Ένα γράμμα που μάλλον δεν θα διαβάσεις ποτέ - Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπια λόγια

Εύχομαι τώρα που θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές να είσαι καλά. 

Δυστυχώς είναι το μόνο είδος επαφής μεταξύ μας που μπορεί ο καθένας μας να αντέξει. 

Ακολουθώ την δική σου μέθοδο και σου γράφω ο, τι δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω. Βλέπεις έμαθα πολλά από εσένα κι ας σου φαντάζει λιγάκι απίστευτο.

Δεν ξέρω αν βρίσκομαι κάπου κοντά ή κάπου μακριά, ούτε ξέρω αν αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία πια. Απλά θέλω να σου πω δυο λόγια γιατί ακόμα με πονάς, ακόμα με πληγώνεις χωρίς να υπάρχεις. 

Προσπάθησε για μία και τελευταία φορά να μη μου αναθέσεις το ρόλο του κακού. 

Δεν θέλω κάτι από εσένα, όπως κι εσύ από εμένα πια. 

Το να λες σ’ αγαπώ, ξαλαφρώνει την ψυχή κι ας ξέρεις πως αυτήν που αγάπησες, μίσησες, κράτησες στην αγκαλιά σου, σήκωσες στα χέρια σου, κοίταξες στα μάτια, άκουσες την καρδιά της να χτυπά, έγινες κάποια στιγμή κομμάτι από τα όνειρα της, δεν πρόκειται να την ξαναδείς. ...

Τώρα πια ο καιρός έχει περάσει και ο καιρός εκτός των άλλων σε κάνει σοφότερο. Βλέπεις πράγματα που δεν έβλεπες και καταλαβαίνεις που έκανες λάθος και που όχι.

Όλο αυτό τον καιρό τα βάζω και με τους δύο που αντί να αγαπάμε μισούμε και αντί να νοιαζόμαστε αδιαφορούμε.

Δεν ξέρω αν ο χωρισμός ήταν το σωστό. Μπορεί να έφυγα από φόβο, από οργή, από εγωισμό. 

Μπορεί να τρόμαξα, επειδή είχες τη δύναμη να με διαβάζεις κι αυτό ήταν κάτι που ανέκαθεν, ακόμα και στη σκέψη πως μπορεί να συμβεί από κάποιον, με έκανε να φοβάμαι. 

Είχα μάθει να κρύβομαι από όλους. 

Είχα μάθει να μην εμπιστεύομαι κανένα. 

Αλλά στο τέλος είχα μάθει να κρύβομαι καλά. 

Να μην μπορεί κανείς να διαβάσει τι είμαι, ποιος είμαι. 

Δεν ξέρω γιατί, έτσι έμαθα να κάνω. Εσύ κατάφερες να μπεις μέσα μου. Τόσο βαθειά που δεν ήξερα αν με πνιγεί ή αν με λυτρώνει. 

Το μόνο που καταλάβαινα ήταν ο τρόμος που ένοιωθα στη σκέψη πως «αυτή η γυναίκα είναι μέσα μου, κυκλοφορεί στο αίμα και το μυαλό μου, είμαι γυμνός μπροστά της όπως δεν υπήρξα ποτέ, κάθε μου σημείο είναι γυμνό μπροστά στα μάτια της». 

Δεν ήξερα τι γινόταν, ούτε και ήθελα να παραδεχτώ πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Τότε προσπάθησα να κερδίσω χρόνο. Χρόνο για να καταλάβω τι γίνεται. 

Αν το ο, τι μου συμβαίνει είναι καλό ή κακό, αν μπορούσα να ζήσω για πάντα μ’ αυτό. Και τότε γινόταν κάτι, παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα και πάλι ο χρόνος ήταν λίγος. 

Στο τέλος ήλθε ο πανικός που μαζί του έφερε το χωρισμό. 

Τώρα πια όλα έχουν φωτίσει και φαίνονται καθαρά.

Ίσως ακόμα να σ’ αγαπώ. Δεν ξέρω. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως σε αγάπησα πολύ και τώρα μου λείπεις. Μου λείπει το πείσμα σου και τα νάζια σου, η πονηρή σου η ματιά, ο έρωτας και η αγάπη σου. Η ανάσα και ο θυμός σου. Το περπάτημά σου και το γέλιο σου. Μου λείπει να σε φωνάζω Φ. Λείπεις από τη ζωή μου. Μαθαίνω σιγά σιγά να ζω με αυτό. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρω.

Από αύριο και πάλι θα σε βλέπω, για όσο καιρό θα είμαι ακόμα εδώ και δεν θα μου μιλάς και δεν θα σου μιλώ. Θα κάνω πως δεν υπάρχεις και θα κάνεις πως δεν υπάρχω. Αυτό έχει μείνει τώρα. Κρίμα για όσα ζήσαμε.

Γιατί στα λέω όλα αυτά? Δεν ξέρω. 

Ίσως είναι η ανάγκη για λύτρωση, ίσως ο πόνος και η πίκρα της απώλειας, ίσως για να σου δείξω πως δεν ήμουν όσο κακός νόμιζες, ίσως απλά και μόνο για να δικαιολογηθώ. 

Ίσως για να ξορκίσουν οι καλές στιγμές που ζήσαμε, το τόσο μίσος και κακία από τα μάτια μας, όταν τυχαία συναντιόμαστε. 

Ίσως όμως και να το κάνω επειδή σ’ αγάπησα, τόσο πολύ που ποτέ δεν θα μάθεις, μα ελπίζω πως κάποτε θα καταλάβεις και θα νοιώσεις.

Ο, τι και αν λέμε τώρα στους άλλους προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας, με αγάπησες και σε αγάπησα πολύ. 

Το πάθος και η φωτιά του ενός για τον άλλον δεν θα χαθεί ούτε θα σβήσει ποτέ. 

Το νοιώθω κάθε φορά που σε κοιτώ και κάνω πως δεν σε βλέπω. 

Θα μας καίει κάθε φορά που κάποιος άλλος θα μπαίνει στην ζωή μας για να μας θυμίσει πως ο, τι ζήσαμε εμείς οι δύο, ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μοναδικό, για πάντα ανεπανάληπτο.

Μπήκες μέσα μου όσο καμιά άλλη. Μπήκα μέσα σου όσο κανείς. Δεν υπάρχει πια χώρος για κανέναν.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"