Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Σε συνθήκες κρίσης η βαϊμαρο-λογία καλά κρατεί. Ο κυρίαρχος λόγος τη συνδέει ευθέως με τη θεωρία των δύο άκρων εξισώνοντας τον φασισμό με τον κομμουνισμό, την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής με τους εργατολαϊκούς αγώνες. Επιδιώκουν , έτσι, η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της, να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να τους οδηγήσουν στην παραίτηση από κάθε διεκδικητικό, απεργιακό αγώνα στο όνομα της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας των Μνημονίων. Θέλουν με άλλα λόγια να εξαλείψουν κάθε αμφισβήτηση του «εθνικού μονόδρομου» κατευθύνοντας τον λαό προς αυτόν. Να πείσουν, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση σήμερα είναι υποχρεωμένη να βαδίζει στο μονόδρομο της φτωχοκτονίας εξυπηρετώντας από τη μια τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των τραπεζιτών και από την άλλη των ιμπεριαλιστών.
Οι υπαρκτές ιστορικές αναλογίες της σημερινής περιόδου στην Ελλάδα με αυτές της Δημοκρατίας στη Βαϊμάρη του 1930 τραβιούνται στα άκρα, ενώ αποσιωπούνται οι διαφορές σε όλα τα επίπεδα. Πολύ περισσότερο αποσιωπούνται τα δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος που δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την ανάδειξη του φασισμού. Γίνεται, έτσι, πιο επίκαιρη από ποτέ η άποψη του Μπ. Μπρέχτ: «Όσοι καταδικάζουν τον φασισμό, χωρίς να καταδικάζουν τον καπιταλισμό, είναι ευχαριστημένοι, αν ο χασάπης πλένει τα χέρια του πριν ζυγίσει το ζώο που έσφαξε». ...
