Citizenfour To βραβευμένο με Οσκαρ - συναρπαστικό ντοκιμαντέρ της Λόρα Πόιτρας για το φαινόμενο Εντουαρντ Σνόουντεν και την ιστορία που άλλαξε τον κόσμο.«Το όνομά μου είναι Εντουαρντ Σνόουντεν».
Με αυτή τη φράση άλλαξε ο κόσμος όπως τον ξέραμε. Ή, τουλάχιστον, αποκαλύφθηκε το πραγματικό του πρόσωπο. Ή, για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, αποκαλύφθηκε ότι δεν γνωρίζουμε το πραγματικό πρόσωπο του κόσμου που ζούμε.
Δεν υπάρχει ξεκάθαρος «εχθρός», όσοι παραβιάζουν τα δικαιώματα και την ελευθερία του πολίτη δεν στέκονται απαραίτητα απέναντι, αλλά και δίπλα του.
Η ελευθερία έκφρασης, το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, στην προστασία των προσωπικών δεδομένων - όλα όσα γράφονται στο Σύνταγμα είναι, πλέον, κενές λέξεις.
Η Κυβέρνηση του έχει αποφασίσει, και έχει ενεργοποιήσει έναν πολυσύνθετο άπειρο ψηφιακό μηχανισμό για να γνωρίζει τα πάντα - κάθε κίνηση, αγορά, συνομιλία, μεταφορά, κάθε φωνήεν που πατά στο πληκτρολόγιό του. Χωρίς ένταλμα, οροθέσιο, φραγμό ή, έστω, αφορμή.
Η 11η Σεπτεμβρίου έχει δώσει λευκή κάρτα στις μυστικές υπηρεσίες να καταπατούν νομοθεσίες αιώνων με το πρόσχημα του κινδύνου τρομοκρατικής επίθεσης.
Και η τεχνολογία που όλοι χρησιμοποιούμε έχει επιτρέψει πρόσβαση σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας.
Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με γλαφυρές κι αναπόδεικτες θεωρίες συνωμοσίας που αρέσκονται να συζητούν γύρω από τις φωτιές κάτι γραφικοί, έρχεται ένας σοβαρός, ντροπαλός, (αντι)ηρωικός προγραμματιστής, ένα 30χρονο χλωμό αγόρι και προσφέρει τις απαραίτητες αποδείξεις.
Το όνομά του είναι Εντουαρντ Σνόουντεν και το Ιούνιο του 2013 κατέστρεψε οικειοθελώς τη ζωή του και την καριέρα του στη CIA και την NSA (Αμερικανική Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών) για να καταγγείλει τις πρακτικές της αμερικανικής κυβέρνησης δημόσια - σε μία σειρά συνεντεύξεων που έδωσε από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Χονγκ Κονγκ στους δημοσιογράφους Γκλεν Γκρίνγουολντ και ο Γιούεν ΜακΑσκιλ της Guardian, καθώς και στο φακό της Λόρα Πόιτρας.
Αυτό, είναι το ντοκιμαντέρ που . . .η τελευταία κατέθεσε από εκείνες τις αγωνιώδεις ώρε - και μέρες - πριν ο Σνόουντεν καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία (η επιλογή του νόμου του 1917 ήταν ιδιαίτερα σκληρή) και φυγαδευτεί στη Μόσχα όπου ακόμα διαμένει εξόριστος.
Η Πόιτρας δεν τολμά για πρώτη φορά ντοκιμαντέρ που αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά της αμερικανικής Κυβέρνησης και των πρακτικών της.
Αντιθέτως, το «Citizenfour» είναι το τελευταίο κομμάτι μίας τριλογίας (μετά το «Μy Country, My Country» για το πώς η Κυβέρνηση Μπους εξαπάτησε και ξεκίνησε τον πόλεμο στο Ιράκ, και το «Death of a Prisoner» για το πώς ο Ομπάμα όχι απλά δεν έκλεισε το Γκουαντάνεμο, αλλά το ενίσχυσε) που θέλησε να εξετάσει αν όσα η Αμερική συμβολίζει μέσω του Συντάγματος και της Διακήρυξης της, όσα υπόσχεται στο λαό και τη σημαία της, όσα επικαλείται όταν δρα επεκτακτικά και βίαια είναι όντως αξίες που σέβεται και στηρίζει.
Hearing on Uncounted Deaths in U.S. Prisons
Η Μόνιμη Υποεπιτροπή Ερευνών για την Εσωτερική Ασφάλεια και τις Κυβερνητικές Υποθέσεις της Γερουσίας πραγματοποίησε ακρόαση για αμέτρητους θανάτους σε φυλακές των ΗΠΑ. Τα μέλη της οικογένειας των νεκρών κρατουμένων μοιράστηκαν τις προσωπικές τους εμπειρίες. Επίσης, η καθηγήτρια νομικής στο Πανεπιστήμιο Loyola, Andrea Armstrong συζήτησε δεδομένα σχετικά με τους θανάτους στη φυλακή και η Maureen Henneberg του Υπουργείου Δικαιοσύνης και η Gretta Goodwin της Υπηρεσίας Λογοδοσίας της Κυβέρνησης των ΗΠΑ συζήτησαν τι κάνει το Υπουργείο Δικαιοσύνης για να βελτιώσει την ακριβή αναφορά των θανάτων στις φυλακές και την επιβολή της αναφοράς για τον θάνατο κατά την κράτηση Νόμος (DCRA). Η 10μηνη έρευνα της υποεπιτροπής αποκάλυψε ότι το 2021 το Υπουργείο Δικαιοσύνης απέτυχε να εντοπίσει περίπου 990 θανάτους υπό κράτηση. «Υπάρχει μια συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση στις φυλακές και τις φυλακές των ΗΠΑ. Άνθρωποι πεθαίνουν κάθε εβδομάδα στις φυλακές και τις φυλακές της Αμερικής», δήλωσε ο γερουσιαστής Jon Ossoff (D-GA), πρόεδρος της Μόνιμης Υποεπιτροπής Ερευνών για την Εσωτερική Ασφάλεια και τις Κυβερνητικές Υποθέσεις της Γερουσίας.
Με λίγα λόγια: τι εγκλήματα συμβαίνουν στο όνομα της «Ελευθερίας»;
Η περίπτωση του Εντουαρντ Σνόουντεν (πρόσφατα είδαμε και την φιξιόν καταγραφή των γεγονότων στο «Σνόουντεν» του Ολιβερ Στόουν) είναι ιδιαίτερη.
Κι αυτό, γιατί ιδιαίτερος είναι κι ο ίδιος. Κάποιοι μπορεί να τον θεωρούν προδότη (καθώς, ναι, υπέκλεψε απόρρητα αρχεία της Κυβέρνησης και τα πρόσφερε στον αμερικανικό λαό και τον κόσμο).
Κάποιοι τον ανύψωσαν σε υπέρτατο λαϊκό ήρωα, ακριβώς γιατί θύμισε ότι Κυβέρνηση είναι ο λαός. Η ιδιαιτερότητα του, τότε, 30χρονου whistleblower είναι ότι δεν επικαλέστηκε τίποτα από τα δύο.
Δεν θέλησε ούτε να κρυφτεί (αντιθέτως, απαίτησε να αποκαλυφθεί αμέσως η ταυτότητά του για να μην κινδυνέψουν συνάδελφοί του). Αλλά και με έναν σχεδόν αφελή τρόπο δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για τη «δόξα».
Αν ο Τζούλιαν Ασάνζ των Wikileaks δεν κατάφερε να πείσει απόλυτα με την αλαζονική στάση του για την αγνότητα των προθέσεών του, ο Σνόουντεν τοποθετήθηκε με απαράμιλλη ψυχραιμία, σύνεση και σοβαρότητα.
Και, πάνω από όλα, με γεγονότα, αριθμούς, αποδείξεις.
«Το μόνο κίνητρό μου είναι να δείξω στον πολίτη τι συμβαίνει στο όνομα της προστασίας του. Και το μόνο που ξέρω είναι ότι η αμερικανική κυβέρνηση δε θα μπορέσει να σκεπάσει την αλήθεια με το να με δολοφονήσει ή να με φυλακίσει πια.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε. Δεν είχα σκοπό να κρυφτώ γιατί δεν έκανα τίποτα κακό...»
Σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου (έναν κλειστό χώρο που δε θα μπορούσε να είναι πιο αντι-κινηματογραφικός, αλλά η σκηνοθετική της ματιά τον μετατρέπει σε καζάνι που βράζει) ένας πιτσιρικάς, ένα λάπτοπ, δύο μεσήλικες δημοσιογράφοι, μία κάμερα.
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.