Ανήκουμε εκεί που νιώθουμε ασφάλεια

Όλοι μας θέλουμε να δείχνουμε και να νιώθουμε δυνατοί και ανεξάρτητοι. Πως είμαστε ικανοί να επιβιώσουμε ό,τι κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε. Είμαστε κατά βάθος λίγο εγωιστές. Θέλουμε να μπορούμε να λέμε πως τα καταφέραμε μόνοι μας και αυτό να τονώνει την αυτοπεποίθηση αλλά και την αξιοπρέπειά μας γιατί δεν παρακαλέσαμε ποτέ κανέναν.

Μα όταν έρχονται τα δύσκολα, αυτά που πονάνε, που πληγώνουν, που εισέρχονται μέσα σου και σε ματώνουν, πάντα θέλεις κάποιον δίπλα σου, όσο κι αν δεν θες να το παραδεχτείς. Κάποιον που θα σε πάρει αγκαλιά, θα σε παρηγορήσει και θα σου πει πως τα κακά σενάρια είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου και πως όλα θα πάνε καλά.

Που σου υπόσχεται πως θα ‘ναι δίπλα σου για να το περάσετε μαζί. Που σου στεγνώνει τα δάκρυα και κάθεται μαζί σου στη σιωπή όταν δεν αντέχεις να μιλήσεις. Που σε κοιτάει στα μάτια και σου μεταδίδει το κουράγιο του και πόσο πραγματικά πιστεύει σε εσένα. Που πάνω απ’ όλα όμως σου παρέχει ασφάλεια.

Στην πραγματικότητα, όλοι οι άνθρωποι αυτό ψάχνουμε. Ένα μέρος όπου να νιώθουμε ασφαλείς. Γι’ αυτό διακοσμούμε το σπίτι μας όπως το θέλουμε, όπως το έχουμε φανταστεί, γεμίζοντάς το με πράγματα που αντανακλούν μια θετική και αισιόδοξη αύρα. Χτίζουμε ένα οχυρό και προσκαλούμε μέσα άτομα που εμπιστευόμαστε, που αισθανόμαστε καλά μαζί, με τους οποίους δε χρειαζόμαστε να μετράμε τα λόγια μας ή να προσποιούμαστε. ...

Αποκωδικοποιώντας την αγκαλιά... Oh mamma, piango come una fontana. Stupendo video! Un abbraccio può realmente cambiare la giornata!

“For one moment our lives met, our souls touched.”
— Oscar Wilde

Γράφει ο Παύλος Σακκάς, Καθηγητής Ψυχιατρικής ΕΚΠΑ

Όταν βλέπω ανθρώπους να αγκαλιάζονται ομολογώ ότι ζηλεύω. Ζηλεύω αυτή την ανοιχτή έκφραση φιλίας στις περισσότερες φορές και αγάπης σε κάποιες σπανιότερες περιστάσεις. Ομολογώ ότι έχω μεγαλώσει αναπτύσσοντας μιαν αμυντική στάση στα συναισθήματα. Έχω εκπαιδευτεί να ελέγχω τα συναισθήματά μου και να δίνω πάντα τον πρώτο λόγο στη λογική. Μελετώντας Ιστορία και διαβάζοντας λογοτεχνία, έμαθα ότι το συναίσθημα ήταν πάντα ένας κακός σύμβουλος. Έτσι έμαθα τόσο να κρύβω τα συναισθήματά μου, όσο και να μη διακινούμαι από την συναισθηματική επίθεση των άλλων.

Η τακτική αυτή είχε μια προστατευτική και γενικά επιβιοτική επίδραση στην πορεία της ζωής μου. Όμως μεγάλωσα και σιγά - σιγά η αυτοπεποίθησή μου έχει και αυτή μεγαλώσει. Δεν είμαι πια το φοβισμένο παιδί που προσπαθεί να προστατευτεί. Επιτρέπω πλέον στον εαυτό μου να εκφράσει τα συναισθήματά του και δεν φοβάμαι για τις επιπτώσεις τους και την κριτική των άλλων.

Αλλά τώρα διαπιστώνω ότι δεν έχω αναπτύξει την δεξιότητα της πλατιάς αγκαλιάς. Της αγκαλιάς που περικλείει τον άλλον. Της αγκαλιάς που προτείνεις το στήθος σου και το αφήνεις ανυπεράσπιστο, ανοίγοντας τα χέρια, περιμένοντας και από τον άλλο να κάνει το ίδιο. Η αγκαλιά δεν είναι χειραψία. Δεν δηλώνεις απλά ότι δεν κρατάς μαχαίρι, στο δεξί σου χέρι. Η αγκαλιά είναι μια δήλωση ολοκληρωτικής παράδοσης. Μια δήλωση που απαιτεί και από τον άλλον το ίδιο. Οι αγκαλιασμένοι είναι παραδομένοι, ο ένας στον άλλον. Δεν έχουν καμιά δυνατότητα άμυνας ή επίθεσης.

Γι’ αυτό και η αγκαλιά είναι ένας χώρος ιδανικός. Στην αγκαλιά μπορείς να κλάψεις, να γελάσεις, να εκφραστείς συναισθηματικά, χωρίς να φοβάσαι την άμεση κριτική. Η κριτική θα έρθει όταν απομακρυνθείς και όταν αρχίσει η λογική επεξεργασία των μηνυμάτων. Η αγκαλιά ανήκει στη συναισθηματική σφαίρα. Η αγκαλιά εκπληρώνει συναισθηματικές...

«Μέχρι τώρα φοβόμασταν… Από τώρα και στο εξής, θα ελπίζουμε».

Αυστρία 1944. Ο γιατρός Βίκτωρ Φρανκλ και η σύζυγός του συλλαμβάνονται . Εκείνος επρόκειτο να οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Την στιγμή της σύλληψης τους, ο σύζυγος γύρισε στην γυναίκα του και της είπε μία διάσημη φράση … «Μέχρι τώρα φοβόμασταν… Από τώρα και στο εξής, θα ελπίζουμε».

Είχαν χάσει ότι σημαντικότερο, την ελευθερία τους. Κι όμως, προσπάθησε να της δείξει από μία άλλη οπτική γωνία, το γεγονός της σύλληψής τους. Το τέλος της ελευθερίας τους, σήμαινε το τέλος μιας «σκλαβωμένης» σκέψης σε ένα συνεχή φόβο μήπως την χάσουν. Τώρα πια τέλειωναν οι σκέψεις γύρω από τον φόβο γιατί αυτό που φοβόντουσαν συνέβη… Και ως τώρα δεν ζούσαν μία ελεύθερη ζωή έχοντας ένα φυλακισμένο μυαλό από τον φόβο…

Ήταν και πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους… Αυτό ήταν ένα πολύ δυνατό συστατικό… γιατί έδινε στον γιατρό ένα νόημα στην άδικη, παράλογη και θανατηφόρα ρουτίνα του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Το να κρατηθείς στη ζωή για να ξαναδείς τον άνθρωπό σου, σε κάνει πανίσχυρο…

Είναι σίγουρα ο πιο δημοφιλής γάμος του διαδικτύου...

Είναι σίγουρα ο πιο δημοφιλής γάμος του διαδικτύου αφού τα κλικ που έχει δεχτεί μετρούνται σε εκατομμύρια. Η γλυκιά Αριάννα Πφλέντερερ είχε την ιδέα να ξεκινήσει τον γάμο της με τον αγαπημένο της Ράιαν, τραγουδώντας. Μόλις εμφανίστηκε στην είσοδο της εκκλησίας ξεκίνησε να τραγουδά το «Look at me» κοιτώντας τον μέλλοντα σύζυγό της στα μάτια.

Οι καλεσμένοι δεν σταμάτησαν να τραβούν βίντεο συγκινημένοι κι ο Ράιαν δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Το βίντεο από τη στιγμή που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο κατέφερε να ξεπεράσει τα 13 εκατομμύρια κλικ!

Θ’ απορείτε γιατί ήταν τόσο συγκινητικό. Το μυστικό κρύβεται στη φωνή της.

Δείτε το βίντεο κι απολαύστε την ερμηνεία της Αριάννα:

Συναισθήματα, Βιοτικές Ανάγκες, Παιδεία και Διατροφή

 Τρέφομαι δεν σημαίνει μόνο τρώγω, αλλά και μαθαίνω ποιος είμαι

Επειδή ακριβώς η τροφή έχει να κάνει με το ένστικτο, τη βιολογική μας ευρυθμία που εκπηγάζει από την ουσία της ύλης μας, αποκαλύπτει στον άνθρωπο με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια «είσαι ό,τι τρως» αλλά και με το μεγαλύτερο σνομπισμό

«τρως ό,τι είσαι και ό,τι έχεις» διότι τελικά «δεν μετράει τι έχεις, αλλά τι είσαι».

Το μέλος της Λέσχης  Executive Chef και καθηγητής της σχολής Chef d' oeuvre

Γιώργος Κλειδαράς γράφει...

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ… ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ Ή ΜΟΔΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ;
«Ότι μαθαίνουμε πρέπει να το μεταδίδουμε και στους άλλους γιατί αλλιώς είναι σαν να μην μάθαμε τίποτα» Θουκυδίδης
Πριν 3.000 χρόνια περίπου, ο Κόρυβος καταγράφτηκε στην ιστορία ως ο πρώτος Ολυμπιονίκης Δρομέας, και ήταν μάγειρος.
Θα αναρωτηθεί κανείς πια σχέση μπορεί να έχει η μαγειρική με το “βήμα του αθλητή”. ...