Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Οι δυνάμεις της Φύσης και οι φυσικοί νόμοι υπήρξαν από καταβολής του ανθρώπου σκληροί απέναντί του, αλλά ταυτόχρονα και συνεπείς παιδευτές του, με την έννοια ότι τον έσπρωχναν με κάθε δοκιμασία στην αναζήτηση λύσεων για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των συνεπειών τους. Αυτό συμβαίνει άλλωστε με και κάθε άλλη μορφή ζωής αλλά ενστικτωδώς και όχι συνειδητά, όπως συμβαίνει με τον άνθρωπο. Με αυτήν την έννοια η Φύση δεν είναι μόνο η ασύνειδη δημιουργός αλλά και η πρακτική παιδαγωγός της ζωής, διαδικασία που οδήγησε στην διαβαθμισμένη βασανιστική εξέλιξή της με κορυφαία μορφή της αυτή του έλλογου και σκεπτόμενου ανθρώπου, του μοναδικού άλλωστε δημιουργήματός της που αισθάνεται δέος και σεβασμό απέναντί της, στοιχεία που από δυνάμεις αναζήτησης, πολιτισμού και ελευθερίας οι εξουσίες τα ευνούχισαν και τα μετέτρεψαν για λόγους ιδίου συμφέροντος σε λογής-λογής θρησκευτική πίστη υποταγής και εθελοδουλίας. Αυτή η πραγματικότητα καταρρίπτει όλες εκείνες τις ρηχές θεωρίες που αποδίδουν ευθύνες «στην ανθρώπινη παρέμβαση», έτσι γενικά και αφηρημένα, για να απενοχοποιήσουν το σπάταλο, το χαοτικό, τα απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλιστικό σύστημα και να παραπλανήσουν τα θύματα του καπιταλισμού και των ακραίων φυσικών φαινομένων σχετικά με τους υπεύθυνους για την καταστροφή του περιβάλλοντος και για τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Οι πρόσφατες μεγάλες καταστροφές εξαιτίας ακραίων κλιματικών/καιρικών φαινομένων ξαναζωντανεύουν τους προβληματισμούς των κοινωνιών τόσο για τις αιτίες, όσο και για τις δυνατότητες των οργανωμένων κοινωνιών να προφυλαχτούν από αυτά. Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί παραπλάνησης των κοινωνιών έπιασαν και πάλι δουλειά επιστρατεύοντας αγράμματους ή/και αργυρώνητους κονδυλοφόρους και κάθε λογής φαντασμένους ‘πλύστες εγκεφάλων’ με το γνωστό παραμύθι, ότι για όλα αυτά ‘φταίει ο άνθρωπος’ και μάλιστα ‘ο αμαρτωλός άνθρωπος’ και γι αυτό μας τιμωρεί ο ‘θεός’.
Όμως από ακαδημαϊκούς και διαπρεπείς επιστήμονες, δεν περιμένει κανείς να παρουσιάζουν το περιβαλλοντικό ζήτημα σαν ένα ‘προπατορικό αμάρτημα’, σύμφωνα με το οποίο για την καταστροφική παρέμβαση στο κλίμα και στο περιβάλλον ‘φταίει η ανθρωπογενής παρέμβαση’, δηλαδή ο άνθρωπος’, έτσι γενικά και αφηρημένα. Κι αυτό γιατί αυτή η θεωρία παντρεύεται με το άλλο ‘προπατορικό αμάρτημα’, σύμφωνα με το οποίο όλοι γεννιόμαστε αμαρτωλοί επειδή οι υποτιθέμενοι πρόγονοί μας ο Αδάμ, η Εύα και ο Όφις του υποτιθέμενου παραδείσου, του υποτιθέμενου ‘θεού’, ‘έφαγαν από το δέντρο της Γνώσης του καλού και του κακού’ και γι αυτό, ως γνώστες και ικανοί να γνωρίζουν ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, εκδιώχθηκαν από τον ‘παράδεισο’ από τον ίδιο τον ‘δημιουργό τους’, χάνοντας την ‘ιθαγένεια και την αθανασία τους’, που σημαίνει, με σύγχρονη αναλογία, ότι εξορίστηκαν ως αντικαθεστωτικοί για να πεθαίνουν από την εξαντλητική δουλειά, από την πείνα και από τις φυσικές καταστροφές, όπως σεισμούς, πλημμύρες, κατακλυσμούς, λοιμούς, λιμούς, πυρκαγιές, κατακτητικούς πολέμους και ούτω καθεξής. ...