Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι

Μαζί με τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και τον Ακίρα Κουροσάβα, είναι ο σκηνοθέτης που αγαπούν περισσότερο οι σκηνοθέτες. Άλλαξε για πάντα το σινεμά με την ποιητική αρμονία των εικόνων του και με αφορμή την επέτειο γενεθλίων του θυμόμαστε τις 10 ταινίες που αγαπουσε πιο πολύ.

Από τον Πάνο Γκένα

Σχετικό: 4 ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι δωρεάν στο Youtube με αγγλικούς υπότιτλους

Ο Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι προσδιόρισε το συντακτικό ενός κινηματογράφου που ξεπερνούσε την οθόνη. Ιχνηλατώντας την αλήθεια μέσα από τη σχέση του χρόνου και της εικόνας, έγινε ο τρυφερός ανατόμος των αναμνήσεων και των ονείρων που προκαλούσε τους θεατές να «βιώσουν» παρά να «δουν».

Εικονοπλάστης των πιο ζωντανών ταμπλό βιβάν που αιχμαλώτισε η κινηματογραφική κάμερα, έφτιαξε ένα ιδιαίτερο και επιδραστικό φιλμικό σύμπαν με μόλις εφτά ταινίες, που του πρόσφεραν διεθνή αναγνώριση, μεγάλες τιμές και σπουδαία φεστιβαλικά βραβεία. Στη συνεπή φιλμογραφία του ο Ταρκόφσκι αναδημιούργησε τη ζωή και αναζήτησε το Θαύμα που υπάρχει (ή που οφείλει να υπάρχει) στο πλαίσιο της καθημερινότητας.

Το cinemagazine θυμάται τις 10 ταινίες που αγαπούσε πιο πολύ - ένας οδηγός κινηματογραφοφιλίας για κάθε σινεφίλ ή κινηματογραφιστή. Η λίστα προέκυψε κατά τη διάρκεια της συνάντησης του Ρώσου δημιουργού με τον κριτικό κινηματογράφου Λεονίντ Κοσλόφ, το 1972. Ο Κοσλόφ ζήτησε από τον Ταρκόφσκι να γράψει σε ένα κομμάτι χαρτί τις δέκα αγαπημένες του ταινίες και εκείνος συμφώνησε.

«Πήρε την πρότασή μου πολύ σοβαρά και κάθισε μερικά λεπτά σκεπτόμενος βαθιά, πάνω από ένα κομμάτι χαρτί», θυμήθηκε δύο δεκαετίες μετά ο Κοσλόφ. «Έπειτα άρχισε να γράφει ονόματα σκηνοθετών – Μπουνιουέλ, Μιζογκούτσι, Μπέργκμαν, Μπρεσόν, Κουροσάβα, Αντονιόνι. Ακόμη ένα, το όνομα του Ντράγιερ, ακολούθησε έπειτα από μία παύση. Μετά έκανε μια λίστα ταινιών και τις αρίθμησε προσεκτικά. Η λίστα, καθώς φαινόταν, ήταν έτοιμη αλλά ξαφνικά και αναπάντεχα ο Ταρκόφσκι πρόσθεσε ακόμη ένα τίτλο - «Τα Φώτα της Πόλης». . . 

...] Κοιτώντας τώρα τη λίστα, τόσα χρόνια μετά, παρατηρώ πόσο καθαρά οι επιλογές του χαρακτηρίζουν τον καλλιτέχνη Ταρκόφσκι. [...] Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αυστηρότητα των επιλογών – με την εξαίρεση του «Τα Φώτα της Πόλης», δεν περιλαμβάνει ούτε μία βωβή ταινία ή κάποια από τις δεκαετίες του '30 ή του '40. Ο λόγος είναι ότι ο Ταρκόφσκι έβλεπε τα πρώτα 50 χρόνια του κινηματογράφου σαν πρελούδιο για αυτό που αποκαλούσε πραγματικό σινεμά. Η παντελής απουσία Σοβιετικών ταινιών από τη λίστα είναι μάλλον ενδεικτικό της άποψής του ότι το πραγματικό σινεμά συνέβαινε αλλού.

[...] Για τον Ταρκόφσκι, η ερώτηση δεν ήταν πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η τέχνη ενός κινηματογραφιστή, αλλά τα ύψη που μπορεί να φτάσει η Τέχνη. Επεδίωκε την πιο βαθιά πνευματική ένταση και ακραία υπαρξιακή αυτο-έκθεση στη δουλειά του και ήταν έτοιμος να απορρίψει οτιδήποτε δεν ήταν συμβατό με το σκοπό αυτό. Η λίστα του, που περιλαμβάνει τρεις ταινίες από τον Μπέργκμαν, χωρίς αμφιβολία αντικατοπτρίζει το γούστο του ως σκηνοθέτη και θεατή – αλλά ο δεύτερος είναι υφιστάμενος του πρώτου».

Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι:

«Ημερολόγιο Ενός Εφημέριου» του Ρομπέρ Μπρεσόν (Diary of a Country Priest, 1951)

 «Χειμωνιάτικο Φως» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (Winter Light, 1963)

 «Nazarin» του Λουίς Μπουνιουέλ (Nazarin, 1959)

 «Άγριες Φράουλες» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (Wild Strawberries, 1957)

 «Τα Φώτα της Πόλης» του Τσάρλι Τσάπλιν (City Lights, 1931)

 «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» του Κέντζι Μιζογκούτσι (Ugetsu Monogatari, 1953)

 «Οι Επτά Σαμουράι» του Ακίρα Κουροσάβα (Seven Samurai, 1954)

 «Περσόνα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (Persona, 1966)

 «Μουσέτ» του Ρομπέρ Μπρεσόν (Mouchette, 1967)

 «Γυναίκα στους Αμμόλοφους» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα (Woman of the Dunes, 1964)

και έτσι έμοιαζε το κομμάτι χαρτί πάνω στο οποίο σημείωνε:

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"