Φορτσάκης, πρύτανης ΕΚΠΑ με 12 δημοσιεύσεις και μόλις 23 citations σε «27 χρόνια»
Δείτε την καρτέλα ΕΔΩ: avantipopolo
Τί πανεπιστήμιο θέλουμε; Η απάντηση μέσα από δύο εικόνες
Σχετικό: Πρύτανης ή διοικητής μονάδας;
Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τις δημοσιευμένες φωτογραφίες από την επεισοδιακή συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 30/10, που διεκόπη μετά την απαίτηση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), κ. Φορτσάκη, να αποχωρήσει από το χώρο μια ομάδα φοιτητών που είχε παρέμβει για να ζητήσει να συζητηθούν κάποια αιτήματά της.
Στις εικόνες αυτές αποτυπώνονται, μέσα από τις εκφράσεις και την κίνηση του προσφάτως εκλεγέντα Πρύτανη κ. Φορτσάκη και τη στάση και την έκφραση των Πανεπιστημιακών της Συγκλήτου από τη μία, και των παρευρισκόμενων φοιτητών από την άλλη, δύο απολύτως διαφορετικές λογικές ως προς το Πανεπιστήμιο που αρμόζει σε μια δημοκρατική χώρα. ...
Κοιτάξτε προσεκτικά τις φωτογραφίες, αφού προηγουμένως σκεφτείτε τις ιδιότητές του καθενός. Ο κ. Φορτσάκης και οι Συγκλητικοί είναι οι επικεφαλής των Πανεπιστημιακών δασκάλων του ΕΚΠΑ. Σκεφτείτε επίσης τί σημαίνει για σας δάσκαλος, από τις καλές ή κακές προσωπικές σας εμπειρίες. Σκεφτείτε ακόμα τί σημαίνει φοιτητής, με ποιες προσδοκίες βρέθηκε, μετά από σκληρή δοκιμασία και κόπο, στο δημόσιο πανεπιστήμιο, τί ζητάει από αυτό και τί είδος δασκάλων περιμένει να τον διδάξουν.
Ας δούμε πρώτα στην φωτογραφία τον κ. Φορτσάκη, τον πρώτο των πρώτων "Πανεπιστημιακό δάσκαλο" του ΕΚΠΑ. Απευθύνεται σε μια ομάδα, από εκείνους στους οποίους θα μεταφέρει "Παιδεία". Το ύφος του προδίδει τουλάχιστον ακραίο αυταρχισμό, αγριότητα, ακραία απειλή και εν τέλει μίσος προς τους "μαθητές" του. Η κίνηση του χεριού του δείχνει την έξοδο σε κάποιους που δικαιωματικά και μετά από μεγάλες θυσίες και κόπο κατάφεραν να κάνουν δεύτερο σπίτι τους το Πανεπιστήμιο για να κατακτήσουν γνώση και Παιδεία. Η όλη κίνησή του θυμίζει έντονα το περίφημο "Ράους" των αξιωματικών της Βέρμαχτ, όταν πήγαιναν να επιτάξουν στη διάρκεια της κατοχής ελληνικά σπίτια. Οι συσπάσεις του προσώπου του, μου θυμίζουν προσωπικά εικόνες από τον "Φύρερ" ή από τον Παπαδόπουλο της χούντας.
Κοιτάξτε τώρα τους υπόλοιπους συγκλητικούς. Αμήχανα βλέμματα, ανέκφραστα πρόσωπα, κάποιοι χασκογελούν, σαν να μην θέλουν να πάρουν θέση στην ύβρη, για ένα χώρο εκπαίδευσης, που διαδραματίζεται μπροστά τους με πρωταγωνιστή τον επικεφαλής τους. Άβουλοι, δειλοί, μοιραίοι....
Δείτε τώρα τα πρόσωπα των φοιτητών που παρακολουθούν τον κ. Φορτσάκη: Ήρεμα πρόσωπα, καμία οργή, μόνον έκπληξη και απέραντη απορία. Σαν να λένε: "Μα αυτό είναι το Πανεπιστήμιο που ονειρευτήκαμε;"
Ο αξιότιμος κ. Φορτσάκης είναι πολυσχιδής προσωπικότητα. Του αρέσει ο πολιτισμός μια και είναι Πρόεδρος του Ειδικού Ταμείου Οργάνωσης Συναυλιών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Είναι επίσης Πρόεδρος του Ελληνο-γαλλικού Σωματείου για την Παιδεία! Διδάσκει Δημόσιο Δίκαιο! Αναρωτιέμαι, αν αναλαμβάνει τέτοιες δραστηριότητες για να καλύψει τις υπόλοιπες, που αποκαλύπτουν ποιος πραγματικά είναι. Διότι, Πρύτανης με τέτοια συμπεριφορά, ούτε με τον Πολιτισμό ούτε με την Παιδεία μπορεί να έχει σχέση. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να έχει σχέση με την ελευθερία και τη δημοκρατία, ενώ δεν δικαιούται να κραυγάζει για εφαρμογή νόμων, όταν ο ίδιος, ως (και) Πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, έχει κουρελιάσει τον ίδιο τον ιδρυτικό της νόμο, επιμένοντας να λειτουργεί ένα Εποπτικό Συμβούλιο που έχει ακυρωθεί μετά την παραίτηση τριών μελών του, με καταγγελίες για απροκάλυπτες κυβερνητικές παρεμβάσεις.
Το Σύνταγμά μας, στο άρθρο 16, στις παραγράφους 1 και 2 αναφέρει ότι: "Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους... Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."
Ξανακοιτάξτε τις φωτογραφίες και αποφασίστε σε ποιων το ύφος αντιστοιχούν οι επιταγές αυτές του συντάγματος. Ποιους εξ αυτών θεωρείτε ελεύθερους πολίτες; Ποιο ύφος ταιριάζει στην Παιδεία που θέλουμε να έχουμε;
Οι νόμοι Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου έβαλαν τις βάσεις για τη διάλυση και την εμπορευματοποίηση του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Άλλος τρόπος να εφαρμοστούν δεν υπήρχε, παρά μόνον η βία, ο αυταρχισμός, τα ΜΑΤ και οι σεκιουριτάδες, ό,τι ακριβώς βρίσκεται στον αντίποδα του ρόλου του δημόσιου Πανεπιστήμιου, της αυτοτέλειάς του (που ορίζεται επίσης στο Σύνταγμα) και της δημιουργίας ελεύθερων ανθρώπων.
Η έρευνα και η διδασκαλία, οι δύο ισότιμες και αδιάσπαστες λειτουργίες του Πανεπιστημίου, έχουν ως κινητήρια δύναμη και ως προϋπόθεση για την εξέλιξή τους την ελευθερία και την αμφισβήτηση. Οι Φορτσάκηδες και οι άβουλοι συγκλητικοί αυτό ακριβώς θέλουν να κτυπήσουν, γιατί το σύστημα που υπηρετούν τρέμει τους ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες.
Οι μέρες είναι κρίσιμες για τα Πανεπιστήμια της χώρας. Οι φοιτητές και μερίδα τολμηρών Πανεπιστημιακών δασκάλων, που αντιστέκονται στη διάλυση των Πανεπιστημίων, ίσως δεν επαρκούν για να την αποτρέψουν.
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να πάρει θέση. Αρκεί να κοιτάξει τις δύο αυτές εικόνες. Τώρα! Αύριο θα είναι αργά...
Παρακολουθώντας τις αποσπασματικές εικόνες από την επεισοδιακή απόπειρα συνεδρίασης της συγκλήτου του Καποδιστριακού, σκεφτόμουν ότι όσοι δείχνουν να ποντάρουν όλα τα υπάρχοντά τους στον νυν πρύτανη του πανεπιστημίου και στις μεθόδους του, καλά θα κάνουν να φανούν πιο συγκρατημένοι, γιατί το όχημα που επέλεξαν δεν φαίνεται να μπορεί να πάει μακριά φέρνοντας σε πέρας την αποστολή με την οποία το έχουν φορτώσει. Η οργίλη αντίδρασή του απέναντι σε σπουδαστές που οφείλει να διδάξει και με το παράδειγμά του, συνέχεια των αυταρχικών μεθόδων που επιχείρησε να εφαρμόσει τις προηγούμενες μέρες (με κλειδαριές και σεκιουριτάδες στις εισόδους κτιρίων του ιδρύματος), μεθόδους που ούτε η χούντα αποτόλμησε, δείχνει άνθρωπο που πιστεύει ότι...
Από την αντίληψη αυτή έχει εξοβελιστεί η ιδέα του ακαδημαϊκού πολίτη, ιδέα που υπονοεί τη συνέχιση και στην πανεπιστημιακή ζωή της ιδιότητας του φορέα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε πλήρως ισότιμη βάση, αν όχι από προνομιακή θέση, λόγω της ιδιότητας του νέου διανοούμενου εργαζόμενου, κατά το καταστατικό της ΕΦΕΕ. Και, βέβαια, έχει αποκλειστεί ως βλασφημία η προσφώνηση «κύριε συνάδελφε» εκ μέρους των διδασκόντων προς τους διδασκομένους. Μια προσφώνηση συνηθισμένη ακόμα και στην προδικτατορική εποχή, η οποία – τύποις πολύ συχνά – υποδείκνυε τη σχέση ισότητας ανάμεσα σε διδάσκοντες και διδασκόμενους μέσα σ’ ένα ίδρυμα που υπηρετεί επιστήμες. Δηλαδή, σ’ ένα χώρο όπου η ίδια η ιστορία των επιστημών και η επιστημονική πρακτική αποτρέπουν την επιβολή οποιασδήποτε αυθεντίας και επιβάλλουν την αμφισβήτηση ως θεμελιώδη αρχή ύπαρξης της επιστήμης και της γνωστικής διαδικασίας.
Όσο κι αν η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματοποίηση του δημόσιου πανεπιστήμιου έχουν προχωρήσει σε βάθος, ήδη από την ψήφιση του διαβόητου νόμου Διαμαντοπούλου, η πρακτική του πρύτανη του Καποδιστριακού υπερβαίνει τα έως σήμερα εσκαμμένα: ο συγκεκριμένος άνθρωπος φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως πρωτοπόρου στην προσπάθεια επιβολής του νέου μοντέλου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με ιεραποστολικό μένος, που χαρακτηρίζει συνήθως όσους έχουν ως κίνητρο την υπηρέτηση των σκοπών μιας αυταρχικής εξουσίας. Στην κατεύθυνσή του αυτή μάλλον δεν πρόκειται να παρουσιάσει παρεκκλίσεις, γιατί πηγή της έμπνευσής του δεν φαίνεται να είναι οι πραγματικές ανάγκες της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά οι ανάγκες της πολιτικής εξουσίας, την οποία και συχνά-πυκνά επικαλείται για να αρύεται το όποιο κύρος και την όποια υλική ισχύ διεκδικεί. Μόνο που έτσι μοιάζει να ενεργεί ως εντεταλμένος της και όχι σαν εκλεγμένος πρώτος μεταξύ ίσων στο εσωτερικό της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση
Δικαιούμαστε να μιλάμε κυρίως για υλική ισχύ, γιατί η ηθική νομιμοποίησή του, όπως και όσων πρυτάνεων εκλέχτηκαν με το νέο, βαθιά αντιδημοκρατικό σύστημα, έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα από τον ίδιο τον τρόπο εκλογής του: διά του εκ των προτέρων αποκλεισμού ισχυρών αντιπάλων διεκδικητών του τίτλου από το Συμβούλιο Ιδρύματος, που λειτουργεί ως αυθαίρετος επιλογέας πριν από εμάς για εμάς. Το οποίο, ας σημειωθεί, αποτελείται από ανθρώπους εκτός της συγκεκριμένης πανεπιστημιακής κοινότητας. Το κύρος του, δηλαδή, πηγάζει σε μεγάλο βαθμό εκτός αυτής. Δεν την έχει ανάγκη και την υπονομεύει. Έτσι, ένας τρόπος απομένει σε κάθε πρύτανη για να επικρατήσει, αν θέλει να είναι πιστός στο νόμο που «τον σώζει και του δίνει την αιτία»: να λειτουργεί σε διαρκή αντιπαράθεση με την κοινότητα αυτή, ιδίως απέναντι στους φοιτητές.
Μπορεί, όμως, έτσι να επιχειρήσει να υπερβεί δημιουργικά τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται εκ των πραγμάτων σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, όπου βασική συνιστώσα είναι οι φοιτητές;
Επόπτης χωρίς εποπτεία
Αλλά ο νυν πρύτανης του Καποδιστριακού έχει ακόμη μία δυσκολία να δράσει χωρίς αυταρχισμό. Ενώ σε κάθε ευκαιρία επικαλείται τη νομιμότητα και καταγγέλλει τους παρανομούντες, ως πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της κακώνυμης ΝΕΡΙΤ παρακολουθούσε τα μέλη του εν λόγω συμβουλίου να παραιτούνται το ένα μετά το άλλο (Ζούλας, Χωμενίδης) απαθής και ατάραχος μπροστά στις ωμές κυβερνητικές παρεμβάσεις στη ΝΕΡΙΤ.
Όταν μάλιστα ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε ότι στον ίδιο δεν έγινε καμιά κυβερνητική παρέμβαση, καθότι δεν είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά του Εποπτικού. Τι εποπτεύει, άραγε, το περί ου ο λόγος συμβούλιο, αν δεν εποπτεύει την τήρηση της αρχής της ανεξαρτησίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης; Προφανώς προτιμά να εποπτεύει την τήρηση των εντολών της πολιτικής εξουσίας. Πράγμα που ταιριάζει και με την υπόθεση που κάναμε, ότι η ισχύς του πηγάζει από τις εντολές της εξουσίας αυτής.
Δεν είμαστε μάντεις, αλλά ένας τέτοιος πρύτανης, με αυτά τα προσόντα, δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματικό στήριγμα της αυταρχικής πολιτικής μιας κυβέρνησης. Το πιο πιθανό είναι να μείνει στην ιστορία ως ο πρύτανης που υπήρξε η αφορμή για την ανατροπή της.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Τί πανεπιστήμιο θέλουμε; Η απάντηση μέσα από δύο εικόνες
Σχετικό: Πρύτανης ή διοικητής μονάδας;
Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τις δημοσιευμένες φωτογραφίες από την επεισοδιακή συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 30/10, που διεκόπη μετά την απαίτηση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), κ. Φορτσάκη, να αποχωρήσει από το χώρο μια ομάδα φοιτητών που είχε παρέμβει για να ζητήσει να συζητηθούν κάποια αιτήματά της.
Του Νίκου Μιχαλίτση - thepressproject
Τις κοιτάζω για πολλή ώρα, γιατί διαπιστώνω ότι μέσα στις φωτογραφίες αυτές απεικονίζεται ανάγλυφα ολόκληρη η διαμάχη που διαρκεί από το 2006 ως προς το τί Πανεπιστήμιο θέλουμε.
Στις εικόνες αυτές αποτυπώνονται, μέσα από τις εκφράσεις και την κίνηση του προσφάτως εκλεγέντα Πρύτανη κ. Φορτσάκη και τη στάση και την έκφραση των Πανεπιστημιακών της Συγκλήτου από τη μία, και των παρευρισκόμενων φοιτητών από την άλλη, δύο απολύτως διαφορετικές λογικές ως προς το Πανεπιστήμιο που αρμόζει σε μια δημοκρατική χώρα. ...
Κοιτάξτε προσεκτικά τις φωτογραφίες, αφού προηγουμένως σκεφτείτε τις ιδιότητές του καθενός. Ο κ. Φορτσάκης και οι Συγκλητικοί είναι οι επικεφαλής των Πανεπιστημιακών δασκάλων του ΕΚΠΑ. Σκεφτείτε επίσης τί σημαίνει για σας δάσκαλος, από τις καλές ή κακές προσωπικές σας εμπειρίες. Σκεφτείτε ακόμα τί σημαίνει φοιτητής, με ποιες προσδοκίες βρέθηκε, μετά από σκληρή δοκιμασία και κόπο, στο δημόσιο πανεπιστήμιο, τί ζητάει από αυτό και τί είδος δασκάλων περιμένει να τον διδάξουν.
Ας δούμε πρώτα στην φωτογραφία τον κ. Φορτσάκη, τον πρώτο των πρώτων "Πανεπιστημιακό δάσκαλο" του ΕΚΠΑ. Απευθύνεται σε μια ομάδα, από εκείνους στους οποίους θα μεταφέρει "Παιδεία". Το ύφος του προδίδει τουλάχιστον ακραίο αυταρχισμό, αγριότητα, ακραία απειλή και εν τέλει μίσος προς τους "μαθητές" του. Η κίνηση του χεριού του δείχνει την έξοδο σε κάποιους που δικαιωματικά και μετά από μεγάλες θυσίες και κόπο κατάφεραν να κάνουν δεύτερο σπίτι τους το Πανεπιστήμιο για να κατακτήσουν γνώση και Παιδεία. Η όλη κίνησή του θυμίζει έντονα το περίφημο "Ράους" των αξιωματικών της Βέρμαχτ, όταν πήγαιναν να επιτάξουν στη διάρκεια της κατοχής ελληνικά σπίτια. Οι συσπάσεις του προσώπου του, μου θυμίζουν προσωπικά εικόνες από τον "Φύρερ" ή από τον Παπαδόπουλο της χούντας.
Κοιτάξτε τώρα τους υπόλοιπους συγκλητικούς. Αμήχανα βλέμματα, ανέκφραστα πρόσωπα, κάποιοι χασκογελούν, σαν να μην θέλουν να πάρουν θέση στην ύβρη, για ένα χώρο εκπαίδευσης, που διαδραματίζεται μπροστά τους με πρωταγωνιστή τον επικεφαλής τους. Άβουλοι, δειλοί, μοιραίοι....
Δείτε τώρα τα πρόσωπα των φοιτητών που παρακολουθούν τον κ. Φορτσάκη: Ήρεμα πρόσωπα, καμία οργή, μόνον έκπληξη και απέραντη απορία. Σαν να λένε: "Μα αυτό είναι το Πανεπιστήμιο που ονειρευτήκαμε;"
Ο αξιότιμος κ. Φορτσάκης είναι πολυσχιδής προσωπικότητα. Του αρέσει ο πολιτισμός μια και είναι Πρόεδρος του Ειδικού Ταμείου Οργάνωσης Συναυλιών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Είναι επίσης Πρόεδρος του Ελληνο-γαλλικού Σωματείου για την Παιδεία! Διδάσκει Δημόσιο Δίκαιο! Αναρωτιέμαι, αν αναλαμβάνει τέτοιες δραστηριότητες για να καλύψει τις υπόλοιπες, που αποκαλύπτουν ποιος πραγματικά είναι. Διότι, Πρύτανης με τέτοια συμπεριφορά, ούτε με τον Πολιτισμό ούτε με την Παιδεία μπορεί να έχει σχέση. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να έχει σχέση με την ελευθερία και τη δημοκρατία, ενώ δεν δικαιούται να κραυγάζει για εφαρμογή νόμων, όταν ο ίδιος, ως (και) Πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, έχει κουρελιάσει τον ίδιο τον ιδρυτικό της νόμο, επιμένοντας να λειτουργεί ένα Εποπτικό Συμβούλιο που έχει ακυρωθεί μετά την παραίτηση τριών μελών του, με καταγγελίες για απροκάλυπτες κυβερνητικές παρεμβάσεις.
Το Σύνταγμά μας, στο άρθρο 16, στις παραγράφους 1 και 2 αναφέρει ότι: "Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους... Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."
Ξανακοιτάξτε τις φωτογραφίες και αποφασίστε σε ποιων το ύφος αντιστοιχούν οι επιταγές αυτές του συντάγματος. Ποιους εξ αυτών θεωρείτε ελεύθερους πολίτες; Ποιο ύφος ταιριάζει στην Παιδεία που θέλουμε να έχουμε;
Οι νόμοι Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου έβαλαν τις βάσεις για τη διάλυση και την εμπορευματοποίηση του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Άλλος τρόπος να εφαρμοστούν δεν υπήρχε, παρά μόνον η βία, ο αυταρχισμός, τα ΜΑΤ και οι σεκιουριτάδες, ό,τι ακριβώς βρίσκεται στον αντίποδα του ρόλου του δημόσιου Πανεπιστήμιου, της αυτοτέλειάς του (που ορίζεται επίσης στο Σύνταγμα) και της δημιουργίας ελεύθερων ανθρώπων.
Η έρευνα και η διδασκαλία, οι δύο ισότιμες και αδιάσπαστες λειτουργίες του Πανεπιστημίου, έχουν ως κινητήρια δύναμη και ως προϋπόθεση για την εξέλιξή τους την ελευθερία και την αμφισβήτηση. Οι Φορτσάκηδες και οι άβουλοι συγκλητικοί αυτό ακριβώς θέλουν να κτυπήσουν, γιατί το σύστημα που υπηρετούν τρέμει τους ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες.
Οι μέρες είναι κρίσιμες για τα Πανεπιστήμια της χώρας. Οι φοιτητές και μερίδα τολμηρών Πανεπιστημιακών δασκάλων, που αντιστέκονται στη διάλυση των Πανεπιστημίων, ίσως δεν επαρκούν για να την αποτρέψουν.
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να πάρει θέση. Αρκεί να κοιτάξει τις δύο αυτές εικόνες. Τώρα! Αύριο θα είναι αργά...
Πρύτανης ή διοικητής μονάδας;
Ποια μπορεί να είναι η τύχη μιας πρυτανικής αρχής σαν του Καποδιστριακού
Παρακολουθώντας τις αποσπασματικές εικόνες από την επεισοδιακή απόπειρα συνεδρίασης της συγκλήτου του Καποδιστριακού, σκεφτόμουν ότι όσοι δείχνουν να ποντάρουν όλα τα υπάρχοντά τους στον νυν πρύτανη του πανεπιστημίου και στις μεθόδους του, καλά θα κάνουν να φανούν πιο συγκρατημένοι, γιατί το όχημα που επέλεξαν δεν φαίνεται να μπορεί να πάει μακριά φέρνοντας σε πέρας την αποστολή με την οποία το έχουν φορτώσει. Η οργίλη αντίδρασή του απέναντι σε σπουδαστές που οφείλει να διδάξει και με το παράδειγμά του, συνέχεια των αυταρχικών μεθόδων που επιχείρησε να εφαρμόσει τις προηγούμενες μέρες (με κλειδαριές και σεκιουριτάδες στις εισόδους κτιρίων του ιδρύματος), μεθόδους που ούτε η χούντα αποτόλμησε, δείχνει άνθρωπο που πιστεύει ότι...
το πανεπιστήμιο μπορεί να διοικηθεί από τις πρυτανικές αρχές περίπου όπως μια στρατιωτική μονάδα από τον διοικητή και τους αξιωματικούς της.
Το πανεπιστήμιο-στρατόπεδο
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο στις τόσο ανόμοιες αυτές περιπτώσεις κατά τη διαφαινόμενη πρυτανική αντίληψη; Το ανθρώπινο υλικό που έχουν να διαχειριστούν, είναι ένα «ανεκπαίδευτο» σύνολο ανθρώπων, που χρειάζεται να διδαχθούν πειθαρχία και σεβασμό σε μια δεδομένη ιεραρχία. Μόνο έτσι, κατά την αντίληψή τους, μπορούν να «εκπαιδευτούν», ώστε να αποδειχθούν ικανοί να φέρουν τον τίτλο του μαθητή-στρατιώτη. Βασικός στόχος τους είναι να πειθαρχήσουν ένα σύνολο «κακομαθημένων πολιτών», κατά την προσφιλή στους εκπαιδευτές νεοσυλλέκτων έκφραση.
Από την αντίληψη αυτή έχει εξοβελιστεί η ιδέα του ακαδημαϊκού πολίτη, ιδέα που υπονοεί τη συνέχιση και στην πανεπιστημιακή ζωή της ιδιότητας του φορέα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε πλήρως ισότιμη βάση, αν όχι από προνομιακή θέση, λόγω της ιδιότητας του νέου διανοούμενου εργαζόμενου, κατά το καταστατικό της ΕΦΕΕ. Και, βέβαια, έχει αποκλειστεί ως βλασφημία η προσφώνηση «κύριε συνάδελφε» εκ μέρους των διδασκόντων προς τους διδασκομένους. Μια προσφώνηση συνηθισμένη ακόμα και στην προδικτατορική εποχή, η οποία – τύποις πολύ συχνά – υποδείκνυε τη σχέση ισότητας ανάμεσα σε διδάσκοντες και διδασκόμενους μέσα σ’ ένα ίδρυμα που υπηρετεί επιστήμες. Δηλαδή, σ’ ένα χώρο όπου η ίδια η ιστορία των επιστημών και η επιστημονική πρακτική αποτρέπουν την επιβολή οποιασδήποτε αυθεντίας και επιβάλλουν την αμφισβήτηση ως θεμελιώδη αρχή ύπαρξης της επιστήμης και της γνωστικής διαδικασίας.
Όσο κι αν η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματοποίηση του δημόσιου πανεπιστήμιου έχουν προχωρήσει σε βάθος, ήδη από την ψήφιση του διαβόητου νόμου Διαμαντοπούλου, η πρακτική του πρύτανη του Καποδιστριακού υπερβαίνει τα έως σήμερα εσκαμμένα: ο συγκεκριμένος άνθρωπος φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως πρωτοπόρου στην προσπάθεια επιβολής του νέου μοντέλου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με ιεραποστολικό μένος, που χαρακτηρίζει συνήθως όσους έχουν ως κίνητρο την υπηρέτηση των σκοπών μιας αυταρχικής εξουσίας. Στην κατεύθυνσή του αυτή μάλλον δεν πρόκειται να παρουσιάσει παρεκκλίσεις, γιατί πηγή της έμπνευσής του δεν φαίνεται να είναι οι πραγματικές ανάγκες της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά οι ανάγκες της πολιτικής εξουσίας, την οποία και συχνά-πυκνά επικαλείται για να αρύεται το όποιο κύρος και την όποια υλική ισχύ διεκδικεί. Μόνο που έτσι μοιάζει να ενεργεί ως εντεταλμένος της και όχι σαν εκλεγμένος πρώτος μεταξύ ίσων στο εσωτερικό της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση
Δικαιούμαστε να μιλάμε κυρίως για υλική ισχύ, γιατί η ηθική νομιμοποίησή του, όπως και όσων πρυτάνεων εκλέχτηκαν με το νέο, βαθιά αντιδημοκρατικό σύστημα, έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα από τον ίδιο τον τρόπο εκλογής του: διά του εκ των προτέρων αποκλεισμού ισχυρών αντιπάλων διεκδικητών του τίτλου από το Συμβούλιο Ιδρύματος, που λειτουργεί ως αυθαίρετος επιλογέας πριν από εμάς για εμάς. Το οποίο, ας σημειωθεί, αποτελείται από ανθρώπους εκτός της συγκεκριμένης πανεπιστημιακής κοινότητας. Το κύρος του, δηλαδή, πηγάζει σε μεγάλο βαθμό εκτός αυτής. Δεν την έχει ανάγκη και την υπονομεύει. Έτσι, ένας τρόπος απομένει σε κάθε πρύτανη για να επικρατήσει, αν θέλει να είναι πιστός στο νόμο που «τον σώζει και του δίνει την αιτία»: να λειτουργεί σε διαρκή αντιπαράθεση με την κοινότητα αυτή, ιδίως απέναντι στους φοιτητές.
Μπορεί, όμως, έτσι να επιχειρήσει να υπερβεί δημιουργικά τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται εκ των πραγμάτων σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, όπου βασική συνιστώσα είναι οι φοιτητές;
Επόπτης χωρίς εποπτεία
Αλλά ο νυν πρύτανης του Καποδιστριακού έχει ακόμη μία δυσκολία να δράσει χωρίς αυταρχισμό. Ενώ σε κάθε ευκαιρία επικαλείται τη νομιμότητα και καταγγέλλει τους παρανομούντες, ως πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της κακώνυμης ΝΕΡΙΤ παρακολουθούσε τα μέλη του εν λόγω συμβουλίου να παραιτούνται το ένα μετά το άλλο (Ζούλας, Χωμενίδης) απαθής και ατάραχος μπροστά στις ωμές κυβερνητικές παρεμβάσεις στη ΝΕΡΙΤ.
Όταν μάλιστα ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε ότι στον ίδιο δεν έγινε καμιά κυβερνητική παρέμβαση, καθότι δεν είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά του Εποπτικού. Τι εποπτεύει, άραγε, το περί ου ο λόγος συμβούλιο, αν δεν εποπτεύει την τήρηση της αρχής της ανεξαρτησίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης; Προφανώς προτιμά να εποπτεύει την τήρηση των εντολών της πολιτικής εξουσίας. Πράγμα που ταιριάζει και με την υπόθεση που κάναμε, ότι η ισχύς του πηγάζει από τις εντολές της εξουσίας αυτής.
Δεν είμαστε μάντεις, αλλά ένας τέτοιος πρύτανης, με αυτά τα προσόντα, δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματικό στήριγμα της αυταρχικής πολιτικής μιας κυβέρνησης. Το πιο πιθανό είναι να μείνει στην ιστορία ως ο πρύτανης που υπήρξε η αφορμή για την ανατροπή της.
Χ. Γεωργούλας από epohi
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.