Ο Αλμπέρ Καμύ, ο μύθος του Σίσυφου, και η φιλοσοφία του παραλόγου στο Synecdoche, New York του Τσάρλι Κάουφμαν

Ο μύθος του Σίσυφου του Καμύ. 

αναλύει την ιδέα του παραλόγου, την αντίθεση μεταξύ της ανθρώπινης ανάγκης για νόημα και της σιωπής του σύμπαντος. 

Ο Σίσυφος, καταδικασμένος να ανεβάζει αιώνια έναν βράχο σε έναν λόφο, γίνεται σύμβολο της μάταιης προσπάθειας, αλλά η αναγνώρισή του αυτή και η αποδοχή της μοίρας του, την καθιστούν δική του. 

Η δημιουργία, παρά τη ματαιότητά της, δίνει νόημα στην παράλογη ύπαρξη, ενώ η συνειδητή αναγνώριση της παράλογης φύσης της ζωής και η αποδοχή της, οδηγεί στην υπέρβαση της απελπισίας. 

Βασικές ιδέες του μύθου:

• Το Παράλογο: 

  Είναι η σύγκρουση ανάμεσα στην ανθρώπινη επιθυμία για νόημα και σκοπό, και την αδιαφορία του κόσμου. 
• Η Σιωπή του Σύμπαντος: 

  Το σύμπαν δεν προσφέρει απαντήσεις ή νόημα στις ανθρώπινες αναζητήσεις. 
• Η Αποδοχή της Μοίρας: 

  Η συνειδητή αποδοχή του παράλογου, όπως και ο Σίσυφος αποδέχεται την ποινή του, μπορεί να οδηγήσει σε μια μορφή ελευθερίας. 
• Η Δημιουργία ως Υπέρβαση: 

  Η τέχνη και η δημιουργία προσφέρουν παρηγοριά και νόημα στην παράλογη ζωή, συνδέοντας την ατομική εμπειρία με την ευρύτερη πραγματικότητα. 
• Η Επανάσταση: 

  Ο παράλογος άνθρωπος επαναστατεί ενάντια στην απουσία νοήματος, όχι αρνούμενος την πραγματικότητα, αλλά υψώνοντας τη συνείδησή του πάνω σε αυτήν. 

Σημασία του μύθου:

Αλμπέρ Καμύ : “H τιμή του κόσμου βρίσκεται στους καταπιεσμένους” (του_Στέφανου_Δημητρίου)

του Στέφανου Δημητρίου: «Για μένα, η τιμή του κόσμου βρίσκεται στους καταπιεσμένους, και όχι στους ισχυρούς». https://tinyurl.com/4ct87sup

[1]  Η συγκεκριμένη φράση ίσως να είναι και η αφετηριακή προϋπόθεση, για να προσεγγίσει κανείς το έργο του Καμύ και σίγουρα τα τριάντα τρία κείμενα που συγκεντρώνονται σε αυτήν την ωραία έκδοση και τα οποία φέρουν έντονα όλα τα γνωρίσματα από τον ιδιαίτερο παλμό που χαρακτηρίζει τον λόγο του Καμύ.  Άλλωστε πρόκειται για κείμενα από διαλέξεις. Έχουν γραφεί τόσα για τον Καμύ, ώστε να μην υπάρχει ευπαίδευτος άνθρωπος που να μη γνωρίζει κάτι για το έργο του. 

[2]  Μπορούμε, πριν να προχωρήσουμε σε αυτά τα κείμενα, να ξεκινήσουμε από ένα από τα πιο γνωστά – μαζί με την «Πανούκλα» – έργο του. Και αυτό νομίζω ότι είναι ο «Ξένος».  Από τα αναγνωστικά σκιρτήματα της πρώιμη εφηβείας ακόμη, στα επόμενα χρόνια, μέχρι και την ανάγνωσή του κατά την ηλικιακή ωρίμαση, όπου όλα μάλλον διαβάζονται αλλιώς και σαν είναι άλλα, σε σχέση με τις προηγούμενες αναγνωστικές προσεγγίσεις, ο «Ξένος» δεν είναι απλώς το κορυφαίο έργο του Καμύ. Είναι ο Καμύ. Δεν το λέω με την έννοια ότι ο Καμύ, στον «Ξένο», περιγράφει τον εαυτό του. 

Αυτό είναι δουλειά των έγκυρων μελετητών του να το κρίνουν, και ο γράφων δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς. Το λέω με την έννοια ότι ο Καμύ, στον «Ξένο», περιγράφει το πώς είναι το να είμαστε – ή να φανταστούμε ότι είμαστε – ξένοι προς εμάς τους ίδιους, προς τον ίδιον μας τον εαυτό. Με άλλα λόγια, νομίζω ότι ο «Ξένος» μάς θέτει ενώπιον του ερωτήματος ως προς το τι μπορεί να μας κρατήσει μακριά από το πρώτο πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας, δηλαδή την κατεξοχήν δήλωση της προσωπικής ταυτότητας. [3]

Το κείμενο της πρώτης διάλεξης, «Η Γηγενής Κουλτούρα. Η νέα μεσογειακή κουλτούρα», που έδωσε ο Καμύ, στα είκοσι τρία χρόνια του, το 1937, μέλος, τότε, το Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλγερίας, αλλά και Γενικός Γραμματέας του Πολιτιστικού Κέντρου της Αλγερίας, αναδεικνύει τη σημασία της Μεσογείου, μέσα από μία δήλωση προθέσεων και ένα συνακόλουθο ερώτημα: «Επιθυμούμε απλώς να βοηθήσουμε έναν τόπο να εκφράσει τον εαυτό του. Τίποτα περισσότερο. . . .

"Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ;" Μικρή αναφορά στον Αλμπέρ Καμύ μέσα από τα δικά του λόγια

Μικρή αναφορά στον Αλμπέρ Καμύ μέσα από τα δικά του λόγια.

Ένα απόσπασμα από τον «Eπαναστατημένο ‘Ανθρωπο»: 

«Μπορούμε να καθορίσουμε τη θετική άποψη της αξίας που πιθανόν υπάρχει σε κάθε εξέγερση, συγκρίνοντας τη με μια παντελώς αρνητική έννοια, όπως για παράδειγμα την μνησικακία, έτσι όπως την προσδίδει ο Σέλερ. Πράγματι, η κίνηση της εξέγερσης είναι κάτι περισσότερο από μια πράξη διεκδίκησης, με την πιο έντονη σημασία της λέξης. 

Η μνησικακία ορίζεται πολύ σωστά από τον Σέλερ ως μια αυτοτοξίνωση, ως η βλαβερή έκκριση, σε κλειστό χώρο, μιας παρατεταμένης ανικανότητας. Η εξέγερση, αντίθετα, τεμαχίζει τον άνθρωπο και τον βοηθά να δει πέρα από το άτομο του. Ελευθερώνει κύματα που από στάσιμα γίνονται ορμητικά. Ο ίδιος ο Σέλερ τονίζει την . . .