Η μπαλάντα των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά

που μιλάει με τα παιδιά

σου κρύβω την αλήθεια

κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν

παραμύθια για κείνους π' αγαπούν

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές

γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές...

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ: Γιατί ασκούμε αρνητική κριτική;

Μήπως η κρυφή ευχαρίστηση που μας γεμίζει, όταν ασχολούμαστε με τις ζωές και τη συμπεριφορά των άλλων δεν είναι παρά οι σκιές που ρίχνουμε σε ανικανοποίητα κομμάτια του εαυτού μας, τα οποία αρνιόμαστε κατά βάθος να δεχθούμε;

Ένα σύστημα που επιβάλλει…
Ζούμε σε μία κοινωνία άκρως ανταγωνιστική, όπου κυριαρχεί έντονα η σύγκριση και η κριτική μεταξύ των ανθρώπων. Αυτά είναι μέρη του ανταγωνιστικού πνεύματος που η κοινωνία μας επιβάλει από την παιδική ηλικία, ως έναν τρόπο αξιολόγησης της επιτυχίας. Ο πιο δυνατός θα επιβιώσει, ο επιτυχής θα είναι και ο πιο ευτυχισμένος. Έχουμε μάθει να συγκρίνουμε τα επιτεύγματά μας με αυτά των άλλων προκειμένου να τα σταθμίσουμε και να δούμε κατά πόσο μας ικανοποιούν ή όχι.
Ασκούμε αρνητική κριτική γιατί αισθανόμαστε ανασφαλείς. Είναι αδύνατον να δεχθούμε τους άλλους με τα λάθη και τις ατέλειές τους, αν πρώτα δεν έχουμε αποδεχτεί τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο λιγότερο είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, τόσο πιο πολύ ψάχνουμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους άλλους. Μ’ αυτόν τον τρόπο βρίσκουμε δικαιολογία για τους δικούς μας φόβους και τις δικές μας αδυναμίες. Στην πραγματικότητα αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας στα μάτια μας, κριτικάροντας τον άλλον. Είναι σαν να λέμε «Δεν είμαι και τόσο κακός: κοιτάξτε αυτόν, είναι χειρότερος από εμένα.»
Είναι πολύ πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες των άλλων, από το να κοιτάξουμε μέσα μας και να ασκήσουμε αυτοκριτική.
Η διαδικασία αυτή αποτελεί πλέον μια συνήθεια της καθημερινής μας επικοινωνίας. Η συζήτηση γίνεται πιο ενδιαφέρουσα όταν αναφερόμαστε σε τρίτους. «Είδες τι έκανε;» παρατηρούμε και οι ακροατές κρέμονται ήδη από τα χείλη μας. Όλες οι συζητήσεις μας λοιπόν έχουν περιεχόμενο τη ζωή και τις αντιδράσεις των άλλων.
Φαίνεται πως είναι πιο ανώδυνο και εύκολο για μας, ίσως και ευχάριστο, να υπογραμμίζουμε τις ατέλειες των άλλων. Κριτικάροντας τους άλλους, εξασφαλίζουμε ασυνείδητα τους εαυτούς μας. Εμείς γινόμαστε αυτομάτως τα «καλά παιδιά», οι «διαλεκτοί», εκείνοι που είναι σωστοί. Αυτό μειώνει την ανασφάλειά μας, μας εξυψώνει. Ο πιο εύκολος τρόπος να υπερτιμήσουμε τον εαυτό μας είναι να υποτιμήσουμε όλους τους άλλους. ...

Αμοργός Νίκος Γκάτσος (1911-1992): ποιητής, μεταφραστής και στιχουργός από την Ἀσέα Γορτυνίας.

Έργο 46 (ανολοκλήρωτο).

Καντάτα βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Νίκου Γκάτσου.
Για μέτζο-σοπράνο, τενόρο, βαρύτονο, ηθοποιό, μικτή χορωδία και συμφωνική ορχήστρα.

Την παρουσίαση του έργου επιμελήθηκε -μετά τον θάνατο του συνθέτη- ο Κηπουργός, στον οποίον ο Μάνος είχε εμπιστευτεί επί μακρόν την ενορχήστρωση της Αμοργού.

Αν και το έργο τυπικά εμφανίζεται ως κύκλος τραγουδιών, ενθουσιασμένος από την ενότητα που παρουσιάζουν τα θέματά του και η ανάπτυξή τους, το ανεβάζω ενοιαίο, χωρίς διάκριση των μερών του.

Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη, Tάσης Χριστογιαννόπουλος, Δώρος Δημοσθένους
Ενορχήστρωση - Αναπροσαρμογή: Νίκος Κυπουργός
Μουσική Διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός

Διεύθυνση χορωδίας: Αντώνης Κοντογεωργίου

Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ

καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων.

HPAKΛEITOΣ

Μὲ τὴν πατρίδα τους δεμένη στὰ πανιὰ καὶ τὰ κουπιὰ στὸν ἄνεμο κρεμασμένα

Οἱ ναυαγοὶ κοιμήθηκαν ἥμεροι σὰν ἀγρίμια νεκρὰ μέσα στῶν σφουγγαριῶν τὰ σεντόνια

Ἀλλὰ τὰ μάτια τῶν φυκιῶν εἶναι στραμένα στὴ θάλασσα

Μήπως τοὺς ξαναφέρει ὁ νοτιᾶς μὲ τὰ φρεσκοβαμένα λατίνια

Κι ἕνας χαμένος ἐλέφαντας ἀξίζει πάντοτε πιὸ πολὺ ἀπὸ δυὸ στήθια κοριτσιοῦ ποὺ σαλεύουν

Μόνο ν᾿ ἀνάψουνε στὰ βουνὰ οἱ στέγες τῶν ἐρημοκκλησιῶν μὲ τὸ μεράκι τοῦ ἀποσπερίτη

Νὰ κυματίσουνε τὰ πουλιὰ στῆς λεμονιᾶς τὰ κατάρτια

Μὲ τῆς καινούργιας περπατησιᾶς τὸ σταθερὸ ἄσπρο φύσημα

Καὶ τότε θά ῾ρθουν ἀέρηδες σώματα κύκνων ποὺ μείνανε ἄσπιλοι τρυφεροὶ καὶ ἀκίνητοι

Μὲς στοὺς ὁδοστρωτῆρες τῶν μαγαζιῶν μέσα στῶν λαχανόκηπων τοὺς κυκλῶνες

Ὅταν τὰ μάτια τῶν γυναικῶν γίναν κάρβουνα κι ἔσπασαν οἱ καρδιὲς τῶν καστανάδων

Ὅταν ὁ θερισμὸς ἐσταμάτησε κι ἄρχισαν οἱ ἐλπίδες τῶν γρύλων

Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν κι ἐσεῖς παλληκάρια μου μὲ τὸ κρασὶ τὰ φιλιὰ καὶ τὰ φύλλα στὸ στόμα σας

Θέλω νὰ βγεῖτε γυμνοὶ στὰ ποτάμια

Νὰ τραγουδῆστε τὴ Μπαρμπαριὰ ὅπως ὁ ξυλουργὸς κυνηγάει τοὺς σκίνους

Ὅπως περνάει ἡ ὄχεντρα μὲς ἀπ᾿ τὰ περιβόλια τῶν κριθαριῶν

Μὲ τὰ περήφανα μάτια της ὀργισμένα

Κι ὅπως οἱ ἀστραπὲς ἁλωνίζουν τὰ νιάτα.

Καὶ μὴ γελᾶς καὶ μὴν κλαῖς καὶ μὴ χαίρεσαι

Μὴ σφίγγεις ἄδικα τὰ παπούτσια σου σὰ νὰ φυτεύεις πλατάνια

Μὴ γίνεσαι ΠEΠPΩMENON...

Ο δρόμος κι ο έρωτας παίζονται σε μινόρε (Déjà vu - Προμνησία)

«Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής, 
για σένανε είναι γραμμένο από το κλάμα κάποιας ψυχής.»
Το μινόρε της αυγής, στιχ. Μίνωας Μάτσας, 1936
        
‘Ah, do not mourn,’ he said,

‘That we are tired, for other loves await us;
Hate on and love through unrepining hours.
Before us lies eternity; our souls
Are love, and a continual farewell.’
Ephemera, W.B. Yeats

Ephemera William Butler Yeats 'Your eyes that once were never weary of mine Are bowed in sorrow under pendulous lids, Because our love is waning.' And then she:

Το βαλς των χαμένων ονείρων (Για όσους παραμένουμε παιδιά)

Το θυμάστε;; Ο Μάνος Χατζιδάκις μελοποιεί τα χαμένα όνειρα όλων μας , τα μεταμορφώνει σε πανέμορφες γυναίκες με τη μουσική του και τις καλεί από το παρελθόν να μας κάνουν παρέα. Περίεργα και ανάμεικτα συναισθήματα αφήνουν ξοπίσω τους όνειρα που έχασαν το δρόμο τους και έμειναν ανεκπλήρωτοι πόθοι. Δε συμφωνείτε;

Watch Χαμένα όνειρα (1961) in Drama  |  View More Free Videos Online at Veoh.com

Ένα βαλσάκι για δυο λοιπόν….. Το βαλς των χαμένων ονείρων του Χατζιδάκι, ακούγεται για πρώτη φορά το 1961 στην ταινία του Αλέκου Σακελλαρίου « Χαμένα Όνειρα».
Δύο ανθρωπάκια, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Αντιγόνη Βαλάκου, πλάθουν συνέχεια όνειρα….
Για καλύτερη δουλειά, καλύτερη ζωή,καλύτερο ταίρι . Όπως ξέρουμε…
Οι προσευχές μας δεν εισακούγονται πάντα και έτσι τα όνειρα μας κολυμπούν στο κενό.
Τι κάνουμε τότε;
Μαθαίνουμε να επιβιώνουμε, γιατί η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι….. κερδίζουμε και χάνουμε, αλλά πάντα ελπίζουμε.
Μπορεί να μην ήταν σήμερα η τυχερή μέρα των ευχών μας…. Αύριο ίσως να είναι καλύτερα!
Κανείς δεν ξέρει…

http://www.arive.gr/subs/of_the_day/tracks/may2014/0205/02052014.html

Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων:

Περιμένοντας το βράδυ - Τάσος Λειβαδίτης

«Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο

κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί».

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά

κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο

ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες

στον καθρέφτη πρόσωπα

που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο

και ξανάρχονται επίμονα

σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο

το παρελθόν ένα αίνιγμα

η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.

Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος

άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι

οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό

οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο

κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε

όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές

τι όνειρα,

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο Τάσος Λειβαδίτης απαγγέλλει το πιο συγκλονιστικό ερωτικό του ποίημα

Απαγγέλλει ο ίδιος ο ποιητής. Κιθάρα ο Δημήτρης Φάμπας.



Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε: τι έχεις αγόρι μου;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα, και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα. Όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου. Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα, πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου...
Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δε μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω, πόσο σου πήγαιναν.
Κι ύστερα ξαφνικά εκείνο το βράδυ... έβρεχε. Ανέβηκα τέσσερα-τέσσερα τα σκαλιά, κανείς στην κάμαρα. Έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα. "Φεύγω, μη ζητήσεις να με βρεις", έγραφε. Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι ανάμεσα στις χυμένες πούδρες, σαν ένα μικρό παιδικό φέρετρο μέσα στη σκόνη.
Πού είσαι λοιπόν; πες μου, πού είσαι; σ' αναζητάω σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που 'πιασε φωτιά.
Τις νύχτες σηκώνομαι αλαφιασμένος, ντύνομαι και σε περιμένω. Δε θα χτυπούσες καν την πόρτα. Θα πέταγες με βιάση το παλτό σου στην καρέκλα. Η κάμαρα όλη θα λιποθυμούσε όπως θα 'λυνες ...

Τ'ανείπωτα

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε

Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε

Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή

Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..

Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Απόψε, μη χαθείς…

Στίχοι -  Μουσική:Δημήτρης Ζερβουδάκης

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο Κώστας Καζάκος διαβάζει το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος"

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο Τάσος Λειβαδίτης απαγγέλει το πιο συγκλονιστικό ερωτικό του ποίημα

Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε: τι έχεις αγόρι μου;
 Δε μίλαγα.

Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα, και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα.
Όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου.
Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα, πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά,
θυμάσαι;
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου...

Η αγάπη είναι τροµακτική γιατί δεν σου ανήκει, αλλά της ανήκεις

Απαγορευμένοι πόθοι - Ορκισμένοι εχθροί

Η πρώτη συνάντηση του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όπου βλέποντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου συναρπαζονται από το πάθος και ρίχνονται να το υπηρετήσουν με όλη την ορμή της νιότης. 

Ο πρώτος έρωτας δύο νέων που αγαπιούνται με την πρώτη μανιακή θέρμη με την πρώτη ματιά .

Απόσπασμα από το κλασικό αριστούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία του Φράνκο Τζεφιρέλλι (1968) και Μουσική Νίνο Ρότα. Η μετάφραση είναι του Βασίλη Ρώτα (Πράξη Α - Σκηνή 5).

Πιθανότατα ο ποιητής να συνέθεσε το έργο το 1597.

"What is a youth?" στίχοι / lyrics

What is a youth? Impetuous fire.
What is a maid? Ice and desire.
The world wags on.

A rose will bloom
It then will fade
So does a youth.
So does the fairest maid.

Comes a time when one sweet smile
Has its season for a while...Then love's in love with me.
Some they think only to marry, Others will tease and tarry,
Mine is the very best parry. Cupid he rules us all.
Caper the cape, but sing me the song,
Death will come soon to hush us along.
Sweeter than honey and bitter as gall.
Love is a task and it never will pall.
Sweeter than honey...and bitter as gall
Cupid he rules us all

Στη Βερόνα του 16ου αιώνα οι νεαροί Ρωμαίος και Ιουλιέτα ερωτεύονται με πάθος, όμως οι οικογένειές τους, οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, είναι θανάσιμοι εχθροί.

Βλέπε παρακάτω video και .pdf:

Μενέλαος Λουντέμης ~ Το παραμύθι ενός ραγισμένου έρωτα

Μουσική:Ελένη Καραΐνδρου,"Νοσταλγικό σε 5/8"(ΤΟ ΔΕΚΑ)
Ποίηση:Μενέλαος Λουντέμης,"Το παραμύθι ενός ραγισμένου έρωτα"(απόσπασμα)

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"