Έχετε λύσσάξει στο inbox να σχολιάσω το Gay Pride. Θέλετε όλοι να μου δείξετε φωτογραφίες από τα αίσχη των γκέηδων για να καταλάβω πως δεν είστε τίιποτα ρατσιστές αλλά κι αυτοί το παρατραβάνε. Το κατανοώ. Αλήθεια.
Ο λόγος που δεν το έκανα είναι ότι έχουν πει όλοι τη γνώμη τους και άλλη μια γνώμη δεν θα πλούτιζε τον κόσμο. Κι ακόμα πρόκειται για ένα θέμα που διχάζει και είτε είσαι υπέρ του όλα χύμα, είτε το πολεμάς με λύσσα. Κι εγώ δεν παίζω έτσι.
Αποφάσισα τελικά να ανεβάσω ποστ για συζήτηση, έχοντας σαν δεδομένα μερικά πράγματα. Θα ήθελα όμως να διαβάσετε ως το τέλος τη σκέψη μου κι ας σας σοκάρει.
Ναι, κι εγώ φρικάρω με τις ακρότητες και τους τύπους με τα λάτεξ στη μούρη και το λουρί του σκύλου στο λαιμό.
Κι ακόμα, όσο ευγενική κι αν είμαι ως άνθρωπος, μάλλον θα μειδιάσω βλέποντας μούσια και φλοράλ φουστανάκι στο ίδιο άτομο. (ΘΑ ΜΕΙΔΙΑΣΩ ΕΙΠΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΡΟΙΔΕΨΩ). Είναι ανθρώπινο να κρίνουμε ο ένας τον άλλον.
Επίσης, ενώ μου αρέσουν οι δημόσιες εκδηλώσεις τρυφερότητας, δεν τρελαίνομαι καθόλου όταν ακόμα κι ένα στρέιτ ζευγάρι γλωσσοφιλιέται στο δρόμο προκλητικά. Αντέστε σπίτι σας, λέω ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ.
Ναι, το θέαμα με μερικούς από τους παρελαύνοντες στο Pride είναι το λιγότερο καρναβάλι, πως να το κάνουμε. και ναι, μια μικρή μερίδα από αυτούς τους ανθρώπους αδικούν τη μεγαλύτερη μερίδα των αξιοπρεπών γκέη συνανθρώπων μας.
Ναι, δεν ήταν ωραία τα γλυφιτζούρια σε σχήμα τσαπού. ...
