Νικολάκη δεν είμαστε ειλικρινείς! (Στις ΗΠΑ για επαφές ο Νίκος Κοτζιάς) - Ολόκληρο το πρόγραμμα των συναντήσεων. Ποιους θα δει; Τι θα τους πει; Τι_περιμένει να ακούσει… από τα "ηγετικά στελέχη των δεξαμενών σκέψης";

Σχετικό kalami.net/USA: Ελλάδα: Είναι και αυτή η κυβέρνηση τα ίδια ''σκ...'' με τις προηγούμενες;
Την ευκαιρία να συζητήσει όλα τα ανοιχτά θέματα της
Ελλάδας αλλά και γενικότερα της Ανατολικής Μεσογείου (ελληνική οικονομία, Κυπριακό, συνομιλίες με Τουρκία και ονομασία της ΠΓΔΜ) θα έχει ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς που θα βρεθεί τις επόμενες ημέρες στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Νίκος Κοτζιάς θα αναχωρήσει την Κυριακή για την Ουάσιγκτον, όπου θα συναντήσει, τη Δευτέρα, τον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι. Στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, όπου ο υπουργός πρόκειται να παραμείνει έως την Πέμπτη, προβλέπονται επίσης συναντήσεις με τη Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, Σούζαν Ράις, και με ηγετικά μέλη της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Ο κ. Κοτζιάς επισκέπτεται την Ουάσιγκτον σε μία ιδιαίτερα σημαντική στιγμή για την Ελλάδα, καθώς η επίσκεψη και οι επαφές του έρχονται και ως συνέχεια των επαφών του υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη -με αποτέλεσμα να τονιστεί και το γεωπολιτικό ζήτημα- αλλά και της συνόδου της G20, στο περιθώριο της οποίας πρωτοστάτησε το ζήτημα της Ελλάδας τις τελευταίες μέρες.

Επαφές στον ΟΗΕ

Κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ ο Έλληνας υπουργός θα μεταβεί τη Παρασκευή στη Νέα Υόρκη, όπου θα έχει συναντήσεις με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, και με τον προσωπικό απεσταλμένο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ, Μάθιου Νίμιτς, ενώ την ίδια ημέρα, ο υπουργός Εξωτερικών θα συναντηθεί με τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο.

Παράλληλα, κατά την παραμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κ. Κοτζιάς θα έχει συναντήσεις με εκπροσώπους ...

Ο Κοτζιάς… τρολάρει τους Γερμανούς – Διάβημα του ελληνικού ΥΠΕΞ στη Γερμανία!

Το ιδιαίτερα ψυχρό κλίμα στις ελληνογερμανικές σχέσεις αποτυπώθηκε και σε ένα έντονο διάβημα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών προς το αντίστοιχο γερμανικό, με το οποίο η Αθήνα εξέφρασε την αποδοκιμασία της για τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά του Ελληνα ομολόγου του Γιάνη Βαρουφάκη.
Σύμφωνα με έγκυρες πηγές της εφημερίδας Καθημερινή, το διάβημα θεωρήθηκε επιβεβλημένο, καθώς εκτιμήθηκε ότι οι χαρακτηρισμοί του κ. Σόιμπλε για τον κ. Βαρουφάκη ότι είναι «ανόητα αφελής» συνιστούν αντιδεοντολογική συμπεριφορά και η Αθήνα όφειλε να αντιδράσει.
Τόσο το διάβημα όσο και η ομοβροντία επικριτικών δηλώσεων κατά του Γερμανού υπουργού Οικονομικών από μέλη της κυβέρνησης εντάχθηκαν, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, σε ένα ενιαίο σχέδιο αντίδρασης, το οποίο θα συνεχίσει να εφαρμόζεται σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο και, όπως τονίζουν κυβερνητικές πηγές, στο εξής ...

H Μεγαλόνησος βυθίζεται – αντίσταση για ένα μέτωπο Σωτηρίας

 του  Νίκου Κοτζιά

Το Κυπριακό, παραμένει μέσα στην κρίση ένα γεωπολιτικό ζήτημα. Η απόφαση των ΗΠΑ να μετακινήσει το κύριο βάρος της προσοχής της από την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή στην ΝΑ Ασία (Νέο Δόγμα Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Μάιος 2012) δημιουργεί από μια πλευρά συνθήκες αύξησης των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ευρωπαϊκές δυνάμεις στην περιοχή της Μ.Ανατολής. Γεννά νέες ορέξεις στην χώρα που έχει την πρωτοκαθεδρία στην ΕΕ, τη Γερμανία.

Προκειμένου η Γερμανία να πετύχει στους σχεδιασμούς της, επιδιώκει, πρώτον, την μετατροπή της Κύπρου σε αποικία χρέους. Προς τούτο επέβαλε, δεύτερον, την ντε φάκτο διάλυση του τραπεζικού συστήματος στη Μεγαλόνησο. Τέλος, κατάφερε να περιορίσει δραστικά την παρουσία της Ρωσίας στην Κύπρο. Μιας δύναμης που η στήριξη που έδινε στην Κυπριακή Δημοκρατία στους διεθνείς οργανισμούς, ενοχλούσε διαρκώς τις πιο φιλοτουρκικές δυνάμεις της Ευρώπης. Σημειώνω, ότι όταν κόβεις σε κάποιον την περιουσία του χωρίς να τον ρωτήσεις, αποτελεί τη μέγιστη υποκρισία να τον κακίζεις. Η Κύπρος με τα λάθη της και την στάση των Αθηνών έγινε έρμαιο των ορέξεων της Τρόικας και των διεθνών συμμάχων της. Αλλά και η Μόσχα δεν δείχνει να κατανοεί τις επιπτώσεις στη δική της θέση που έχουν οι αλλαγές στην Ανατολική Μεσόγειο. ...

Ταραχή στο σύστημα

του  Νίκου Κοτζιά

Η διατύπωση της πρότασής μου, την προηγούμενη εβδομάδα εδώ στα Επίκαιρα, για τη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου με αντίστοιχες συμμαχικές πλειοψηφίες σε πολιτικό επίπεδο προκάλεσε ταραχή στο σύστημα. Το τελευταίο προσπάθησε να εμφανίσει την πρόταση λαϊκής ισχύος και αισιοδοξίας ως μπαμπούλα. Εκείνο που τους ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν ο πυρήνας του σκεπτικού μου:
Αντί να προσδιορίζεται πρώτα το ποιος θα συμμετέχει σε ένα τέτοιο μέτωπο και στην κυβέρνηση που θα επιδιώξει να συγκροτήσει, θα πρέπει πρώτα να συμφωνηθεί τόσο ένα ελάχιστο πρόγραμμα άμεσης υλοποίησης, όσο και ένα πρόγραμμα μεγαλύτερου χρονικού ορίζοντα Προγράμματα που μπορούν να προταθούν από όλους όσους συμφωνούν με μια τέτοια μεθόδευση.
Το δεύτερο βήμα είναι, με βάση αυτό το πρόγραμμα, να κληθούν σε ένα δημόσιο και δημιουργικό διάλογο οι αντιμνημονιακές δημοκρατικές δυνάμεις. Διότι το ζητούμενο δεν είναι «με ποιόν πάω»; Αλλά το πιο πρόγραμμα σωτηρίας χρειάζεται η χώρα. Με βάση αυτό το πρόγραμμα αυτοπροσδιορίζονται και οι δυνάμεις που θέλουν να συμμετάσχουν σε μια τέτοια πολιτική συμμαχία. Όσο ευρύτερες και πιο ειλικρινείς οι συμμετοχές, τόσο μεγαλύτερη η αισιοδοξία στο λαό, οι ελπίδες του. Και αυτό ακριβώς είναι που πείραξε τα παπαγαλάκια του συστήματος. Διότι όπως έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα, το ζητούμενο δεν είναι μόνο ένα καλό πρόγραμμα, το οποίο ασφαλώς είναι θεμελιακό. Αλλά και μια πειστική εναλλακτική πολιτική πράξη που θα οδηγεί σε κοινές δράσεις την κατακερματισμένη πλειοψηφία.
Σε αυτό το μέτωπο έχουν θέση όλοι όσοι κάνουν κριτική στο σύμπλεγμα Ολιγαρχίας και Τρόικας από δημοκρατική σκοπιά. Οι οποίοι συμφωνούν ότι επείγει να αποτραπεί το ολοκαύτωμα της πατρίδας με πολιτικές ενάντια στον κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμό εδώ και στις Βρυξέλλες. ...

Συμμαχίες ή κατακερματισμένη πλειοψηφία;

του Νίκου Κοτζιά

Γιατί η πλειοψηφία του λαού, δημοκρατική και αντιμνημονιακή παραμένει κατακερματισμένη;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν πολλές αιτίες, όπως ο φόβος, η συνήθεια, η κατάθλιψη και απαισιοδοξία, η κούραση. Θα ξεχώριζα όμως, εντέλει, ως κυριότερο την έλλειψη πίστης ότι μπορούν τα πράγματα να αναστραφούν, ότι αξίζει τον κόπο.
Τι είναι αυτό που μπορεί να ξαναδώσει σε αυτή την πλειοψηφία κουράγια θέληση δράσης;
Να παλέψει το άθλιο σήμερα, για να αποτρέψει την ολική καταστροφή αύριο;
Να κτίσει μέλλον, ελπίδα και προοπτική;
Νομίζω ότι το κλειδί είναι η ύπαρξη μιας πολιτικής πρότασης που να πείθει όχι μόνο για την ορθότητα της, αλλά και ότι μπορεί να συγκεντρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις υλοποίησης της.
Για να γίνει αυτό, χρειάζονται δύο πράγματα:

Το ’89 και το ’13: διαφορές και συμπτώσεις

Του Nίκου Κοτζιά

Το βρώμικο ’89 που το αποκάλυψα εκείνο το καλοκαίρι άμεσα, παρά τους τόνους λάσπης που μου ριχνόντουσαν, ήταν μια προσπάθεια να υποταγεί η αριστερά στις βαθύτερες δυνάμεις του συστήματος και να τσακιστεί η λαϊκότητα του ΠΑΣΟΚ. Επρόκειτο για πολιτική προσπάθεια να καταστούν όμηροι των συμφερόντων τους ο λαός και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Στο τέλος, εκείνο που «πέτυχαν» Ολιγαρχία και Διαπλοκή, ήταν να οδηγήσουν τη χώρα σε μια πορεία παρακμής.

Στο επίκεντρο του ’89 υποτίθετο ότι ήταν η κάθαρση. Στην  πραγματικότητα ήταν οι μεγάλες μπίζνες, συχνά βρώμικες, της εποχής: από τις προμήθειες της Ζήμενς, μέχρι την παράνομη εκχώρηση συχνοτήτων καναλιών στους ημέτερους. Οι κρατικοδίαιτες δυνάμεις του συστήματος και η διαπλοκή εμφάνισαν τον εαυτό τους ως δυνάμεις κάθαρσης και φορείς του νέου. Στην πραγματικότητα αναδιάρθρωσαν το σύστημα κυριαρχίας τους, γεννώντας μέγιστα προβλήματα για τον τόπο. Η αριστερά, εκτός λίγων εξαιρέσεων, δεν το κατάλαβε. Οσοι αντιτάχθηκαν υβριστήκαν και κυνηγήθηκαν από όλες τις πλευρές. Σήμερα το σκηνικό είναι διαφορετικό. Οι διαφορές 1989 και 2012 είναι σαφείς και άμεσα αναγνωρίσιμες και για αυτό η αριστερά καλώς πράττει σήμερα όσα πράττει, κάτι που δεν ίσχυε το 1989. Υπάρχει, όμως, , και μια «δομή» που έχει πολλά κοινά με πλευρές του ’89.

Οι διαφορές ανάμεσα στο 1989 και το 2012 συνίστανται στο γεγονός ότι σήμερα ουδείς από το κυρίαρχο σύστημα ενδιαφέρεται να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα το θέλει να παραμείνει υποταγμένο στην μνημονιακή πολιτική και σε πορεία αυτοποιούμενης απαξίωσης. Η διαπλοκή μαζί με την τρόικα, επιπλέον, δίνουν μάχη με χέρια και δόντια προκειμένου να προστατεύσουν την σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τις πολιτικές που αυτή ακολουθεί.

Το ΠΑΣΟΚ του ’12 είναι ένας απαξιωμένος οργανισμός ο οποίος έχει χάσει την λαϊκότητα και τους δεσμούς του με τα λαϊκά στρώματα. Αυτά τα στρώματα σήμερα το απεχθάνονται .Κύρια Αιτία; Η μνημονιακή πολιτική που επέβαλλε στη χώρα. Αντίθετα τότε, το ’89, ήταν ακόμα ζωντανές οι μνήμες από το κοινωνικό έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα της πρώτης του ’81. Όπως, επίσης, από την ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στο όλο σύστημα. Παρόλο που η τελευταία έγινε με τρόπο που διεύρυνε τη διαφθορά και την συστημικότητα σειράς στελεχών του. ...

Κρίση γεωστρατηγικής: Αγνοούν τα εθνικά και δεν κατανοούν τα διεθνή

Του  Νίκου Κοτζιά

Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Η κρίση ελλειμμάτων έγινε κρίση χρέους και στη συνέχεια κρίση πολιτικής. Η χώρα διατρέχεται από πνευματική φτώχεια και έλλειμμα ηθικής. Το καινούργιο στοιχείο είναι, ότι η κρίση τείνει να εξελιχθεί και σε γεωστρατηγική κρίση. Πέρα από τη γενικότερη αδυναμία της χώρας που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολλοί, υπάρχουν δύο ειδικοί πολιτική λόγοι εμφάνισής της γεωστρατηγικής κρίσης.

 Ο πρώτος είναι, ότι η πολιτική σκηνή της χώρας έχει πέσει στον οργανωτισμό και τον οικονομισμό, αγνοώντας συστηματικά τις εξελίξεις στο άμεσο περιβάλλον γειτνίασης της χώρας. Δεύτερον και κυριότερο, οι πολιτικές ηγεσίες δεν κατανοούν επαρκώς το παγκόσμιο γίγνεσθαι και τις αλλαγές στη συμπεριφορά και στρατηγική βασικών παικτών στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.

Όταν πριν 60 σχεδόν χρόνια ο Τίτο βάπτιζε μια περιοχή της τότε Ο.Δ. Γιουγκοσλαβία, ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» λίγοι έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Η ελληνική δεξιά, μάλιστα, έκανε το «κορόιδο» καθότι αυτή ήταν η απαίτηση του ξένου παράγοντα. Η Δύση ονειρευόταν τον Τίτο να απομακρύνεται από την Σοβιετική Ένωση, όπως και έγινε, ακόμα και να προσχωρεί στο ΝΑΤΟ, που δεν έγινε. Τελικά το πρόβλημα της ΦΥΡΟΜ το βρήκαμε μπροστά μας μερικές δεκαετίες αργότερα, ως «αλυτρωτισμό». ...

Ήταν και οι «δόσεις μια κάποια λύση»: Ποιος σώζει ποιόν

του  Νίκου Κοτζιά

Οι βάρβαροι του Καβάφη, «που ήταν και αυτοί μια κάποια λύση» είναι οι δόσεις των δανείων που για την κυβέρνηση «είναι και αυτές μια κάποια λύση» και μάλιστα μονοδρομική. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια πανομοιότυπης επιχειρηματολογίας και πρακτικής τριών διαφορετικών κυβερνήσεων, οφείλουμε να διερευνούμε προσεκτικά το ερώτημα ποιος σώζει ποιόν και με ποιο τρόπο.
Η Γερμανία επέβαλε με το δεύτερο μνημόνιο ότι δεν θα υπάρξει συμψηφισμός ανάμεσα στα δάνεια που χρωστά στην Ελλάδα και σε αυτά που της χρωστά η Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δομεί και περιορίζει τη σχέση Ελλάδας –Γερμανίας σε μια σχέση δανειζόμενου και δανειστή, αλλά και σε σχέσεις εποπτευόμενου και επόπτη, αποικίας χρέους και μητρόπολης. Οι κυρίαρχες δυνάμεις έδωσαν τη δυνατότητα στη Γερμανία να εμφανίζεται ότι βοηθά και την Ελλάδα να ζητιανεύει.
Δεύτερο, παρουσίασαν τη δική τους σωτηρία, της ντόπιας Ολιγαρχίας, ως σωτηρία της χώρας. Ταύτισαν τον νεοφιλελευθερισμό που είναι ο μόνος δρόμος δικής τους επιβίωσης με την τύχη της χώρας που μετατράπηκε έτσι σε σίγουρο- όχι και μοναδικό- δρόμο καταστροφή της.
Τρίτον, επί ενάμιση χρόνο (άνοιξη 2010-καλοκαίρι 2011) η Γερμανία απέρριπτε το κούρεμα. Το ίδιο έκαναν και οι ντόπιοι μνημονιακοί. Όταν η Γερμανία τακτοποίησε τα του οίκου της και μετέφερε το ελληνικό χρέος από τους ιδιώτες στις τράπεζες της, τότε συμφώνησε να κουρευτεί το χρέος καταστρέφοντας τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και εξαλείφοντας τα αποθέματα των ελληνικών ΑΕΙ και Νοσοκομείων. Η καταστροφή του ελληνικού κοινωνικού κράτους εμφανίστηκε ως σωτηρία της χώρας, ενώ ουσιαστικά σώθηκαν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και οι ασφαλιστικές τους εταιρείες. ...

Αδυνατούν να καταλάβουν τη Γερμανία ή απλά παραδίδονται αμαχητί;

Άρθρο του Ν. Κοτζιά

Οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα, εργολάβοι της διαπλοκής και τραπεζική Ολιγαρχία, τα έδωσαν όλα. Ρουσφέτια, τεχνικές λύσεις για δευτερεύοντα ζητήματα, παράδοση της χώρας, κατάργηση της κυριαρχίας του κοινοβουλίου όλα σωρηδόν ψηφίστηκαν σε ένα άρθρο. Ένας αχταρμάς αντίστοιχος με την ποιότητα των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που διαφεντεύουν αυτό τον τόπο. Παρόλα αυτά, το Βερολίνο ανακοινώνει καθυστερήσεις, εκβιασμούς, νέες απαιτήσεις.

Ζαλισμένη η κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Αντί να αξιοποιεί τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται ανάμεσα στην Ουάσινγκτον/ΔΝΤ και τα δύο μέλη της τρόικα που εκπροσωπούν θεσμούς της ΕΕ (καθόλου συμπτωματικά ότι είναι και οι δύο γερμανοί) τρέχει να προλάβει ανύπαρκτες ημερομηνίες, θυμίζοντας παλαιοημερολογίτη. Η κυβέρνηση, επιπλέον, δεν κατανοεί ούτε τις ειδικές αντιθέσεις εντός της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι αντί να αναπτύξει ένα μέτωπο με τον «υπερδανεισμένο νότο», υποτάχτηκε και άλλο στη Μέρκελ.

Αδιάβαστη η Ελληνική Κυβέρνηση, έτοιμη να παραδοθεί σε κάθε κέλευσμα του Βερολίνου, μπερδεύεται -παρόλο που εκχωρεί όσα της ζήτησαν- όταν αντί να πάρει χείρα βοηθείας όπως περιμένει την σπρώχνουν πιο βαθιά στην αστάθεια, ενώ της ζητάνε και άλλα. Δεν κατανοεί ότι η Γερμανία προβάλλει σήμερα ουσιαστικά ένα και μόνο δίλημμα προς την ελληνική πλευρά:
ή εκχωρείται τη συνολική οικονομική διακυβέρνηση της χώρας ή φεύγετε από την ευρωζώνη. ...

Εναλλακτική Κυβέρνηση: τίνος κυβέρνηση με ποιο πρόγραμμα;

του  Νίκου Κοτζιά

Κατά τρόπο παράξενο μπορεί κανείς να διακρίνει σε μεγάλο τμήμα του δημοκρατικού αντιμνημονιακού κινήματος, ένα μπέρδεμα ως προς το τι κυβέρνηση επιθυμούν και τη κυβέρνηση διεκδικούν. Ορισμένοι ακολουθούν τον κλασσικό δρόμο της κυρίαρχης πολιτικής και ιδεολογίας στην Ελλάδα: 
ορίζουν τον τύπο της εναλλακτικής κυβέρνησης από το ποιες δυνάμεις κατά την άποψή τους θα πρέπει να συγκροτηθεί και όχι από το ποιο πρόγραμμα καλείται να υλοποιήσει.
 Η πλούσια εμπειρία και θεωρητικές επεξεργασίας δείχνουν το αντίθετο. 
Αυτό καταγράφεται στα παλαιότερα προγράμματα της ελληνικής αριστεράς. 
Ανάλογα, το ΠΑΣΟΚ προσδιόριζε την επερχόμενη κυβέρνηση του 1981 «ως κυβέρνησης αλλαγής» και όχι ως «κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ».
Όλη η ιστορία της αριστεράς διακρίνεται από τον προσδιορισμό της εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης στη βάση ενός κοινού προγράμματος πάνω σε άμεσους και θεμελιακούς προγραμματικούς στόχους. Αυτοί οι στόχοι ήταν που «βάπτιζαν» την προτεινόμενη κυβέρνηση. 
Η συμφωνία σε αυτούς καθόριζε το ποιος θα μπορούσε να συμμετέχει σε κυβερνητικές συνεργασίες, καθώς και πολύ ευρύτερες συμπράξεις και όχι το αντίστροφο.
Καθόριζε, επίσης, τις κοινωνικές δυνάμεις στήριγμα και προωθητήριο μιας τέτοιας κυβέρνησης.
Ακόμα και ο Λένιν μιλούσε το 1905 για «δημοκρατική κυβέρνηση», ενώ το 1917 είχε το προγραμματικό σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». 
Ο Μάο όρισε την πρώτη κυβέρνηση στη Λ.Δ. της Κίνας, το 1948, ως κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας». 
Μόνο η κυβέρνηση του κοινού προγράμματος της αριστεράς το 1981 στη Γαλλία οριζόταν ως «κυβέρνηση της αριστεράς».  ...

Περί διαπραγμάτευσης και Συνόδων κορυφής

του  Νίκου Κοτζιά

Το βέτο που έθεσε ο Ιταλός Πρωθυπουργός στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής εξέθεσε ανεπανόρθωτα όλη την κυβέρνηση και τα τρία κόμματα που την συναποτελούν. 

Ο Μόντι, που ουσιαστικά έθεσε βέτο, λέγοντας ότι δεν πρόκειται να τελειώσει η σύνοδος κορυφής χωρίς να υπάρξουν μέτρα στην κατεύθυνση που ζητούσε εξέθεσε την ελληνική κυβέρνηση για τους εξής 5 λόγους:

1. Ο Μόντι έθεσε ουσιαστικά βέτο διότι αξιοποίησε τις δυνατότητες συμμαχιών. Επί σχεδόν τρία χρόνια τους λέω να πάψουν να πηγαίνουν αποκλειστικά σε Βερολίνο και Βρυξέλλες και να προσπαθήσουν να φτιάξουν μια συμμαχία των κρατών με «ελλείμματα». Ποτέ δεν είπα ότι είναι μια εύκολη υπόθεση. Αυτό για το οποίο επέμενα ήταν ότι ήταν αναγκαίος όρος επιβίωσης της χώρας. Μπορεί κάποιος να αντιτείνει ότι η Ιταλία και η Ισπανία είναι μεγάλες χώρες και έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων. Ορθά. Αλλά θα τους αντιτείνω ότι το δικό μας πρόβλημα είναι πολλαπλά πιο ζωτικό για την επιβίωσή μας και άρα πολλαπλά πιεστικό προκειμένου να κάνουμε συμμαχίες.
2. Η τελευταία σύνοδος κορυφής της ΕΕ, απέδειξε ότι ακόμα και αστικές δυνάμεις μπορεί να αντιστέκονται στις θεωρίες του νέου ραγιαδισμού σύμφωνα με τις οποίες όταν χρωστάς δεν μπορείς να κάνεις διαπραγματεύσεις, παρά μόνο να είσαι «καλό παιδί». Η αλήθεια αυτή αποδείχτηκε, διότι όπως έγραψαν οι New York Times της προηγούμενης Παρασκευής, «οι Ιταλοί έκαναν την αδυναμία τους (τα χρέη) στοιχείο ισχύος στη διαπραγμάτευση», κάτι που το έχει διδάξει η ιστορία της διπλωματίας εδώ και αιώνες! Και εμείς εξακολουθούμε να κυβερνόμαστε και να χειρίζονται τα οικονομικά μας οι οπαδοί των μονόδρομων και της οικιοθελούς παράδοσης.
3. Η τελευταία σύνοδος δικαίωσε τη θέση που υπερασπίζομαι εδώ και τρία χρόνια ότι για να πας στις διαπραγματεύσεις πρέπει να έχεις μελετήσει καλά τα αδύναμα σημεία του αντίπαλου, έστω της άλλης πλευράς στη διαπραγμάτευση και να αξιοποιείς μέχρι τα άκρα τις αντιθέσεις του. Ο Μόντι και ο Ολάντ...

Νίκη Σύριζα – υποχώρηση αντιμνημονιακού μετώπου

του  Νίκου Κοτζιά, 

Η ιστορία παίζει παιχνίδια. 
Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής δεν μπορούσε να ξεφύγει από τα δίκτυα της διαλεκτικής της. Στο συντηρητικό στρατόπεδο η ΝΔ κατάφερε να αυξήσει τους ψήφους της κατά 11%. 
Η δημοκρατική συμμαχία εξαφανίστηκε. 
Το ΛΑΟΣ δεν μπορεί να πάει πιο κάτω. Τα δύο φιλελεύθερα κόμματα άθροισαν τις απώλειές τους, παρά τις προοπτικές τους. 
Η εξάντληση των αποθεμάτων της συντηρητικής παράταξης είναι φανερή. 
Η νίκη της ΝΔ εύκολα μπορεί να αποδειχτεί πύρρειος. 
Πολιτικά, η νέα κυβέρνηση είναι πιθανότατο να επιδείξει σύντομα αυταρχισμό και θα δούμε την Χρυσή Αυγή στο ρόλο της «ακραίας γροθιάς» του συστήματος. 
Το ΠΑΣΟΚ διαβάζει τα αποτελέσματα από μία οπτική εκβιαζόμενης αισιοδοξίας, αφού δεν έχασε εκ νέου πολλά, «μόλις» 1%, σε αντίθεση με ότι συνέβη στις 6 Μαΐου. Υπάρχει, όμως, και μια πιο ορθολογική ανάγνωση του αποτελέσματος, ότι έδειξε, δηλαδή, ότι η βαριά ήττα του ΠΑΣΟΚ του Μαΐου δεν ήταν συγκυριακή, αλλά έχει στρατηγικό χαρακτήρα, αφού επαναλήφθηκε σε δύο συνεχόμενες εκλογές. 
Ο Σύριζα ήταν ο παράλληλος νικητής των εκλογών της Κυριακής, μαζί με την ΝΔ. Η συνεχιζόμενη μεγάλη αύξηση των ποσοστών του δείχνει ότι έπιασε την φλέβα μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν από την κρίση και την πολιτική μονόπλευρης λιτότητας. Δεν μπόρεσε, όμως, να κερδίσει την πρώτη θέση για μια σειρά από λόγους:

Η Εξωτερική Πολιτική στην εποχή της επιβίωσης

 

Του Νίκου Κοτζιά 

Η εξωτερική πολιτική απαιτεί σαφή στρατηγική. Παρά τις όποιες δυσκολίες υλοποίησης συναντά ένα στρατηγικό δόγμα αυτό είναι που δίνει τον προσανατολισμό και την ιεράρχηση στόχων στην εξωτερική πολιτική.
Που επιτρέπει τον συνδυασμό των χωρητικοτήτων ενός κράτους, ενώ διευκολύνει τον εντοπισμό των αδυναμιών, τον καθορισμό του τρόπου υπέρβασής τους καθώς, επίσης, και της αξιοποίησης των νέων δυνατοτήτων που προκύπτουν.
Σήμερα, εποχή κρίσης και μάχης για την επιβίωση της Ελλάδας, το αμυντικό και διπλωματικό δόγμα πρέπει να είναι η διασφάλιση της κυριαρχίας και εδαφική ακεραιότητα της, της αποφυγής απωλειών θέσεων.
 Αυτές οι αρχές οφείλουν να ισχύουν και να προστατεύουν επίσης την Μεγαλόνησο.
Όσο εύκολο είναι να έχει κανείς απώλειες, εν μέσω της βαθιάς κρίσης που διαπερνά τη χώρα, άλλο τόσο δύσκολο είναι να τις αποκαταστήσει εκ των υστέρων. ...

Γιατί ψηφίζει ο πολίτης αριστερά

του  Νίκου Κοτζιά, 

Η αριστερά, και ιδιαίτερα ο Σύριζα, δέχεται μια ισχυρότατη επίθεση που αποσκοπεί στο να αποτραπεί η υπερψήφισή του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αριστερά έχει σειρά αδυναμιών, κενών, αντιφάσεων που την εμποδίζουν να προσελκύσει ακόμα περισσότερο κόσμο.
Τίθεται όμως, ένα πραγματικό ερώτημα που οφείλει ο καθένας να το απαντήσει: γιατί παρά τις πραγματικές αδυναμίες της αριστεράς, και ιδιαίτερα του Σύριζα, το εκλογικό σώμα τείνει να τον προτιμήσει και να το καταστήσει πρώτη ή δεύτερη δύναμη;
Γιατί σκέφτεται ακόμα και να δώσει στην αριστερά κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα μέσα από ορισμένα πολιτικά παραδείγματα.
Πρώτον, ορθώς -κατά τη γνώμη μου- λέγεται ότι ο Σύριζα δεν έχει το κάλλιστο προεκλογικό πρόγραμμα. Παρόλα αυτά αυξάνει συνεχώς την εκλογική του δύναμη. Ο λόγος είναι ότι ο Σύριζα παρά τις αδυναμίες και τα κενά του, εννοεί όσα λέει και η στόχευσή του ξεκινά από ότι εκείνος θεωρεί ως ανάγκες του λαού. Αυτό είναι στα υπέρ του, ακόμα και αν δεν συμφωνεί κανείς με πολλές προγραμματικές του θέσεις. ...

Οι αλλαγές στον πολιτικό ορίζοντα

 του  Νίκου Κοτζιά

Ποιο είναι το κεντρικό πρόβλημα της χώρας;
Κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η κυριαρχία και ο τρόπος κυριαρχίας μιας μικρής ομάδας πλούτου που έχει μάθει να λεηλατεί το δημόσιο και αν χρειαστεί ακόμα και τις δικές της, ιδιωτικές εταιρείες. Ελέγχει τα ΜΜΕ και τις χρηματοπιστωτικές ροές προς την αγορά. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην λειτουργεί ορθολογικά κανένας από τους τρεις εν δυνάμει μοχλούς ανάπτυξης. Το Ελληνικό δημόσιο δεν είναι καν ένα «καπιταλιστικό κράτος της προκοπής». Περισσότερο μεσολαβεί ανάμεσα σε συμφέροντα και προωθεί ανακατανομές εισοδήματος και πλούτου, παρά φροντίζει «τα γενικά συμφέροντα» του συστήματος. Η ιδιαιτερότητα του ελληνικού κράτους είναι ότι το έχουν ιδιοποιηθεί ορισμένα συμφέροντα ως μηχανισμό ικανοποίησης των ιδίων αναγκών τους. Οι τράπεζες δρουν περισσότερο ως τοκογλύφοι, παρά ως μηχανισμοί ανάπτυξης, ή έστω στήριξης ενός νέου κύματος επενδύσεων. Η δε αγορά, είναι δυσλειτουργική εξαιτίας της πολιτικής των τραπεζών και του δημοσίου, όπως ήδη περιέγραψα. Μια αγορά στην οποία είναι δύσκολο να μπουν νέοι επιχειρηματίες. Η γραφειοκρατία και η έλλειψη χρηματοδότησης αποτελούν τροχοπέδη.Το σύμπλεγμα συμφερόντων, ή αλλιώς διαπλοκή, αποτελεί τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος. Με την κατοχή σημαντικών ΜΜΕ περνά τα ιδιωτικά του συμφέροντα ως ανάγκες για τη χώρα. Σε αυτό διευκολύνεται διότι, επιπλέον, ασκεί σημαντικό έλεγχο σε τμήματα του πάλαι πότε δικομματισμού, και όχι μόνο. Πρόκειται για ένα μειοψηφικό σύμπλεγμα το οποίο διαθέτει ισχύ, χρήμα, πληροφορίες, αθέατα στηρίγματα και τις πλάτες της τρόικας. ...

Διαδικασίες ανάπτυξης

Του Νίκου Κοτζιά 

Το μνημόνιο δεν προέβλεπε ανάπτυξη. Προωθούσε συνειδητά μια πολιτική ύφεσης μέσω της υποτίμησης μισθών, συντάξεων, της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας. Ήταν και είναι ένα πρόγραμμα φτώχειας και άνισης κατανομής πλούτου. Η πίεση των πραγμάτων, ασφαλώς, θα αναγκάσει τις μνημονιακές δυνάμεις να στραφούν στην κατεύθυνση της ανάπτυξης.
Στο προηγούμενο άρθρο μου από την φιλόξενη στήλη της «Αξίας» έδειξα ότι τα κριτήρια μιας ανάπτυξης προς όφελος των πολλών διαφέρουν ουσιαστικά με τα κριτήρια ανάπτυξης που εισάγει έστω και στα λόγια η τρόικα. Στο παρόν κείμενο θα αναφερθώ σε ορισμένα κομβικά ζητήματα ως προς τις διαδικασίες ανάπτυξης και του τι ανάπτυξη μπορεί να πραγματώσει η Ελλάδα.
 Για μια σύγχρονη δημοκρατική ανάπτυξη
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι αδύνατο σε ένα εθνικό κράτος να ακολουθήσει μια πολιτική αυτάρκειας. Ακόμα και το μεγαλύτερο κράτος του κόσμου όπως είναι από οικονομικής σκοπιάς οι ΗΠΑ, από πληθυσμιακής η Κίνα και από γεωγραφικής η Ρωσία, δεν μπορεί να παράγει αποτελεσματικά το σύνολο των ίδιων αναγκών. Κατά προέκταση δεν υπάρχει κανένα κράτος που να μπορεί να αποσύρει εαυτόν από το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι και τον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Εκείνο που οφείλει να κάνει κάθε κράτος, είναι να εξασφαλίσει την υψηλότερη και πλέον καλοπληρωμένη στις παγκόσμιες αγορές ειδίκευση.
Στη σημερινή εποχή μια τέτοια ειδίκευση έχει τρία χαρακτηριστικά: 

Προεκλογικές τακτικές του Kόμματος του Μνημονίου

του Νίκου Κοτζιά,

Η τρόικα δεν θέλει  εκλογές,αλλά ετοιμάζεται…

Η τρόικα ασφαλώς  και δεν θέλει εκλογές. Διαθέτει δικό της πρωθυπουργό και υπουργούς και δεν έχει κανένα λόγο να διακινδυνεύσει την αλλαγή τους. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ επιθυμούν να τραβήξει η κυβέρνηση Παπαδήμου σε μάκρος με την ελπίδα ότι έτσι θα υπάρξει επαρκής χρόνος για τους ίδιους και γιατί όχι φθοράς για τη ΝΔ. Από την άλλη, η ΝΔ βρίσκεται σε μια παράδοξη κατάσταση: χάνει δυνάμεις εκλογικά και στην βουλή, αλλά την ίδια στιγμή ενισχύεται η δυνατότητά της να επιβάλλει πρόωρες εκλογές. Κανονικά θα έπρεπε να το έχει ήδη κάνει εάν δεν έχει αποδεχτεί την πρωτοκαθεδρία της τρόικας στην εσωτερική πολιτική ζωή. Ελπίζει, βέβαια, ότι στο άμεσο επόμενο διάστημα, η τελευταία θα συναινέσει με τη διενέργεια εκλογών προκειμένου να μην εκραγεί η κοινωνία και διαλυθεί παντελώς το δικομματικό σύστημα.Οι  εκλογές, λοιπόν, πιθανόν να γίνουν και προς τον σκοπό αυτό, η κυβέρνηση παίζει με τον χρόνο. Φροντίζει, επί παραδείγματι, ορισμένα αντιλαϊκά μέτρα να εφαρμοστούν μετά από μια πιθανή ημερομηνία εκλογών στις αρχές Μαΐου. Γενικότερα, η κυβέρνηση κρύβει το εύρος των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ήδη ετοιμαστεί για τον Ιούνιο του 2012. ...

Αλλαγές: Υιοθέτησαν τη λογική του δανειστή.... Τα επιχειρήματα και συμφέροντά του.

του  Νίκου Κοτζιά, 

Η Ελλάδα είναι σήμερα διαφορετική από ότι πριν πέντε ημέρες.
Αντίθετα οι κυβερνώντες είναι ακόμα οι ίδιοι.
Η ανάγκη να φύγουν μεγαλύτερη από ποτέ.
 Ήδη παρέδωσαν τη χώρα αλυσοδεμένη ως πακέτο στον ξένο παράγοντα.
 Το περιτύλιγμα γράφει πάνω αγγλικό δίκαιο και δικαστήριο του Λουξεμβούργου. Δηλαδή, αφενός δίκαιο υπέρ των πιστωτών αφετέρου εφαρμογή του σε άλλα, όχι στα αγγλικά δικαστήρια που χαρακτηρίζονται από σχετική επιείκεια στην εφαρμογή του αγγλικού δικαίου.
 Επίσης, ήδη παρέδωσαν τη δημόσια περιουσία σε ξένο παράγοντα μέσω ενός ταμείου που θα το πληρώνει το ελληνικό κράτος, χωρίς να εισπράττει έστω και ένα σεντς από αυτό και τις πωλήσεις του. Οι κυβερνώντες έχουν δικαιολογίες για όλες τις ένοχες πράξεις που πραγματοποίησαν.
Δεν τους είναι δύσκολο.
Υιοθέτησαν τη λογική του δανειστή.
Τα επιχειρήματα και συμφέροντά του.
Το έκαναν με την ίδια ευκολία με την οποία έχουν αποδεχτεί και υπηρετούν εδώ και χρόνια τη διαπλοκή στην Ελλάδα.Προκειμένου να υποστηρίξουν οι κυβερνώντες τα επιχειρήματά τους ενάντια στο διογκούμενο λαϊκό κίνημα ανέχτηκαν την Κυριακή για άλλη μια φορά ακραίες πρακτικές από τους μηχανισμούς καταστολής που συνδράσαν με το παρακράτος. ...

Η πορεία Παρακμής πρέπει να ανατραπεί

του  Νίκου Κοτζιά,

 

Οι πρόσφατες «συμφωνίες» αποτελούν μια νέα αρνητική ποιότητα στην πορεία της Ελλάδας. Χαρακτηρίζεται από πλευρές με θεμελιακή σημασία. Κάτι που οι έχοντες και κατέχοντες, τροϊκανοί και διαπλοκή, φρόντισαν να εξαφανίσουν από τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτές οι πλευρές θα καθορίσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τις τύχες της Ελλάδας, τη διεθνή θέση και τους εσωτερικούς συσχετισμούς στην κοινωνία μας.

Σκόπιμα τις τελευταίες ημέρες το Κόμμα του Μνημονίου προσπάθησε να συγκεντρώσει την προσοχή όλων στο ζήτημα ποιάς μορφής και κατηγορία σύνταξης θα υποστεί το μεγαλύτερο κόψιμο. 

Με αυτό τον τρόπο εμφανίστηκαν οι πολιτικές μερίδες του να τσακώνονται, τα κανάλια να κάνουν κριτική, ενώ οι τραπεζίτες άρπαζαν δια περιπάτου τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και τις μετασχημάτιζαν σε στήριξη της δικής τους ιδιοκτησίας στις τράπεζες. 

Με αυτό τον τρόπο, κατά προέκταση, διασφάλισαν και τον έλεγχο που έχουν ήδη αποκτήσει στα ΜΜΕ (καθότι κατέχουν τα μετοχοδάνειά τους). Συνοδευτικά, εμφάνισαν ως εθνική ανάγκη το να ελέγχουν τις τράπεζες και τα 120 δισεκατομμύρια του Ελληνικού λαού που δόθηκαν στα τραπεζικά ιδρύματα. 

Να σημειωθεί ότι η συνολική αξία στην αγορά αυτών των τραπεζών δεν υπερβαίνει τα 2,5 δισεκατομμύρια (δηλαδή, 2% της στήριξης που λαμβάνουν από τη λιτότητα σε βάρος των πολιτών). Ανάλογα, αποκρύφτηκε ο έλεγχος που θα ασκούν οι ξένοι τοκογλύφοι δια μέσου διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών επί της Ελλάδας. ...

Βαίνουμε προς την τελική λύση ή προς το τέλος;

 του  Νίκου Κοτζιά,

Στις αρχές του 2010 η κριτική που κάναμε στην κυβέρνηση περιλάμβανε όχι μόνο γενική κριτική της πορείας της, αλλά και σκέψεις, προτάσεις καθώς και σοβαρές παρατηρήσεις πάνω σε «τεχνικά» ζητήματα της διαπραγμάτευσης. Τα σημαντικότερα ήταν ότι η χωρίς διαπραγμάτευση πολιτική συμφωνία που έκανε θα ήταν καταστροφική για την πορεία της χώρας και αύξανε τις πιθανότητες να οδηγηθεί αργά ή γρήγορα σε χρεοκοπία.

Τρία κομβικά τεχνικά – πολιτικά προβλήματα
Ανάμεσα στα τεχνικά-πολιτικά προβλήματα της συμφωνίας υπήρχαν τότε, το 2010, τρία κομβικά ζητήματα. Πρώτον το χρονοδιάγραμμα που συμφωνήθηκε στην δανειακή σύμβαση δεν μπορούσε να επιτευχθεί με τίποτα. Ο ανόητος υπουργός οικονομικών προέβλεπε το 2010 ότι σε τρία χρόνια θα είχε πάει το έλλειμμα κάτω από τα 3%.
Σήμερα, εξακολουθεί να είναι διψήφιο.  ...