«Το Σύνταγμα δεν είναι ουδέτερo. Είχε σχεδιαστεί για να πάρει την
κυβέρνηση από τις πλάτες του λαού »-.Αναφέρει ο Justice William O.
Douglas
Η Δικαιοσύνη στην Αμερική αποκτά όλο και λιγότερο νόημα κάθε μέρα που περνά.
Ένα
ζευγάρι απ’το Μίσιγκαν που καλλιεργούσε κοτόπουλα στην αυλή τους ως
πηγή υγιεινής διατροφής για την οικογένειά τους, θα μπορούσε να
παραμείνουν 90 ημέρες στη φυλακή για την παραβίαση μιας τοπικής
απαγόρευσης σχετικά με την καλλιέργειά τους στην πίσω αυλή.
Ένας δεσμοφύλακας στο Kentucky ο οποίος χρεώθηκε με 25 κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση σε βάρος των γυναικών κρατουμένων, την εμπορία ελεγχόμενων ουσιών, και 50 επίσημα παραπτώματα φεύγει χωρίς να πάει φυλακή και επτά έτη υπό δοκιμή.» Ένας 53χρονος από τη Βιρτζίνια αντιμετωπίζει 20 χρόνια φυλάκιση για απαγωγή, παρά το γεγονός ότι τα βασικά στοιχεία δείχνουν ότι είναι αθώος και ο κατήγορος του ψεύτης, αλλά τα δικαστήρια ισχυρίζονται ότι δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτα γι “αυτό. Εν τω μεταξύ, χάρη στην πρόσφατη άρνηση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να εκδικάσει την υπόθεση Τζόουνς v. των ΗΠΑ, οι δικαστές μπορούν τώρα να τιμωρήσουν άτομα για εγκλήματα για τα οποία μπορεί να μην έχουν καταδικαστεί ποτέ ή να μην έχουν καν κατηγορηθεί γι’αυτά.
Με κάθε απόφαση που εκδίδεται, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ζούμε σε μια εποχή επιφανειακής δικαιοσύνης, με τα κυβερνητικά δικαστήρια,να παρουσιάζουν σημαντική έλλειψη οράματος και πεδίου εφαρμογής, καθιστώντας τις στενές αποφάσεις επικεντρωμένες στο γράμμα του νόμου. ...
Αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα του δικαστικού συστήματος, αλλά ιδιαίτερα στο ανώτατο δικαστήριο της γης, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το οποίο φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο με την ίδρυση της τάξης και την προστασία της κυβέρνησης απ’ότι με την προάσπιση των δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα.
Δεδομένης της αναταραχής της εποχής μας, με τον σφετερισμό της αστυνομίας,τις στρατιωτικές ασκήσεις κατάρτισης επί αμερικανικού εδάφους, την εγχώρια επιτήρηση,τις επιδρομές της ομάδα SWAT, την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων,τις παράνομες καταδίκες, καθώς και της εταιρικής διαφθοράς, η ανάγκη για ένα θεματοφύλακα-στυλοβάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη.
Ωστόσο, όταν παρουσιάζεται μια ευκαιρία να ασχοληθούν με αυτά τα ζητήματα, τι κάνει συνήθως το τρέχον Ανώτατο Δικαστήριο; Την πάπια. Ανακριβολογεί. Παραμένει σιωπηλό. Μιλά για τη στενότερη δυνατη ανησυχία. Πολύ συχνά δίνει στην κυβέρνηση και τους εταιρικούς χορηγούς της, το πλεονέκτημα της αμφιβολίας. Σπάνια επικρατούν οι ανησυχίες του πληθυσμού.
Με τον τρόπο αυτό, απασχολημένοι με την προσωπική τους πολιτική, τυλιγμένη στον φανταστικό κόσμο των προνομίων, μοιρασμένη στα άτομα με εξουσία,χρήμα και επιρροή, εστιάζουν σε μια συρρικνωμένη περίληψη (το δικαστήριο δέχεται κατά μέσο όρο 80 περιπτώσεις από τις 8.000 κάθε χρόνο), οι δικαστές του τρέχοντος Ανώτατου Δικαστηρίου σπάνια λειτουργεί πέρα από τις αραιωμένες ζώνες άνεσής τους.
Κάθε τόσο οι δικαστές πετούν ένα κόκκαλο σε όσους φοβούνται ότι δεν πραγματοποιούν την υποστήριξη τους στο Σύνταγμα. Στο Riley στην Καλιφόρνια, για παράδειγμα, ομόφωνα το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η αστυνομία πρέπει να έχει εντάλματα,ώστε να ψάχνει νόμιμα τα κινητά τηλέφωνα των ανθρώπων που συλλαμβάνουν. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση η νίκη φαίνεται αναξιόπιστη σε εκείνους που κατανοούν ότι οι κυβερνητικοί πράκτορες, που είναι εξοπλισμένοι με εξοπλισμό επιτήρησης στρατιωτικών προδιαγραφών, δεν χρειάζονται φυσική πρόσβαση στα τηλέφωνά μας, προκειμένου να γνωρίζουν με ποιον μιλάμε ή στέλνουμε γραπτά μηνύματα και ό, τι έχει ειπωθεί από εμάς.
Πολύ συχνά, όμως, όπως έχω τεκμηριώσει στην »κυβέρνηση των Λύκων» : Η αναδυόμενη αμερικανική αστυνομία, το Ανώτατο Δικαστήριο έχει την τάση να παρελαύνει στενά με το αστυνομικό κράτος.
Τα
τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, το Δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι οι
αστυνομικοί μπορούν να χρησιμοποιούν θανατηφόρα μέσα σε καταδιώξεις
αυτοκινήτων, χωρίς το φόβο των αγωγών?
Οι αξιωματικοί της αστυνομίας μπορούν να σταματήσουν τα αυτοκίνητα που βασίζονται μόνο σε «ανώνυμες» καταγγελίες?
Οι πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας δεν είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους, όσο γίνονται στο όνομα της ασφάλειας?
Οι πολίτες έχουν ο δικαίωμα να παραμείνουν σιωπηλοί,μόνο αν το διεκδικήσουν?
Η αστυνομία έχει το ελεύθερο να χρησιμοποιεί τα σκυλιά που αναγνωρίζουν ναρκωτικά ως «εντάλματα έρευνας,» δικαιολογώντας οποιαδήποτε και όλες τις αστυνομικές έρευνες των οχημάτων που σταματούν στην άκρη του δρόμου?
Η αστυνομία μπορεί να πάρει δια της βίας το DNA σας, αν είστε ή δεν έχετε καταδικαστεί για ένα έγκλημα?
Η αστυνομία μπορεί να σταματήσει, να αναζητήσει και να ρωτήσει για το προφίλ τόσο πολιτών όσο και μη-πολιτών της πολιτείας?
Η αστυνομία μπορεί να υπαγάγει τους Αμερικανούς σε εικονικές αναζητήσεις,χωρίς να έχει σημασία το «αδίκημα»?
Η αστυνομία μπορεί να μπει σε σπίτια χωρίς ένταλμα, ακόμα κι αν πρόκειται για το λάθος σπίτι?
Και αποτελεί έγκλημα το να μην ταυτοποιηθείτε, όταν ένας αστυνομικός ρωτά το όνομά σας.
Οι περιπτώσεις που το Ανώτατο Δικαστήριο αρνείται να ακούσει, επιτρέποντας σε χαμηλότερες δικαστικές αποφάσεις να σταθούν, είναι σχεδόν τόσο κρίσιμες, όπως αυτά έχουν που ρυθμίζουν. Μερικές από αυτές τις περιπτώσεις έχουν επιφέρει καταστροφικά χτυπήματα στα δικαιώματα που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα. Με τη σιωπή, το Δικαστήριο έχει επιβεβαιώσει ότι: νομικά η ιδιοκτησία ενός όπλου είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την επιδρομή από την αστυνομία?
Ο στρατός μπορεί να συλλάβει και να κρατά τους Αμερικανούς πολίτες?
οι μαθητές μπορούν να υποβάλλονται σε τυχαία απομόνωση και μαζικές αναζητήσεις στο σχολείο? Και οι της αστυνομίας οι οποίοι δεν γνωρίζουν ότι οι ενέργειές τους παραβιάζουν το νόμο δεν είναι ένοχοι για παραβίαση του νόμου.
Τι διαφορά μπορούν να επιφέρουν εννέα άνθρωποι.
Αντίθετα το Ανώτατο Δικαστήριο του Roberts και ενασχόληση των κατοίκων του με την προσωπική πολιτική,την απραξία,και τον φανταστικό κόσμο των προνομίων,η μεροληψία σε αυτούς που έχουν εξουσία,χρήμα και επιρροή, και η στενή συγκέντρωση σε μια συρρικνωμένη περίληψη(το δικαστήριο δέχεται κατά μέσο όρο 80 περιπτώσεις από τις 8.000 κάθε χρόνο) με το Δικαστήριο Warren(1953-1969), όταν ο Earl Warren υπηρέτησε ως Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, παράλληλα με άλλους πεφωτισμένους, όπως οι William J. Brennan, Jr., William O. Douglas, Hugo Μαύρο, Felix Frankfurter και Thurgood Marshal.
Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου Roberts κατά τα τελευταία χρόνια, χαρακτηρίζονται συνήθως από έναν ανύπαρκτο σεβασμό στην κρατική αρχή,στα στρατιωτικά και εταιρικά συμφέροντα, έχουν ζήσει όλο το φάσμα της καταστολής δραστηριοτήτων ελεύθερου λόγου και δικαιολόγησης αναζητήσεων χωρίς καν ύποπτα στοιχεία και ένταλμα εισβολής σε σπίτια για να παρέχονται τα συνταγματικά δικαιώματα επί των εταιρειών, ενώ παράλληλα στερώνται από τους πολίτες.
Το δικαστήριο Warren, από την άλλη πλευρά, εξέδωσε αποφάσεις που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αντιστήριξη κρίσιμων νομικών διασφαλίσεων κατά των κυβερνητικών καταχρήσεων και των διακρίσεων. Χωρίς το δικαστήριο Warren, δεν θα υπήρχαν προειδοποιήσεις στο Μιράντα, δεν θα υπήρχε εξάλειψη του διαχωρισμού των σχολείων και καμία προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων για τους άπορους. Ωστόσο, περισσότερο από οποιοδήποτε ενιαίο θέμα, το καλύτερο κομμάτι αναφορικά με το Δικαστήριο Warren και των συναδέλφων του είναι ότι ενσαρκώνουν αυτό που το Ανώτατο Δικαστήριο θα πρέπει πάντα να είναι-ένα ίδρυμα που είναι εγκατεστημένο για να παρεμβαίνει και να προστατεύει τους ανθρώπους εναντίον της κυβέρνησης και των πρακτόρων του, όταν υπερβαίνουν τα όρια τους.
O Justice Ντάγκλας, ο οποίος υπηρέτησε στο Ανώτατο Δικαστήριο για 36 χρόνια, ήταν ιδιαίτερα φανατικός στην πεποίθησή του ότι οι Αμερικανοί έχουν το δικαίωμα να μείνουν μόνοι τους.(«Το δικαίωμα να μείνουν μόνοι τους είναι πράγματι η αρχή όλης της ελευθερίας»).
Θεωρούμενος ως ο πιο »αφοσιωμένος ελευθεριακής πολιτικής που ήταν ποτέ στο δικαστήριο,»ο Ντάγκλας ήταν συχνά αμφιλεγόμενος και απείχε πολύ από το τέλειο (ήταν μέρος μιας 6-3 πλειοψηφίας στο Korematsu εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, που υποστηρίζε τον εγκλεισμό των αμερικανών πολιτών της κυβέρνησης απ΄τους Ιαπωνέζους κατά τη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου).
Ακόμα κι έτσι, οι προειδοποιήσεις του ενάντια σε μια αυταρχική, ύποπτη, ολοκληρωτική, αστυνομικά καθοδηγούμενη κατάσταση επιτήρησης αντηχούν ακόμα και σήμερα. Στέκονται ως μια ισχυρή υπενθύμιση ότι, ενώ οι τεχνολογικές και κοινωνικές ανησυχίες των ημερών του Ντάγκλας έχουν υποστεί δραματικές μεταμορφώσεις στην εποχή μας, τα δικαιώματα που αγωνιζόμαστε να διαφυλαχτούν παραμένουν ίδια, όπως και οι απειλές που τίθενται από την κυβέρνηση.
Τότε, όπως και τώρα, η κυβέρνηση επιτήρησης ήταν επεμβατική και άναρχη. Όπως παρατήρησε ο Ντάγκλας:
Εισερχόμαστε ραγδαία στην ηλικία της μη-ύπαρξης ιδιωτικής ζωής, όπου ο καθένας είναι ανοικτός σε επιτήρηση, ανά πάσα στιγμή,όπου δεν υπάρχουν μυστικά από την κυβέρνηση.
Οι επιθετικές παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής από την κυβέρνηση αυξάνονται κατά γεωμετρική αναλογία. Η παρακολούθηση των επικοινωνιών και των»υποκλοπών» τρέχουν ανεξέλεγκτα, χωρίς αποτελεσματικό δικαστικό ή νομοθετικό έλεγχο. Μυστικοί θάλαμοι παρατήρησης σε κυβερνητικά γραφεία και κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης σε βιομηχανίες, επεκτεινόμενοι ακόμη και σε δωμάτια ξεκούρασης, είναι πλέον κοινός τόπος.Τα γραφεία,οι αίθουσες συνεδριάσεων, τα δωμάτια του ξενοδοχείου, ακόμη και τα υπνοδωμάτια έχουν «κοριούς» για την ευκολία της κυβέρνησης.
Αν και το Δικαστήριο Roberts έχει μέχρι στιγμής παραμείνει σιωπηλό στο εγχώριο πρόγραμμα επιτήρησης της NSA,ο Ντάγκλας είχε πολλά να πει για «την προστασία της ιδιωτικής ζωής των πολιτών μας και την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής από κυβερνητικούς πράκτορες»:
Μιας και η ηλεκτρονική επιτήρηση … έχει προστεθεί στις τεχνικές της υποκλοπής που έχει αναπτύξει αυτή η εξελιγμένη εποχή, αντιμετωπίζουμε την σκληρή πραγματικότητα ότι τα τείχη της ιδιωτικής ζωής έχουν πάθει βλάβη και όλα τα εργαλεία του αστυνομικού κράτους παρέδωσαν στη γραφειοκρατία μας σε μια συνταγματική πιατέλα … Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν από την υποκλοπή τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και ηλεκτρονικής επιτήρησης των απεργιών στην καρδιά της δημοκρατικής φιλοσοφίας. Μια ελεύθερη κοινωνία βασίζεται στην παραδοχή ότι υπάρχουν μεγάλες ζώνες της ιδιωτικής ζωής, στην οποία η κυβέρνηση δεν μπορεί να εισχωρεί εκτός από ασυνήθιστες περιστάσεις …
Εδώ παρατίθενται απ’τον Ντάγκλας οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από την ηλεκτρονική παρακολούθηση:
Οι υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και γενικά οι ηλεκτρονικές υποκλοπές πάντα … αποτελούν μια απόχη που σαρώνει αδιακρίτως όλες τις συνομιλίες στο πεδίο εφαρμογής τους, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η φύση των συνομιλιών, ή οι συμμετέχοντες. Ένα ένταλμα που επιτρέπει τέτοιες συσκευές δεν είναι διαφορετικό από τα γενικά εντάλματα που η τέταρτη τροποποίηση είχε σκοπό να απαγορεύσει … Τέτοιες πρακτικές μπορεί να έχουν μόνο αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία μας.
Ο Ντάγκλας σχετικά με τις επιπτώσεις της αδιάκριτης επιτήρησης κυβέρνησης:
Αφού
εγκρίθηκε, υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι η χρήση τους αδιακρίτως θα
εξαπλωθεί. Η στιγμή μπορεί να έρθει όταν κανείς δεν μπορεί να είναι
σίγουρος για το αν τα λόγια του καταγράφονται για χρήση σε κάποια
μελλοντική στιγμή. Όταν όλοι θα φοβούνται ότι οι πιο κρυφές σκέψεις
τους, δεν είναι πλέον δικές του, αλλά ανήκουν στην κυβέρνηση.
Όταν οι πιο εμπιστευτικές και προσωπικές συνομιλίες είναι πάντα ανοικτές για πρόθυμα, αδιάκριτα αυτιά.
Όταν έρθει αυτή η στιγμή, η προστασία της ιδιωτικής ζωής, και μαζί με αυτή η ελευθερία, θα έχει υποχωρήσει. Εάν η προστασία της ιδιωτικής ζωής ενός ανθρώπου μπορεί να καταπατηθεί κατά βούληση, ποιος μπορεί να πει ότι είναι ελεύθερος; Αν η κάθε του λέξη καταγράφεται και αξιολογείται, ή αν φοβάται για την κάθε λέξη του, ποιος μπορεί να πει ότι απολαμβάνει την ελευθερία του λόγου; Αν η κάθε σχέση του είναι γνωστή και καταγράφεται, εάν οι συνομιλίες με τους συνεργάτες του κλαπούν, ποιος μπορεί να πει ότι απολαμβάνει την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι;
Όταν διαδραματίζονται τέτοιες συνθήκες, οι πολίτες μας θα πρέπει να φοβούνται να προσφέρουν οποιαδήποτε,ακόμη και τις ασφαλέστερες και πιο ορθόδοξες σκέψεις τους.Φοβούνται να συνδεθούν ακόμη και με τους πιο αποδεκτούς ανθρώπους. Η ελευθερία όπως την ορίζει το Σύνταγμα προβλέπεται να εξαφανιστεί.
Ο Ντάγκλας αναμφίβολα θα είχε πολλά να πει για τις προσπάθειες της NSA να πάρει «το μεγαλύτερο κέντρο κατάσκοπείας» της Bluffdale,στη Γιούτα, σε πλήρη λειτουργία, καθώς και τα στοιχεία της κυβέρνησης που συλλέγουν προγράμματα όπως το »MAINWAY». Εδώ είναι η τοποθέτησή του σχετικά με τα αποθετήρια δεδομένων της κυβέρνησης για τους πολίτες:
Όταν αποκτήσει τέτοιες συνθήκες, οι πολίτες μας θα πρέπει να φοβόμαστε να προφέρει οποιαδήποτε αλλά τα ασφαλέστερα και πιο ορθόδοξες σκέψεις?
φοβούνται να συνδέσει μόνο με τις πιο αποδεκτές ανθρώπους. Η ελευθερία ως το Σύνταγμα προβλέπει ότι θα έχουν εξαφανιστεί.
Ντάγκλας αναμφίβολα θα είχε πολλά να πει για τις προσπάθειες της NSA για να πάρει «το μεγαλύτερο κέντρο κατάσκοπος» της χώρας στην Bluffdale, Γιούτα, σε πλήρη λειτουργία, καθώς και τα στοιχεία της κυβέρνησης συλλογή προγραμμάτων όπως MAINWAY. Εδώ είναι να του σχετικά με τα αποθετήρια δεδομένων της κυβέρνησης για τους πολίτες:
Οι
φάκελοι για όλους τους πολίτες πολλαπλασιάζονται σε αριθμό και αυξάνουν
σε μέγεθος.
Τώρα υπάρχουν σε υπολογιστές, έτσι ώστε με το πάτημα ενός κουμπιού όλοι οι άθλιοι, άρρωστοι, οι ύποπτου, οι αντιλαϊκοι, οι εκκεντρικό άνθρωποι του Έθνους μπορούν να τα εντοπίζουν αμέσως.
Αυτά τα παραδείγματα και πολλά άλλα καταδεικνύουν μια ανησυχητική τάση σύμφωνα με την οποία η προστασία της ιδιωτικής ζωής και της αξιοπρέπειας των πολιτών μας πρόκειται να αποσβεστούν με μερικές φορές ανεπαίσθητα βήματα. Εξεταζόμενα ξεχωριστά, κάθε βήμα μπορεί να έχει μικρή σημασία. Αλλά όταν προβληθούν στο σύνολό τους, εκεί αρχίζει να αναδύεται μια κοινωνία εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε έχουμε δει, μια κοινωνία στην οποία η κυβέρνηση μπορούν να εισχωρείν στις μύχιες περιοχές της ζωής του ανθρώπου κατά βούληση.
Ίσως η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ του Justice Douglas και των συγχρόνων του και εκείνων που καταλαμβάνουν τη θέση σήμερα μπορεί να βρεθεί στην απάντησή του σε μια κυβέρνηση που αρνείται να ακούσει τον πολίτη της ή να συμμορφωθεί με τον κανόνα δικαίου. «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η σημερινή Δημιουργία είναι ο Νέος Γεώργιος III», σημείωσε ο Ντάγκλας. «Εαν συνεχίσει να τηρεί την τακτική του, δεν ξέρουμε. Αν το κάνει, η επανόρθωση, που τιμάται στην παράδοση, είναι επίσης επανάσταση».
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Η Δικαιοσύνη στην Αμερική αποκτά όλο και λιγότερο νόημα κάθε μέρα που περνά.
Ένα
ζευγάρι απ’το Μίσιγκαν που καλλιεργούσε κοτόπουλα στην αυλή τους ως
πηγή υγιεινής διατροφής για την οικογένειά τους, θα μπορούσε να
παραμείνουν 90 ημέρες στη φυλακή για την παραβίαση μιας τοπικής
απαγόρευσης σχετικά με την καλλιέργειά τους στην πίσω αυλή.Ένας δεσμοφύλακας στο Kentucky ο οποίος χρεώθηκε με 25 κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση σε βάρος των γυναικών κρατουμένων, την εμπορία ελεγχόμενων ουσιών, και 50 επίσημα παραπτώματα φεύγει χωρίς να πάει φυλακή και επτά έτη υπό δοκιμή.» Ένας 53χρονος από τη Βιρτζίνια αντιμετωπίζει 20 χρόνια φυλάκιση για απαγωγή, παρά το γεγονός ότι τα βασικά στοιχεία δείχνουν ότι είναι αθώος και ο κατήγορος του ψεύτης, αλλά τα δικαστήρια ισχυρίζονται ότι δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτα γι “αυτό. Εν τω μεταξύ, χάρη στην πρόσφατη άρνηση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να εκδικάσει την υπόθεση Τζόουνς v. των ΗΠΑ, οι δικαστές μπορούν τώρα να τιμωρήσουν άτομα για εγκλήματα για τα οποία μπορεί να μην έχουν καταδικαστεί ποτέ ή να μην έχουν καν κατηγορηθεί γι’αυτά.
Με κάθε απόφαση που εκδίδεται, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ζούμε σε μια εποχή επιφανειακής δικαιοσύνης, με τα κυβερνητικά δικαστήρια,να παρουσιάζουν σημαντική έλλειψη οράματος και πεδίου εφαρμογής, καθιστώντας τις στενές αποφάσεις επικεντρωμένες στο γράμμα του νόμου. ...
Αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα του δικαστικού συστήματος, αλλά ιδιαίτερα στο ανώτατο δικαστήριο της γης, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το οποίο φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο με την ίδρυση της τάξης και την προστασία της κυβέρνησης απ’ότι με την προάσπιση των δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα.
Δεδομένης της αναταραχής της εποχής μας, με τον σφετερισμό της αστυνομίας,τις στρατιωτικές ασκήσεις κατάρτισης επί αμερικανικού εδάφους, την εγχώρια επιτήρηση,τις επιδρομές της ομάδα SWAT, την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων,τις παράνομες καταδίκες, καθώς και της εταιρικής διαφθοράς, η ανάγκη για ένα θεματοφύλακα-στυλοβάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη.
Ωστόσο, όταν παρουσιάζεται μια ευκαιρία να ασχοληθούν με αυτά τα ζητήματα, τι κάνει συνήθως το τρέχον Ανώτατο Δικαστήριο; Την πάπια. Ανακριβολογεί. Παραμένει σιωπηλό. Μιλά για τη στενότερη δυνατη ανησυχία. Πολύ συχνά δίνει στην κυβέρνηση και τους εταιρικούς χορηγούς της, το πλεονέκτημα της αμφιβολίας. Σπάνια επικρατούν οι ανησυχίες του πληθυσμού.
Με τον τρόπο αυτό, απασχολημένοι με την προσωπική τους πολιτική, τυλιγμένη στον φανταστικό κόσμο των προνομίων, μοιρασμένη στα άτομα με εξουσία,χρήμα και επιρροή, εστιάζουν σε μια συρρικνωμένη περίληψη (το δικαστήριο δέχεται κατά μέσο όρο 80 περιπτώσεις από τις 8.000 κάθε χρόνο), οι δικαστές του τρέχοντος Ανώτατου Δικαστηρίου σπάνια λειτουργεί πέρα από τις αραιωμένες ζώνες άνεσής τους.
Κάθε τόσο οι δικαστές πετούν ένα κόκκαλο σε όσους φοβούνται ότι δεν πραγματοποιούν την υποστήριξη τους στο Σύνταγμα. Στο Riley στην Καλιφόρνια, για παράδειγμα, ομόφωνα το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η αστυνομία πρέπει να έχει εντάλματα,ώστε να ψάχνει νόμιμα τα κινητά τηλέφωνα των ανθρώπων που συλλαμβάνουν. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση η νίκη φαίνεται αναξιόπιστη σε εκείνους που κατανοούν ότι οι κυβερνητικοί πράκτορες, που είναι εξοπλισμένοι με εξοπλισμό επιτήρησης στρατιωτικών προδιαγραφών, δεν χρειάζονται φυσική πρόσβαση στα τηλέφωνά μας, προκειμένου να γνωρίζουν με ποιον μιλάμε ή στέλνουμε γραπτά μηνύματα και ό, τι έχει ειπωθεί από εμάς.
Πολύ συχνά, όμως, όπως έχω τεκμηριώσει στην »κυβέρνηση των Λύκων» : Η αναδυόμενη αμερικανική αστυνομία, το Ανώτατο Δικαστήριο έχει την τάση να παρελαύνει στενά με το αστυνομικό κράτος.
Τα
τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, το Δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι οι
αστυνομικοί μπορούν να χρησιμοποιούν θανατηφόρα μέσα σε καταδιώξεις
αυτοκινήτων, χωρίς το φόβο των αγωγών?Οι αξιωματικοί της αστυνομίας μπορούν να σταματήσουν τα αυτοκίνητα που βασίζονται μόνο σε «ανώνυμες» καταγγελίες?
Οι πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας δεν είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους, όσο γίνονται στο όνομα της ασφάλειας?
Οι πολίτες έχουν ο δικαίωμα να παραμείνουν σιωπηλοί,μόνο αν το διεκδικήσουν?
Η αστυνομία έχει το ελεύθερο να χρησιμοποιεί τα σκυλιά που αναγνωρίζουν ναρκωτικά ως «εντάλματα έρευνας,» δικαιολογώντας οποιαδήποτε και όλες τις αστυνομικές έρευνες των οχημάτων που σταματούν στην άκρη του δρόμου?
Η αστυνομία μπορεί να πάρει δια της βίας το DNA σας, αν είστε ή δεν έχετε καταδικαστεί για ένα έγκλημα?
Η αστυνομία μπορεί να σταματήσει, να αναζητήσει και να ρωτήσει για το προφίλ τόσο πολιτών όσο και μη-πολιτών της πολιτείας?
Η αστυνομία μπορεί να υπαγάγει τους Αμερικανούς σε εικονικές αναζητήσεις,χωρίς να έχει σημασία το «αδίκημα»?
Η αστυνομία μπορεί να μπει σε σπίτια χωρίς ένταλμα, ακόμα κι αν πρόκειται για το λάθος σπίτι?
Και αποτελεί έγκλημα το να μην ταυτοποιηθείτε, όταν ένας αστυνομικός ρωτά το όνομά σας.
Οι περιπτώσεις που το Ανώτατο Δικαστήριο αρνείται να ακούσει, επιτρέποντας σε χαμηλότερες δικαστικές αποφάσεις να σταθούν, είναι σχεδόν τόσο κρίσιμες, όπως αυτά έχουν που ρυθμίζουν. Μερικές από αυτές τις περιπτώσεις έχουν επιφέρει καταστροφικά χτυπήματα στα δικαιώματα που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα. Με τη σιωπή, το Δικαστήριο έχει επιβεβαιώσει ότι: νομικά η ιδιοκτησία ενός όπλου είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την επιδρομή από την αστυνομία?
Ο στρατός μπορεί να συλλάβει και να κρατά τους Αμερικανούς πολίτες?
οι μαθητές μπορούν να υποβάλλονται σε τυχαία απομόνωση και μαζικές αναζητήσεις στο σχολείο? Και οι της αστυνομίας οι οποίοι δεν γνωρίζουν ότι οι ενέργειές τους παραβιάζουν το νόμο δεν είναι ένοχοι για παραβίαση του νόμου.
Τι διαφορά μπορούν να επιφέρουν εννέα άνθρωποι.Αντίθετα το Ανώτατο Δικαστήριο του Roberts και ενασχόληση των κατοίκων του με την προσωπική πολιτική,την απραξία,και τον φανταστικό κόσμο των προνομίων,η μεροληψία σε αυτούς που έχουν εξουσία,χρήμα και επιρροή, και η στενή συγκέντρωση σε μια συρρικνωμένη περίληψη(το δικαστήριο δέχεται κατά μέσο όρο 80 περιπτώσεις από τις 8.000 κάθε χρόνο) με το Δικαστήριο Warren(1953-1969), όταν ο Earl Warren υπηρέτησε ως Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, παράλληλα με άλλους πεφωτισμένους, όπως οι William J. Brennan, Jr., William O. Douglas, Hugo Μαύρο, Felix Frankfurter και Thurgood Marshal.
Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου Roberts κατά τα τελευταία χρόνια, χαρακτηρίζονται συνήθως από έναν ανύπαρκτο σεβασμό στην κρατική αρχή,στα στρατιωτικά και εταιρικά συμφέροντα, έχουν ζήσει όλο το φάσμα της καταστολής δραστηριοτήτων ελεύθερου λόγου και δικαιολόγησης αναζητήσεων χωρίς καν ύποπτα στοιχεία και ένταλμα εισβολής σε σπίτια για να παρέχονται τα συνταγματικά δικαιώματα επί των εταιρειών, ενώ παράλληλα στερώνται από τους πολίτες.
Το δικαστήριο Warren, από την άλλη πλευρά, εξέδωσε αποφάσεις που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αντιστήριξη κρίσιμων νομικών διασφαλίσεων κατά των κυβερνητικών καταχρήσεων και των διακρίσεων. Χωρίς το δικαστήριο Warren, δεν θα υπήρχαν προειδοποιήσεις στο Μιράντα, δεν θα υπήρχε εξάλειψη του διαχωρισμού των σχολείων και καμία προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων για τους άπορους. Ωστόσο, περισσότερο από οποιοδήποτε ενιαίο θέμα, το καλύτερο κομμάτι αναφορικά με το Δικαστήριο Warren και των συναδέλφων του είναι ότι ενσαρκώνουν αυτό που το Ανώτατο Δικαστήριο θα πρέπει πάντα να είναι-ένα ίδρυμα που είναι εγκατεστημένο για να παρεμβαίνει και να προστατεύει τους ανθρώπους εναντίον της κυβέρνησης και των πρακτόρων του, όταν υπερβαίνουν τα όρια τους.
O Justice Ντάγκλας, ο οποίος υπηρέτησε στο Ανώτατο Δικαστήριο για 36 χρόνια, ήταν ιδιαίτερα φανατικός στην πεποίθησή του ότι οι Αμερικανοί έχουν το δικαίωμα να μείνουν μόνοι τους.(«Το δικαίωμα να μείνουν μόνοι τους είναι πράγματι η αρχή όλης της ελευθερίας»).
Θεωρούμενος ως ο πιο »αφοσιωμένος ελευθεριακής πολιτικής που ήταν ποτέ στο δικαστήριο,»ο Ντάγκλας ήταν συχνά αμφιλεγόμενος και απείχε πολύ από το τέλειο (ήταν μέρος μιας 6-3 πλειοψηφίας στο Korematsu εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, που υποστηρίζε τον εγκλεισμό των αμερικανών πολιτών της κυβέρνησης απ΄τους Ιαπωνέζους κατά τη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου).
Ακόμα κι έτσι, οι προειδοποιήσεις του ενάντια σε μια αυταρχική, ύποπτη, ολοκληρωτική, αστυνομικά καθοδηγούμενη κατάσταση επιτήρησης αντηχούν ακόμα και σήμερα. Στέκονται ως μια ισχυρή υπενθύμιση ότι, ενώ οι τεχνολογικές και κοινωνικές ανησυχίες των ημερών του Ντάγκλας έχουν υποστεί δραματικές μεταμορφώσεις στην εποχή μας, τα δικαιώματα που αγωνιζόμαστε να διαφυλαχτούν παραμένουν ίδια, όπως και οι απειλές που τίθενται από την κυβέρνηση.
Τότε, όπως και τώρα, η κυβέρνηση επιτήρησης ήταν επεμβατική και άναρχη. Όπως παρατήρησε ο Ντάγκλας:
Εισερχόμαστε ραγδαία στην ηλικία της μη-ύπαρξης ιδιωτικής ζωής, όπου ο καθένας είναι ανοικτός σε επιτήρηση, ανά πάσα στιγμή,όπου δεν υπάρχουν μυστικά από την κυβέρνηση.
Οι επιθετικές παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής από την κυβέρνηση αυξάνονται κατά γεωμετρική αναλογία. Η παρακολούθηση των επικοινωνιών και των»υποκλοπών» τρέχουν ανεξέλεγκτα, χωρίς αποτελεσματικό δικαστικό ή νομοθετικό έλεγχο. Μυστικοί θάλαμοι παρατήρησης σε κυβερνητικά γραφεία και κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης σε βιομηχανίες, επεκτεινόμενοι ακόμη και σε δωμάτια ξεκούρασης, είναι πλέον κοινός τόπος.Τα γραφεία,οι αίθουσες συνεδριάσεων, τα δωμάτια του ξενοδοχείου, ακόμη και τα υπνοδωμάτια έχουν «κοριούς» για την ευκολία της κυβέρνησης.
Αν και το Δικαστήριο Roberts έχει μέχρι στιγμής παραμείνει σιωπηλό στο εγχώριο πρόγραμμα επιτήρησης της NSA,ο Ντάγκλας είχε πολλά να πει για «την προστασία της ιδιωτικής ζωής των πολιτών μας και την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής από κυβερνητικούς πράκτορες»:
Μιας και η ηλεκτρονική επιτήρηση … έχει προστεθεί στις τεχνικές της υποκλοπής που έχει αναπτύξει αυτή η εξελιγμένη εποχή, αντιμετωπίζουμε την σκληρή πραγματικότητα ότι τα τείχη της ιδιωτικής ζωής έχουν πάθει βλάβη και όλα τα εργαλεία του αστυνομικού κράτους παρέδωσαν στη γραφειοκρατία μας σε μια συνταγματική πιατέλα … Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν από την υποκλοπή τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και ηλεκτρονικής επιτήρησης των απεργιών στην καρδιά της δημοκρατικής φιλοσοφίας. Μια ελεύθερη κοινωνία βασίζεται στην παραδοχή ότι υπάρχουν μεγάλες ζώνες της ιδιωτικής ζωής, στην οποία η κυβέρνηση δεν μπορεί να εισχωρεί εκτός από ασυνήθιστες περιστάσεις …
Εδώ παρατίθενται απ’τον Ντάγκλας οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από την ηλεκτρονική παρακολούθηση:
Οι υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και γενικά οι ηλεκτρονικές υποκλοπές πάντα … αποτελούν μια απόχη που σαρώνει αδιακρίτως όλες τις συνομιλίες στο πεδίο εφαρμογής τους, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η φύση των συνομιλιών, ή οι συμμετέχοντες. Ένα ένταλμα που επιτρέπει τέτοιες συσκευές δεν είναι διαφορετικό από τα γενικά εντάλματα που η τέταρτη τροποποίηση είχε σκοπό να απαγορεύσει … Τέτοιες πρακτικές μπορεί να έχουν μόνο αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία μας.
Ο Ντάγκλας σχετικά με τις επιπτώσεις της αδιάκριτης επιτήρησης κυβέρνησης:
Αφού
εγκρίθηκε, υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι η χρήση τους αδιακρίτως θα
εξαπλωθεί. Η στιγμή μπορεί να έρθει όταν κανείς δεν μπορεί να είναι
σίγουρος για το αν τα λόγια του καταγράφονται για χρήση σε κάποια
μελλοντική στιγμή. Όταν όλοι θα φοβούνται ότι οι πιο κρυφές σκέψεις
τους, δεν είναι πλέον δικές του, αλλά ανήκουν στην κυβέρνηση.Όταν οι πιο εμπιστευτικές και προσωπικές συνομιλίες είναι πάντα ανοικτές για πρόθυμα, αδιάκριτα αυτιά.
Όταν έρθει αυτή η στιγμή, η προστασία της ιδιωτικής ζωής, και μαζί με αυτή η ελευθερία, θα έχει υποχωρήσει. Εάν η προστασία της ιδιωτικής ζωής ενός ανθρώπου μπορεί να καταπατηθεί κατά βούληση, ποιος μπορεί να πει ότι είναι ελεύθερος; Αν η κάθε του λέξη καταγράφεται και αξιολογείται, ή αν φοβάται για την κάθε λέξη του, ποιος μπορεί να πει ότι απολαμβάνει την ελευθερία του λόγου; Αν η κάθε σχέση του είναι γνωστή και καταγράφεται, εάν οι συνομιλίες με τους συνεργάτες του κλαπούν, ποιος μπορεί να πει ότι απολαμβάνει την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι;
Όταν διαδραματίζονται τέτοιες συνθήκες, οι πολίτες μας θα πρέπει να φοβούνται να προσφέρουν οποιαδήποτε,ακόμη και τις ασφαλέστερες και πιο ορθόδοξες σκέψεις τους.Φοβούνται να συνδεθούν ακόμη και με τους πιο αποδεκτούς ανθρώπους. Η ελευθερία όπως την ορίζει το Σύνταγμα προβλέπεται να εξαφανιστεί.
Ο Ντάγκλας αναμφίβολα θα είχε πολλά να πει για τις προσπάθειες της NSA να πάρει «το μεγαλύτερο κέντρο κατάσκοπείας» της Bluffdale,στη Γιούτα, σε πλήρη λειτουργία, καθώς και τα στοιχεία της κυβέρνησης που συλλέγουν προγράμματα όπως το »MAINWAY». Εδώ είναι η τοποθέτησή του σχετικά με τα αποθετήρια δεδομένων της κυβέρνησης για τους πολίτες:
Όταν αποκτήσει τέτοιες συνθήκες, οι πολίτες μας θα πρέπει να φοβόμαστε να προφέρει οποιαδήποτε αλλά τα ασφαλέστερα και πιο ορθόδοξες σκέψεις?
φοβούνται να συνδέσει μόνο με τις πιο αποδεκτές ανθρώπους. Η ελευθερία ως το Σύνταγμα προβλέπει ότι θα έχουν εξαφανιστεί.
Ντάγκλας αναμφίβολα θα είχε πολλά να πει για τις προσπάθειες της NSA για να πάρει «το μεγαλύτερο κέντρο κατάσκοπος» της χώρας στην Bluffdale, Γιούτα, σε πλήρη λειτουργία, καθώς και τα στοιχεία της κυβέρνησης συλλογή προγραμμάτων όπως MAINWAY. Εδώ είναι να του σχετικά με τα αποθετήρια δεδομένων της κυβέρνησης για τους πολίτες:
Οι
φάκελοι για όλους τους πολίτες πολλαπλασιάζονται σε αριθμό και αυξάνουν
σε μέγεθος.Τώρα υπάρχουν σε υπολογιστές, έτσι ώστε με το πάτημα ενός κουμπιού όλοι οι άθλιοι, άρρωστοι, οι ύποπτου, οι αντιλαϊκοι, οι εκκεντρικό άνθρωποι του Έθνους μπορούν να τα εντοπίζουν αμέσως.
Αυτά τα παραδείγματα και πολλά άλλα καταδεικνύουν μια ανησυχητική τάση σύμφωνα με την οποία η προστασία της ιδιωτικής ζωής και της αξιοπρέπειας των πολιτών μας πρόκειται να αποσβεστούν με μερικές φορές ανεπαίσθητα βήματα. Εξεταζόμενα ξεχωριστά, κάθε βήμα μπορεί να έχει μικρή σημασία. Αλλά όταν προβληθούν στο σύνολό τους, εκεί αρχίζει να αναδύεται μια κοινωνία εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε έχουμε δει, μια κοινωνία στην οποία η κυβέρνηση μπορούν να εισχωρείν στις μύχιες περιοχές της ζωής του ανθρώπου κατά βούληση.
Ίσως η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ του Justice Douglas και των συγχρόνων του και εκείνων που καταλαμβάνουν τη θέση σήμερα μπορεί να βρεθεί στην απάντησή του σε μια κυβέρνηση που αρνείται να ακούσει τον πολίτη της ή να συμμορφωθεί με τον κανόνα δικαίου. «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η σημερινή Δημιουργία είναι ο Νέος Γεώργιος III», σημείωσε ο Ντάγκλας. «Εαν συνεχίσει να τηρεί την τακτική του, δεν ξέρουμε. Αν το κάνει, η επανόρθωση, που τιμάται στην παράδοση, είναι επίσης επανάσταση».
Σχετικά
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
