Μαριάννα Κουτέλα, Βασιλική Πουρλιώτη
Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που θεμελίωσε την πολιτική ένωση της ηπείρου, η ΕΕ λειτουργούσε υπό έναν άγραφο κανόνα: το Βερολίνο, ως οικονομικός γίγαντας, διαχειριζόταν τα κονδύλια, ενώ το Παρίσι, ως μόνη πυρηνική δύναμη της ΕΕ με μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ήταν υπεύθυνο για την άμυνα και τη γεωπολιτική.
Ο γερμανογαλλικός άξονας εξασφάλιζε τη σταθερότητα της ηπείρου, μέχρι που η ισορροπία ανατράπηκε. Η στρατιωτική εξαίρεση από το γερμανικό «φρένο χρέους» άνοιξε τον δρόμο για μια νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Ο Φρίντριχ Μερτς, που πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως τον πιο φιλοπόλεμο καγκελάριο της μεταπολεμικής Γερμανίας, μεταμορφώνει αθόρυβα και μεθοδικά τη χώρα του από πολιτική δύναμη (Zivilmacht) με ισχυρή οικονομία και κοινωνικό κράτος σε γεωπολιτικό παίκτη (Zentralmacht).
Η αλλαγή αυτή ξεφεύγει από το όραμα του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για μια ενιαία «ευρωπαϊκή άμυνα» και δημιουργεί ένα ευρωπαϊκό μωσαϊκό πολλών, ασύνδετων στρατών, που εξαρτώνται από έναν βιομηχανικό πυρήνα: τη Γερμανία. Μάλιστα την περασμένη Τετάρτη η Μπούντεσταγκ υπερψήφισε πρόγραμμα 52 δισ. ευρώ για ενίσχυση της γερμανικής πολεμικής μηχανής στο πλαίσιο εξοπλισμών ύψους 138 δισ. ευρώ τα τελευταία χρόνια. . . .
