Υπόθεση Μέρτεν και τα καμώματα του "εθνάρχη" μας! - Μια παλιά ιστορία που εξηγεί γιατί είμαστε ανιστόρητοι - Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Κι ο λαικισμός ένας μεγάλος εχθρός. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερος από τον εαυτό μας. Αυτόν τον “εθνικό”…

Οι Γερμανοί είναι  φίλοι μας. Κι ο λαικισμός ένας μεγάλος εχθρός. 

Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερος από τον εαυτό μας. 

Αυτόν τον “εθνικό” εαυτό μας που μας δικαιολογεί πάντα αφού πρώτα μας τοποθετήσει στον υψηλό θρόνο απ όπου όλοι και όλα, τα ξένα, των άλλων, φαίνονται υποδεέστερα. 

Αρκεί να μην χρειάζεται να μετρήσουμε με συγκεκριμένα μέτρα. 

Να μην μιλάμε δηλαδή για έλλειμμα, παραγωγικότητα,απόδοση, κόστος. 

Αρκεί να μιλάμε για αόριστες, μη μετρήσιμες,σχεδόν μεταφυσικές έννοιες. Υπερηφάνεια, δόξα, ελληνικότητα,δίκιο. 

Διαθέτουμε την μεγαλοπρέπεια των φιλολογικών εννοιών. 

Τώρα βέβαια αν κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε την ιστορία των άλλων λαών (και των Τούρκων και των Σέρβων και των Άγγλών και των Βούλγαρων) θα διαπιστώσουμε πως όλοι αυτοπροσδιορίζονται ως περήφανοι, γενναίοι, ηρωικοί,αδικημένοι .Και διαθέτουν όλοι και κατ αποκλειστικότητα τη θεία ευλογία.

Το δημοσίευμα του Focus εξόργισε και μένα. Αλλά ήταν ένα ανόητο, κίτρινο δημοσίευμα των κοκορακίων της γερμανικής δημοσιογραφίας. 

Ήταν όμως μια άποψη και ο καθένας έχει δικαίωμα σε αυτήν. 

Θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε μιλήσει για κουτόφραγκους ή αμερικανάκια. Βεβαίως τα αστροπελέκια που έφτιαξαν το εξώφυλλο πρέπει γενικώς να προσέχουν όταν χρησιμοποιούν ιστορικούς συμβολισμούς γιατί αν κάποιοι μπουν στον . . . πειρασμό να απαντήσουν αναλόγως, δυστυχώς η Γερμανία δεν διαθέτει κάποια Αφροδίτη της Βόνης αλλά μορφές που ταυτίστηκαν με την παγκόσμια ντροπή.

Είχε δίκιο ο  Πάγκαλος πως η Γερμανία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ελληνική οικονομία. 

Τα  γερμανικά στρατεύματα κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, σκότωσαν έλληνες, κατέκαψαν την Ελλάδα και κατέκλεψαν περιουσίες και τα αποθέματα χρυσού της χώρας.

Αρκεί βέβαια να μην ξεχνάμε πόσο ευθύνονται οι έλληνες και οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Η Ελλάδα είναι  η μοναδική χώρα που δεν  διεκδίκησε πολεμικές αποζημιώσεις, αλλά γι αυτό δεν φταίνε  οι Γερμανοί. 

Το μεταπολεμικό  ελληνικό κράτος, αυτό που δημιουργήθηκε  (για να μην ξεχνάμε την ιστορία)  και από συνεργάτες των Γερμανών, αρκετά ένοχο και πολύ περισσότερο δουλικό, υπερασπίζοντας ίσως τον εαυτό του, τη φύση του, παραιτήθηκε κάθε διεκδίκησης. 

Η υπόθεση Μέρτενς, που συγκλόνισε την Ελλάδα τη δεκαετία του 60, είναι μια παλιά ιστορία αρκετά επεξηγηματική. 

Πριν από χρόνια, μια δημοσιογραφική έρευνά μου για την υπόθεση αυτή, χαρακτηρίστηκε ως προσπάθεια αποκαθήλωσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. 

Το «έθνος» έπρεπε να παραμείνει η μυθική περιγραφή των σχολικών εγχειριδίων και ο εθνάρχης το σύμβολο μιας ηρωικής και όχι συνεργαζόμενης με τους ναζί, Δεξιάς.

Ο Μέρτενς,οι αποζημιώσεις και ο Καραμανλής

Τον Μάιο του 1957, ο  Μαξ Μέρτενς, ο χασάπης της  Θεσσαλονίκης, ο ναζί που ευθυνόταν  για τον εκτοπισμό των Ελλήνων  Εβραίων και την κλοπή των  περιουσιών τους, επέστρεψε στην Ελλάδα. 

Σύμφωνα με μια σημερινή εκδοχή, για να αναζητήσει κομμάτι του θησαυρού των Εβραίων που είχε βυθίσει με πλοίο στην Ελλάδα. 

Όπως και να έχει, σίγουρος πάντως, για την φιλικότητα του ελληνικού καθεστώτος. Καταζητούμενος από το 1947, ένοιωθε περιέργως αρκετά ασφαλής στην χώρα που είχε κατακάψει. 

Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Δικαιοσύνης και φίλος του καγκελάριου Αντενάουερ.

Κάποιοι εβραίοι όμως τον αναγνώρισαν και απαίτησαν την σύλληψή του. 

Ο Μέρτενς πραγματικά συνελήφθη.

Τον Νοέμβριο του 1958 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον  Ευάγγελο Αβέρωφ επισκέπτονται την  Βόννη. 

Ενδίδουν στις πιέσεις του  Αντενάουερ να μην διεκδικήσουν πολεμικές  αποζημιώσεις. 

Με την επιστροφή στην Ελλάδα ο Καραμανλής περνά μάλιστα νόμο για αναστολή δίωξης εγκληματιών πολέμου. 

Ακόμη και οι Άγγλοι την εποχή εκείνη κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση πως «αμνηστεύει εγκληματίες πολέμου». 

Ο μοναδικός εγκληματίας πολέμου που έχουμε στην Ελλάδα είναι ο Μέρτενς. 

Ο νόμος αρχικώς τον εξαιρεί από την αμνήστευση αλλά  λίγο αργότερα τροποποιείται ο νόμος (ν.δ. 3933/1959) και τον συμπεριλαμβάνει. 

Έτσι ενώ ο Μέρτενς καταδικάζεται σε 25 έστω μόλις χρόνια κάθειρξης στέλνεται στη Γερμανία όπου απελευθερώνεται. 

Η υποχωρητική συμπεριφορά του Καραμανλή δεν έχει καμιά εμφανή εξήγηση. Κυβερνητικά στελέχη λένε πως ευνοεί το κλίμα των καλών σχέσεων Ελλάδας Γερμανίας και την είσπραξη ενός δανείου 200 περίπου εκατομμυρίων μάρκων. 

Αντί να διεκδικήσουμε δεκάδες δισεκατομμύρια όπως είχαμε δικαίωμα, το βουλώνουμε με ένα δάνειο. Γιατί;

Κατά πολλούς η  εξήγηση είναι σε όσα είπε μόλις  απελευθερώθηκε ο ίδιος ο Μαξ  Μέρτενς. Με συνεντεύξεις του στη  Σπηγκελ και την Ηχώ του  Αμβούργου υποστηρίζει πως κατά την κατοχή, συνεργάτες του ήταν μέλη της κυβέρνησης Καραμανλή. Κατονομάζει μάλιστα συγκεκριμένα:

Τον Κωνσταντίνο  Καραμανλή. Σύμφωνα με τον Μέρτενς  ο Καραμανλής είχε δώσει πληροφορίες  ακόμη και για την ανατίναξη  της γέφυρας του Γοργοπόταμου αλλά οι γερμανοί δεν τον πίστεψαν

Τον Δημήτρη (Τάκο) Μακρή, υπουργό εσωτερικών του Καραμανλή

Τον Γεώργιο Θέμελη υφυπουργό Άμυνας

Την Δοξούλα σύζυγο του Μακρή η οποία ήταν γραμματέας του και σύνδεσμος με τους πληροφοριοδότες

Οι συνεντεύξεις  αναστατώνουν την πολιτική ζωή  της χώρας. Η ΕΔΑ μιλά για  προδότες που αντάλλαξαν την  γερμανική σιωπή με υποχωρήσεις από τις αποζημιώσεις. 

Έτσι εξηγήθηκε η σπουδή επίσκεψης του Καραμανλή στη Βόννη και η απελευθέρωση του Μέρτενς.

Αποκαλύφθηκε πως  πραγματικά ο Μακρής την εποχή  της κατοχής διορίστηκε από τα γερμανικά στρατοδικεία ως «δικηγόρος»  ελλήνων. 

Η γυναίκα του Δοξούλα ήταν πραγματικά γραμματέας του Μέρτενς στη Θεσσαλονίκη και ο Θέμελης διορισμένος από τους γερμανούς Νομάρχης. 

Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν στοιχεία. Μόνο ο τρόπος που έκλεισε την υπόθεση των ελληνικών διεκδικήσεων. Κανένας από τους θιγόμενους δεν κατέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια εναντίον του Μέρτενς.

Η ανώμαλη δεκαετία του 60 και βέβαια το μετεμφυλιοπολεμικό ελληνικό κράτος έθαψε την υπόθεση  Μέρτενς. Στα άπαντα Καραμανλή, υπάρχει  μόνο μια παράγραφος για την υπόθεση  που έριξε την πιο σκοτεινή σκιά στην προσωπική ιστορία του Καραμανλή.

Η Ιστορία για  μια ακόμη φορά υποχώρησε μπροστά  στις ανιστόρητες και αυθαίρετες ερμηνείες της. Ο Καραμανλής έγινε  Εθνάρχης, οι έλληνες όσο περήφανοι  ήθελαν τα σχολικά εγχειρίδια και  οι συνεργάτες των Ναζί ιστορικές οικογένειες πάνω από όλα πατριωτικές.

Αυτή είναι η  εξήγηση γιατί η Ελλάδα δεν  πήρε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν  μπορώ να καταλάβω βεβαίως γιατί  όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι  μόνο δεν ευνόησαν, αλλά σαμποτάρισαν προσπάθειες ελλήνων πολιτών (κάτοικοι Διστόμου) να διεκδικήσουν με βάση τους ευρωπαικούς νόμους όσα είχαν δικαίωμα.

Οι Γερμανοί βεβαίως  είναι φίλοι μας αλλά φίλτατη  είναι η αλήθεια. Ας αφήσουμε λοιπόν τους λεονταρισμούς και τις εκρήξεις εθνικής αγανάκτησης γιατί το δάχτυλο της Αφροδίτης σηκώθηκε ειρωνικά μπροστά στο πρόσωπό μας . 

Η εθνική μας περηφάνεια δεν απειλήθηκε από έναν ανόητο συντάκτη ύλης του Focus αλλά από εμάς τους ίδιους. Και θα απειλείται όσο στη θέση της ιστορικής αλήθειας βάζουμε ανιστόρητους αγανακτισμένους και εύθικτους απολίτικους.

============================

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Υπόθεση Μαξ Μέρτεν, μια απίστευτη ιστορία 13-11-2017

============================

Το κουτί της Πανδώρας Πολεμικές αποζημιώσεις Μέρος 1ο

-----------------------------------------------

Το κουτί της Πανδώρας Πολεμικές αποζημιώσεις Μέρος 2ο

Το κουτί της Πανδώρας Πολεμικές αποζημιώσεις Μέρος 3ο

 

 Το κουτί της Πανδώρας Πολεμικές αποζημιώσεις Μέρος 4ο

 

 Το κουτί της Πανδώρας Πολεμικές αποζημιώσεις Μέρος 5ο

 

============================

Ο Καραμανλής, οι Ναζί, η CIA και οι δοσίλογοι "ευεργέτες" 

αναρτήθηκε από anemosnaftilos 

Ένα αποχαρακτηρισμένο - από το 2006 - απόρρητο έγγραφο της CIA που εμπλέκει τους δύο πρώην πρωθυπουργούς Κωνσταντίνο Καραμανλή και Κωνσταντίνο Τσαλδάρη με τους ναζί, παρουσιάζοντάς τους ως πράκτορές των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων και συνεργάτες του Μαξ Μέρτεν, κάνει τις τελευταίες ώρες τον γύρο του διαδικτύου.

Πρόκειται για έγγραφο - μαρτυρία διπλωματικού υπαλλήλου σύμφωνα με το οποίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά και ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης εμφανίζονται σε λίστα των πρακτόρων των ναζί κατά την περίοδο της κατοχής. Ωστόσο η σχετική λίστα  με τους πράκτορες δεν περιλαμβάνεται στο απόρρητο έγγραφο της CIA.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται, όσοι αναγράφονται στη λίστα φέρονται να είχαν συνεργαστεί και με τον Μαξ Μέρτεν, τον σφαγέα της Θεσσαλονίκης, στην εξόντωση των Εβραίων της πόλης.

Το άκρως απόρρητο έγγραφο, το οποίο έχει πλέον αποχαρακτηριστεί και έχει αναρτηθεί στη σελίδα της CIA, έχει ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου του 1962.

Σύμφωνα με το έγγραφο, ο τότε σύμβουλος της πρεσβείας Ιωάννης Μοσχόπουλος, αποκάλυψε πως κατά τη δίκη στο Ισραήλ του ναζί και υπεύθυνου για τις δολοφονίες εκατομμυρίων Εβραίων Άντολφ Άιχμαν, παρουσιάστηκε έγγραφο, μεταξύ των στοιχείων, με ένα πίνακα των ναζί στον οποίον αναγράφονταν οι συνεργάτες - πράκτορές τους στην Ελλάδα. Σε αυτόν τον πίνακα ήταν και τα ονόματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και Κωνσταντίνου Τσαλδάρη. Και οι δύο παρουσιάζονται ως πράκτορες και συνεργάτες του Μαξ Μέρτεν.

Στην περιγραφή του αποχαρακτηρισμένου εγγράφου αναφέρεται: «Άκρως απόρρητον. Το όνομα του πρωθυπουργού κ. Κωνστ. Καραμανλή περιλαμβάνεται πράγματι εις τον πίνακα των πρακτόρων των γερμανικών αρχών κατοχής, ως συνεργάτης του Μέρτεν εις την εξόντωσιν των Εβραίων».

Η τότε ελληνική κυβέρνηση φέρεται ακόμη - όπως αναφέρεται στο έγγραφο - μέσω του διπλωματικού της εκπροσώπου στο Ισραήλ όσο και μέσω του διπλωματικού εκπροσώπου του Ισραήλ στην Αθήνα, να έκανε επίμονα διαβήματα προς την κυβέρνηση του Ισραήλ ώστε να «μη κοινολογηθή κατ’ ουδένα τρόπον ο εν λόγω πίναξ κατά τη δίκην, ίνα να μη αποκαλυφθή προφανώς το όνομα του κ. Καραμανλή». Το Ισραήλ «δέχτηκε την ελληνική παράκληση και ο γενικός εισαγγελέας του Ισραήλ, Χάουσνερ, δεν χρησιμοποίησε κατά τη δίκη τα στοιχεία του συγκεκριμένου πίνακα».

Η Υπόθεση Μέρτεν

Στον απόηχο του εγγράφου της CIA που αποκαλύπτει (;) τη συνεργασία του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής, ας θυμηθούμε και πάλι την υπόθεση Μαξ Μέρτεν:

Τον Απρίλιο του 1941 οι Γερμανοί μπήκαν στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η αρχή του τέλους της εβραϊκής κοινότητας της πόλης, που κορυφώθηκε ένα χρόνο μετά, από τον Ναζί αξιωματικό Μαξ Μέρτεν. Ο Μέρτεν, γνωστός μέχρι ήμερα σαν ο «σφαγέας της Θεσσαλονίκης» υπηρέτησε ως στρατιωτικός διοικητής στην πόλη από το 1942 έως το 1944. Η διετής θητεία του ήταν αρκετή για να οδηγήσει στον αφανισμό περίπου 55 χιλιάδες Εβραίους της πόλης. Κοντά του ήταν και ο Αξιωματικός των Ες Ες Αλόις Μπρούνερ, ο αποκαλούμενος Χασάπης της Θεσσαλονίκης, ο οποίος είναι ο μόνος ναζί εγκληματίας, που παρά το διεθνές ένταλμα σύλληψης ζει ελεύθερος. Μέχρι το 2010 υπήρχαν πληροφορίες ότι το εκτελεστικό όργανο του Μέρτεν, ζούσε στη Συρία αλλά οι αρχές της χώρας δεν επιβεβαίωσαν ποτέ κάτι τέτοιο. Αν και δεν είναι σίγουρο το αν βρίσκεται στη ζωή, παραμένει ακόμα ένας από τους πιο επικίνδυνους καταζητούμενους του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Το σχέδιο των Μέρτεν και Μπρούνερ στη Θεσσαλονίκη ήταν καλά οργανωμένο. Οι Ναζί συγκέντρωσαν τους Εβραίους στην πλατεία Ελευθερίας για δήθεν απογραφή, όπου τους ξυλοκόπησαν και τους υπέβαλαν σε εξευτελισμούς. Ο Μέρτεν υποσχέθηκε ότι θα τους έσωζε αν εκείνοι του έδιναν κοσμήματα και άλλα τιμαλφή. Έτσι συγκέντρωσε τον περίφημο «θησαυρό» του, που αναζητείται μέχρι σήμερα. Φυσικά αφού του έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν, οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης επιβιβάζονταν με συνοπτικές διαδικασίες στα τρένα που οδηγούσαν στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Οι περισσότεροι δεν γύρισαν ποτέ. Οι μαρτυρίες από τους ελάχιστους που επέζησαν είναι συγκλονιστικές. Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του χρόνου» το σχέδιο του σφαγέα της Θεσσαλονίκης και τη σκληρή εφαρμογή του, μέσα από τις ανατριχιαστικές αφηγήσεις επιζώντων.

Η Υπόθεση Μέρτεν στα απόρρητα έγγραφα της CIA
Ολόκληρο το έγγραφο εδώ

Τον Ιανουάριο του 1959 η τότε κυβέρνηση Καραμανλή φέρνει στη Βουλή για ψήφιση νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» με τη δικαιολογία, όπως δήλωσε ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Καλίας,«πρέπει να παραμεριστούν τα εμπόδια διά την ανάπτυξιν των σχέσεών μας με τη Δυτική Γερμανία».

Η αντιπολίτευση, με τους Κ. Μητσοτάκη, Ηλ. Τσιριμώκο και Στ. Ηλιόπουλο, καταγγέλλει την «αμνήστευση των εγκληματιών του ελληνικού λαού» και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι έχει υποκύψει σε πιέσεις της δυτικογερμανικής κυβέρνησης, πράγμα το οποίο αρνείται ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ευ. Αβέρωφ. Ο Αβέρωφ είχε συνοδεύσει τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή τον Νοέμβριο του 1958 σε επίσκεψη στη Βόννη, όπου είχαν συνομιλίες με τον καγκελάριο Αντενάουεργια «αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ των χωρών».

Στη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή αποκαλύπτεται ότι η σύζυγος του υπουργού και στενού συνεργάτη του Καραμανλή, Ντάκου Μακρή, η Δοξούλα, το γένος Λεοντίδου, ήταν γραμματέας του Μέρτεν στην Κατοχή και, φυσικά, δημιουργείται ζήτημα. Πάντως, υπό την πίεση της αντιπολίτευσης και των αντιδράσεων του ελληνικού και του βρετανικού Τύπου (οι «Times» του Λονδίνου είχαν γράψει ότι η Ελλάδα «αμνηστεύει τους σφαγείς της»), η κυβέρνηση δέχεται να εξαιρεθεί από τα μέτρα ο Μέρτεν, για τον οποίο προβλέπεται «να παραμείνη εις την δικαιοδοσίαν των ελληνικών δικαστηρίων».

Ο Μέρτεν οδηγήθηκε στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου στις 11 Φεβρουαρίου 1959 με ένα πλήθος κατηγοριών για παράνομες φυλακίσεις εβραϊκής καταγωγής Ελλήνων της Θεσσαλονίκης, για εγκλεισμό 56.000 σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, για θάνατο από ασιτία, για καταστροφή εβραϊκού νεκροταφείου, για εκτόπιση 40.000 στη Γερμανία κτλ.

Οι μάρτυρες κατηγορίας είναι αποκαλυπτικοί, το ακροατήριο κατά πλειονότητα εβραϊκό, ανάμεσά τους και απεσταλμένοι ξένων εφημερίδων καθώς και άγγλοι νομομαθείς, και τα μέτρα της Αστυνομίας εντός και εκτός του δικαστηρίου αποτρεπτικά για κάθε δημόσια αντιναζιστική εκδήλωση. Ο ίδιος ο Μέρτεν ­ μόλις 45 ετών τότε­, κομψοντυμένος και φιλομειδής, δηλώνει φυσικά αθώος και μόνο για ορισμένα πταίσματα αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά και γι' αυτά «εκτελούσε εντολές ανωτέρων του». Ευχαριστεί τους τρεις μάρτυρες υπερασπίσεως (οι επί Κατοχής διευθυντές τράπεζας και άλλων οργανισμών της Μακεδονίας) που, σε αναγκαστική συνταξιοδότηση τώρα, ήρθαν να του συμπαρασταθούν. Για όλες τις κατηγορίες καταδικάζεται σε φυλάκιση 6-20 ετών και «κατά συγχώνευσιν εις κάθειρξιν 25 ετών».

Ριζοσπάστης:

Στις 16 Οκτώβρη του 1960, κατά τη διάρκεια μιας θυελλώδους συνεδρίασης στη Βουλή για τη διαβόητη «υπόθεση Μέρτεν», βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της ΕΡΕ επιτίθενται κατά βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΕΔΑ. Σημειώνονται συμπλοκές και η συνεδρίαση διακόπτεται. Το επεισόδιο υπογράμμιζε τη σημασία της υπόθεσης αυτής, η οποία είχε ως κεντρικό πρόσωπο τον πρώην ναζί αξιωματικό Μαξ Μέρτεν, ο οποίος ευθυνόταν για σειρά εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη.
Ο Μέρτεν συνελήφθη, κατά σύμπτωση, στην Αθήνα το Μάη του 1957. Το Μάρτη του 1958, εκδόθηκε το παραπεμπτικό βούλευμα και ορίστηκε η δίκη του. Το Νοέμβρη του 1958, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ε. Αβέρωφ πραγματοποίησαν επίσκεψη στη Δυτ. Γερμανία. Οι γερμανοί ηγέτες ενδιαφέρονταν για τη διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα. Ηθελαν, όμως, να σταματήσει και η δίωξη των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα, ώστε παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Δυτ. Γερμανίας, που βαρύνονταν με εγκλήματα ή είχαν εντάλματα για την κατοχική τους δράση, να μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητα στη χώρα μας.
Οπως αποδείχτηκε, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σ' αυτήν την συμφωνία, με αντάλλαγμα μερικά εκατομμύρια μάρκα. Στα τέλη του Γενάρη του 1959, ήρθε για συζήτηση στη Βουλή νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου»... Μπροστά στις αντιδράσεις των βουλευτών της ΕΔΑ, η κυβέρνηση εξαίρεσε την περίπτωση Μέρτεν. Ολοι, όμως, γνώριζαν ότι επρόκειτο για παραπλανητικό ελιγμό.
Η δίκη του Μέρτεν άρχισε στις 11 Φλεβάρη του 1959 και κράτησε 20 μέρες. Ο Μέρτεν καταδικάστηκε σε ποινές από 6 έως 20 χρόνια για διάφορα αδικήματα, όπως παράνομες φυλακίσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ελλήνων και Ισραηλιτών, φόνους και θάνατο από ασιτία Ισραηλιτών, «γκέτο» σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, εκτόπιση στα γερμανικά στρατόπεδα 40.000 Εβραίων κλπ. Τελικά, το Νοέμβρη του 1959, με τροποποίηση του προηγούμενου νόμου, ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε και απελάθηκε. Στη Γερμανία συνελήφθη, αλλά γρήγορα αφέθηκε ελεύθερος.

Λίγο αργότερα, το Σεπτέμβρη του 1960, η γερμανική εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» και το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» δημοσίευσαν αφηγήσεις του Μέρτεν, σύμφωνα με τις οποίες ο Κ. Καραμανλής και ο υπουργός Εσωτερικών Δημ. Μακρής ήταν συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων. Το γεγονός προκαλεί σάλο στην Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση απορρίπτει μετά βδελυγμίας τις «αποκαλύψεις», αρνείται, όμως, να απαντήσει στα ερωτήματα και τις καταγγελίες της ΕΔΑ για τους πραγματικούς λόγους απελευθέρωσης του Μέρτεν. Προκαλώντας έτσι και ένταση στη Βουλή.

Καθημερινή:

"... Υπό μορφήν αφηγήσεων τού εγκληματίου πολέμου Μαξ Μέρτεν, ο οποίος είχε καταδικασθή εις τήν Ελλάδα εις 25ετή ειρκτήν και εξεδόθη προ ενός περίπου έτους εις τήν Γερμανίαν διά να κριθή από τήν δικαιοσύνην τής πατρίδος του, εδημοσιεύθησαν εις τήν εφημερίδα "Ηχώ του Αμβούργου" και το εβδομαδιαίον περιοδικον "Ντερ Σπήγκελ", εντόνως συκοφαντικά δημοσιεύματα κατά τού πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή και τού υπουργού τών Εσωτερικών κ. Δημ. Μακρή και τής συζύγου του. Διά τών δημοσιευμάτων τούτων, εμφανίζονται και τά τρία ως άνω πρόσωπα ως πράκτορες τού εδρεύοντος εις τήν Θεσσαλονίκην κατά τήν διάρκειαν τής Κατοχής, γερμανικού στρατηγείου και μάλιστα ως αμειφθέντες διά τάς "υπηρεσίας" των διά τής εκποιήσεως εβραϊκών περιουσιών".

Γιάννης Κάτρης
("Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα")
" (...) άνθρωποι όμως σαν τον Μέρτεν τιμωρούν εξ ίσου σκληρά και τους φίλους τους εκείνους, που προς στιγμήν έστω φάνηκαν να τους απαρνούνται. Όταν γύρισε στην πατρίδα του ο Μέρτεν, σύμφωνα με τη συμφωνία Αθηνών και Μπόν, έπρεπε, για να τηρηθούν οι τύποι, να περάσει από ένα γερμανικό δικαστήριο. Και τότε έσκασε ή μπόμπα. Και ήρθε στην επιφάνεια μια από τις αποπνικτικώτερες ηθικές αναθυμιάσεις.

Με υπόμνημα που κατέθεσε στο δικαστήριο ο Μάξ Μέρτεν, εξιστορώντας τη δραστηριότητά του στην Ελλάδα κατά την κατοχή, ανέφερε έναν αριθμό συνεργατών του. Ανάμεσα σ' αυτούς:
α) ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής,
β) ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτριος Μακρής,
γ) ο υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Γεώργιος Θέμελης,
δ) η σύζυγος του Δ. Μακρή, Δοξούλα Λεοντίδου (οικογενειακό όνομα).

Η καταγγελία του Μέρτεν, πλαισιωμένη από σχετικά άρθρα του «Σπηγκελ» (28 Σεπτ. 1960) και της «Ηχώ του Αμβούργου», είχε στην ερεθισμένη ελληνική κοινή γνώμη εκρηκτικούς αντίκτυπους. Ο ευρωπαϊκός τύπος (εν μέρει και ο αμερικανικός) ασχολήθηκαν επί εβδομάδες με τη νέα τροπή πού πήρε η υπόθεση Μέρτεν. Και βέβαια οι υπεύθυνοι για τα ελληνικά θέματα κύκλοι του Σταίητ Ντιπάρτμεντ δεν έλαμπαν από ευδαιμονία. . . Η ηγεσία της ελληνικής δεξιάς, το χαϊδεμένο παιδί της αμερικανικής πολιτικής και του ΝΑΤΟ, να γίνεται ο στόχος της λάσπης πού εκτόξευε ένας εγκληματίας πολέμου; Ένας υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας πού ρωτήθηκε αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο. Είπε όμως χαρακτηριστικά ότι ή αλληλογραφία με την Ουάσιγκτον για την υπόθεση Μέρτεν ήταν μάλλον ογκώδης.

Η καταγγελία για το πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή μένει αναπόδεικτη. Για όλους όμως τους άλλους υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ενοχής. Ό Δημήτριος Μακρής, ο πανίσχυρος και δυναμικός υπουργός των Εσωτερικών ζούσε στη Θεσσαλονίκη κατά την Κατοχή και ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου. Σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες o Μακρής υπεράσπιζε στα γερμανικά στρατοδικεία κατηγορούμενους Έλληνες πολίτες. Αυτή ή εξαιρετικά προσοδοφόρα δραστηριότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα τιμητική. Είναι πασίγνωστο ότι μόνον εκείνοι πού είχαν συναλλακτικούς δεσμούς με τον κατακτητή μπορούσαν ν' αποτολμήσουν εμφάνιση συνηγόρου στα θηριώδη γερμανικά στρατοδικεία. Για τη σύζυγό του Δοξούλα προσκομίστηκαν στοιχεία ότι επί κατοχής υπηρετούσε στη γερμανική διοίκηση ως γραμματεύς του Μάξ Μέρτεν. Σε κάποια μάλιστα επέτειο πρόσφερε στον προϊστάμενο της ως δώρο ένα λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες. Τέλος, για τον υφυπουργό Εθνικής Αμύνης Θεμελή έγινε γνωστό (το παραδέχθηκε και ο ίδιος) ότι στην Κατοχή είχε διορισθεί από τη γερμανική διοίκηση Νομάρχης. Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι στις διοικητικές αυτές θέσεις οι Χιτλερικοί δεν τοποθετούσαν παρά μόνο στενούς και δοκιμασμένους συνεργάτες τους.

ΤΟ οπλοστάσιο του Μέρτεν, ως εδώ, δεν φαίνεται απρόσβλητο. Αλλα ή συνέχεια πού πήρε ή υπόθεση επιβάρυνε καταθλιπτικά τη θέση των κατηγορηθέντων. Ή ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να διαψεύσει την καταγγελία του Μέρτεν. Αλλα ή διάψευση δεν περιείχε ούτε ένα τεκμήριο πού ν' αναιρεί την ουσία της κατηγορίας. Για λόγους συμπαραστάσεως, κατόπιν διπλωματικών συνεννοήσεων, στις όποιες αναμίχθηκε και ή Ουάσιγκτον, δημοσιεύτηκε και μια ανακοίνωση της γερμανικής κυβερνήσεως (28 Σεπτ. 1960). Αλλά το ηθικό και πολιτικό πρόβλημα πού έφερε στην επιφάνεια ο Μέρτεν παρέμεινε ανοικτό. Ένας μόνο δρόμος, ίσιος, τίμιος και καθαρός, υπήρχε για να ξεκαθαρίσει ή βρώμικη υπόθεση: Η παραίτηση των Καραμανλή, Μακρή, Θέμελη από την κυβέρνηση και η προσφυγή αυτών, ως ιδιωτών, στη γερμανική Δικαιοσύνη. Αν ο Μέρτεν δεν απεδείκνυε την ακρίβεια των καταγγελιών του οι συκοφαντημένοι ηγέτες της Δεξιάς θα είχαν αποπλύνει το στίγμα της κατηγορίας και θα επέστρεφαν θριαμβευτές. . . Δεν ακολούθησαν όμως αυτόν τον δρόμο, παρά το γεγονός ότι τους τον υπέδειξε ή αντιπολίτευση. Αντί να παραιτηθούν και να προσφύγουν στα γερμανικά δικαστήρια οι Μακρής και Θέμελης κατέθεσαν μηνύσεις εναντίον του Μέρτεν στα ελληνικά δικαστήρια. . . (Ό Καραμανλής δεν έκανε ούτε αυτό. Δικαιολογούμενος εξήγησε ότι η δικαστική κρίση για τους Μακρή και Θέμελη θα έκρινε αυτόματα και τη δική του περίπτωση). Ή οδός πού επέλεξαν οι κατηγορηθέντες θα άφηνε, όπως και άφησε, αξεκαθάριστο το ηθικό τους πρόβλημα. Ο λόγος ήταν ότι δεν υπήρχε τρόπος εξαναγκασμού του Μέρτεν να προσέλθει στα ελληνικά δικαστήρια. Δεν είχε παραφρονήσει ο Μέρτεν να ξανάρθει στην Ελλάδα ως κατηγορούμενος και ν' αντιμετωπίσει δύο πανίσχυρους υπουργούς (και από τα παρασκήνια τον ίδιο τον Πρωθυπουργό). Και φυσικά δεν ήρθε. Και το θέμα δεν ξεκαθαρίσθηκε. Το στίγμα έμεινε. Οι κατηγορηθέντες δεν τόλμησαν ν' αντιμετωπίσουν τον Μέρτεν (στα γερμανικά δικαστήρια), κατεχόμενοι από κάποιο πλέγμα και φοβούμενοι (ή μάλλον γνωρίζοντες) ότι οι εφεδρείες του Μέρτεν θα τους συνέτριβαν. Έγράφη, άλλωστε, στον γερμανικό Τύπο, χωρίς να διαψευσθεί, ότι o Μέρτεν διέθετε φωτογραφικό υλικό, ικανό να τινάξει στον αέρα όχι μόνο τα κατονομασθέντα πρόσωπα, αλλά ευρύτερο κύκλο προσωπικοτήτων της Δεξιάς.

Με αυτά τα δεδομένα ή κρίση της ιστορίας είναι εξουθενωτική για τρία τουλάχιστον πρόσωπα της υποθέσεως Μέρτεν (ζεύγος Μακρή και Θέμελη), όταν μάλιστα υπομνησθεί ότι η πολιτεία είχε εμπιστευτεί στο μεν Μακρή την εσωτερική ασφάλεια, στον δε Θέμελη τη διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Ως προς τον Καραμανλή ή περίπτωση του είναι διαφορετική. Προσωπικά ο τότε πρωθυπουργός φαίνεται από τα γεγονότα αμέτοχος των κατηγοριών. Γιατί όμως ακολούθησε τακτική πού άφησε τη σκιά της υποψίας να πλανάται; Ή μόνη εξήγηση πηγάζει από το γεγονός ότι o Καραμανλής δεν ήταν μόνο πρωθυπουργός. Ήταν και αρχηγός της Δεξιάς και επί πλέον εκλεκτός της βασιλικής και αμερικανικής εύνοιας. Ποιο το κέρδος αν εξασφάλιζε τη δικαστική πιστοποίηση της προσωπικής του αθωότητας και άφηνε κηλιδωμένη, με δικαστική απόφαση, την πολιτική παράταξη, της οποίας ήταν ο αναγνωρισμένος αρχηγός; Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο κάπως παρορμητικός χαρακτήρας του τον έσπρωχνε στο σωστό δρόμο, οι πολλαπλές εξαρτήσεις του από την ξένη κηδεμονία και από το Παλάτι όρθωναν μπροστά του ανυπέρβλητο φράγμα.

Ό Καραμανλής ακολούθησε τακτική συγκαλύψεως. Για να σωθεί ή υπόληψη της Δεξιάς (και των προστατών της) έπρεπε τα πειστήρια του εγκλήματος να εξαφανισθούν. Και το επέτυχε με την αποφασιστική συνδρομή της γερμανικής κυβερνήσεως. Έπειτα από χρόνια ο Θωμάς Υψηλάντης, που ήταν την εποχή του σκανδάλου Μέρτεν πρεσβευτής στην Μπόν, απεκάλυψε μερικές δραματικές πτυχές από την ελληνογερμανική διακυβερνητική επιχείρηση για την απόσπαση των πολύτιμων πειστηρίων από τα χέρια του Μάξ Μέρτεν.

Τελικά, όλα «πήγαν καλά». Ο Μέρτεν περί τα μέσα Νοεμβρίου 1960 παρέδωσε το φωτογραφικό οπλοστάσιο του. Στην Αθήνα, όταν ελήφθη το σχετικό τηλεγράφημα, πολλές καρδιές ξανάρχισαν να χτυπούν με τον κανονικό τους ρυθμό. . . Το βαρύ απειλητικό σύννεφο Μέρτεν είχε διαλυθεί. Η ειδυλλιακή ζωή του κατεστημένου θα συνεχιζόταν αδιατάρακτη ..."

Αβάσιμες και εκδικητικές χαρακτηρίζει τις καταγγελίες του Μέρτεν ο ερευνητής της Ακαδημίας Αθηνών και διδάκτωρ Ιστορίας του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Βερολίνου σε άρθρο του στην Καθημερινή (Ιούλιος 2015):

"...Εκδίκηση με σειρά δημοσιευμάτων

Αν και κανείς θα περίμενε ότι ο νόμος 4016 και η παραπομπή του Μέρτεν στη Γερμανία, στα τέλη του 1959, θα έφερναν ηρεμία στις διμερείς σχέσεις, δέκα μήνες αργότερα φρόντισε ο ίδιος να ξανανοίξει η υπόθεση.

Κατά τη διάρκεια της πολύμηνης φυλάκισής του στην Αθήνα είχε προετοιμάσει την εκδίκησή του.

Τον Σεπτέμβριο του 1960 δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» (Hamburger Echo) και μετά στο περιοδικό Der Spiegel, με τη συνδρομή του ιδίου, καταγγελίες ότι μέλη της ελληνικής κυβέρνησης που «με τόσο ζήλο θέλησαν να δώσουν λύση στο ζήτημα των εγκληματιών πολέμου» υπήρξαν συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, παρέχοντας, σύμφωνα με τον Μέρτεν, χρήσιμες πληροφορίες στον διοικητή Θεσσαλονίκης-Αιγαίου (Befehlshaber Saloniki-Ägäis) για τις οποίες πληρώνονταν από τις κατασχεθείσες εβραϊκές περιουσίες. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1960 εκδόθηκε η έβδομη συνέχεια της σειράς άρθρων της Hamburger Echo, υπό τον τίτλο: «Οταν ο Αϊχμαν αποκαλύπτει» (Wenn Eichmann auspackt) και έξι ημέρες αργότερα το Der Spiegel, στο 40ό τεύχος εκείνης της χρονιάς, δημοσίευσε άρθρο με αποσπάσματα από τη Hamburger Echo και με τίτλο: «Εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα. Ο θείος Κωνσταντίνος» (Kriegsverbrechen – Griechenland – Ihr Onkel Konstantin).

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να υπερασπιστεί εκ των υστέρων τον εαυτό του και να αποδυναμώσει τη σοβαρότερη κατηγορία των ελληνικών δικαστικών αρχών, αυτή του πλουτισμού από τις εβραϊκές περιουσίες, που αποτελούσε και το κεντρικό θέμα των γερμανικών δημοσιευμάτων, ο Μέρτεν επικαλέστηκε μία φωτογραφία του ιδίου μαζί με την τότε γραμματέα του Δοξούλα Λεοντίδου, τον άνδρα της Δημήτριο και τον θείο της Κωνσταντίνο στην εξοχή, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Σύμφωνα με τη Hamburger Echo, τα τρία αυτά άτομα, που ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός του των Εσωτερικών Δημήτριος Μακρής και η σύζυγός του, Δοξούλα Λεοντίδου-Μακρή, αναφερόμενη ως ανιψιά του πρώτου, υπήρξαν συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων και είχαν μάλιστα λάβει ως επιβράβευση για τη συνεργασία τους με τους Γερμανούς μία εβραϊκή αποθήκη γεμάτη μετάξι, αξίας 15.000 στερλινών.

Σε δημοσιεύματα της ίδιας εφημερίδας στις αρχές Οκτωβρίου του 1960 οι κατηγορίες επεκτείνονταν στον υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Γεώργιο Θέμελη, ο οποίος φερόταν ως συνεργάτης της Βέρμαχτ, ακόμα και στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ανδρέα Τούση, που είχε διατάξει τη σύλληψη του Μέρτεν την άνοιξη του 1957 και ο οποίος φερόταν ότι χρηματίστηκε λίγα χρόνια νωρίτερα, προκειμένου να αναστείλει δικαστικές διαδικασίες εναντίον εγκληματιών πολέμου..."

ΠΗΓΕΣ: Ριζοσπάστης, Μηχανή του Χρόνου

Έγγραφο της CIA εμπλέκει ευεργέτη της Κοζάνης στην "Υπόθεση Μέρτεν"

Νέα αποκαλυπτικά στοιχεία για την εποχή της Κατοχής αλλά και την περίοδο που ακολούθησε μετά την απελευθέρωση, τις δίκες των δοσίλογων και την Υπόθεση Μέρτεν -του "σφαγέα της Θεσσαλονίκης"- έρχονται στο φως μέσα από τα αρχεία της CIA απ' όπου και το έγγραφο που κάνει από χθες το γύρο του διαδικτύου και αφορά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Ανάμεσα στα περίπου 90 έγγραφα που αφορούν την "υπόθεση Μέρτεν" ξεχωρίζει ένα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το οποίο δημοσιεύει ο ιστότοπος Kozanimedia με ημερομηνία 29 Ιανουαρίου 1961.

Οπως αναφέρεται στο site, σύμφωνα με το έγγραφο: "ο μεγάλος ευεργέτης της Κοζάνης Κωνσταντίνος Γκέρτσος, ο οποίος έχτισε το Γκέρτσειο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα και έχει δώσει το όνομά του στη γνωστή, μεγάλη οδό της πόλης, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής απέκτησε μεγάλη περιουσία λόγω των στενών σχέσεων με τους κατακτητές, ενώ, ούτε λίγο-ούτε πολύ, χαρακτηρίζεται ως μαυραγορίτης! Το ίδιο έγγραφο υποστηρίζει πως ο ίδιος έστελνε ακόμη και αγροτική παραγωγή στη Γερμανία του Χίτλερ, ενώ κατόρθωσε να φύγει στην Ελβετία, όταν διαπίστωσε πως οι δυνάμεις του Άξονα έχαναν τον πόλεμο.
Η περιουσία του Γκέρτσου, με την απελευθέρωση, κατασχέθηκε, αλλά λόγω του Εμφυλίου και άλλων καταστάσεων οι δίκες του καθυστερούσαν, σύμφωνα πάντα με το έγγραφο, μέχρι που ο ίδιος κατάφερε να…επανακάμψει δριμύτερος, με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή!
Σύμφωνα πάντα με το συγκεκριμένο έγγραφο της CIA, ο Κωνσταντίνος Γκέρτσος φέρεται να χρηματοδοτούσε τον γνωστό εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν, ο οποίος υπέγραψε τη μεταφορά των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο κολαστήριο του Άουσβιτςς, προκειμένου εκείνος να μην αποκαλύψει την εμπλοκή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην όλη υπόθεση, ζήτημα που από χθες, Πέμπτη, ηρθε στην επικαιρότητα, μετά από άλλο έγγραφο της CIA που κάνει το γύρο της χώρας και του διαδικτύου!
Σύμφωνα με το συντάκτη του επίμαχου εγγράφου, «Ο Γκέρτσος, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει ίχνος πατριωτισμού για τη χώρα του, είναι ανέντιμος και από πολλές πλευρές ένας επικίνδυνος άνθρωπος με διεφθαρμένη συνείδηση»!
Επίσης, σύμφωνα πάντα με το έγγραφο, υπάρχει αναφορά και στον Μποδοσάκη Αθανασιάδη, αλλά και στον τρόπο απόκτησης των λιγνιτών της Πτολεμαϊδας, αρχικά από τον Γκέρτσο".

Η ιστορία του Κωνσταντίνου Γκέρτσου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με την αναφορά της αμερικανικής πρεσβείας, γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1896, σε μια πολύ φτωχή οικογένεια με σλαβικές ρίζες -ίσως από την Βουλγαρία. Μαζί με τους δύο αδελφούς του, κατάφεραν και έχτισαν μια επιχειρηματική αυτοκρατορία μέσα σε 25 χρόνια, από το 1936 μέχρι και τη δεκαετία του '60.
Ο Κ. Γκέρτσος ήλθε στην Αθήνα το 1935 και ξεκίνησε -με άγνωστης προέλευσης αρχικά κεφάλαια- την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Η περίοδος της δικτατορίας Μεταξά υπήρξε η μεγάλη ευκαιρία για τους αδελφούς Γκέρτσου που κατάφεραν να βρουν τις άκρες τους στο υπουργείο Αμυνας και να εμπλακούν στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ως αντιπρόσωποι μικρών γερμανικών εταιρειών. Καλλιεργώντας και επεκτείνοντας τις επαφές τους με κυβερνητικά στελέχη μεγάλωσαν και οι δουλειές. Σύντομα κατάφεραν τα γίνουν οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στις μεγάλες γερμανικές βιομηχανίες παραγωγής στρατιωτικών οχημάτων, οπλικών συστημάτων και ανταλλακτικών με τις οποίες έκλεισαν αποκλειστικές συμφωνίες με τις ανάλογες χρηματικές προμήθειες.
Σύμφωνα πάντοτε με την αναφορά των αμερικανών, οι κατοχικές δυνάμεις τους αναγνωρίζουν ως "δικούς" τους ανθρώπους και έτσι οι δουλειές συνεχίζονται. Οχι μόνο με εξοπλισμούς αλλά και με την μαύρη αγορά τροφίμων, εμπόριο αγροτικών προϊόντων, τα οποία στην πραγματικότητα δήμευαν με τη βοήθεια των Γερμανών, και μετά πουλούσαν στο εξωτερικό.
Λίγο πριν την ήττα των Γερμανών και την απελευθέρωση, οι αδελφοί Γκέρτσου κατάφεραν και έφυγαν από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Ελβετία.
Οταν ξεκίνησαν, το 1946, οι έρευνες για τους έλληνες συνεργάτες των Γερμανών και τους δοσίλογους, σχηματίστηκε φάκελος και για τους αδελφούς Γκέρτσου ενώ κατασχέθηκαν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία στην Ελλάδα. Ο Κ. Γκέρτσος και τα αδέλφια του παρέμειναν στην Ζυρίχη και δεν γύρισαν στην Ελλάδα φοβούμενοι τη σύλληψη. Παρ' όλα αυτά κατάφεραν να κλείσουν την εκμετάλλευση τωνλιγνιτωρυχείων της Πτολεμαΐδας μέσω ενός γερμανού εκπροσώπου τους ο οποίος υπέγραψε τη σχετική συμφωνία με την κυβέρνηση Σοφούλη. Οι Γκέρτσοι δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν αυτή τη συμφωνία παραβιάζοντας τους όρους της και παρά τις παρατάσεις χρόνου που τους δόθηκαν, το ελληνικό Δημόσιο της κατήγγειλε το 1954 υπογράφοντας νέα με τον Αθανάσιο Μποδοσάκη. Ομως ούτε ο Μποδοσάκης μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την Πτολεμαΐδα αφού οι προσπάθειές του να πείσει την γερμανική Krupp να επενδύσει έπεσαν στο κενό. Ετσι τα ορυχεία λιγνίτη πέρασαν, το 1959, στη ΔΕΗ.
Η πλέον όμως ευτυχής περίοδος για τους Γκέρτσους ήταν αυτή επί στρατηγού Παπάγου καιΚωνσταντίνου Καραμανλή. Σύμφωνα με τους αμερικανούς, ο Κ. Γκέρτσος κατάφερε -ως Μακεδόνας- να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τη φιλία του Καραμανλή και γίνει ο κύριος χρηματοδότης του από το 1956 ως το 1958. Το έγγραφο μάλιστα αναφέρει ότι του χάρισε μια βίλα στο Μοντρέ και αργότερα έχτισε για λογαριασμό του δύο πολυκατοικίες στην Ελβετία. Ως αντάλλαγμα, ο Καραμανλής υπέγραψε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο επεστράφη στους Γκέρτσους το σύνολο της περιουσίας τους στην Ελλάδα.
Οταν "έσκασε" η Υπόθεση Μέρτεν ήταν και πάλι η σειρά των Γκέρτσων να εξυπηρετήσουν τον φίλο τους προσπαθώντας να εξαγοράσουν τη σιωπή του και να πάρει πίσω τις καταγγελίες του για συνεργασία του Καραμανλή με τους ναζί. Με βάση τις πληροφορίες των αμερικανών ο Κ. Γκέρτσος έδωσε μεγάλα ποσά στον "σφαγέα της Θεσσαλονίκης" καταφέρνοντας να του κλείσουν το στόμα.

Ο Κ. Γκέρτσος συνέχισε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60 τις επιχειρήσεις του φέρνοντας στην Ελλάδα, ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος, γνωστές γερμανικές μάρκες όπως η Bosch, η Zeiss, η M.A.N., η Geigy.Πέθανε το 1977. 

 =====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"