Ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος της λογοτεχνικής σχολής του νατουραλισμού και σημαντικός παράγοντας της ανάπτυξης του θεατρικού νατουραλισμού.
O Εμίλ Ζολά διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην πολιτική φιλελευθεροποίηση της Γαλλίας και στην απαλλαγή του λοχαγού Άλφρεντ Ντρέιφους, ο οποίος κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε άδικα, γεγονός που συνοψίζεται στη διάσημη ανοιχτή επιστολή του με τίτλο "Κατηγορώ", μία επιστολή που δημοσιεύτηκε στις 13 Ιανουαρίου 1898 στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας"L' Aurore".
Ο Εμίλ Ζολά ήταν υποψήφιος για Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1901 και το 1902. Το έργο του ξεχώρισε όχι μόνο αναδεικνύοντας το ρεύμα του νατουραλισμού, αλλά πρωτίστως επειδή άσκησε τεράστια κοινωνική επιρροή με το έργο και τις παρεμβάσεις του.
Υπόθεση Ντρέιφους: Η ανοιχτή επιστολή "Κατηγορώ!"
Ο Εμίλ Ζολά ήταν ο μόνος που υπερασπίστηκε τον εβραϊκής καταγωγής Γάλλο λοχαγό του πυροβολικού, Άλφρεντ Ντρέιφους, στέλνοντας ανοιχτή επιστολή στον Γάλλο πρόεδρο. Δημοσιεύτηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1898 στο εξώφυλλο της παριζιάνικης καθημερινής εφημερίδας «L' Aurore», του Ζορζ Κλεμανσό, υπό τον τίτλο “Κατηγορώ!”.
Ο Ζολά ήταν αυτός που αποκάλυψε μία μηχανορραφία, η οποία κόστισε την ελευθερία στον στρατιωτικό Άλφρεντ Ντρέιφους εξαιτίας του αντισημιτισμού του υπουργείου Αμύνης.
Η υπόθεση Ντρέιφους είναι µία δικαστική πλάνη που συντάραξε τη Γαλλία και τη χώρισε σε δύο στρατόπεδα. Η εφηµερίδα "L' Aurore", την ημέρα της δημοσίευσης της επιστολής του Ζολά έγινε ανάρπαστη, με πωλήσεις που έφθασαν τα 300.000 αντίτυπα, αντί των 30.000 που πωλούσε συνήθως.
Η επιστολή αυτή προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Η πρόθεση του Ζολά ήταν να κατηγορηθεί ο ίδιος για συκοφαντική δυσφήμηση ώστε να δημοσιοποιήσει τα νέα αποδεικτικά στοιχεία προς στήριξη του Ντρέιφους.
Όπως σημείωνε μεταξύ άλλων στην επιστολή του:
"Η αλήθεια, πρώτα απ' όλα, σχετικά με τη δίκη και την καταδίκη του Ντρέιφους: Στη ρίζα όλων βρίσκεται ένας κακός άνδρας, ο αντισυνταγματάρχης ντου Πατύ ντε Κλαμ, που εκείνη την εποχή ήταν απλός ταγματάρχης.
Αυτός είναι ολόκληρη η υπόθεση Ντρέιφους και το σύνολο της οποίας θα έρθει στο φως όταν μία ειλικρινής έρευνα καθορίσει ξεκάθαρα τις πράξεις και τις ευθύνες του.
Φαίνεται πως είναι το πιο σκιερό και πιο περίπλοκο ον, πλέκοντας εξωφρενικές ίντριγκες, ενστερνιζόμενος τις εξαπατήσεις φθηνών μυθιστορημάτων θρίλερ, συμπληρώνοντάς τα με κλεμμένα έγγραφα, ανώνυμες επιστολές και συναντήσεις σε απόμερα σημεία, μυστηριώδεις γυναίκες που γυρίζουν μέσα στη νύχτα, παρουσιάζοντας καταδικαστικά στοιχεία" γράφει ο Ζολά και σε άλλο σημείο προσθέτει:
"Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα: ας αναζητήσουμε και θα βρούμε. Δηλώνω απλώς ότι ο Ταγματάρχης του Πατύ ντε Κλαμ, ως αξιωματικός της Δικαιοσύνης, επιφορτισμένος με την προκαταρκτική έρευνα της υπόθεσης Ντρέιφους, είναι ο πρώτος και ο πιο θλιβερός δράστης της φριχτής δικαστικής πλάνης που έχει διαπραχθεί".
Στο τέλος του κειμένου επισημαίνει:
"Αυτή η επιστολή, κύριε είναι μακρά και είναι ώρα να την ολοκληρώσω. Κατηγορώ τον αντισυνταγματάρχη Πατύ ντε Κλαμ γιατί υπήρξε ο διαβολικός δράστης της δικαστικής πλάνης -ακούσια θα ήθελα να πιστεύω...
Κατηγορώ τον στρατηγό Μερσιέ για συνενοχή, από πνευματική ανεπάρκεια, σε ένα από τα μεγαλύτερα ανομήματα του αιώνα.
Κατηγορώ τον στρατηγό Μπιγιό γιατί κρατούσε στα χέρια του αδιάσειστες αποδείξεις της αθωότητας του Ντρέιφους και συγκάλυψε την υπόθεση και έγινε ένοχος αυτού του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και της δικαιοσύνης...
Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Μπουαντέφρ και τον στρατηγό Γκονζ για συνενοχή στο ίδιο έγκλημα, τον πρώτο, χωρίς αμφιβολία, για θρησκευτική προκατάληψη και τον δεύτερο ίσως επειδή με αυτό το πνεύμα μετέτρεψε το Γραφείο Πολέμου σε μια απρόσβλητη ιερά κιβωτό.
Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Πελλιέ και τον ταγματάρχη Ραβαρί για την εγκληματική προανάκριση, με την πιο τερατώδη μεροληψία...
Κατηγορώ τους τρεις εμπειρογνώμονες γραφολόγους Μπελόμ, Βαρινάρ, Γουάρ για την υποβολή ψευδών αναφορών, εκτός εάν μια ιατρική εξέταση τους βρει να πάσχουν από μια κατάσταση που βλάπτει την όραση και την κρίση τους.
Κατηγορώ το Γραφείο Πολέμου επειδή χρησιμοποίησε τον Τύπο, ιδίως τις L’Eclair and L’Echo de Paris, για να διεξάγει μια αποτρόπαια εκστρατεία παραπλάνησης του κοινού και να συγκαλύψει τη δική του αδικία.
Τέλος, κατηγορώ το πρώτο Στρατοδικείο γιατί παραβίασε το δίκαιο, καταδικάζοντας τον κατηγορούμενο βάσει ενός εγγράφου που κρατήθηκε μυστικό και κατηγορώ το δεύτερο στρατοδικείο ότι κάλυψε αυτήν την παρανομία, κατόπιν εντολής, διαπράττοντας έτσι το δικαστικό έγκλημα ότι γνώριζε, αθωώνοντας έναν ένοχο" γράφει ο Ζολά σημειώνοντας "έχω μόνο ένα πάθος: να διαφωτίσω αυτούς που κρατήθηκαν στο σκοτάδι, στο όνομα της ανθρωπότητας που έχιε υποφέρει τόσο και δικαιούται την ευτυχία.
Η φλογερή διαμαρτυρία μου είναι απλά η κραυγή της ίδιας της ψυχής μου. Ας τολμήσουν, λοιπόν, να με φέρουν ενώπιον δικαστηρίου και να αφήσουν την έρευνα να διεξαχθεί στο φως της ημέρας! Περιμένω".
Την αποκάλυψη ακολούθησαν δραματικά γεγονότα, καθώς πολλές γαλλικές εφημερίδες του επιτέθηκαν, μποϊκόταραν τα βιβλία του και ο ίδιος μόλις κατόρθωσε να σωθεί από τη μανία του όχλου δραπετεύοντας στην Αγγλία.
Η επιστολή του, όμως, έφερε το αποτέλεσμα που ήθελε. Έγινε αναθεώρηση της δίκης και αποδείχθηκε η αθωότητα του Ντρέιφους, γεγονός που οδήγησε και στη μεταρρύθμιση του συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους.
Οι κακουχίες της ζωής του και η εκδοτική του επιτυχία
Ο Εμίλ Ζολά έζησε δύσκολα χρόνια, γεμάτα στερήσεις και κακουχίες.
Ζούσε σε μία κρύα σκοτεινή σοφίτα και συχνά το μοναδικό φαγητό του ήταν επί εβδομάδες ξερό ψωμί και λάδι.
Έπειτα άρχισε να ασχολείται με το γράψιμο, εργαζόμενος στο κρεβάτι για να ζεσταίνεται και κρατώντας ένα κερί στο αριστερό του χέρι για να βλέπει.
Στο τέλος, ένας φίλος του πατέρα του φρόντισε να μπει κλητήρας σ' έναν εκδοτικό οίκο. Αν και ο μισθός του ήταν μικρός, μπόρεσε να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα και να εγκατασταθεί εκεί με τη μητέρα του και αργότερα με τη γυναίκα του.
Κατόπιν άρχισε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες σχετικά με τη λογοτεχνία, την τέχνη και την πολιτική, σύμφωνα με τα στοιχεία της Βικιπαίδεια. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι θέσεις του κατά του Ναπολέοντα Γ΄ και του ιερατείου.
Έτσι, μέσα σ' έναν χρόνο, τα έσοδά του αυξήθηκαν χάρη στα άρθρα που έστελνε σε εφημερίδες και στο πρώτο του βιβλίο, το οποίο δημοσιεύτηκε πριν κλείσει τα 24 του χρόνια.
Τρία χρόνια αργότερα παρουσίασε ένα δεύτερο μυθιστόρημα.
Η επιτυχία του αυτή τον ενθάρρυνε και αποφάσισε στα 27 του χρόνια να εγκαταλείψει τη δουλειά του κλητήρα και να κερδίσει το ψωμί του μόνο από την πέννα του.
Την επόμενη χρονιά, ο άσημος ακόμη νεαρός συγγραφέας πρότεινε σε έναν πλούσιο εκδότη να του δώσει μία προκαταβολή για να μπορέσει να βγάλει μία σειρά 20 μυθιστορημάτων σχετικά με τη γαλλική ζωή.
Έτσι, μετά το πρώτο σημαντικό μυθιστόρημά του, Τερέζ Ρακέν (1867), ξεκίνησε μία σειρά έργων με τίτλο «Οι Ρουγκόν-Μακάρ. Φυσική και κοινωνική ιστορία μιας οικογένειας υπό τη Β' Αυτοκρατορία» (Les Rougon-Macquart. Histoire naturelle et sociale d'une famille sous le Second Empire), όπου περιλαμβάνονται περισσότερα από τα μισά μυθιστορήματά του, θέλοντας να αναλύσει με διεισδυτική κριτική ματιά τις πτυχές της τότε γαλλικής κοινωνίας.
Σε αυτήν τη σειρά συγκαταλέγεται Η ταβέρνα (1877), ένα αριστούργημα το οποίο εμβαθύνει στο φαινόμενο του αλκοολισμού και της φτώχειας στην εργατική τάξη.
Επίσης, η Νανά (1880), που με τη συμβολική μορφή μιας πόρνης, η οποία διαφθείρει την παριζιάνικη ελίτ, δηλώνεται η κατάπτωση της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, με το Ζερμινάλ (1885) —το καλύτερο ίσως έργο του— έστρεψε τον προβολέα στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των ανθρακωρύχων.
Η Πτώση είναι το προτελευταίο μυθιστόρημα αυτής της σειράς, η οποία ολοκληρώθηκε το 1893.
Τον ίδιο καιρό είχε δημιουργηθεί μία ομάδα νεαρών λογοτεχνών που αυτοαποκαλούνταν "νατουραλιστές" και θεωρούσαν τον Ζολά δάσκαλό τους, γιατί πρώτος εκείνος είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη "νατουραλισμός" για να εξηγήσει τη ρεαλιστική μορφή που έδινε στα έργα του.
Το 1880 ο Εμίλ Ζολά ήταν πλέον μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της λογοτεχνικής αστικής τάξης και διοργάνωνε πολιτιστικά δείπνα με τον Γκυ ντε Μoπασάν, τον Ζορίς-Καρλ Υσμάν και άλλους συγγραφείς στην πολυτελή βίλα του (αξίας 300.000 φράγκων) στο Μεντάν κοντά στο Παρίσι.
Στη συνέχεια, από τη βαθυστόχαστη καταγραφή των κοινωνικών προβλημάτων στράφηκε στη σοσιαλιστική ουτοπία με δύο τριλογίες του, Οι τρεις πόλεις και Τα τέσσερα Ευαγγέλια, με τη δεύτερη να μένει ανολοκλήρωτη.
Το 1898, διάσημος πια και σεβαστός, ο Ζολά έμελλε να συνταράξει συθέμελα τη γαλλική κοινωνία και να διακινδυνεύσει τη σταδιοδρομία του καθώς ανακατεύτηκε στην περίφημη υπόθεση Ντρέιφους, που έκανε πάταγο εκείνη την εποχή.
Το 1902 ο Ζολά απεβίωσε, λόγω δηλητηρίασης από τις αναθυμιάσεις της σόμπας στην κρεβατοκάμαρά του. Στην κηδεία του θρήνησαν όχι μόνο οι Γάλλοι, αλλά κι όλος ο κόσμος.
Με πληροφορίες από: Βικιπαίδεια, Britannica.com
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Υπόθεση Ντρέιφους: Από το «Κατηγορώ» του Ζολά μέχρι τη νέα ταινία του Ρομάν Πολάνσκι
Η πολύκροτη Υπόθεση Ντρέιφους, διεθνώς γνωστή ως Dreyfus Affair, θέμα της νέας ταινίας του Ρομάν Πολάνσκι, συντάραξε και δίχασε τη Γαλλία επί δώδεκα ολόκληρα χρόνια, από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού, ενώ εκ των υστέρων συνδέθηκε με την άνοδο του επερχόμενου αντισημιτισμού στην Ευρώπη.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, που εκ πρώτης έμοιαζε με «πόλεμο» μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών, ήταν ο Γάλλος Εβραίος αξιωματικός με καταγωγή από την Αλσατία, Άλφρεντ Ντρέιφους (1859 - 1935), ο οποίος στις 18 Οκτωβρίου 1894 κατηγορείται για προδοσία -ειδικότερα, ότι πουλούσε στρατιωτικά μυστικά στον Γερμανό στρατιωτικό ακόλουθο, σε μία περίοδο κατά την οποία οι σχέσεις Γαλλίας - Πρωσίας ήταν τεταμένες.
Ο Ντρέιφους καθαιρείται από το αξίωμα του και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη υπό συνθήκες πλήρους απομόνωσης στο Νησί του Διαβόλου, νησί καταδίκων στη Γαλλική Γουιάνα.
Ο 36χρονος αξιωματικός αρνήθηκε τις κατηγορίες, όμως η δίκη ήταν παρωδία, καθώς τα στοιχεία ήταν ελλιπή και επιπλέον διεξήχθη με πλείστες όσες παρατυπίες.
Μέρος της γαλλικής κοινής γνώμης συμφώνησε με την ετυμηγορία -οι εθνικιστές, οι αντισημίτες, όπως και οι μετριοπαθείς (οι τελευταίοι θεωρώντας ότι αφορά ζήτημα εθνικής ασφάλειας)-, ωστόσο υπήρχαν και πολίτες που είδαν στην υπόθεση Ντρέιφους κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ενδεικτική του κλίματος ήταν η στάση της εφημερίδας «La Libre Parole» που χρησιμοποίησε τον Ντρέιφους ως πρόσωπο - σύμβολο της προδοσίας των Γάλλων Εβραίων.
Ο Ντρέιφους ήταν Εβραίος, γόνος πλούσιας επιχειρηματικής οικογένειας και επιπλέον από την Αλσατία, την περιοχή της Γαλλίας στα σύνορα με τη Γερμανία, η οποία προσαρτήθηκε στη Γερμανία με τη λήξη του Γαλλο-Πρωσικού Πολέμου 1870-1871 (γεγονός που οδήγησε την οικογένεια Ντρέιφους στην απόφαση να μετακομίσει στο Παρίσι).
Οι εφημερίδες της εποχής έθεταν ερωτήματα όπως, ήταν περισσότερο Γάλλος ή Γερμανός; Ή μήπως, μέρος της «διεθνούς εβραϊκής συνωμοσίας»;
Το «Κατηγορώ...!» του Εμίλ Ζολά
Στις 13 Ιανουαρίου 1898, ο διάσημος συγγραφέας Εμίλ Ζολά -διακινδυνεύοντας τη φήμη και την καριέρα του- δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα της καθημερινής παρισινής εφημερίδας «L’ Aurore» -του Ζορζ Κλεμανσό, μετέπειτα πρωθυπουργού της Γαλλίας- το περίφημο «Κατηγορώ…!», μια ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λέγεται ότι, ήταν ο αδελφός του Ντρέιφους, που αναζήτησε τον συγγραφέα και την πολύτιμη στήριξη του.
Ο Ζολά κατηγορεί τον Στρατό ότι συγκάλυψε τη υπόθεση της καταδίκης του Ντρέιφους και αθώωσε τους πραγματικούς ενόχους με εντολή του Υπουργείου Στρατιωτικών. Παράλληλα, δηλώνει την απέχθειά του προς την υποκρισία και τον φανατισμό.
Η επιστολή προκαλεί αίσθηση διεθνώς και οδηγεί τον συγγραφέα σε καταδίκη με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης. Μέρος του γαλλικού Τύπου κάνει μποϊκοτάζ στα βιβλία του και ο ίδιος αναγκάζεται να διαφύγει προκειμένου να γλιτώσει τη φυλάκιση για δέκα μήνες στη Βρετανία (αξίζει να σημειωθεί ότι το τιράζ της εφημερίδας εκτινάχθηκε εκείνη την ημέρα από τις 30.000 στις 200.000 φύλλα μόνο στο Παρίσι).
Η επιστολή - μανιφέστο θα οδηγήσει στη συνέχεια σε αναψηλάφηση της δίκης, αλλά και θα φέρει πολλούς εχθρούς στον Ζολά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο συγγραφέας πέθανε δηλητηριασμένος από καπνό, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1902, στο διαμέρισμά του στο Παρίσι (όταν έφραξε η καπνοδόχος). Παρόλο που η αστυνομία αποφάνθηκε ότι ο θάνατός του ήταν ατύχημα, δεδομένου του αριθμού των εχθρών που είχε δημιουργήσει από την υπόθεση Ντρέιφους, οι φήμες περί δολοφονίας δεν έπαψαν να απασχολούν την κοινή γνώμη.
Νέα στοιχεία, αναψηλάφηση και αποκατάσταση
Μεταξύ των υποστηρικτών του Ντρέιφους -όχι από την αρχή, καθώς διαδραμάτισε ρόλο στη σύλληψη του- ήταν και ο προσφάτως διοριζόμενος επικεφαλής της υπηρεσίας αντικατασκοπείας, αξιωματικός Ζορζ Πικάρ, ο οποίος ανακαλύπτει νέα στοιχεία, συγκεκριμένα, ένα χειρόγραφο που βρέθηκε στο καλάθι των αχρήστων του Γερμανού στρατιωτικού ακολούθου, με τον γραφικό χαρακτήρα του Ντρέιφους, ο οποίος ωστόσο ήταν εκτοπισμένος στο Νησί του Διαβόλου.
Το νέο χειρόγραφο φέρει επιπλέον όνομα και διεύθυνση αποστολέα, κάποιου Γάλλου ταγματάρχη του 74ου συντάγματος πεζικού, του ουγγρικής καταγωγής ταγματάρχη Φέρντιναντ Εστερχάζι, ο οποίος διαθέτει σημαντικές διασυνδέσεις και ως εκ τούτου, ζητά να κριθεί από το Πολεμικό Συμβούλιο καθώς είχε διαβεβαιώσεις για την αθώωσή του (όπως και συνέβη).
Τον Αύγουστο του 1898 ένα νέο στοιχείο έρχεται στο φως. Ο συνταγματάρχης Ζοζέφ Ανρί που ανακάλυψε την επιστολή των μυστικών εγγράφων βάσει των οποίων καταδικάστηκε ο Ντρέιφους, ήταν στην πραγματικότητα ο συντάκτης της επιστολής, η οποία φυσικά και αποδείχθηκε, μετά από αυτή την αποκάλυψη, πλαστή. Ο Ανρί παραδέχτηκε την πλαστογράφηση και λίγο καιρό αργότερα αυτοκτόνησε, ενώ ο έτερος ένοχος, Εστερχάζι, διέφυγε στο Λονδίνο.
Η κυβέρνηση μετά από αυτή την εξέλιξη αναγκάστηκε να στείλει την υπόθεση στο εφετείο προκειμένου να εξετάσει την αίτηση αναθεώρησης της δίκης, παρά την αντίθετη γνώμη του Υπουργείου Στρατιωτικών. Το 1899 το εφετείο παρέπεμψε τον Ντρέιφους στο Πολεμικό Συμβούλιο, ενώ οι ταραχές που ξέσπασαν ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους του Ντρέιφους οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης.
Τον Ιούνιο του 1899 ο Ντρέιφους επέστρεψε από το Νησί του Διαβόλου για τη δίκη και εμφανίστηκε μπροστά σε νέο στρατιωτικό δικαστήριο στην πόλη Ρεν (7 Αυγούστου - 9 Σεπτεμβρίου 1899). Καταδικάστηκε και πάλι, όμως με ελαφρυντικά. Δέκα ημέρες μετά τη δίκη, ο Γάλλος πρόεδρος Εμίλ Λουμπέ, επιθυμώντας να δώσει τέλος στην υπόθεση, του απένειμε χάρη. Ο Ντρέιφους δέχθηκε την πράξη επιείκειας, αλλά διατήρησε το δικαίωμα να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποδείξει την αθωότητά του.
Τον Ιούλιο του 1906 το εφετείο απαλλάσσει τον Ντρέιφους και αναιρεί όλες τις προηγούμενες καταδίκες. Η Βουλή ψηφίζει νόμο με τον οποίο αποκαθιστά πλήρως τον Ντρέιφους και σβήνει κάθε αμφιβολία για την αθωότητά του. Στις 22 Ιουλίου του απονεμήθηκε το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής.
Κατόπιν μικρής θητείας στον στρατό, όπου πήρε το αξίωμα του ταγματάρχη, αποστρατεύθηκε. Κλήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ως αντισυνταγματάρχης διοίκησε μια φάλαγγα πυρομαχικών. Πέθανε στο Παρίσι στις 12 Ιουλίου 1935 σε ηλικία 76 ετών.
«J’ Accuse»: Η νέα ταινία του Ρομάν Πολάνσκι
Η ταινία του Ρομάν Πολάνσκι «J’ Accuse» / «An Officer and a Spy» (παγκόσμια πρεμιέρα στο 76ο Φεστιβάλ Βενετίας) βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Βρετανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Ρόμπερτ Χάρις, που κυκλοφόρησε το 2013 και αφηγείται την πραγματική ιστορία του Γάλλου αξιωματικού Ζορζ Πικάρ, την περίοδο 1896 - 1906, ενώ προσπαθούσε να αποκαλύψει την αλήθεια και να αποδείξει την αθωότητα του Ντρέιφους.
Δεν είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Χάρις που ο Πολάνσκι μεταφέρει στον κινηματογράφο. Είχαν προηγηθεί τα «Παρασκήνια εξουσίας» και ήταν ακριβώς η φιλική σχέση τους που πυροδότησε τη συγγραφή του «An Officer and a Spy» (στα ελληνικά, «Ο Γερμανός κατάσκοπος», εκδόσεις Ψυχογιός), όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Χάρις σε συνέντευξη του.
Όσο για τον ήρωα του, μέσα από τα μάτια του οποίου αφηγείται την Υπόθεση Ντρέιφους, ο Χάρις τον έχει σκιαγραφήσει ως εξής: «.... Ο Πικάρ ήταν πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα.
Μιλούσε έξι γλώσσες. Όταν ήταν νέος, θαύμαζε τον Ντοστογέφσκι, είχε, μάλιστα, μια επιστολή από εκείνον. Είχε γνωρίσει τον Προυστ και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι είχε γνωρίσει και τον Ζολά πριν από το «Κατηγορώ». Υπήρξε στενός φίλος του Γκούσταβ Μάλερ. Ήταν ωραίος άνδρας και είχε πολλές ερωμένες. Ανήκε στον κόσμο του Προυστ και της Μπελ Επόκ...».
Το σενάριο της (γαλλόφωνης) ταινίας συνυπογράφουν Χάρις και Πολάνσκι και τη μουσική ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συνθέτης, Αλεξάντρ Ντεσπλά.
Πρωταγωνιστούν οι Ζαν Ντιζαρντέν (στον ρόλο του Ζορζ Πικάρ), Λουί Γκαρέλ, Ματιέ Αμαλρίκ, Μελβίλ Πουπό, Εμανουέλ Σενιέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.