Αγαπητέ κύριε Νίκο Μπελογιάννη.

Ξέρω.
Έναν νεκρό δεν τον αποκαλούμε ποτέ "κύριο" αλλά ντρέπομαι να σας αποκαλέσω κάπως αλλιώς,ας πούμε "σύντροφο"

Είμαι μόλις 57 ενώ κλείσαμε ήδη 65 χρόνια απ την εκτέλεση σας.Απ τη δολοφονία σας μάλλον,κρατική δολοφονία,μιας και έγκλημα κατασκοπίας,έγκλημα κατά της Ελλάδας δεν απεδείχθη.

Αγαπητέ,μεγάλωσα με το όνομα σας στο σπίτι μου,ο πατέρας μου πάντα ένιωθε ένοχος που δεν μπόρεσε το Κόμμα να σας σώσει.Που δεν μπόρεσε η παγκόσμια κοινότητα να σας σώσει.

"Έπρεπε να τον σκοτώσουν και θα τον σκότωναν έτσι κι αλλιώς για να αποδείξουν την υποτακτικότητα τους στους Αμερικανούς" έλεγε ο μακαρίτης πατέρας μου,ένας αμετανόητος κομμουνιστής, σαν όλους εσάς που το ΚΚΕ ήταν η πατρίδα σας,το σπίτι σας,και όσα λάθη κι αν έκανε το κόμμα,για σας πήγαιναν παραπίσω,ο στόχος μεγαλύτερος,το Κόμμα πάνω απ τον εαυτό σας.

Διαβάσαμε την ομολογία σας,ξέρουμε ότι πορευτήκατε στο Θάνατο όρθιος,φυσούσε καθαρός αέρας εκείνη τη Κυριακή τα χαράματα,ναι,ξέρουμε,ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν Κυριακές αλλά τα διαπιστευτήρια προς τους Αμερικανούς έπρεπε να δοθούν όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Το χαμόγελο στις φωτογραφίες σας είναι ακόμα τραγικότερο όταν πια ξέρουμε πως ξέρατε,δε γίνεται να μην ξέρατε, ότι ένα παιδί σας ήταν στο δρόμο με τη σύντροφο σας.
Κι όμως,ούτε το παιδί δε σας λύγισε.
Όρθιος.
Μέχρι το τέλος.
Σήμερα,ελάχιστοι μπορούν να νιώσουν πως νιώσατε την ύστατη ώρα.
Σήμερα,ελάχιστοι θυσιάζουν τη ζωή τους ολόκληρη για τα πιστεύω τους.
Παρωχημένα πράγματα,πρωτίστως η ζωή,λένε,μετρά.
Ακόμα και η ζωή του δούλου,του προσκυνημένου;
65 χρόνια μετά,δεν είστε ήρωας,είστε ο άνθρωπος που ο κάθε αριστερός και κομμουνιστής θα θελε να χε σύντροφο
65 χρόνια μετά ακόμα αποτελείτε κίνδυνο για το καθεστώς,ακόμα σας βρίζουν και σας λοιδωρούν. ...

Κακοφορμίζει η πληγή

Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή “δεν είναι πολύ άντρας”
Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.
Αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και σε φοιτητική εστία. Κανένας δε βλέπει,κανένας δεν παρεμβαίνει. Ούτε εκπαιδευτικός,ούτε συμφοιτητής.
“Μη βλέπεις, μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι”.

Η οικογένεια ένα χρόνο τώρα δεν γνωρίζει ή θεωρεί κατά βάθος λογικό να του φέρονται “λίγο σκληρά και να του κάνουν πλάκα ” επειδή δεν ήταν μέσα στο αποδεκτό αντρικό πρότυπο;

Η αστυνομία που ασχολείται με την υπόθεση βγάζει ψυχιατρικές κρίσεις αντί να κάνει την απλούστερη έρευνα,να μπουντρουμιάσει συμφοιτητές και εκπαιδευτικούς μέχρι να μάθει ονόματα,αν δεν τα ξέρει ήδη και τα συγκαλύπτει.

Οι δημοσιογράφοι στα περισπούδαστα άρθρα τους χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης-αποσιωπητικά, θαυμαστικά- για να προσδώσουν μια γαργαλιστική νότα στο βασανιστήριο του ανθρώπου. ...