Της Θεοδώρας Τζάκρη
Τι γίνεται όταν προσπαθείς να κάνεις πολιτική με όρους σκηνοθεσίας; Παίρνεις έναν μουσικό, έναν δημοσιογράφο, μια εκπρόσωπο μιας σεβαστής μειονότητας, βάζεις λίγη Δεξιά, σβήνεις αποενοχοποιώντας με λίγη Αριστερά και έχεις έναν νηστίσιμο πολιτικό αχταρμά που κλέβει ιδέες από όλους. Αυτή όμως θα ήταν η απλή, αφελής εκδοχή του αχταρμά ή της πολιτικής του Κολωνακίου, διότι το Ποτάμι έχει και ύποπτους πολιτικούς στόχους. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τη δημιουργία ενός ασταθούς πολιτικού σκηνικού για πολλά χρόνια, ώστε μέσω του διαίρει και βασίλευε η διαπλοκή να γίνει ο κυρίαρχος πολιτικός παίκτης. Τα λεφτά είναι πολλά. Τα επόμενα χρόνια θα «παιχτούν» το ιδιοκτησιακό καθεστώς των τραπεζών, οι μεγάλες υποδομές της χώρας, οι μεγάλες και λιγοστές βιομηχανικές και ενεργειακές υποδομές και βέβαια το μοίρασμα των ευρωπαϊκών πόρων. Σιγά μην αφήσουν όλα αυτά να τα αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Αν ήταν έτσι, τότε τι τα θέλουν τα κανάλια; Για τη δημοκρατία και την έγκυρη ενημέρωση;
Το Ποτάμι, όπως και οι «58» και όλες οι άλλες ευφάνταστες οργανώσεις που ξεφυτρώνουν η μία πίσω από την άλλη, είναι η έκφραση της διαπλοκής και της αγωνιώδους προσπάθειας του γνωστού, συστήματος της χώρας, να επιβάλει μια πλήρως αποτυχημένη και χρεοκοπημένη πολιτική ατζέντα, την ατζέντα της Κεντροαριστεράς και της μεταρρύθμισης. Κεντροαριστερά στην Ελλάδα, έτσι όπως στρεβλά έχει ονομαστεί, σημαίνει Κεντροδεξιά και μεταρρύθμιση. Μεταρρύθμιση σημαίνει απορρύθμιση, διάλυση της μεσαίας τάξης και περιφραστικά εκπεφρασμένο, παίρνω από τους πολλούς για να τα δώσω στους λίγους. ...