Μικρά σποράκια ήταν κάποτε, μέσα στο χρόνο μεγάλωναν, αναπτύσσονταν, άνθιζαν, μαραίνονταν, κι άνθιζαν ξανά.
Άντεξαν σ΄όλες τις εποχές, σ΄όλες τις αλλαγές, αυτές εκεί, οι λέξεις μου για σένα με σθένος επέμεναν να ζήσουν.
Κι έτσι ρίζες δυνατές απέκτησαν, οι λέξεις αυτές που έχω για σένα, μέσα μου ζουν κι εγώ ζω μαζί τους.
Οι λέξεις αυτές για σένα μιλάνε.
Λένε πως εσύ είσαι αγάπη.
Λένε πως με διδάσκεις τη σοφία της ζωής.
Λένε πως θεραπεύεις τις πληγές, πως κάνεις θαύματα.
Κι όμως δεν είσαι Θεά. Σ΄έχω απομυθοποιήσει. Σ΄έχω δει όπως είσαι.
Χωρίς φτιασίδια, χωρίς προσωπεία, χωρίς ψευδαισθήσεις.
Έχω δει την άβυσσο σου. Μα δεν φοβήθηκα ποτέ.
Έχω δει την ασχήμια σου. Μα όμορφη μου φάνηκε.
Έχω δει τον πόνο σου. Μα με δύναμη τον ταυτίζω.
Κι αναρωτιέμαι, αν όλοι όσοι σε γνώρισαν φτιάχνουν λέξεις μέσα τους για σένα όπως εγώ. Κι αν όλο αυτό που γεννήθηκε μέσα μου είναι μοναδικό. Θα ήθελα να είναι σπάνιο, γιατί σπάνια το νιώθω. Ίσως και να μην το ένιωσα ποτέ ξανά.
Να ξέρω πως είσαι αγάπη, κι όμως να μη θέλω να σε κάνω δική μου.
Να θέλω ελεύθερη να είσαι.
Δεν θέλω να πάρω από εσένα, δεν απαιτώ, δεν προσδοκώ... πάντα μόνος σου μου δίνεις απλόχερα, απρόσμενα, ό, τι έχει ανάγκη η ψυχή μου τη δεδομένη στιγμή στο χρόνο.
Κοιτάς μέσα από τα τείχη που έφτιαξα, δεν τα γκρεμίζεις, δεν τα προσπερνάς, δεν παλεύεις... το κάνεις τόσο απλά κι εύκολα, λες και τα μάτια σου φτιάχτηκαν για να διαβάζουν εμένα.
Στην αρχή με ξάφνιαζε όλο αυτό που κάνεις, μερικές φορές δεν πίστευα ότι είσαι αληθινή. Λες κι είχες ξεφυτρώσει μέσα από ένα μυθιστόρημα ή ένα σενάριο μιας ταινίας, κι έλεγες όλα αυτά που ωθούσαν την ηρωίδα ν΄αλλάξει όλα της τα δεδομένα. Κι όμως ήταν όλα αληθινά, η δική σου αλήθεια που ακουμπούσε πάνω στη δική μου και την αμφισβητούσε, την προκαλούσε, ενώ συγχρόνως την αποδεχόταν.
Βλέπεις λοιπόν πόσες λέξεις έχω μέσα μου για σένα, και πως να στις εκφράσω πες μου. Πως να σου πω, πως μ΄αλήθεια κι όνειρο μοιάζεις.
Πες μου ποιες λέξεις να βρω, την ευγνωμοσύνη που νιώθω για σένα να εκφράσω. Ευγνωμοσύνη που απλά υπάρχεις, και κάνεις τον κόσμο πιο όμορφο, καλύτερο, μέσα από της ψυχής σου το υλικό που διαχέεται σαν άρωμα σε ό, τι ακουμπάς, σε ό, τι δίνεις σημασία, σε ό, τι αγαπάς.
Με ποιον τρόπο να σου πω πως νιώθω όταν τα μάτια σου με κοιτούν κι απάνω μου ταξιδεύουν. Με τη ματιά σου μ΄ακουμπάς, κι όλο το σώμα μου ηλεκτρίζεις.
Ναι, ένα βλέμμα σου είναι αρκετό, δεν το καταλαβαίνεις;
Είναι αρκετό για να με αναστατώσει, να μου κοκκινίσει τα μάγουλα, να μου ανεβάσει τη θερμοκρασία, να μου φέρει αγαλλίαση στην ψυχή.
Έτσι νοερά μ΄αγγίζεις και σ΄αρέσει να παρατηρείς τις δικές μου αντιδράσεις.
Στα λεγόμενα σου αντιδρώ και τότε σε βλέπω να ζωντανεύεις, να ενθουσιάζεσαι, να σκοτεινιάζεις, να σωπαίνεις, να μου χαμογελάς κρυφά και πλάγια.
Έχεις ένα μοναδικό κράμα τρόπων επικοινωνίας μαζί μου...
Ναι, κι εγώ σε παρατηρώ κι η κάθε μικρή σου λεπτομέρεια να ξερες πως μ΄αρέσει.
Πως περήφανα τινάζεις το κεφάλι, πως σπρώχνεις προς τα πίσω μια τούφα από τα μαλλιά σου, οι ρυτίδες που στολίζουν τις άκρες των ματιών σου σαν γελάς, η αμηχανία σου, πως παλεύεις να νικήσεις την έλξη μεταξύ μας.
Αυτές κι άλλες πολλές λέξεις δικές μου, είναι δικές σου.
Μαζί σου απογυμνώνω την ψυχή, τον εαυτό μου, αφαιρώ την πανοπλία, σ΄αφήνω να με δεις έτσι όπως δεν άφησα καμία.
Μαζί σου δεν φοβάμαι.
Μαζί σου δεν προσποιούμαι.
Μαζί σου νιώθω ελεύθερος.
Κι ίσως αυτή να είναι η πιο βαθιά ριζωμένη λέξη που έχω μέσα μου για σένα.
Ίσως αυτή η λέξη να κρατάει ενωμένες όλες τις υπόλοιπες.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το γράμμα που δεν σου έστειλα ποτέ, αλλά το 'χεις διαβάσει.
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.