Με τρόπο αιχμηρό, σε κλίμα εμφυλιοπολεμικό, σχολίασε ο προϊστάμενος του γραφείου Tύπου του πρωθυπουργού Θανάσης Καρτερός τη συζήτηση που έγινε στη Βουλή για την προκαταρκτική για τη Novartis, αλλά και τις αντιδράσεις των εμπλεκομένων.
Έγραψε ο Θανάσης Καρτερός στο Facebook:
[H ρητορική μίσους και η –εικονογραφημένη– απάντηση του κ. Νικόλα Σεβαστάκη]
«Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι
Δείτε το κι έτσι, και ίσως καταλάβετε γιατί καταλήγω στην κατανόηση, και δι’ αυτής στη συμπόνια. Στην Αριστερά είμαστε ανέκαθεν επαγγελματίες, κατά κάποιο τρόπο, κατηγορούμενοι. Χιλιάδες και χιλιάδες έχουμε κάτσει στο σκαμνί. Άλλες φορές για ήσσονα αδικήματα, όπως η διατάραξη της τάξεως, η αντίσταση κατά της αρχής, η εξύβριση οργάνων της τάξεως, η εν γένει πεζοδρομιακή δραστηριότητα. Και άλλες φορές με κατηγορίες που οδηγούσαν σε βαριές ποινές, σε ισόβια, ή και στον τοίχο. Αφήστε που πλήθη ανθρώπων βρέθηκαν στα σύρματα χωρίς καμιά δίκη. Έφτανε η απόφαση μιας Επιτροπής Ασφαλείας, στην οποία συμμετείχαν ο κύριος νομάρχης, ο κύριος αστυνόμος, και ο κύριος εισαγγελέας, και άντε να καθαρίσει ο κατηγορούμενος με τη Γυάρο, τον Άι Στράτη, ή τη Μακρόνησο.
Τούτων δοθέντων μπορείς να πεις ότι είμαστε η παράταξη των κατηγορουμένων. Άλλοι έλειωναν παντελόνια στο Χάρβαρντ, κι εμείς τα λειώναμε σε εδώλια δικαστηρίων. Άμα ψάξεις στις γραμμές όλων των αριστερών κομμάτων και σχημάτων, θα είναι είδηση να βρεις κάποιον που δεν πέρασε από τη βάσανο μιας δίκης, ενός κρατητήριου, ή και μιας κλοτσοπατινάδας. Ανυπερθέτως εθνικού χαρακτήρα.
Ελάτε τώρα στη θέση των άλλων. Των απέναντι. Των νομιμοφρόνων. Της ελίτ που ανέδειξε αστυνόμους, ασφαλίτες, εισαγγελείς, υπουργούς, πρωθυπουργούς, στυλοβάτες του καθεστώτος, απηνείς διώκτες κάθε ανατρεπτικού στοιχείου –κόκκινου, ροζ, ακόμα και κίτρινου. Της ελίτ που μας μπαγλάρωνε, μας δίκαζε, μας καταδίκαζε, μας επιφύλασσε κάθε είδους αστυνομικές και δικαστικές περιποιήσεις. Και να βρίσκονται σε θέση κατηγορουμένου κάποιοι από αυτούς; Από τις κεφαλές τους μάλιστα; Άντε, όχι ακριβώς κατηγορουμένου, αλλά πιθανού κατηγορουμένου, για να είμαστε ακριβείς, αφού ούτε χειροπέδες, ούτε μπερντάχι, ούτε καν εδώλιο δεν έχει υπάρξει ακόμα. Αλλά, πάντως, να αναφέρεται το όνομά τους σε δικογραφίες, που άλλοι υπογράφουν, να απολογούνται στη Βουλή, στην οποία άλλοι έχουν πλειοψηφία, να καλούνται σε προανακριτικές επιτροπές, που άλλοι συγκροτούν, είναι, όπως και να το κάνεις βαρύ. Πρωτοφανές. Ανήθικο.
Εδώ μιλάμε για βωμούς και εστίες, αν με εννοείτε. ...
Και δεν είναι μόνο ότι τραβοσέρνονται επιφανείς παράγοντες της κοινωνίας σε ανακριτικές, ή έστω προανακριτικές, περιπέτειες. Είναι και ποιοι τους τραβοσέρνουν. Γύρισαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Οι λαθρεπιβάτες της εξουσίας, προανακρίνουν –τρομερό!- τους ιδιοκτήτες της. Τα άγρια διώκουν τα ήμερα. Οι συμμορίτες έχουν γραμμένο –σε δικαστικά κιτάπια- τον Σαμαρά. Οι κατσαπλιάδες λοιδορούν τον Άδωνι. Και οι κόκκινοι χαμογελούν στα κυβερνητικά έδρανα, την ώρα που η αφρόκρεμα του καθεστώτος βουρλίζεται σε απολογίες.
Ε, δικαιούνται, λοιπόν, να είναι και έκπληκτοι, και κατάπληκτοι, και απόπληκτοι, μπροστά σε τέτοια ανατροπή. Δικαιούνται και να κλάψουν, και να βρίσουν, και να απειλήσουν, και να τσιρίξουν, και να πουν ψέματα, και να ζητήσουν συγνώμη από τις συζύγους τους, μπροστά σε τέτοιο διασυρμό. Δικαιούνται και να προαναγγείλουν πόσα και ποια κεφάλια θα πέσουν, όταν έρθουν πάλι εν τη βασιλεία τους. Δικαιούνται και να φωνάζουν για συμμορίτες, αρχισυμμορίτες, αλήτες, ακόμα και τσόγλανους, μπροστά σε τέτοιο κακό.
Δικαιούνται, για να το πω πιο απλά, να μην είναι αξιοπρεπείς, γιατί έχουν μάθει στην αξιοπρέπεια του κριτή, που ουδείς τολμούσε να κρίνει. Όταν οι αριστεροί κέρδιζαν την αξιοπρέπεια του κυνηγημένου, αυτοί απολάμβαναν την αξιοπρέπεια του κυνηγού.
Και τώρα τους κυνηγούν! Δικαιούνται, συνεπώς, τη συμπόνια μας. Απόλυτη, και χωρίς αστερίσκους. Με τόση Νοβάρτις, τόσους τσόγλανους, και τόσα παλούκια που τους έτυχαν, Κύριε, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι...».
-------------------------------------------------------------------
Το δόγμα αντιτίθεται στη σκέψη, ή «τρώτε άφοβα μαρούλια»
[Περί της αριστερής αυθεντίας του Θανάση Καρτερού]
Δόγμα στη φιλοσοφία είναι η άποψη η οποία, για εκείνον που την ασπάζεται, δεν επιδέχεται απόδειξη και επομένως, υπό μία έννοια, δεν επιδέχεται και αμφισβήτηση, σε αντιδιαστολή με αυτό που ονομάζεται αντικειμενική πραγματικότητα.
Δόγμα στη θρησκεία είναι το σύνολο των απαράβατων απόψεων μιας θρησκείας σχετικά με την ταυτότητα της λατρευόμενης θεότητας και με τον τρόπο λατρείας της.. [wikipedia]
Από το «Νεότερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ήλιου» του +/- 1949-51 διαβάζουμε για το δόγμα στη Φιλοσοφία:
«Εις την αρχαίαν ελληνικήν φιλοσοφία εσήμαινε τας αντιλήψεις και τας πεποιθήσεις ενός φιλόσοφου ή μιας φιλοσοφικής σχολής (= τα δοκούντα), αργότερον δε η λέξις σημαίνει δίδαγμα φιλοσοφικού περιεχομένου επιβαλλόμενον υπό τινός αυθεντίας άνευ αποδείξεως, ανώτερον πάσης κρίσεως και επομένως υποχρεωτικός δεκτόν. Ούτω δε παν το θεωρητικώς αληθές ή το πρακτικώς επωφελές και χρήσιμον ως και αι διατάξεις της πολιτείας και των αρχόντων καθίστανται υποχρεωτικώς δεκτά. Εις τους μετά τον Αριστοτέλη χρόνους το δόγμα αντιτίθεται προς την σκέψιν.»
Στο προκείμενο.
Ας διαβάσουμε κατιτίς για την αριστερή αυθεντία ονόματι Θανάσης Καρτερός: Τα μαρούλια είναι παντοτινά –από τον Ηλία Κανέλλη στα Νεα:
«[…]Θανάσης Καρτερός γεννήθηκε το 1947. Την ιδεολογία του και την πορεία του, όχι χωρίς διάθεση κομπασμού, την έχει καταθέσει σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Κρυσταλλία Πατούλη (TVXS, 30/4/2013). «Νομίζω ότι γεννήθηκα αριστερός», λέει. «Φρόντισε η Ασφάλεια της δεκαετίας του ‘60 την πολιτική μου αγωγή με το κυνηγητό του πατέρα μου, που είχε την ατυχή έμπνευση να πολεμήσει όχι μόνο στο αλβανικό μέτωπο, αλλά και στην Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Φυλακίστηκα στη δικτατορία για τρία χρόνια, υπήρξα παράνομος, μίσησα τους χαφιέδες, γνωρίστηκα με τον Μαρξ και τον Λένιν, και κοίταζα αφ’ υψηλού τους βολεμένους. Με τη Μεταπολίτευση, βολεύτηκα κι εγώ στο Κομμουνιστικό Κόμμα, υπερασπίστηκα επαγγελματικά και πειθαρχημένα τις ιδέες και τη γραμμή του»
Τα κείμενά του, σε πολλές περιπτώσεις, εμπεριέχουν τον φρονηματισμό της αισθητικής ταυτότητας που αποθέωσε η σοβιετική αισθητική – και η θητεία του στο ΚΚΕ τον έχει μετατρέψει σε άνθρωπο από σίδερο. Στον χώρο του, η ατομικότητα απλώς υπηρετεί τον συλλογικό στόχο. Στον «Ριζοσπάστη», στον οποίο εργάστηκε από τη Μεταπολίτευση και του οποίου διετέλεσε διευθυντής, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει οτιδήποτε απέκλινε από τη γραμμή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίοδος του Τσερνόμπιλ. Παραμονές του Πάσχα, Απρίλιος του 1986, το ΚΚΕ υποστήριζε ότι δεν υπήρξε σοβαρό πυρηνικό δυστύχημα, ότι όλα αυτά είναι καπιταλιστική προπαγάνδα – και στις γενικές υποδείξεις να προσέχουμε να μην καταναλώνουμε προϊόντα που ενδεχομένως είχαν μολυνθεί από ραδιενεργές ουσίες, ο Θανάσης Καρτερός συμβούλευε να τρώμε άφοβα μαρούλια.
Ηταν η περίοδος κατά την οποία η ανανεωτική «Αυγή» ήταν εχθρά του κομμουνισμού, γι’ αυτό ο Θανάσης Καρτερός δεν την άφηνε σε χλωρό κλαρί. Πριν φθάσει ωστόσο εκεί και εφαρμόσει την κτηθείσα εν υπηρεσία τεχνογνωσία σήμερα στην τελευταία της σελίδα, πρόλαβε να περάσει από τον αστικό Τύπο – αφού εργάστηκε στον Σκάι, όπου υπήρξε διευθυντής. Η αναφορά του σήμερα σε ΔΟΛαφούζους (φωτογράφιση με μια λέξη του συνόλου των σημερινών «εχθρών του λαού», σύμφωνα με την κομματική γραμμή) έρχεται σε αντίθεση με την πολιτεία του εκείνης της περιόδου, όταν είχε βρεθεί στην αιχμή του δόρατος του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού. Δεν βαριέσαι. Εμπειρίες. Και ο Στάλιν από ανάγκη είχε υπάρξει κωδωνοκρούστης στον Αγιο Λάζαρο, την εκκλησία των Αρμενίων στη Βενετία. Λέγεται ότι οι χρονογράφοι των εφημερίδων, όσοι ιδίως θήτευσαν σε αριστερά έντυπα, είναι κάτι σαν δάσκαλοι του Γένους. Φωτεινότερο παράδειγμα, ο Χρήστος Πασαλάρης. Ο Θανάσης Καρτερός κινείται στους δρόμους που εκείνος άνοιξε. Γράφει σαν αυθεντία, δεν επιδέχεται αντίρρηση. Η γλώσσα του είναι εύπλαστη, γεμάτη επίθετα, επινοημένες λέξεις, πού και πού καμιά βωμολοχία. Εχει συναίσθημα, ηθικολογία, εχθρούς. Η διαπλοκή, ο Κούλης, ο καπιταλισμός, η Παναγιά η αριστερή, το χούι του κυρ-Πάνου, η μπάρα και η αμπάρα, γκλαν γκλαν, χρατς, σας γ@#ώ τα Χάρβαρντ, η αριστεία… Ετσι όπως πάει θα τον ξεπεράσει τον δάσκαλο. Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες.» (δικές μου οι υπογραμμίσεις)
Η φωτογραφία (τροποποιημένη βεβαίως από εμάς) είναι από το thepressproject.gr για το άρθρο του Κώστα Εφήμερου με τίτλο «Ο Θανάσης Καρτερός είναι μπουζούκι»… Διαβάστε το για να κατανοήσετε τι σημαίνει να είναι κανείς υπερασπιστής-λυκόσκυλο του ΣΥΡΙΖΑ.
https://roides.wordpress.com/2016/09/08/8sep16/
====================="O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.