του
Δημήτρη Δαμασκηνού
Λογοτεχνικό
αφιέρωμα
(Μέρος Όγδοο)
8. Οδός Αβύσσου αριθμός 0
(1962)
«Κείνο το
βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι» [1]
Όπλα θέλουμε…
Με αυτό το σύνθημα
υποδέχονταν οι «ανανήψαντες» φαντάροι τους επισήμους κατά τις επισκέψεις τους
στη Μακρόνησο. Η «αναμόρφωση» ολοκληρωνόταν με την παραλαβή του όπλου που
σηματοδοτούσε τη συμβολική επανένταξη στον εθνικό κορμό. Στη συνέχεια,
υπηρετούσαν σε μάχιμα τμήματα του Στρατού. (Σχέδιο για χαρακτικό από το Γ. Φαρσακίδη).
|
Η λεζάντα της
φωτογραφίας γράφει: Αντιπροσωπεία εκ των αναχωρούντων διά το μέτωπον
«Μακρονησιωτών» λαμβάνει από τας χείρας της Α.Μ. του Βασιλέως Παύλου τα
τιμημένα όπλα.
|
Στην αίθουσα του Στρατοδικείου, ο Γιώργης, κεντρικό πρόσωπο στο
μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη «Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0», βασανισμένος τόσο
άγρια στο Μακρονήσι που για να ξαναδεθούν οι σκόρπιες ίνες του μυαλού του
έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε νευρολογική κλινική, σηκώνεται όρθιος και
με σταθερή φωνή ‘απολογείται’ καταγγέλλοντας μπροστά στους δικαστές του τα
βασανιστήρια, τις εκτελέσεις κι αυτήν ακόμα την παρωδία δίκης με το
προαποφασισμένο αποτέλεσμα της θανατικής του καταδίκης. Όσα καταγγέλλει
προκαλούν –όπως είναι φυσικό- εκνευρισμό στην έδρα:
