Μόνο ο όχλος και οι ελίτ προσελκύονται από τον απολυταρχισμό. Για τον υπόλοιπο κόσμο χρειάζεται προπαγάνδα.
Χάνα Αρεντ
Το 1961 κυκλοφορεί στις ΗΠΑ η ταινία «Η δίκη της Νυρεμβέργης» του Στάνλεϊ Κράμερ. Σε αντίθεση με την κοινή μέχρι τότε πρακτική ο κινηματογραφικός φακός απομακρύνεται από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο, που καταδίκασε τα ανώτατα στελέχη του ναζιστικού κόμματος, και αναζητά την ιστορία μιας παράλληλης διαδικασίας που πραγματοποιήθηκε μερικά χρόνια αργότερα, στα ίδια ίδια δικαστικά έδρανα αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
Η ταινία περιγράφει τις λεγόμενες 12 «επακόλουθες δίκες της Νυρεμβέργης» που έφεραν στο εδώλιο ορισμένους από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες που στήριξαν και επωφελήθηκαν από την άνοδο του Χίτλερ – όπως ο Φρίντριχ Φλικ, ο Άλφρεντ Κρουπ και τα στελέχη της εταιρείας IG Farben. Όλες οι επιχειρήσεις κατηγορήθηκαν για τη χρήση αιχμαλώτων πολέμου σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας αλλά και για την οικονομική στήριξη της ναζιστικής θηριωδίας. Συγκεκριμένα ο Φλικ ανήκε στον βασικό πυρήνα των βιομηχάνων που χρηματοδότησαν το κόμμα του Χίτλερ για να καταλάβει την εξουσία. . . .
