Σχετικό: ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ ΦΥΣΙΚΑ:
Οι καλύτερες τροφές για να καθαρίσετε τους Πνεύμονες σας!!!
Στα Ομηρικά έπη αναφέρονται αρκετά φυτά, όμως με ατελείς περιγραφές επειδή πιθανότατα ο Όμηρος ήταν τυφλός. (Σχόλιο “τροφής”: Εντελώς άτοπο το συμπέρασμα, διότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, πως έκανε λεπτομερέστατες άλλες περιγραφές; Ενδεχομένως να μην τον ενδιέφερε να επεκταθεί για το θέμα ή οτιδήποτε άλλο, αλλά η δικαιολογία “ήταν τυφλός”, είναι τουλάχιστον φαιδρή!)
Τα «ανδροφόνα ή θυμοφθόρα φάρμακα» ήταν δηλητηριώδη βότανα με τα οποία επάλειφαν τα βέλη ή δηλητηρίαζαν την τροφή.
Τα «ήπια ή οδυνήφατα φάρμακα» ήταν τα παυσίπονα.
Τα «λυγρά ή κακά φάρμακα» ήταν αυτά, που προκαλούσαν αμνησία.
Πρόκειται για δρόγες με αντιχολινεργική δράση και εντονότατη ψυχοπληγική επίδραση:
΄Όπως φαίνεται, οι αρχαίοι Έλληνες ήδη από την προκλασσική εποχή γνώριζαν την επίδραση επί του ψυχισμού φυτών με αντιχολινεργικά αλκαλοειδή (πχ. τα Σολανώδη: Datura stramonium, Atropa belladonna, Hyoscyamus niger), τα οποία προκαλούν αμνησία και παραλήρημα.
Το μώλυ (από το ρήμα μωλύω= αφανίζω, αδυνατίζω, παραλύω) ήταν το αντίδοτο των λυγρών φαρμάκων (που το έδωσε ο Ερμής στον Οδυσσέα για να αποφύγει την επίδρασή τους). Είχε μαύρη ρίζα και γαλακτόχροα άνθη, η δε εξόρυξή του ήταν δύσκολη. Πολλές απόψεις έχουν διατυπωθεί σχετικά με την ταυτότητα του φυτού.
Κατά τον Θεόφραστο ένα ανάλογο φυτό με το μώλυ του Ομήρου εφύετο στην Κυλλήνη, αλλά η εκρίζωσή του ήταν εύκολη. Σύμφωνα με τον Sprengel, πρόκειται για το Allium nigrum (κρόμμυον το μέλαν), όμως αυτό έχει ρόδινα άνθη.
Το μώλυ περιγράφεται και από τον Διοσκουρίδη, ο οποίος το αναφέρει ως αλεξιφάρμακον.
Ο Πλίνιος εσφαλμένα θεώρησε το μώλυ ως μανδραγόρα. Κατά τον Matthiolus ήταν είδος κρομμύου.
Άλλοι το θεώρησαν είδος σκόροδου (Λιναίος) ή το ταύτισαν με τον μέλανα ελλέβορο, ο οποίος έχει μαύρη ρίζα, άσπρα άνθη, εξορύσσεται δύσκολα και φύεται στα Ασιατικά παράλια.
Κατά τον καθ. Εμμανουήλ τα μορφολογικά στοιχεία, που περιγράφει ο Όμηρος για το μώλυ προσομοιάζουν με αυτά της Frittilaria ή της Tulipa.
Η πιο σωστή άποψη είναι να αναζητηθεί η ταυτότητα του φυτού σε κάποιο αντιχολινεργικό αντίδοτο, οπότε πρέπει να περιέχει αντιχολινεστεράση (πχ. γαλανθαμίνη, που θεραπεύει την αντιχολινεργική δηλητηρίαση από τα αλκαλοειδή του τροπανίου και υπάρχει σε υψηλά ποσοστά στο Galanthus nivalis).
Περιγράφεται ως φάρμακο, που καταργούσε την συνειδησιακή επαφή προς τα εξωτερικά ερεθίσματα, καθώς και την μνημονική ανάπλαση των γεγονότων, δεν προκαλούσε όμως σύγχυση και ελάττωση της αντιλήψεως των ερεθισμάτων.
Επομένως, είχε καταπραϋντική επίδραση επί ορισμένων σχηματισμών του ρινεγκεφαλικού συστήματος, συντελώντας στη μείωση των κατεχολαμινών και της ακετυλοχολίνης και στην αύξηση της σεροτονίνης, προκαλώντας αμνησία.
Η ταυτότητα του φυτού, όπως και για το μώλυ, μέχρι σήμερα δεν είναι σαφώς γνωστή.
Ο Θεόφραστος ταυτίζει το νηπενθές του Ομήρου με το χαιρώνειον.
Κατά τον Πλίνιο ήταν το ελένιο (Inula helenium L.).
O Πλούταρχος και ο Γαληνός το ταυτίζουν με το βούγλωσσο (Anchusa italica Retz.).
Ορισμένοι το ταύτισαν με τον μανδραγόρα, άλλοι με την ινδική κάνναβι και τέλος με το όπιο.
Επίσης, στον Όμηρο αναφέρεται ένα είδος γάζας η ονομαζόμενη σφενδόνη από καλοστριμμένο μαλλί προβάτου, με την οποία περιέδεναν τα τραύματα. (Σχόλιο “τροφής”: Μέχρι πριν λίγα χρόνια η γιαγιά χρησιμοποιούσε ακατέργαστο μαλλί προβάτου με μία συνταγή – γιατροσόφι, για να μας δένει κατάγματα, διαστρέμματα, νευροκαβαλικεύματα!!! Και υπόψιν, ούτε ένα από αυτά τα χτυπήματα, δεν μας ενοχλεί με τις αλλαγές του καιρού, που συμβαίνει στις περιπτώσεις που βάζουμε γύψο…)
Η σφενδόνη-επίδεσμος αναφέρεται αργότερα και από τον Ιπποκράτη και από τον Γαληνό.
Προς το τέλος της προϊπποκρατικής περιόδου, η θεραπευτική έπαυσε να έχει ερμητικό χαρακτήρα και να ασκείται μόνο από τους ιερείς, αλλά και οι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την θεραπευτική, οι οποίοι όμως περιέπιπταν σε διάφορες άσκοπες θεωρίες.
Έτσι εμφανίσθηκαν οι φιλόσοφοι-ιατροί.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο υπήρχαν ιατρικές Σχολές και πριν από την ιπποκρατική περίοδο (Κυρήνης, Ρόδου, Κρότωνα, Κνίδου κ.ά), όπου οι Ασκληπιάδες δίδασκαν μυστικώς στους απογόνους τους την ιατρική, αλλά σταδιακά την μάθαιναν και ξένοι.
Ο Ιπποκράτης (460 π.κ.χ. – 377 ή 356 π.κ.χ.) έζησε την περίοδο, που μεσουράνησε ο ελληνικός πολιτισμός και χάρις στο έργο του η θεραπευτική απέκτησε δική της υπόσταση ως ανεξάρτητη επιστήμη.
Η παρατηρητικότητά του και η κρίση του τον ανέδειξαν στον σπουδαιότερο ιατρό της αρχαιότητας.
Με τον όρο Ιπποκρατική Ιατρική δηλώνεται όχι μόνο η ιατρική του Ιπποκράτη, αλλά και των μαθητών και των οπαδών του, που εργάστηκαν εμπνευσμένοι από το παράδειγμα και την διδασκαλία του.
Απομάκρυνε την θεραπευτική από την μαγεία και την δεισιδαιμονία και την στήριξε στην άμεση παρατήρηση και το πείραμα.
Στο έργο του Ιπποκράτη αριθμούνται 336 δρόγες χωρίς περιγραφή, πιθανόν διότι τα θεωρούσε γνωστά από τους ριζοτόμους.
Πίν. 1. Φαρμακολογική κατάταξη των δρογών στο έργο του Ιπποκράτη
Ιατρικά καθαρτικά: μέλας ελλέβορος (Helleborus officinalis), λευκός ελλέβορος (Veratrum album), ευφόρβιες: τιθύμαλλος (Euphorbia characias L.), ιπποφαές (E. spinosa L.), πέπλος (E. peplus L.), κυπαρυσσία (E. cyparissias L.), σίλφιο (Ferula assa- foetida L.), κνέστρον (Daphne gnidium), κνέωρον, κνίκος (Carthamus tinctorius L.), κολοκυνθίς αγρία (Citrullis colocynthis L.) κλπ.
Κουρκούμη
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Οι καλύτερες τροφές για να καθαρίσετε τους Πνεύμονες σας!!!
Στα Ομηρικά έπη αναφέρονται αρκετά φυτά, όμως με ατελείς περιγραφές επειδή πιθανότατα ο Όμηρος ήταν τυφλός. (Σχόλιο “τροφής”: Εντελώς άτοπο το συμπέρασμα, διότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, πως έκανε λεπτομερέστατες άλλες περιγραφές; Ενδεχομένως να μην τον ενδιέφερε να επεκταθεί για το θέμα ή οτιδήποτε άλλο, αλλά η δικαιολογία “ήταν τυφλός”, είναι τουλάχιστον φαιδρή!)
Τα «ανδροφόνα ή θυμοφθόρα φάρμακα» ήταν δηλητηριώδη βότανα με τα οποία επάλειφαν τα βέλη ή δηλητηρίαζαν την τροφή.
Τα «ήπια ή οδυνήφατα φάρμακα» ήταν τα παυσίπονα.
Τα «λυγρά ή κακά φάρμακα» ήταν αυτά, που προκαλούσαν αμνησία.
Πρόκειται για δρόγες με αντιχολινεργική δράση και εντονότατη ψυχοπληγική επίδραση:
΄Όπως φαίνεται, οι αρχαίοι Έλληνες ήδη από την προκλασσική εποχή γνώριζαν την επίδραση επί του ψυχισμού φυτών με αντιχολινεργικά αλκαλοειδή (πχ. τα Σολανώδη: Datura stramonium, Atropa belladonna, Hyoscyamus niger), τα οποία προκαλούν αμνησία και παραλήρημα.
Στην ραψωδία κ΄ της Οδύσσειας αναφέρεται ότι η Κίρκη χρησιμοποιούσε λυγρά φάρμακα, τα οποία έριχνε κρυφά σε ένα χυλώδες ρόφημα «τον κυκεώνα» (από Πράμνειο οίνο,κριθάλευρο και τριμμένο τυρί αιγός), στο οποίο προσέθετε και μέλι για να εξαλείψει την πικρή γεύση των φυτών και το προσέφερε στους συντρόφους του Οδυσσέα.
Το μώλυ (από το ρήμα μωλύω= αφανίζω, αδυνατίζω, παραλύω) ήταν το αντίδοτο των λυγρών φαρμάκων (που το έδωσε ο Ερμής στον Οδυσσέα για να αποφύγει την επίδρασή τους). Είχε μαύρη ρίζα και γαλακτόχροα άνθη, η δε εξόρυξή του ήταν δύσκολη. Πολλές απόψεις έχουν διατυπωθεί σχετικά με την ταυτότητα του φυτού.
Κατά τον Θεόφραστο ένα ανάλογο φυτό με το μώλυ του Ομήρου εφύετο στην Κυλλήνη, αλλά η εκρίζωσή του ήταν εύκολη. Σύμφωνα με τον Sprengel, πρόκειται για το Allium nigrum (κρόμμυον το μέλαν), όμως αυτό έχει ρόδινα άνθη.
Το μώλυ περιγράφεται και από τον Διοσκουρίδη, ο οποίος το αναφέρει ως αλεξιφάρμακον.
Ο Πλίνιος εσφαλμένα θεώρησε το μώλυ ως μανδραγόρα. Κατά τον Matthiolus ήταν είδος κρομμύου.
Άλλοι το θεώρησαν είδος σκόροδου (Λιναίος) ή το ταύτισαν με τον μέλανα ελλέβορο, ο οποίος έχει μαύρη ρίζα, άσπρα άνθη, εξορύσσεται δύσκολα και φύεται στα Ασιατικά παράλια.
Κατά τον καθ. Εμμανουήλ τα μορφολογικά στοιχεία, που περιγράφει ο Όμηρος για το μώλυ προσομοιάζουν με αυτά της Frittilaria ή της Tulipa.
Η πιο σωστή άποψη είναι να αναζητηθεί η ταυτότητα του φυτού σε κάποιο αντιχολινεργικό αντίδοτο, οπότε πρέπει να περιέχει αντιχολινεστεράση (πχ. γαλανθαμίνη, που θεραπεύει την αντιχολινεργική δηλητηρίαση από τα αλκαλοειδή του τροπανίου και υπάρχει σε υψηλά ποσοστά στο Galanthus nivalis).
Ένα άλλο φυτό, που αναφέρεται στην δ΄ ραψωδία της Οδύσσειας είναι το νηπενθές, το οποίο αφενός είχε έντονη φαρμακοδυναμική δράση σε συνέργεια με το κρασί και αφετέρου ήταν κατευναστικόν και παυσίλυπον.
Περιγράφεται ως φάρμακο, που καταργούσε την συνειδησιακή επαφή προς τα εξωτερικά ερεθίσματα, καθώς και την μνημονική ανάπλαση των γεγονότων, δεν προκαλούσε όμως σύγχυση και ελάττωση της αντιλήψεως των ερεθισμάτων.
Επομένως, είχε καταπραϋντική επίδραση επί ορισμένων σχηματισμών του ρινεγκεφαλικού συστήματος, συντελώντας στη μείωση των κατεχολαμινών και της ακετυλοχολίνης και στην αύξηση της σεροτονίνης, προκαλώντας αμνησία.
Η ταυτότητα του φυτού, όπως και για το μώλυ, μέχρι σήμερα δεν είναι σαφώς γνωστή.
Ο Θεόφραστος ταυτίζει το νηπενθές του Ομήρου με το χαιρώνειον.
Κατά τον Πλίνιο ήταν το ελένιο (Inula helenium L.).
O Πλούταρχος και ο Γαληνός το ταυτίζουν με το βούγλωσσο (Anchusa italica Retz.).
Ορισμένοι το ταύτισαν με τον μανδραγόρα, άλλοι με την ινδική κάνναβι και τέλος με το όπιο.
Επίσης, στον Όμηρο αναφέρεται ένα είδος γάζας η ονομαζόμενη σφενδόνη από καλοστριμμένο μαλλί προβάτου, με την οποία περιέδεναν τα τραύματα. (Σχόλιο “τροφής”: Μέχρι πριν λίγα χρόνια η γιαγιά χρησιμοποιούσε ακατέργαστο μαλλί προβάτου με μία συνταγή – γιατροσόφι, για να μας δένει κατάγματα, διαστρέμματα, νευροκαβαλικεύματα!!! Και υπόψιν, ούτε ένα από αυτά τα χτυπήματα, δεν μας ενοχλεί με τις αλλαγές του καιρού, που συμβαίνει στις περιπτώσεις που βάζουμε γύψο…)
Η σφενδόνη-επίδεσμος αναφέρεται αργότερα και από τον Ιπποκράτη και από τον Γαληνό.
Προς το τέλος της προϊπποκρατικής περιόδου, η θεραπευτική έπαυσε να έχει ερμητικό χαρακτήρα και να ασκείται μόνο από τους ιερείς, αλλά και οι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την θεραπευτική, οι οποίοι όμως περιέπιπταν σε διάφορες άσκοπες θεωρίες.
Έτσι εμφανίσθηκαν οι φιλόσοφοι-ιατροί.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο υπήρχαν ιατρικές Σχολές και πριν από την ιπποκρατική περίοδο (Κυρήνης, Ρόδου, Κρότωνα, Κνίδου κ.ά), όπου οι Ασκληπιάδες δίδασκαν μυστικώς στους απογόνους τους την ιατρική, αλλά σταδιακά την μάθαιναν και ξένοι.
Η θεραπευτική διδάσκετο, επίσης, από τους περιοδευτές, που ήταν πλανώδιοι θεραπευτές και από τους ιατροσοφιστές, που δεν ήταν ιατροί, αλλά σοφιστές και εκμεταλλευόταν την αμάθεια και την ευπιστία.Ακόμη υπήρχαν οι στρατιωτικοί ιατροί, οι αλειπτές ή μειγματοπώλες, που εμπορεύοντο φάρμακα, δηλητήρια, καλλυντικά κλπ., οι φαρμακείς ή φαρμακίδες, γυναίκες, που ασχολούντο με τη συλλογή βοτάνων, οι μυροπώλες, που πωλούσαν μύρα, αλοιφές, θυμιάματα κλπ και οι μαιές, γυναίκες καταγόμενες συνήθως από τη Φρυγία και την Θεσσαλία, που εκτός των άλλων ασχολούντο με τα εκτρωτικά φάρμακα.
Ο Ιπποκράτης (460 π.κ.χ. – 377 ή 356 π.κ.χ.) έζησε την περίοδο, που μεσουράνησε ο ελληνικός πολιτισμός και χάρις στο έργο του η θεραπευτική απέκτησε δική της υπόσταση ως ανεξάρτητη επιστήμη.
Η παρατηρητικότητά του και η κρίση του τον ανέδειξαν στον σπουδαιότερο ιατρό της αρχαιότητας.
Με τον όρο Ιπποκρατική Ιατρική δηλώνεται όχι μόνο η ιατρική του Ιπποκράτη, αλλά και των μαθητών και των οπαδών του, που εργάστηκαν εμπνευσμένοι από το παράδειγμα και την διδασκαλία του.
Απομάκρυνε την θεραπευτική από την μαγεία και την δεισιδαιμονία και την στήριξε στην άμεση παρατήρηση και το πείραμα.
Στο έργο του Ιπποκράτη αριθμούνται 336 δρόγες χωρίς περιγραφή, πιθανόν διότι τα θεωρούσε γνωστά από τους ριζοτόμους.
Πίν. 1. Φαρμακολογική κατάταξη των δρογών στο έργο του Ιπποκράτη
Ιατρικά καθαρτικά: μέλας ελλέβορος (Helleborus officinalis), λευκός ελλέβορος (Veratrum album), ευφόρβιες: τιθύμαλλος (Euphorbia characias L.), ιπποφαές (E. spinosa L.), πέπλος (E. peplus L.), κυπαρυσσία (E. cyparissias L.), σίλφιο (Ferula assa- foetida L.), κνέστρον (Daphne gnidium), κνέωρον, κνίκος (Carthamus tinctorius L.), κολοκυνθίς αγρία (Citrullis colocynthis L.) κλπ.
Διαιτητικά καθαρτικά: Λινόζωστις (Merculialis annua L.), κράμβη (Brassica oleracea L.), σκόροδο, πράσο, κρόμμυο, σέλινο, γλήχων (Mentha pulegium), ορίγανον, καλαμίνθη, θύμβρα, θύμος, εύζωμον (Eruca sativa L.), σκολοπένδριον (Asplenium ceterach L.) κλπ
Ανθελμινθικά: Άγνος (Vitex agnus-castus L.), κεδρέλαιο, κρόμμυα κλπ
Εμετικά: σκαμμωνία (Convolvulus scammonia L.), θαψία (Thapsia garganica L-Umbelli-ferae), ύσσωπος, σκόροδον κλπ
Σε διαρκείς εμέτους: βασιλικός
Σε αιματεμέσεις: τορδύλιο, σήσαμον
Αποχρεμπτικά: διάφορα χειλανθή, λιβανωτός, σμύρνα (Balsamodendron myrrha Nees), χαλβάνη (Ferula galbaniflua Boiss. et Buhse), βήχιον (Tussilago farfara L.), τρίφυλλον (Psorea bituminosa L.) κλπ
Γαργαρίσματα, εισπνοές: ορίγανον, θύμβρα, πήγανον, άνισον, μύρρα, ρους (Rhus coriaria L.-Anacardiaceae)
Διουρητικά: σκόροδον, κρόμμυον, πράσον, πετροσέλινο, κρίθμον (Crithmum maritimum L.-Umbelliferae), βούπρηστις (ζωική δρόγη, πιθανόν ανάλογη των κανθαρίδων) κλπ
Εφιδρωτικά: τρίφυλλον, χυμός σιλφίου
Στυπτικά εντερικού σωλήνος: μήκων, σίδια (=ο φλοιός από τα ρόδια), μέσπιλα, κυδώνια, λίνον, ερυδρόδανον (Gallium aparine L. ή Rubia tinctoria L. ή R. lucida L.), κορίαννον
Πταρμικά: ελλέβορος, βέρατρον, σίλφιον, πέπερι, κρόμμυα, σκίλλα κλπ
Καυστικά: ελλέβορος, ελατήριο (Ecbalium elaterium L.), χυμός συκής, ευάνθεμον (Matricaria chamomilla L.), χαμαιλέων μέλας (Carthamus corymbosus L.?)
Δερματικά: γλίσχρασμα κριθής, ρίζα και σπέρματα κράμβης, χυμός σεύτλου, ρίζα ελατηρίου, λάπαθο άγριο, αλκυόνειο (Alcyoneum cortoneum Pall. ή A. papilosum Pall. ή A. palmatum Pall.)
Ψηκτικά: σεύτλον, σέλινο, βάτος (Rubus sp.), ράμνος (Rhamnus oleoides L.) κλπ.
Τριχαυξητικά: κύμινο, ομφάκιο (χυμός από άωρα σταφύλια)
Τραυματικά: κόμμι, κηρόπισσος, ρητίνη, λιβανωτός, μύρρα, ρητίνη τερμινθίνη (Pistacia terebinthus L.), μαστίχα κλπ.
Ανθελμινθικά: Άγνος (Vitex agnus-castus L.), κεδρέλαιο, κρόμμυα κλπ
Εμετικά: σκαμμωνία (Convolvulus scammonia L.), θαψία (Thapsia garganica L-Umbelli-ferae), ύσσωπος, σκόροδον κλπ
Σε διαρκείς εμέτους: βασιλικός
Σε αιματεμέσεις: τορδύλιο, σήσαμον
Αποχρεμπτικά: διάφορα χειλανθή, λιβανωτός, σμύρνα (Balsamodendron myrrha Nees), χαλβάνη (Ferula galbaniflua Boiss. et Buhse), βήχιον (Tussilago farfara L.), τρίφυλλον (Psorea bituminosa L.) κλπ
Γαργαρίσματα, εισπνοές: ορίγανον, θύμβρα, πήγανον, άνισον, μύρρα, ρους (Rhus coriaria L.-Anacardiaceae)
Διουρητικά: σκόροδον, κρόμμυον, πράσον, πετροσέλινο, κρίθμον (Crithmum maritimum L.-Umbelliferae), βούπρηστις (ζωική δρόγη, πιθανόν ανάλογη των κανθαρίδων) κλπ
Εφιδρωτικά: τρίφυλλον, χυμός σιλφίου
Στυπτικά εντερικού σωλήνος: μήκων, σίδια (=ο φλοιός από τα ρόδια), μέσπιλα, κυδώνια, λίνον, ερυδρόδανον (Gallium aparine L. ή Rubia tinctoria L. ή R. lucida L.), κορίαννον
Πταρμικά: ελλέβορος, βέρατρον, σίλφιον, πέπερι, κρόμμυα, σκίλλα κλπ
Καυστικά: ελλέβορος, ελατήριο (Ecbalium elaterium L.), χυμός συκής, ευάνθεμον (Matricaria chamomilla L.), χαμαιλέων μέλας (Carthamus corymbosus L.?)
Δερματικά: γλίσχρασμα κριθής, ρίζα και σπέρματα κράμβης, χυμός σεύτλου, ρίζα ελατηρίου, λάπαθο άγριο, αλκυόνειο (Alcyoneum cortoneum Pall. ή A. papilosum Pall. ή A. palmatum Pall.)
Ψηκτικά: σεύτλον, σέλινο, βάτος (Rubus sp.), ράμνος (Rhamnus oleoides L.) κλπ.
Τριχαυξητικά: κύμινο, ομφάκιο (χυμός από άωρα σταφύλια)
Τραυματικά: κόμμι, κηρόπισσος, ρητίνη, λιβανωτός, μύρρα, ρητίνη τερμινθίνη (Pistacia terebinthus L.), μαστίχα κλπ.
Στυπτικά: κηκίδες (οι καρποί της βελανιδιάς), μυρίκη (Τamarix africana Desf.), κέδρος (Juniperus oxycedrus L.), πίτυς (πεύκο, Pinus pinea), νάρθηξ (Ferula glauca L.), πολύκνημον (Mentha vulgaris L. ή Prunella vulgaris L ή Melissa sp.)
Οφθαλμικάμύρρα, κρόκος, έβενος, όπιο, ανεμώνη, αίγειρος (Populus nigra L.). Ως έκδοχον χρησιμοποιείτο το νέτωπον (πικραμυγδαλέλαιο)
Οφθαλμικάμύρρα, κρόκος, έβενος, όπιο, ανεμώνη, αίγειρος (Populus nigra L.). Ως έκδοχον χρησιμοποιείτο το νέτωπον (πικραμυγδαλέλαιο)
Επί μητρικών νόσων: μελάνθιο (Nigella sativa L.- Ranunculaceae), ψευδομελάνθιο (τα εργότια της ερυσιβώδους όλυρας)
Επί γυναικολογικών νόσων: μάραθο, κύμινο, άνισο, γλήχων, μύρρα, κρόκος, ακτή (Sambucus nigra L.), μίνθη, πετροσέλινο, ελελίφασκος, χαμαίμηλο, κιννάμωμο, κασσία (Canella alba Murr.?), κορίαννον κλπ
Τα ιπποκρατικά φάρμακα παρουσιάζουν ασάφεια, διότι μόνο το όνομά τους αναφέρεται, ουσιαστικά η Φαρμακογνωσία αρχίζει με τον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη.
Ο Θεόφραστος (372-287 π.κ.χ.) γεννήθηκε στην Ερεσσό της Λέσβου.
Υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, τον οποίο και διαδέχθηκε στην Περιπατητική Σχολή.
Φαρμακογνωστικά έργα του είναι:
“Περί φυτών Ιστορία”: 9 βιβλία, όπου αναφέρονται ονομαστικά τα φυτά, η γένεσή τους, η ανάπτυξη, ο πολ/σμός, η μορφολογία, η γεωγραφική προέλευσή τους και τέλος η ιαματική τους δύναμη. Το ένατο βιβλίο είναι κυρίως φαρμακολογικό.
“Περί φυτών αιτίαι”: 6 βιβλία. Είναι συνέχεια του προηγούμενου και ερμηνεύει βάσει των αριστοτελικών δογμάτων την γένεση, τον πολ/σμό και τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών.
Περιγράφεται η χλωρίδα πολλών περιοχών της Ελλάδας (Όλυμπος, Μακεδονία, Στρυμώνας, Ροδόππη, Κωπαΐδα, Αρκαδία) και της Κυρηναϊκής (αναφορές στα Palmaceae της Λιβύης).
Δεν γνωρίζουμε αν όλες οι βοτανικές περιγραφές είναι δικές του ή και των βοηθών του, αλλά λόγω της αξιοθαύμαστης ακρίβειας συμπεραίνεται ότι οι περισσότερες στηρίζονται στις προσωπικές του παρατηρήσεις.
Κατά την ελληνιστική περίοδο, το κέντρο του πολιτισμού από την Αθήνα μεταφέρεται στην Αλεξάνδρεια, όπου ιδρύθηκε το ονομαζόμενο “Μουσείο”, που ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο, με κυριώτερη Σχολή την Ιατρική.
Χωρίς ακόμη να διαχωριστεί η Φαρμακευτική από την Ιατρική, εντούτοις γινόταν διάκριση σε τρεις κλάδους: Χειρουργική, Διαιτητική (που ασχολείτο με την παθολογία) και Φαρμακευτική.
Δύο σημαντικές Σχολές ιδρύθηκαν: η Εμπειρική από τον Ηρόφιλο (3ος π.κ.χ. αιών) καιη Δογματική από τον Ερασίστρατο (3ος π.κ.χ. αιών).
Οι οπαδοί της Εμπειρικής Σχολής δεν αναζητούσαν τα αίτια της νόσου, συσχέτιζαν απλώς τα περιστατικά και χρησιμοποιούσαν όμοια φάρμακα με αυτά παρεμφερών περιπτώσεων.
Τελικώς κατέληγαν στην πολυφαρμακία.
Τα ιπποκρατικά φάρμακα παρουσιάζουν ασάφεια, διότι μόνο το όνομά τους αναφέρεται, ουσιαστικά η Φαρμακογνωσία αρχίζει με τον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη.
Ο Θεόφραστος (372-287 π.κ.χ.) γεννήθηκε στην Ερεσσό της Λέσβου.
Υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, τον οποίο και διαδέχθηκε στην Περιπατητική Σχολή.
Φαρμακογνωστικά έργα του είναι:
“Περί φυτών Ιστορία”: 9 βιβλία, όπου αναφέρονται ονομαστικά τα φυτά, η γένεσή τους, η ανάπτυξη, ο πολ/σμός, η μορφολογία, η γεωγραφική προέλευσή τους και τέλος η ιαματική τους δύναμη. Το ένατο βιβλίο είναι κυρίως φαρμακολογικό.
“Περί φυτών αιτίαι”: 6 βιβλία. Είναι συνέχεια του προηγούμενου και ερμηνεύει βάσει των αριστοτελικών δογμάτων την γένεση, τον πολ/σμό και τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών.
Περιγράφεται η χλωρίδα πολλών περιοχών της Ελλάδας (Όλυμπος, Μακεδονία, Στρυμώνας, Ροδόππη, Κωπαΐδα, Αρκαδία) και της Κυρηναϊκής (αναφορές στα Palmaceae της Λιβύης).
Δεν γνωρίζουμε αν όλες οι βοτανικές περιγραφές είναι δικές του ή και των βοηθών του, αλλά λόγω της αξιοθαύμαστης ακρίβειας συμπεραίνεται ότι οι περισσότερες στηρίζονται στις προσωπικές του παρατηρήσεις.
Κατά την ελληνιστική περίοδο, το κέντρο του πολιτισμού από την Αθήνα μεταφέρεται στην Αλεξάνδρεια, όπου ιδρύθηκε το ονομαζόμενο “Μουσείο”, που ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο, με κυριώτερη Σχολή την Ιατρική.
Χωρίς ακόμη να διαχωριστεί η Φαρμακευτική από την Ιατρική, εντούτοις γινόταν διάκριση σε τρεις κλάδους: Χειρουργική, Διαιτητική (που ασχολείτο με την παθολογία) και Φαρμακευτική.
Δύο σημαντικές Σχολές ιδρύθηκαν: η Εμπειρική από τον Ηρόφιλο (3ος π.κ.χ. αιών) καιη Δογματική από τον Ερασίστρατο (3ος π.κ.χ. αιών).
Οι οπαδοί της Εμπειρικής Σχολής δεν αναζητούσαν τα αίτια της νόσου, συσχέτιζαν απλώς τα περιστατικά και χρησιμοποιούσαν όμοια φάρμακα με αυτά παρεμφερών περιπτώσεων.
Τελικώς κατέληγαν στην πολυφαρμακία.
Θα πρέπει να είναι αυτονόητο ότι τα πνευμόνια μας είναι ένα από τα πιο σημαντικά όργανα του σώματός μας.
Κάθε μέρα ο μέσος
άνθρωπος χρειάζεται περίπου 20.000 αναπνοές. Κάθε μία από αυτές τις
αναπνοές τροφοδοτείται από τους πνεύμονές μας, που εργάζονται 24 ώρες
την ημέρα για να εισπνέουν α και να εξαγάγουν τα απαραίτητα αέρια για
την επιβίωση.
Οι ασθένειες των
πνευμόνων είναι μερικές από τις πιο κοινές ιατρικές καταστάσεις σε όλο
τον κόσμο. Αναπνευστικές ασθένειες κυμαίνονται από ήπιες έως
απειλητικές για τη ζωή, και περιλαμβάνουν παθήσεις όπως το άσθμα,
πνευμονία, τον καρκίνο του πνεύμονα, βρογχίτιδα, κυστική ίνωση και
άλλες.
Η άσκηση, η αποχή από
το κάπνισμα και την αποφυγή της ρύπανσης για τους ανθρώπους θα
εξασφαλίσει την υγεία των πνευμόνων. Η σωστή διατροφή μπορεί επίσης να
διαδραματίσει έναν μεγάλο ρόλο στη φροντίδα για την υγεία των πνευμόνων
σας;
Τα Σταυρανθή λαχανικά
Μια σταυρανθή λαχανικών
είναι οποιαδήποτε τρόφιμα που είναι μέλος της οικογένειας από τα λάχανα.
Είναι γενικά γεμάτα με αντιοξειδωτικά που βοηθούν τις τοξίνες να
φυσικά καθαρίσει το σώμα σας. Μερικές από τις πιο δημοφιλείς επιλογές
για τους ανθρώπους που επιδιώκουν την υγεία των πνευμόνων είναι το
μπρόκολο, το κουνουπίδι, το λάχανο και
Τροφές με καροτενοειδή
Καροτενοειδές είναι μια
πορτοκαλί χρωστική ουσία αντιοξειδωτική που κόβουν τους κινδύνους στην
ανάπτυξης καρκίνου του πνεύμονα. Τα καροτενοειδή βρίσκονται στα φρούτα
και τα λαχανικά χαρακτηρίζονται με πορτοκαλί ή κόκκινο χρώμα. Τα καρότα
είναι μια μεγάλη επιλογή, λόγω της βήτα-καροτίνη σε αυτά. Αυτό το
αντιοξειδωτικό μετατρέπεται την βιταμίνη Α, η οποία μπορεί να βοηθήσει
να μειώσει το περιστατικό του άσθματος.
Τα τρόφιμα με ωμέγα-3 λιπαρά οξέα
Αυτό το λιπαρό οξύ είναι
ζωτικής σημασίας για την υγεία σας. Προκαταρκτικές μελέτες δείχνουν
ότι τα τρόφιμα που είναι πλούσια σε λιπαρά οξέα έχουν ευεργετική
επίδραση στο άσθμα. Εάν δεν μπορείτε να πάρετε αρκετό από αυτό μέσα από
ψάρια, ξηρούς καρπούς ή λιναρόσπορος, δοκιμάστε τη λήψη ένα από τα πολλά
συμπληρώματα διαθέσιμα
Τροφές με φολικό οξύ
Αυτά τα τρόφιμα είναι
για την καταπολέμηση της διαδικασίας των καρκινογόνων ουσιών του
πνεύμονα και την πρόληψη μορφών καρκίνου. Μερικές μεγάλες επιλογές
περιλαμβάνουν το σπανάκι, σπαράγγια, παντζάρια και φακές.
Σκόρδο
Το σκόρδο έχει
παραμείνει μια βάση για διάφορες φυσικές πρακτικές υγείας, λόγω του
αντι-φλεγμονώδεις ιδιότητες. Το υψηλό επίπεδο της allicin μειώνει την
φλεγμονή και καταπολεμά τις λοιμώξεις. Καταστρέφει τις ελεύθερες ρίζες
και μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση του άσθματος.
Τροφές με βιταμίνη C
Τα τρόφιμα που περιέχουν
υψηλές ποσότητες βιταμίνης C θα βοηθήσουν τους πνεύμονές σας να
μεταφέρει αποτελεσματικά το οξυγόνο σε όλο το σώμα. Τα τρόφιμα που
είναι με καλές πηγές βιταμίνης C και δημοφιλείς επιλογές για την υγεία
των πνευμόνων είναι: ακτινίδια, πορτοκάλια, κόκκινες και πράσινες
πιπεριές (πιπεριές), τα εσπεριδοειδή, όπως τα πορτοκάλια, τα λεμόνια,
γκρέιπφρουτ και, λαχανικών και χυμών τομάτας, φράουλες, μπρόκολο,
ανανάδες, μάνγκο και πεπόνι πεπόνι.
Μούρα
Τα μούρα είναι ένα από
τα πλουσιότερα φρούτα αντιοξειδωτικά, που περιέχουν τις πολυφαινόλες
και ανθοκυανίνες του φλαβονοειδή β-καροτένιο, λουτεΐνη και ζεαξανθίνη.
Αυτά τα αντιοξειδωτικά προστατεύουν τους πνεύμονές σας από τον καρκίνο,
τις ασθένειες και την μόλυνση. Ερευνες αναφέρουν ότι ο χυμός φρούτων που
περιέχει σκούρα μούρα, όπως τα σμέουρα, τα βατόμουρα ή βατόμουρα,
μπορεί να βοηθήσει να μειώσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του
πνεύμονα.
Μήλα
Τα φλαβονοειδή εχει
ποικιλία βιταμινών στην διατήρηση της υγιούς αναπνευστική λειτουργία
και εμποδίζουν την ανάπτυξη των ασθενειών των πνευμόνων.
Τζίντζερ
Αυτό το μπαχαρικό είναι
απίστευτα εύκολο να ενσωματωθούν στο γεύμα σας για μια προστιθέμενη
γεύση και τόνωση της υγείας. Η αντι-φλεγμονώδη λειτουργία του καθαρίζει
τους πνεύμονές σας από την παρατεταμένη ρύπανσης που θα μπορούσε να
οδηγήσει σε προβλήματα υγείας.
Κουρκούμη
Αυτό το μπαχαρικό είναι
παρόμοια με το τζίντζερ στα οφέλη για την υγεία των πνευμόνων τους με
αντι-φλεγμονώδεις ιδιότητες. Ως ένα πρόσθετο πλεονέκτημα τα υψηλά ποσά
της κουρκουμίνης μπορεί να οδηγήσει στην εξάλειψη των καρκινικών
κυττάρων.
Γκρέιπ φρουτ
Η πικρή γεύση του
φρούτου, θα επωφεληθεί από τον πλούτο του πνεύμονα με στήριξη των
βιταμινών και ανόργανων συστατικών σε αυτό. Οι εμπειρογνώμονες υγείας
δείχνουν ότι τα φλαβονοειδή στα φρούτα είναι δυνατά για τον καθαρισμό
από τους πνεύμονες που έχουν πραγματοποιηθεί από καρκινογόνες ουσίες.
Ρόδια
Αυτό το φρούτο περιέχει
πολλά αντιοξειδωτικά που είναι καλό να συμπεριλάβετε στη διατροφή σας.
οι διατροφικές ιδιότητες του αυτό το νόστιμο φρούτο μπορεί να
επιβραδύνει την ανάπτυξη των θεμάτων των πνευμόνων συμπεριλαμβανομένης
της ανάπτυξης του όγκου.
Τρόφιμα με μαγνήσιο
Το μαγνήσιο είναι ένα
μέταλλο που είναι συνήθως συνιστάται σε άτομα που πάσχουν από άσθμα
θέματα. Μπορεί να αυξήσει την χωρητικότητα των πνευμόνων και να
αξιοποιεί την αποτελεσματικότητα της αναπνευστικής διαδικασίας. Ένας
εύκολος τρόπος για να πάρετε αυτό το ορυκτό είναι μέσα από σπόρους,
ξηρούς καρπούς ή φασόλια.
Νερό
Για άλλη μια φορά, όταν
πρόκειται για την φυσική υγεία το νούμερο ένα φάρμακο που συνήθως είναι
το νερό. Αν και μπορεί να φαίνεται ήπιο, το σώμα μας το χρειάζεται για
πολλούς και διάφορους λόγους. Περισσότερο νερό στη διατροφή σας μπορεί
να κάνει την διαδικασία του κυκλοφορικού σας που εργάζεται,
διατηρώντας παράλληλα τους πνεύμονές σας ενυδατωμένους και έτοιμους να
καθαρίσουν τις ανεπιθύμητες τοξίνες.
Η αμερικανική ένωση
πνευμόνων λένε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι έκπληκτοι αν μάθουν
ότι τα τρόφιμα που τρώμε μπορεί να επηρεάσει την αναπνοή τους. Και
πράγματι, για άλλη μια φορά βλέπουμε ότι η διαφοροποίηση στην διατροφή
μας είναι σημαντική για την υγεία μας, καθώς κανένα μεμονωμένο τρόφιμο
δεν θα παρέχει όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειαζόμαστε. Έτσι, εάν
θέλετε να καθαρίσει τους πνεύμονές σας, μην ξεχάσετε να καταναλώνουν στη
διατροφή σας πολλά ποικιλία των παραπάνω τροφών για τη διατήρηση της
υγείας των πνευμόνων σας.
Μια άλλη τεχνική για τον
καθαρισμό των πνευμόνων σας είναι μέσα από η βαθιά αναπνοή. Μπορούμε
βαθιά ανάσα και εκπνεύστε πλήρως για να μεγιστοποιηθεί το αποτέλεσμα
καθαρισμού. Βαθιά αναπνοή και καθαρός αέρας είναι πολύ χρήσιμος για τη
διατήρηση των πνευμόνων να είναι υγιής και απαλλαγμένος από τις τοξίνες.
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.