Με το που έσκασε βίαια και επί του πεδίου το ουκρανικό ζήτημα, τεχνηέντως ως νεοανατολικό, έχω πια πεισθεί ότι η ελληνική κοινή γνώμη εκπαιδεύεται στην ανοησία, τη μικροπολιτική συνήθεια και την αποψίλωση της γνωστικής της και της κριτικής της ικανότητας με ευθύνη και της τωρινής και της προηγούμενης κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων.
Κραυγαλέο παράδειγμα η επιπόλαιη και ανιστόρητη κουβέντα περί «ρωσόφωνων». Πίσω και κάτω από την οποία κρύβονται, όπως κάτω από το χαλί, όλα τα σκουπίδια των καπιταλιστικών ανταγωνισμών για την Ενέργεια, τους αγωγούς, τις σφαίρες επιρροής κι όλα αυτά τα σπουδαία που οι λαοί μαθαίνουν να αξιολογούν σαν κέρματα στην τσεπούλα τους.
Οποιος δεν με πιστεύει, ας δοκιμάσει να χρησιμοποιήσει σε οποιαδήποτε παρέα τον όρο ελληνόφωνοι της Πόλης ή ακόμα και τουρκόφωνοι της Θράκης.
Χάρη στην προπαγάνδα του ΝΑΤΟ απ΄’ την ώρα που μετατράπηκε σε απροκάλυπτα επιθετικό δυτικό δόρυ, είναι εύκολο να αποδέχεται κανείς Αλβανούς του Κοσόβου, αλλά όχι Ρώσους της Κριμαίας…
