Του Σήφη Μιχελογιάννη
Η «Αναφορά στον Γκρέκο», το τελευταίο σπουδαίο έργο, μια μυθιστορία ή μια αυτοβιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη προσδιορίζει ή και οριοθετεί μια προσέγγιση, μια συνάντηση, δύο μεγάλων Ελλήνων, δύο μεγάλων Κρητικών. Ο Νίκος Καζαντζάκης, ο μέγιστος της ελληνικής πεζογραφίας με τις πεντακόσιες ογδόντα (580) εκδόσεις στο εξωτερικό σε σαράντα (40) ξένες γλώσσες αναφέρεται στον μεγάλο Δομήνικο Θεοτοκόπουλο που άκμασε στην Ισπανία και έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο.
Πέρασαν βέβαια 2-3 αιώνες από το θάνατο του Ελ Γκρέκο για να κατανοήσουν οι Ευρωπαίοι ειδικοί την πραγματική αξία της τέχνης του και να τον αποδεχθούν οι απλοί πολίτες. Μπορεί σε αυτό να έπαιξε ρόλο το ότι η τεχνοτροπία του, η φιλοσοφία του θα έλεγα, ήταν εξπρεσιονιστική. Επίσης η νοοτροπία του ήταν κατά βάση νοοτροπία ανθρώπου μοναχικού. Όπως λέγεται, το ταλέντο τρέφεται στη μόνωση.
Πρέπει δε να προσθέσουμε σε όλα αυτά πως θεωρείται ότι το έργο του Ελ Γκρέκο επηρέασε τον Πικάσο, ότι ήταν προπομπός του κυβισμού του Πικάσο και ότι επηρέασε ακόμα και τους σουρεαλιστές. Έτσι κατανοούμε πόσο ήταν το έργο του καινοτόμο, αντικλασσικό και εικονοκλαστικό και δύσκολα αποδεκτό στην εποχή του.
Συνήθως σε εμάς τους Έλληνες και ειδικά στους Κρητικούς, μας γεμίζει με . . .
