Η είδηση, ήταν με μπόλικο αφρό: «Τίτλοι τέλους για τον θρυλικό “Λέντζο”, στο Παγκράτι.
Το ιστορικό καφέ - με το διάσημο φραπέ, που σέρβιρε από το 1964 - έκλεισε...»
Είναι ένας κύκλος σε μία ιστορία που έκλεισε. Για όσους από εμάς είχαμε τη τύχη να ζήσουμε αυτή την μοναδική εμπειρία είναι πολύ δύσκολο να την αναπαράγεις με λόγια, χρειάζονται θύμισες και νοσταλγικές εικόνες.
Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στα χρόνια της επταετίας ή όπως συνηθίζουμε να την λέμε σήμερα "χούντα" ή στρατιωτική δικτατορία (μάλλον για να την ξεχωρίζουμε από την σημερινή που έχει κοινοβουλευτικό μανδύα).
Ξένοιαστα χρόνια και τα ολόφρεσκα νιάτα γεμάτα σφρίγος για ζωή περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο και ένα περήφανο τέλος με αξιοπρέπεια και λεβεντιά αφήνοντας πίσω μας αυτό το κάτι που τότε εμείς θέλαμε να αλλάξουμε.
Οι συνωμοτικοί περίπατοι με άδειες τσέπες αλλά με την προσμονή κάποτε να έχει μέσα κάτι μας έδινε την δύναμη να περπατάμε ατελείωτες ώρες. "Σόνια" (για "πουρά") λεωφόρο Αλεξάνδρας, δεξαμενή ("παραμάνες") και "Νούφαρα" στο Κολωνάκι (για ότι κάτσει από πλούσιες ("λυσσάρες") που βαρέθηκαν να βλέπουν πατσιοκοιλιές με γραβάτες) και στο τέλος "παρκάρισμα" στον κυρ Χρήστο στου Λέντζου για καφέ.
10ον Αμπελοκήπων (πρότυπο τότε) δίπλα στο αναμορφωτήριο με τις γυμνόστηθες στα παράθυρα να κράζουν το θεολόγο καθηγητή που ήθελε ησυχία την ώρα της προσευχής και του εθνικού μας ύμνου, κοπάνα στην συνέχεια και πλατεία Ριανκουρ, τα υπόλοιπα τα ίδια ως "φαύλος κύκλος" και το κάθε βράδυ απαραίτητα στον κυρ Χρήστο.
Πως να τα γράψεις και πως να τα εξηγήσεις σε κάποιον που δεν υπήρξε συνοδοιπόρος σε αυτές τις διαδρομές που έκανε το τρόλεϊ (7) και (5) που εμείς το εκτελούσαμε τότε με τα πόδια;
Πως να του το πεις όταν δεν έχεις φάει στην πλάτη σου 50 τόσα χρόνια και να βρίσκεσαι στο σημείο που άρχισες;
Πως να εξηγήσεις σε κάποιον την υψομετρική στάθμη του "Σίσυφου" ανεβαίνοντας και ξανά ...
Το ιστορικό καφέ - με το διάσημο φραπέ, που σέρβιρε από το 1964 - έκλεισε...»
Είναι ένας κύκλος σε μία ιστορία που έκλεισε. Για όσους από εμάς είχαμε τη τύχη να ζήσουμε αυτή την μοναδική εμπειρία είναι πολύ δύσκολο να την αναπαράγεις με λόγια, χρειάζονται θύμισες και νοσταλγικές εικόνες.
Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στα χρόνια της επταετίας ή όπως συνηθίζουμε να την λέμε σήμερα "χούντα" ή στρατιωτική δικτατορία (μάλλον για να την ξεχωρίζουμε από την σημερινή που έχει κοινοβουλευτικό μανδύα).
Ξένοιαστα χρόνια και τα ολόφρεσκα νιάτα γεμάτα σφρίγος για ζωή περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο και ένα περήφανο τέλος με αξιοπρέπεια και λεβεντιά αφήνοντας πίσω μας αυτό το κάτι που τότε εμείς θέλαμε να αλλάξουμε.
Οι συνωμοτικοί περίπατοι με άδειες τσέπες αλλά με την προσμονή κάποτε να έχει μέσα κάτι μας έδινε την δύναμη να περπατάμε ατελείωτες ώρες. "Σόνια" (για "πουρά") λεωφόρο Αλεξάνδρας, δεξαμενή ("παραμάνες") και "Νούφαρα" στο Κολωνάκι (για ότι κάτσει από πλούσιες ("λυσσάρες") που βαρέθηκαν να βλέπουν πατσιοκοιλιές με γραβάτες) και στο τέλος "παρκάρισμα" στον κυρ Χρήστο στου Λέντζου για καφέ.
10ον Αμπελοκήπων (πρότυπο τότε) δίπλα στο αναμορφωτήριο με τις γυμνόστηθες στα παράθυρα να κράζουν το θεολόγο καθηγητή που ήθελε ησυχία την ώρα της προσευχής και του εθνικού μας ύμνου, κοπάνα στην συνέχεια και πλατεία Ριανκουρ, τα υπόλοιπα τα ίδια ως "φαύλος κύκλος" και το κάθε βράδυ απαραίτητα στον κυρ Χρήστο.
Πως να τα γράψεις και πως να τα εξηγήσεις σε κάποιον που δεν υπήρξε συνοδοιπόρος σε αυτές τις διαδρομές που έκανε το τρόλεϊ (7) και (5) που εμείς το εκτελούσαμε τότε με τα πόδια;
Πως να του το πεις όταν δεν έχεις φάει στην πλάτη σου 50 τόσα χρόνια και να βρίσκεσαι στο σημείο που άρχισες;
Πως να εξηγήσεις σε κάποιον την υψομετρική στάθμη του "Σίσυφου" ανεβαίνοντας και ξανά ...
