Οι αυτοκτονικές αφελείς και ασυνάρτητες γνώμες για τις διαπραγματεύσεις
γύρω από το κυπριακό οργιάζουν. Επισκιάζουν το γεγονός αφενός ότι για
κάθε κοινωνία προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας είναι η πολιτική της
κυριαρχία που διασφαλίζεται από ένα κυρίαρχο κράτος σύμφωνα με τις
Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου και αφετέρου ότι προϋπόθεση πολιτικής
ελευθερίας είναι ανεξαρτησία του κράτους, οι δημοκρατικές αρχές και η
απουσία κάθε εσωτερικής διαίρεσης των πολιτειακών θεσμών. Οτιδήποτε άλλο
αποτελεί πολιτειακή σχιζοφρένεια και πολιτικό μαζοχισμό.
Η κυριαρχία ανορθολογικών πολιτικών θέσεων στην Ελλάδα και Κύπρο δεν είναι τυχαίο γεγονός. Είναι
αποτέλεσμα της συντρέχουσας κρίσης που ανέδειξε όλες τις αδυναμίες μας,
της εργολαβικής επί δεκαετίες πνευματικής αποδυνάμωσης με την
καταπολέμηση της φιλοπατρίας, την καλλιέργεια ακραία ανορθολογικών
αντιλήψεων για την διεθνή πολιτική, την υιοθέτηση της πολιτικά
εγκληματικής άποψης ότι «στον σύγχρονο κόσμο η κρατική κυριαρχία είναι
αναλώσιμη» και της υπονόμευσης των σχέσεων Κύπρου και νεοελληνικού
κράτους, αρχής γενομένης με το εγκληματικό πραξικόπημα του 1974.
Εδώ θα θιγούν δύο κύρια ζητήματα.
Αφενός, οι αρχές, οι όροι και οι προϋποθέσεις διεξαγωγής
διαπραγματεύσεων που αρχίζουν αλλά και κάθε ανάλογων διαπραγματεύσεων.
Αφετέρου, οι δυναμικές κάθε διαπραγμάτευσης, ιδιαίτερα όταν η ασυμμετρία
ισχύος είναι δεδομένη και όταν αρχίζει εν μέσω καταιγιστικών
στρατηγικών ανακατατάξεων. Άξονας των πάντων θα είναι τα ρευστά
συμφέροντα και στα στρατηγικά παίγνια που σχετίζονται με αυτά.
Μια λύση είναι βιώσιμη όταν ισχύουν δύο πράγματα τα οποία ισχύουν σε όλα τα βιώσιμα και δημοκρατικά κράτη: