Andrei Tarkovsky: "Όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσα λιγότερα ξέρουμε... Αφού όσο εμβαθύνουμε ο ορίζοντας στενεύει"

Andrei Tarkovsky - [ 4 Απριλίου 1932 - 29 Δεκεμβρίου 1986 ]

Η γνώση μας απομακρύνει όλο και περισσότερο από τον βασικό σκοπό της ζωής μας. Όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσα λιγότερα ξέρουμε. Αφού όσο εμβαθύνουμε ο ορίζοντας στενεύει. 

Η τέχνη εξυψώνει τον άνθρωπο για να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φτάσει σε αυτό που θα ονομάζαμε ελεύθερη βούληση.

Ο καλλιτέχνης υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι τέλειος. 

Κανείς δεν θα είχε την ανάγκη της τέχνης αν στον κόσμο βασίλευαν η ομορφιά και η αρμονία. 

Ο άνθρωπος δεν θα έψαχνε την αρμονία σε άλλες δραστηριότητες. Θα ζούσε μέσα της. 

Η τέχνη γεννιέται από τις κακοτεχνίες του κόσμου.

Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. 

Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του. 

Σταδιακά ανέπτυξε μία προσωπική θεωρία γύρω από τον κινηματογράφο, που αποκαλείται συχνά και ως γλυπτική του χρόνου. 

Σύμφωνα με αυτή, ο Ταρκόφσκι πίστευε πως ένας από τους κύριους στόχους του κινηματογράφου ήταν η καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου. 

Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται συχνά για την έλλειψη γραμμικής αφήγησης, υιοθετώντας ποιητικούς συνειρμούς και «ονειρική λογική»^[17].

Ο ίδιος δεν θεωρούσε τα έργα του συμβολικά, δηλώνοντας χαρακτηριστικά:

«...είμαι εχθρός των συμβόλων. 

Είναι μια πολύ στενή έννοια από την άποψη ότι ένα σύμβολο υπάρχει με σκοπό την αποκρυπτογράφησή του. 

Από την άλλη πλευρά, μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση, είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει. 

Η βροχή στο Σολάρις δεν είναι σύμβολο, είναι απλά μια βροχή που στην συγκεκριμένη στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τον ήρωα. 

Δεν συμβολίζει τίποτε, απλά εκφράζει. Είναι μια καλλιτεχνική αλληλουχία εικόνων. Το σύμβολο κατ' εμέ, είναι κάτι πολύ περίπλοκο»^[18]. 

Συχνά οι ταινίες του Ταρκόφσκι κατατάσσονται στο είδος του ποιητικού κινηματογράφου. 

Ο ίδιος ο Ταρκόφσκι δεν αποδεχόταν αυτό το χαρακτηρισμό, που απέδιδε κυρίως σε άλλους σκηνοθέτες όπως στον Φελίνι και στον Παζολίνι, θεωρώντας πως ο αποκαλούμενος ποιητικός κινηματογράφος γίνεται σκόπιμα ακατανόητος^[19].

Φιλμογραφία

• Θυσία (Offret, 1986)
• Νοσταλγία (Nostalghia, 1983)
• Tempo di viaggio (1983) -- τηλεπαραγωγή
• Στάλκερ (Stalker, 1979)
• Ο Καθρέφτης (Zerkalo, 1975)
• Σολάρις (Solyaris, 1972)
• Αντρέι Ρουμπλιόφ (Andrei Rublyov, 1969)
• Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (Ivanovo detstvo, 1962)
• Ο οδοστρωτήρας και το βιολί (Katok i skripka, 1960)
• 
  

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"