Λες και η κοινωνία διάλεξε την ύπαρξη αυτών των σωμάτων, που αιώνες τώρα βασανίζουν, βιάζουν συνειδήσεις και κορμιά, εξευτελίζουν ανθρώπους και καταρρακώνουν την ανθρώπινη προσωπικότητα!
Γι’ αυτά, μας πληροφορούν οι αξιότιμοι αναλυτές και κοινωνιολόγοι και ο κάθε άσχετος που βγαίνει και μιλάει, ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι!
Τι να εννοούν άραγε;
Ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι που η κτηνωδία τους τούς οδηγεί να απαγάγουν π.χ. ανήλικα παιδιά για να γίνουν βορά στις σεξουαλικές τους διαστροφές, να συνεννοούνται πως δεν θα φυλακιστεί κανένας πρεζέμπορος (γιατί όλοι δικά τους παιδιά είναι), και για όλα αυτά φταίμε εμείς (η κοινωνία; -όσο ευρεία κι αν είναι η έννοια);
Θα μπορούσε εδώ να αντιτείνει κάποιος ότι φταίνε και οι συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες που ευνοούν την αδράνεια, την απάθεια, τον εξατομικισμό, οι προκαταλήψεις που υπάρχουν κ.τ.λ.
Ποιός κρατάει με τη βία ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια στη λήθη και την άγνοια ξεζουμίζοντάς τα με τη δουλεία και τη μισθωτή σκλαβιά ή/και εξοντώνοντάς τα με την ωμή τρομοκρατία και βία;
Και ποια κοινωνικά κομμάτια είναι αυτά που επιλέγουν να κυκλοφορούν άνετα ανάμεσά μας οι διάφοροι δολοφόνοι πράκτορες, πρεζέμποροι και παιδεραστές κρατιστές;
Σαφέστατα κανένα. Είναι η αντι-κοινωνική και αντι-ανθρώπινη κλίκα των εξουσιαστικών καθαρμάτων που επιβάλλει και επιτρέπει σε τέτοια γουρούνια να αλωνίζουν.
Είναι οι μισάνθρωπες επιδιώξεις τους, αυτές που μελετούν και μεθοδεύουν κάθε φορά τα αποβράσματα αυτά στις βίλες και τα πολυτελή ξενοδοχεία και γραφεία τους, μακριά και έξω από κοινωνικά σύνολα, απομονωμένοι και περιστοιχισμένοι από μπράβους και ανθρωποειδή.
Κι αυτό από την πλευρά τους δεν υπάρχουν και πολλές πιθανότητες να σταματήσει, γιατί απλούστατα η αντι-ανθρώπινη μανία τους και η κτηνωδία τους τους οδηγεί στο να θέλουν κάθε φορά να εξευτελίζουν περισσότερους ανθρώπους, να ταπεινώνουν και να εκβιάζουν την κοινωνία (σ’ αυτή τη θέση βρίσκονται και αρκετοί υφιστάμενοί τους που μπλέχτηκαν στα δίχτυα της κτηνωδίας, αλλά κι αυτοί στο βαθμό που καλύπτουν όλα αυτά τα κυκλώματα είναι συνένοχοι).
Δεν θέλουμε με το παρόν κείμενο να ισχυριστούμε ότι η κοινωνία είναι αγγελικά πλασμένη ή ότι εμείς έχουμε λύσει το πρόβλημα της κοινωνίας κι έχουμε τις έτοιμες απαντήσεις.
Ούτως ή άλλως υπάρχει μια ρευστότητα στις κοινωνικές μεταβολές, —οι οποίες είναι συνεχείς—, που σπρώχνει κοινωνικά κομμάτια άλλες φορές σε πιο επαναστατικές αντιλήψεις και στάσεις και άλλες όχι.
Και μην ξεχνάμε ότι οι εξεγέρσεις και επαναστάσεις, που έχουν γίνει μέχρι τώρα, είναι αναρίθμητες και οι πολύτιμες αυτές εμπειρίες πρέπει να κατατίθενται και να αξιοποιούνται από τους μετέπειτα.
Άλλες φορές ο φόβος, η πλάνη και η καταστολή οδηγούν στο να επιτύχουν οι κρατιστές την απαιτούμενη συναίνεση, έστω και σιωπηρή, στους σχεδιασμούς τους.
Αυτή είναι μια διαρκής σύγκρουση της ανθρώπινης κοινωνίας με το κράτος, το οποίο κάθε φορά επεξεργάζεται σχέδια για να επιτύχει ένα στόχο του, από τον πιο απλό μέχρι τον πιο μεγάλο.
Και για κάθε σχέδιο επιστρατεύει όλους τους μηχανισμούς που μπορεί να κινητοποιήσει.
Είναι σαφές, νομίζουμε, ότι η συναίνεση στην οποία αποσκοπεί είναι κοινή ανά τους αιώνες: η διατήρηση του υπάρχοντος status quo, γιατί αλλοιώς…θα γίνει… ότι έγινε σε διάφορα μέρη πριν λίγα χρονάκια, με τη διαφορά, όμως, ότι είναι ενδεχόμενο να μην γυρίσει πίσω σε δομές κρατικής οργάνωσης.
Κι αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης των κρατιστών όσο κι αν διακηρύττουν συνεχώς την «παντοδυναμία» του κράτους και του πολιτισμού…
Η φυσική ροπή του ανθρώπου για ελευθερία και αρμονική συμβίωση με το συνάνθρωπό του και το περιβάλλον είναι κάτι εμφανές (μια ματιά σε πρωτόγονες κοινωνίες αρκεί), δεν χρειάζεται πολλές αναλύσεις για να εξηγήσεις ότι η κατάσταση που υπάρχει σήμερα είναι επιβαλλόμενη από τα πάνω, με ωμή βία, με ψέμα, με ανταλλάγματα και ρουσφέτια, με εκβιασμούς και με πλύση εγκεφάλου.
Ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος την ισχύ των μέσων που διαθέτει ο κρατικός μηχανισμός: στρατούς, αστυνομίες, ΜΜΕ, εκπαίδευση, ιδεολογίες και άλλα πολλά. Αλλά οι κοινωνίες διαθέτουν κάτι ισχυρότερο.
Την ανθρώπινη φύση καί τάση για ελευθερία, την ανθρώπινη δημιουργικότητα και εξέγερση που κάθε φορά που ξεσπάει σαρώνει καθετί εξουσιαστικό στο πέρασμά της. Κι αυτό καταγράφει η ιστορία (η πραγματική) μέχρι σήμερα.
Πάντως, δεν μπορούν οι κρατιστές με εξυπνακισμούς σαν τους παραπάνω (ότι οι δικαστές π.χ. είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και άλλες μπούρδες) να διώξουν το βαθμό της συνενοχής όλων των κρατικών φορέων και θεσμών.
Κι όσο για τις «καλές» διαθέσεις των δημοσιογράφων που κάνουν «αποκαλύψεις» κ.τ.λ., η ουσία είναι ότι η κοινωνία θα απαλλαχθεί απ’ αυτούς μόνο αν πάρει την τύχη της στα χέρια της, εξολοθρεύσει τους θεσμούς και τους κρατικούς μηχανισμούς και επιλέξει το δρόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οργάνωσης και του αμοιβαίου σεβασμού, το δρόμο της αναρχίας…
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 37, Μάρτιος 2005
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.