄'άφησα πίσω μου
Τα μάτια μου δέν μπορoύσαν να δούν ότι ήθελα να μ΄αγαπά
Το χώμα και τ'΄ανθη είνα παντοτεινά απο πάνω μου
η καμπάνα χτυπούσε για μένα κι ο άνεμος ψιθύριζε "'ποτέ"
Αλλά σ'΄εχω αγαπήσει και σ΄ευλογω για πάντα
Την τελευταία τών Κυριακών

==========================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"