Φοροφυγάδες ή κατηγορούμενοι;

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Επειδή σ’ αυτή τη χώρα τα έχουμε δει όλα, πρέπει να χαιρετίσουμε το γεγονός ότι δεν μάθαμε την είδηση περί όσων κατηγορούνται για φοροδιαφυγή όπως στο παρελθόν. 

Δηλαδή δεν επικράτησε η γελοιότητα του στυλ «η 35χρονη παθολόγος» και ο «55χρονος ορθοπεδικός». Διότι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια τα αποκαλούμενα προσωπικά δεδομένα είχαν γίνει το καινούργιο κοσκινάκι, το οποίο δεν ξέραμε πού να κρεμάσουμε. 

Χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και για να αποκρυφτούν από τη Βουλή οι αποδοχές δημόσιων λειτουργών. Και εντάξει: μπορεί να είναι προσωπικό δεδομένο πόσα παίρνει κάποιος, αλλά πρέπει να είναι δημόσιο δεδομένο το πόσα δίνει το κράτος.

Το ίδιο αφορά τις διοικητικές πράξεις και τις διώξεις κάποιων για αδικήματα. Τίποτε δεν είναι προσωπική υπόθεση από τη στιγμή που εμπλέκεται το κράτος. Και αυτό διότι η υποχρέωση της δημοσιοποίησης των πεπραγμένων των δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή κάποιου. 

Γι’ αυτό υπάρχει και η θεμελιώδης αρχή της δημοσιότητας της δίκης...

Το όφελος της εξωφρενικής σπατάλης

Tου Πασχου Μανδραβελη

Και όμως! Μέσα στον ορυμαγδό των κακών ειδήσεων υπάρχουν και κάποια καλά νέα. Αυτά είναι τα εξωφρενικά νέα. 

Δεν είναι ευφυολόγημα, αλλά είναι σίγουρο ότι ουδείς γραφειοκράτης του ΔΝΤ μπορούσε να φανταστεί ότι η ελληνική Βουλή θα πλήρωνε 50.000 ευρώ (ολογράφως: πενήντα χιλιάδες ευρώ) κάθε μήνα για να νοικιάζει ένα μαγαζί. 

Είναι σίγουρο ότι οι δυτικόφρονες απεσταλμένοι νόμιζαν ότι ήρθαν σε μια περίπου δυτική χώρα, στην οποία η δημοκρατία εξασφάλιζε ότι σπατάλες αυτού του τύπου δεν θα μπορούσαν ούτε καν να συζητηθούν, πόσω δε μάλλον να περάσουν. 

Εξεπλάγησαν μεν από τον 13ο και 14ο μισθό –το δήλωναν οι ίδιοι στις συνεντεύξεις των– αλλά δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι οι υπάλληλοι της Βουλής θα έπαιρναν 15ο και 16ο μισθό επειδή έτσι θεσπίστηκε στον μεσοπόλεμο.

Το αστείο είναι ότι ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας θεωρεί το μίσθωμα των 50.000 ευρώ/ανά μήνα επιτυχία. Τον Νοέμβριο καμάρωνε στη Βουλή ότι «αναδιαπραγματευτήκαμε το μίσθωμα του εκθετηρίου της Μητροπόλεως, με τη διοίκηση της ΔΕΗ, επιτυγχάνοντας μείωση συνολικά κατά 252.000 ευρώ, ήτοι κατά 30%». Δηλαδή το...

Πως τα ελληνικά ΜΜΕ έχασαν το μεγαλύτερο νέο της Μεταπολίτευσης, την χρεοκοπία της χώρας.

Θυμάστε πόσο ωραία ήταν τα πράγματα πριν ακριβώς ένα χρόνο; 

Η τουλάχιστον έτσι φαινόταν στις εφημερίδες και στα δελτία των οκτώ. 

Εντάξει! Υπήρχαν σκάνδαλα.

Για πρώτη φορά τέλειωσε απροειδοποίητα μια σύνοδος της Βουλής και το χαρτί θυροκολλήθηκε κυριολεκτικά νύχτα. «Νόμιμο πραξικόπημα» το χαρακτήρισε η εφημερίδα «Έθνος», «Λούφα και παραγραφή» χαριτολόγησε η Ελευθεροτυπία, «Η ΝΔ ξεπλένει καλύτερα» χλεύασε το «Θέμα».

Οι πιο σοβαρές είχαν στην πρώτη τους σελίδα πιο θεωρητική προσέγγιση στο θέμα της εβδομάδας. «Κόμματα, όμηροι σκανδάλων» έγραφε στον πρώτο της τίτλο η «Καθημερινή». «Σύγκρουση χωρίς όρια», έλεγε «Το Βήμα».

Υπήρχαν κι άλλες προσεγγίσεις στην επικαιρότητα όπως της Αυριανής που προεξοφλούσε: «Χάνει το παιγνίδι ο Γιώργος». Ή της InPress -μίας από τις πολλές άγνωστες εφημερίδες που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια- η οποία μας πληροφορούσε «Ακούραστος ο Καραμανλής τον τελευταίο καιρό». Μπορεί να μοιάζει ότι πέρασαν χρόνια, αλλά αυτοί οι τίτλοι βρισκόταν στο περίπτερο ακριβώς πριν ένα χρόνο· στις 10 Μαϊου του 2009.

Το κεφάλι των νόμων

Tου Πασχου Μανδραβελη  kathimerini

Την περασμένη Πέμπτη, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το πακέτο στήριξης της οικονομίας, η κ. Αλέκα Παπαρήγα ανέπτυξε με μισόλογα μια περίεργη νομική θεωρία, την οποία αν μη τι άλλο οφείλει να ξεκαθαρίσει. 

Είπε συγκεκριμένα: «Αφήστε όλα αυτά τα οποία συζητούνται τώρα, τι είναι νόμιμο, τι δεν είναι κ.λπ. Ο λαός με την πλειοψηφία του μπορεί να αλλάζει τους νόμους. Και πρώτα αλλάζουν οι νόμοι μέσα στην κοινωνία και μετά γίνονται νόμοι. 

Αλίμονο αν οι νόμοι αλλάζουν από το κεφάλι τους. Και μη μας φοβίζετε γι’ αυτό».

Δεν ξέρουμε ποιο είναι το «κεφάλι των νόμων», αλλά πραγματικά: 

«Ο λαός με την πλειοψηφία του μπορεί να αλλάζει τους νόμους». 

Αλλά μέσω διαδικασιών που προβλέπονται πάλι από νόμους· διά του Κοινοβουλίου. Και αφού ψηφιστεί ένας νόμος τότε όλοι οφείλουν να τον σέβονται. Ακόμη κι εκείνοι που κρατούν τα σημαιάκια του ΠΑΜΕ.

Εκεί λοιπόν υπάρχει ένα ζήτημα, το οποίο δεν ξεκαθάρισε η κ. Παπαρήγα. Για την ακρίβεια, στη συνέχεια, θόλωσε περισσότερο τον λόγο του ΚΚΕ:

Τα πάρτι, τα στερεότυπα και οι αγορές

Πάσχος Μανδραβέλης

Οι παρομοιώσεις και οι μεταφορές είναι πολύ χρήσιμα λεκτικά σχήματα επειδή πολλάκις φωτίζουν δυσνόητες νοητικές κατασκευές. 

Άλλες φορές όμως χρησιμοποιούνται τόσο πολύ που γίνονται αυθύπαρκτα δόγματα. 

Παύουν να είναι επεξηγητικά εργαλεία, γίνονται στερεότυπα που συσκοτίζουν και χρησιμοποιούνται για αλλότριους σκοπούς. 

Ένα τέτοιο στερεότυπο που φτιάχτηκε παγκοσμίως είναι και η ελληνική κρίση.

Όποια εφημερίδα κι αν ανοίξει κανείς νομίζει πως η Ελλάδα είναι το πρόβλημα της οικουμένης. Διαβάζουμε για «ελληνική γρίπη», για τον «ελληνικό ιό της κρίσης», την «ελληνική κρίση που θα εξαπλωθεί» για «Greek drama», «Greek tragedy» κ.λπ. 

Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία η χώρα μας έγινε το επίκεντρο του κόσμου• αρνητικό και σε ένα βαθμό άδικο. Διαβάζουν την Bild οι Γερμανοί ακροδεξιοί και νομίζουν ότι αν δεν υπήρχε η Ελλάδα, όλα θα ήταν καλά καμωμένα στην ευρωζώνη. 

Διαβάζουν και τα σαϊνια της Wall Street κι επιχειρηματολογούν ότι η Ελλάδα θα καταστρέψει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ποιος; Το 2% της ευρωζώνης. 

Μια τόση δα οικονομία θα γονατίσει όλο τον κόσμο; Μωρέ τι μεγαλεία είναι αυτά; Η αλήθεια είναι ότι το χρέος της Ελλάδος είναι τεράστιο. Όχι σε απόλυτους αριθμούς, αλλά αναλογικά με τις δυνατότητές τής χώρας να το αποπληρώσει. Για την ακρίβεια ολόκληρο το χρέος της Ελλάδος είναι το 1/5 του ελλείμματος που θα έχουν οι ΗΠΑ μόνο το 2010.

Αυτό που όλη η οικουμένη ονομάζει «ελληνικό ιό», στην ουσία είναι «ιός Ντουμπάι». Εκεί σκάει μετά την κρίση των τραπεζών η κρίση και διάφοροι συνειδητοποιούν ότι δεν θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

  Το ύψος του χρέους σε σχέση με το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας δημιουργεί σε κάποιους πραγματικούς φόβους ότι θα χάσουν τα λεφτά τους.

...κάθε Ελληνας πολίτης, κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί, χρωστάει 14 μισθούς στους πιστωτές...

Η Ελλάδα μετά το ΔΝΤ

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Έχουν κάτι μοιρολατρικό τα αυξανόμενα σε αριθμό αφιερώματα των ΜΜΕ που έχουν τον εκφοβιστικό τίτλο «πώς θα αλλάξει η ζωή μας με το ΔΝΤ;». Καλύτερο ερώτημα θα ήταν «πόσο πρέπει να αλλάξουμε εμείς;». 

Οχι εξαιτίας του ΔΝΤ, αλλά λόγω της κρίσης. 

Και αυτό διότι κάθε κρίση δείχνει ότι κάτι κάνουμε στραβά και πρέπει να το διορθώσουμε. 

Ακόμη και αν τη γλιτώναμε και αυτή τη φορά, ο λογαριασμός θα ερχόταν αργότερα και θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος από τον σημερινό. Χωρίς τη διόρθωση των δομικών προβλημάτων της οικονομίας κάπου αλλού θα σκοντάφταμε.

Ας υποθέσουμε ότι γινόταν ένα θαύμα και λύναμε σήμερα κιόλας το μεσοπρόθεσμο πρόβλημα δανεισμού μας. Το ερώτημα είναι, τι θα κάναμε τα λεφτά που θα παίρναμε; Η απάντηση είναι: πολλά, αλλά εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά που κάναμε μέχρι σήμερα...

Δικαιοσύνη και «ψευδείς ειδήσεις»

Tου Πασχου Μανδραβελη

Η ελληνική Δικαιοσύνη έχει μια περίεργη ιστορία με τη «διασπορά ψευδών ειδήσεων, που προκαλούν ανησυχία στους πολίτες». Κατ' αρχήν οι διώξεις γίνονται επιλεκτικά. 

Η κατηγορία για διασπορά ψευδών ειδήσεων έχει πάντα ιδεολογικό πρόσημο. 

Παράδειγμα: το 1992 καταδικάστηκαν κάποια νεαρά άτομα, επειδή διέσπειραν την «ψευδή είδηση» για το Μακεδονικό. Για την ακρίβεια δεν διέσπειραν καμιά είδηση. Απλώς είπαν την αντιδημοφιλή (τότε) άποψή τους, αυτή που σήμερα είναι η επίσημη θέση του κράτους. Γι' αυτήν και δεκάδες άλλες αποφάσεις που καταπάτησαν θεμελιώδη δικαιώματα Ελλήνων πολιτών, το δικαστικό σώμα δεν έκανε ποτέ την αυτοκριτική του. Αλλά δεν δέχεται καν κριτική. Οι δικαστές υποχρεώνουν την ελληνική κοινωνία στη σιωπή.

Κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δικαιοσύνης και αυτό δεν πιστοποιείται μόνο από το παραδικαστικό κύκλωμα, η έρευνα για το οποίο δεν πήγε στο αναγκαίο βάθος...

Απλοϊκά ερωτήματα, επικίνδυνες απαντήσεις

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Στον κόσμο του λαϊκισμού όλα είναι εύκολα. Ο κόσμος είναι σαν τα τετράγωνα του σκακιού: άσπρος-μαύρος. Οι αποχρώσεις εξοβελίζονται ως περιττές. Υπάρχουν οι καλοί, και οι κακοί. Τελεία. Ο,τι πράττουν οι καλοί είναι καλό και ό,τι κάνουν οι κακοί είναι κακό.

Ο λαϊκισμός θάλλει στα άκρα. Στον αριστερίστικο λαϊκισμό, όλοι οι αστυνομικοί είναι «γουρούνια και δολοφόνοι» και κάθε διαδηλωτής είναι εξ ορισμού αθώος· εξ ου και η πρεμούρα των αγωνιστών κάθε εποχής να τρέξουν να απελευθερώσουν οποιονδήποτε συλλαμβάνει η αστυνομία. Στον ακροδεξιό λαϊκισμό ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Οι άνδρες των σωμάτων ασφαλείας διακινδυνεύουν τη ζωή τους, άρα εξ ορισμού δεν έχουν καμιά υποχρέωση απέναντι στον νόμο, είναι δικαιολογημένοι ό,τι κι αν κάνουν, ενώ εκεί έξω υπάρχουν κτήνη χωρίς δικαιώματα τα οποία πρέπει να παταχθούν. Σ’ αυτόν τον καμβά κινήθηκε το τηλεοπτικό λογύδριο του βουλευτή του Λά.Ο.Σ. κ. Αδωνη Γεωργιάδη («Πρόσωπο με Πρόσωπο», Alter 29.3.2010) με το οποίο εξιστορούσε τα πάθη διάφορων ανδρών των Σωμάτων Ασφαλείας που αποτάχθηκαν ή διενεργήθηκε σε βάρος τους ΕΔΕ για καταπάτηση δικαιωμάτων συλληφθέντων. Στο τέλος ο βουλευτής του Λά.Ο.Σ. έθεσε στο βαθυστόχαστο ερώτημα: «θέλουμε αστυνομία ή δεν θέλουμε;».

Το ερώτημα αυτό βεβαίως έχει απαντηθεί εδώ και αιώνες. Ενα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκαν οι άνθρωποι μόλις οργανώθηκαν σε κοινωνίες ήταν η δημιουργία κάποιου τύπου σωμάτων ασφαλείας. Με αυτό διασφάλισαν ότι η παραβατική συμπεριφορά δεν θα περνούσε ατιμώρητη. Ομως το δεύτερο πράγμα που έκαναν οι ίδιες κοινωνίες είναι το κράτος δικαίου. Με αυτό διασφάλισαν την προστασία τους από τους προστάτες...

Οι αγορές, η κρίση και η πολιτική

Tου Πασχου Mανδραβελη

Αν μη τι άλλο, οι Γάλλοι ψηφοφόροι άρχισαν να λύνουν ένα από τα μυστήρια του Ιουνίου του 2009. Τότε εμφανίστηκαν στον εγχώριο και στον διεθνή Τύπο χιλιάδες άρθρα για το «παράδοξο των ευρωεκλογών».

Η βασική απορία ήταν: πώς μπορεί ο καπιταλισμός να βρίσκεται σε κρίση και η κεντροδεξιά να ευημερεί εκλογικά;

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να βγάλει συμπεράσματα από μία εκλογική αναμέτρηση και ειδικά αν μιλάμε για περιφερειακές εκλογές. Οι ψηφοφόροι ποτέ δεν στέλνουν ένα μήνυμα και τα αποτελέσματα ποτέ δεν είναι απλά. 

Το ίδιο όμως ίσχυε και για τις ευρωεκλογές του 2009. 

Η είδηση περί θανάτου της σοσιαλδημοκρατίας ήταν υπερβολική. Οσο υπερβολική μπορεί να αποδειχθεί η σημερινή εκτίμηση περί εκλογικής ευημερίας της.

Οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι οι κοινωνίες δεν λειτουργούν με τον ρυθμό των αγορών ούτε με τον ρυθμό των ΜΜΕ. Υστερούν χρονικά, επειδή οι διεργασίες εντός τους είναι πολύπλοκες. 

Απαιτείται χρόνος να απορροφηθούν οι δονήσεις και να μεταμορφωθούν σε πολιτικά αποτελέσματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, λίγο μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, στην Ευρώπη σάρωναν οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις. 

Είναι βέβαιο ότι η κρίση, η οποία δεν είναι μόνο ελληνική (απλώς εδώ, λόγω των διαρθρωτικών προβλημάτων της οικονομίας μας πήρε πιο δραματική μορφή), θα μετατοπίσει τον πολιτικό άξονα της Ευρώπης....

Φοροαποφυγή: οδηγίες χρήσεως...

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Για ένα πράγμα υπάρχει καθολική συναίνεση στη χώρα. Βόρειοι, Νότιοι, δεξιοί και αριστεροί συμφωνούν ότι τα φορολογικά μέτρα είναι άδικα. Ολα τα φορολογικά μέτρα. 

Στη χώρα που ομνύει στον κρατικό παρεμβατισμό, δεν υπάρχει δίκαιη φορολογία. 

Οταν ο εκδότης της μεγαλύτερης κεντροαριστερής εφημερίδας της χώρας ξεσπαθώνει κατά των φόρων και υπέρ της περικοπής των δημόσιων δαπανών, τότε μπορούμε να πούμε ότι με καθυστέρηση τριάντα ετών τα reaganomics κέρδισαν τη μάχη.

Στο σκέλος των εσόδων του κράτους είμαστε πλέον όλοι νεοφιλελεύθεροι.

Κάθε φορολογικό νομοσχέδιο ξεσηκώνει θύελλα γκρίνιας. Λογικό. Κανείς άνθρωπος δεν θέλει το κράτος συνεταίρο στην τσέπη του. Αλλά μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν τόσο στερεότυπες αντιδράσεις. 

Υπάρχει, για παράδειγμα, η κλασική αριστερή γκρίνια. Αυτή εδράζεται στην εκτίμηση πως «οι έχοντες και κατέχοντες» φοροδιαφεύγουν. Μπορεί ο συντελεστής για τα υψηλά εισοδήματα να έχει φτάσει στο 45%, αλλά πάντα θα υπάρχουν εκείνοι οι παραοικονομούντες που ξεφεύγουν από την τσιμπίδα της εφορίας. . .

Σ’ αυτό το έθνος πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι: το σύστημα, το κράτος, η Πολιτεία, οι πολιτικοί. Ποτέ οι πολίτες.

Το «έθνος των αθώων»

Tου Πασχου Mανδραβελη kathimerini

«Πρέπει να φωνάξετε εσείς οι δημοσιογράφοι. Να τα πείτε! Ολοι πρέπει να πάνε φυλακή, εδώ που μας καταντήσανε». Ο αγανακτισμένος πολίτης είχε σταματήσει παρανόμως το τζιπ στη Λεωφόρο Ποσειδώνος. Φωνασκούσε για τις διαχρονικές ευθύνες των πολιτικών που έφεραν την οικονομία σ’ αυτό το χάλι. «Σύμφωνοι, να πληρώσουν», απάντησα. «Εσείς πληρώσατε πρόστιμο για τα φιμέ τζάμια στο τζιπ που απαγορεύονται;». «Τα φιμέ τζάμια είναι το πρόβλημα της χώρας; Αλλά έτσι είστε εσείς οι δημοσιογράφοι! Τα έχετε κάνει πλακάκια με τους πολιτικούς. Ολοι φυλακή πρέπει να πάτε» ανταπάντησε κι έφυγε σπινιάροντας· κάτι που επίσης απαγορεύεται.

Ο μεσόκοπος κύριος με τη χρυσή καδένα στον λαιμό σίγουρα δεν ψηφίζει ΚΚΕ, αλλά ασπάζεται το σύνθημά του: «Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους». Ανήκει σε εκείνο το μοναδικό έθνος των αθώων που υπάρχει στην υφήλιο. Σ’ αυτό το έθνος πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι: το σύστημα, το κράτος, η Πολιτεία, οι πολιτικοί. Ποτέ οι πολίτες. Αυτοί είναι οι μονίμως παραπλανημένοι· τα μωρά που κάποιος τους παίρνει από το χέρι και τους διορίζει στο Δημόσιο.

Σ’ αυτό το έθνος των αθώων φταίνε μόνο οι πολιτικοί που οι ΔΕΚΟ πλημμύρισαν από υπαλλήλους, λες και οι προσληφθέντες ήταν Αλβανοί. Τις πιο γοερές κραυγές τις βγάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ταυτόχρονα ζητάει την πρόσληψη άλλων 100.000 για να ξεπεράσουμε την κρίση. Ακούμε τους συνδικαλιστές να διεκτραγωδούν τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, λες και στα υπηρεσιακά συμβούλια (όπου ξεπλένονται όλες οι αμαρτίες των υπαλλήλων) υπηρετούν στελέχη της Μπούντεσμπανκ.

Ακούμε εφοριακούς να απεργούν ζητώντας την πάταξη της φοροδιαφυγής, λες και πρέπει να βγουν οι μανάβηδες για να κάνουν ελέγχους. Βλέπουμε την ΟΛΜΕ να καταγγέλλει την παραπαιδεία, λες και τα ιδιαίτερα τα κάνουν Ισλανδοί ψαράδες. Ακούμε τους αγρότες να δηλώνουν «ανενημέρωτοι», λες και πρέπει άλλοι να ...

Οι εχθροί του «Καλλικράτη»

Tου Πασχου Μανδραβελη katimerini

Kάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέφθηκε τους Δελφούς. Εκεί του έδειξαν τη μεγάλη πέτρα που σημάδευε στην αρχαιότητα τον «ομφαλό της γης». 

Eκείνος ζήτησε να την πετάξουν μακριά, διότι «με κάτι τέτοια οι Νεοέλληνες αρνούνται να προοδεύσουν». Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος Ελληνας πολιτικός θα μειδιούσε, διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένας ομφαλός της γης. Για την ακρίβεια, κάθε κωμόπολη της χώρας αποτελεί τον ομφαλό της ιστορίας. Κάθε χωριό έχει εμφανίσει κάποιο ιστορικό προηγούμενο για να εξαιρεθεί από το πρόγραμμα συνένωσης «Καλλικράτης».

Η αλήθεια είναι ότι στον ελλαδικό χώρο κάθε πέτρα έχει ιστορία. Φτιάξαμε μια τρισχιλιετή αφήγηση του έθνους, οπότε κάθε οικισμός αποτελεί κομμάτι της ιστορίας. Αν δεν είναι αρχαιοελληνικό, μπορεί να είναι βυζαντινό. Αν δεν είναι βυζαντινό, θα «μαρτύρησε» επί τουρκοκρατίας. Και αν δεν έχει υποφέρει στα 400 χρόνια, κάτι θα έχει πάθει κατά τη γερμανική Κατοχή. Βέβαια, κανείς δεν αιτιολόγησε επαρκώς τη σχέση της ιστορίας με τη διοικητική διάρθρωση, αλλά η προ τριετίας υπαναχώρηση του κ. Προκόπη Παυλόπουλου και η αυτονόμηση τριών δήμων δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο. Δεκάδες χωριά έχουν σηκώσει παντιέρα κάποιου πραγματικού ή φανταστικού γεγονότος του παρελθόντος για να αποφύγουν τη συνένωση...

Οι μητροπολίτες και ο Μαμμωνάς

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, κατά την εκτίμηση πολλών, είναι ένας άγιος άνθρωπος. Οπως όλοι οι άγιοι, έτσι κι αυτός, έχει μικρή σχέση με τα εγκόσμια και δη εκείνα που άπτονται του Μαμμωνά. 

Επόμενο λοιπόν είναι να μη γνωρίζει τα οικονομικά και ούτε πώς φορολογούνται οι απλοί πολίτες. Σ’ αυτό πιθανότατα συντελεί και το γεγονός ότι το κράτος υπήρξε εξαιρετικά γαλαντόμο στις πολλές οικονομικές δραστηριότητες και στις περισσότερες οικονομικές παραδραστηριότητες (π. χ. υπόθεση Βατοπεδίου) της Εκκλησίας.

Στην άγνοια λοιπόν πρέπει να οφείλονται οι εκρήξεις του αγίου Θεσσαλονίκης στα πρωινάδικα της τηλεόρασης δηλώνοντας ότι είναι «εχθρική ενέργεια» η φορολόγηση των προσόδων της εκκλησιαστικής περιουσίας. Σημειώνουμε ότι, σύμφωνα με το σχέδιο της κυβέρνησης, θα επιβάλλεται φόρος με συντελεστή 20% στα έσοδα της Εκκλησίας από την εκμετάλλευση ακινήτων. «Πού ακούστηκε τόσο υψηλός συντελεστής φορολογίας;», δήλωσε ο άγιος. «Σας έχει τύχει εσάς να παίρνετε χίλια ευρώ και να σας παίρνει το κράτος τα διακόσια;», ρώτησε ρητορικά τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης της ΝΕΤ που τον φιλοξενούσαν.

Η απάντηση φυσικά ενός απλού πολίτη είναι «όχι! δεν μας έχει τύχει να μας παίρνει το κράτος 200 ευρώ στα 1.000, διότι με τις νέες φορολογικές κλίμακες το κράτος μάς παίρνει 450 ευρώ στα 1.000. Κι αυτό οι περισσότεροι δεν το θεωρούμε “εχθρική ενέργεια”. Ελπίζουμε ότι θα είναι προσωρινό για να σωθούμε από τη χρεοκοπία». Είναι σίγουρο δε ότι πολλοί μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων θα ήταν ευγνώμονες στον κ. Παπακωνσταντίνου αν τους φορολογούσε μόνο με 20% τις προσόδους τους.

Η υπόθεση περί άγνοιας του μητροπολίτη ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο ίδιος είναι στην πρώτη γραμμή των πρωινάδικων κάθε φορά που απειλείται η πατρίς...

Η αναπηρία της χώρας είναι αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Παράγει λίγα και καταναλώνει πολλά.

H κρίση και η ευκαιρία για αλλαγές

Tου Πασχου Mανδραβελη

Είναι σημαντική η πρωτοβουλία που ανέλαβαν οι πρωθυπουργοί της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Λουξεμβούργου και της Ελλάδος. 

Με κοινή τους επιστολή ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διεξαχθεί έρευνα, και μάλιστα άμεσα, προκειμένου να εξακριβωθούν ο ρόλος και οι επιπτώσεις της κερδοσκοπίας στα συμβόλαια διασφάλισης κινδύνου (CDS) στα κρατικά ομόλογα χωρών της Ε.Ε. 

Για την πολιτική -και δη την ευρωπαϊκή, που προβλέπει συνεννοήσεις, διαβουλεύσεις, πιέσεις κ.λπ.-, το διάστημα μεταξύ της ανάληψης της πρωτοβουλίας από τον Ελληνα πρωθυπουργό και της εκδήλωσής της είναι στιγμιαίο. 

Αυτό δείχνει ότι αφενός οι συνθήκες ήταν ώριμες και αφετέρου το ελληνικό πρόβλημα μπορεί να γίνει θρυαλλίδα ευρύτερων αλλαγών στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

Δείχνει επίσης ότι στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε, ακόμη και μια μικρή χώρα με τα προβλήματα της Ελλάδος έχει ευκαιρίες. Μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση ευρύτερων πολιτικών, αρκεί να κινητοποιηθεί και να θέσει τα σωστά ζητήματα στον σωστό χρόνο. Παρόμοιο ρόλο είχε παίξει η Ελλάδα και το 2003, γεφυρώνοντας τις διαφορές στη διχασμένη λόγω του Ιράκ Ευρώπη...

Ξεφυλλίζοντας τα ΦΕΚ

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

«Το κράτος έχει συνέχεια», είπε προχθές στην εκπομπή «Ανατροπή» ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος και γι’ αυτό οι Ελληνες φορολογούμενοι πρέπει να πληρώσουν το 0,15% του ΑΕΠ (430 εκατομμύρια ευρώ) για τις αποζημιώσεις των υπαλλήλων της Ολυμπιακής, στην ακριβή ιδιωτικοποίηση που επέτυχε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Δυστυχώς, όμως, δεν έχει μόνο το κράτος συνέχεια, έχει και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. 

Αν περιδιαβάσει κανείς τις δημοσιευμένες αποφάσεις στα ΦΕΚ, θα διαπιστώσει ότι την Τ. Α. δεν την σκιάζει οικονομική φοβέρα καμιά.

Κατ’ αρχάς οι αποφάσεις είναι κλισέ: αν έχεις διαβάσει μία, ξέρεις και τις υπόλοιπες. 

Κάθε τρεις μέρες, κάποιος δήμος κάνει μετατάξεις υπαλλήλων καθαριότητας. Αυτοί «λόγω απόκτησης εμπειρίας» γίνονται οδηγοί.

Μικρό το κακό, μπορεί να σκεφτεί κάποιος, αλλά το πρόβλημα είναι ότι διαρκώς προσλαμβάνονται συμβασιούχοι στη θέση αυτών που γίνονται οδηγοί. 

Και μετά αρχίζουν οι αγώνες για μονιμοποίησή τους. Μόλις δε μονιμοποιηθούν, έχουν εμπειρία για να γίνουν οδηγοί. Και το γαϊτανάκι των προσλήψεων συνεχίζεται...

Το διά ταύτα της ανάπτυξης

Tου Πασχου Μανδραβελη

Υπάρχει μια ωραία λέξη που κυκλοφορεί εσχάτως στα στόματα των πολιτικών· και όχι μόνον αυτών. Είναι η λέξη «ανάπτυξη». Ακούμε συχνά ότι «τα περιοριστικά μέτρα θα μας οδηγήσουν σε ύφεση και χρειάζεται να ληφθούν αναπτυξιακά μέτρα». 

Ή συχνότερα ακούγεται η κριτική ότι «η ελληνική οικονομία δεν θα σωθεί από την περικοπές επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά από ένα γενναίο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής».

Σε γενικές γραμμές έχουν δίκιο. Η ανάπτυξη είναι αυτή που φέρνει ευημερία και όχι οι οριζόντιες περικοπές των δαπανών. Οι τελευταίες βελτιώνουν τα χρήσιμα για τις αγορές νούμερα, δεν προσθέτουν πλούτο στη χώρα. Βέβαια, ούτε η παροχή των πάσης φύσεως επιδομάτων προσέθεσαν πλούτο στη χώρα, απλώς διένειμαν τα δανεικά. Αλλά πέρα από το αυτονόητο, ότι η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη, υπάρχουν και οι λεπτομέρειες. Και ως γνωστόν ο διάβολος κρύβεται σ’ αυτές.

Το ερώτημα λοιπόν είναι τι εννοούν λέγοντας αναπτυξιακή διάσταση της οικονομικής πολιτικής. Δυστυχώς, όσοι περιφέρουν αυτόν τον όρο στον δημόσιο διάλογο, σταματούν σ’ αυτόν: «χρειάζεται αναπτυξιακή πολιτική. Τελεία». Αυτό μοιάζει λίγο με το ανέκδοτο που λέει «καλύτερα υγιής και πλούσιος, παρά πένης και ασθενής». 

Ναι, χρειάζεται ανάπτυξη, αλλά τι ανάπτυξη και με ποιους όρους; 

Μπορεί...όσα ξέρει ο κυβερνήτης να μην τα ξέρει ο κόσμος όλος, αλλά ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας προαπαιτεί να...

Το κόστος της καθυστέρησης

Tου Πασχου Mανδραβελη

Ακούγοντας την Τετάρτη τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο Mega, πολλοί πρέπει να έμειναν με την απορία: αφού, όπως είπε, τα έκανε όλα σωστά κατά τη διακυβέρνησή του, τότε γιατί το 1993 τρέχαμε για να σωθούμε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; 

Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο 1990-1993 έγιναν πολλά σωστά. Περικόπηκαν δαπάνες, πήρε μια ανάσα το ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήθηκαν οργανισμοί κ.λπ. 

Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν μόνο πολιτικά καταστροφικό, αλλά και οικονομικά αναποτελεσματικό. Οι εγχειρήσεις επέτυχαν, αλλά ο ασθενής κινδύνευσε να πεθάνει.

Η απάντηση σ’ αυτό είναι ότι οικονομία δεν είναι ένας απλός ισολογισμός εσόδων και δαπανών, εμπεριέχει κι ένα πράγμα που λέγεται κοινωνία. Αυτή αντιδρά με ποικίλους τρόπους και μπορεί να ακυρώσει ακόμη και τις καλύτερες προθέσεις. 

Μπορεί δηλαδή, όσα ξέρει ο κυβερνήτης να μην τα ξέρει ο κόσμος όλος, αλλά ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας προαπαιτεί να τα καταλάβει ο κόσμος όλος. Διότι μπορεί οι αγορές να κινούνται πλέον με τις ταχύτητες του φωτός, οι κοινωνίες έχουν τους δικούς τους ρυθμούς. Δεν αντιδρούν με το πάτημα ενός κουμπιού, όπως γίνεται με τη μεταφορά μερικών δισεκατομμυρίων από τη Σιγκαπούρη στη Νέα Υόρκη σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Τεράστιες υποδομές εκατομμυρίων ευρώ βρίσκονται στη μέση του πουθενά για να εξυπηρετήσουν το τίποτα.

Ο μηχανισμός της άκριτης σπατάλης

Tου Πασχου Μανδραβελη

Η Δυτική Μακεδονία φημίζεται για πολλά, αλλά όχι για το μέλι της. 

Από ερώτηση τοπικού βουλευτή μαθαίνουμε ότι σήμερα δραστηριοποιούνται εκεί 637 μελισσοκόμοι. 

Στην ερώτηση του ίδιου βουλευτή διαβάζουμε: «Το Κέντρο Μελισσοκομίας (της Δυτικής Μακεδονίας) βρίσκεται στην Εδεσσα. Επειδή είναι γνωστό ότι ο νομός Πέλλας, και κατ’ επέκταση η Εδεσσα, δεν βρίσκεται στη Δυτική Μακεδονία αλλά στην Κ. Μακεδονία, όπου λειτουργούν ήδη το Κέντρο Μελισσοκομίας Κεντρικής Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη αλλά και το Κέντρο Μελισσοκομίας Χαλκιδικής. 

Επειδή στην Κοζάνη υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για τη λειτουργία Κέντρου Μελισσοκομίας και ο αριθμός των μελισσοκόμων που δραστηριοποιούνται στη Δυτική Μακεδονία είναι μεγάλος. 

Επισημαίνοντας, ότι δεν προσβλέπουμε στην παύση λειτουργίας του κέντρου στην Εδεσσα, αλλά στη δημιουργία ενός κέντρου που θα εδρεύει στη Δυτική Μακεδονία για να εξυπηρετεί τους μελισσοκόμους της Δυτικής Μακεδονίας.»

Με άλλα λόγια: το ελληνικό κράτος σήμερα χρηματοδοτεί σε ακτίνα 150 χλμ. τρία κέντρα μελισσοκομίας και ζητείται η ίδρυση ενός τέταρτου, σε μια εποχή που κόβουμε μισθούς για να μπορέσουμε να πληρώσουμε συντάξεις.

Έχουμε τρελαθεί εντελώς; 

Ο κοσμάκης πληρώνει τις ατασθαλίες των πολιτικών... ο κατάπτυστος νόμος της ασυλίας τους θα ισχύσει και μετά τα σημερινά χαράτσια;

Το ανέκδοτο της δεοντολογίας στη Βουλή

Tου Πασχου Μανδραβελη

Είναι σίγουρο ότι το έλλειμμα θα ήταν πολύ μικρότερο αν ακολουθούσαμε τις νόρμες της υπόλοιπης Ευρώπης. Οχι θεωρητικά -π.χ. να είμαστε παραγωγικοί, να μη διαλύουμε επιτροπές και οργανισμούς που η χρησιμότητά τους έχει λήξει εδώ και δεκαετίες- αλλά στα πολύ πρακτικά. 

Αν, για παράδειγμα, εφαρμόζαμε τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων, θα γλιτώναμε ένα βουνό λεφτά. Για όσους δεν θυμούνται, η λέξη «Κουρουπητός» ήταν παλιά στην Ευρωπαϊκή Ενωση κάτι σαν τα «greek statistics»· μια κοροϊδία προς τα όργανα της Ε.Ε. που μας κόστισε 5,4 εκατομμύρια ευρώ.

Δεν είναι η μόνη περίπτωση που πληρώσαμε ακριβά τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες των κυβερνήσεων και τοπικών φορέων. Σε δεκάδες άλλα ζητήματα, υπουργοί, δήμαρχοι και φορείς κλωθογυρίζουν με τις αποφάσεις ανά χείρας αναβάλλοντας την εφαρμογή τους. 

Το συζητάνε έτσι, το κουβεντιάζουν αλλιώς κι επειδή φοβούνται το βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος, μας φορτώνουν μερικά εκατομμύρια σε πρόστιμα.

Δεν εθελοτυφλούν· ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα η χώρα θα αναγκαστεί να συμμορφωθεί προς τις αποφάσεις. ..

Ο λαϊκισμός, οι ένοχοι και η αλήθεια

  Το δάχτυλο στο γερμανικό περιοδικό Focus απείλησε να προκαλέσει διπλωματική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας 

 

Το βασικό κόλπο του λαϊκισμού είναι ότι για κάθε πρόβλημα βρίσκει πάντα έναν ένοχο, αντί μιας λύσης. Αναπτύσσεται και στις καλύτερες χώρες επειδή δεν χρειάζεται σκέψη, παρά μόνο το εύκολα παραγόμενο συναίσθημα. Δεν αναλύει τα φαινόμενα, δεν εξηγεί τι μπορεί να γίνει. Απλώς δείχνει κάποιους φταίχτες με το δάχτυλο· και όχι αυτό που είχε στο εξώφυλλό του το γερμανικό περιοδικό Focus.

Τον λαϊκισμό προωθούν κάποια ΜΜΕ. Οπως γίνεται τώρα στη Γερμανία. Ο κιτρινισμός είναι παλιά ασθένεια, σύμφυτη της ενημέρωσης. Πολλά έντυπα Μέσα και περισσότερα κανάλια διαγκωνίζονται στη δημιουργία εντυπώσεων.

Δεν νοιάζονται για την αλήθεια, ούτε αν αδικούν λαούς· θέλουν απλώς να πουλήσουν. Και τότε γίνεται διαγωνισμός επιθέτων, ακόμη και εικονογραφήσεων. Το εξώφυλλο του Focus είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κιτρινισμού. Προσπαθώντας να συμπυκνώσει σε ένα εξώφυλλο την οργή των Γερμανών για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που περνούν κατέφυγε στη χυδαιότητα. Δεν θα έπρεπε να μας προσβάλλει. Είναι προσβλητικό για τους εμπνευστές του και προσβάλλει τους απόγονους του Γκαίτε.

Ο λαϊκισμός, όμως, λατρεύει να κλιμακώνει τις προκλήσεις. Ενα δάχτυλο έδειξαν οι Γερμανοί; Πέντε άνοιξαν κάποιοι από μας. Στον λαϊκισμό κάποιων γερμανικών ΜΜΕ, απάντησαν με εγχώριας παραγωγής λαϊκισμό. Υπάρχουν όμως κάποιες ενθαρρυντικές διαφορές. ..