Οταν αποφασίσαμε να σχεδιάσουμε αυτή τη σειρά άρθρων σχετικά με τους κινδύνους hacking που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Δημοκρατία, αντιμετωπίσαμε ένα βασικό πρόβλημα – από πού ξεκινάμε;
Η εκλογική συμπεριφορά μέσω της οποίας αναδεικνύονται αντιδημοκρατικές φωνές πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μας;
Τα οργανωμένα δίκτυα προπαγάνδας και παραπληροφόρησης που εντέχνως πυροδοτούν διενέξεις και ενισχύουν τις διαχωριστικές γραμμές στις δυτικές κοινωνίες;
Η αβλεψία των πολιτών που σπεύδουν να μοιραστούν, πολλές φορές με αφέλεια, προσωπικά τους δεδομένα με απροσδιόριστα ανταλλάγματα;
Μήπως με την ελληνική επικαιρότητα των παρακολουθήσεων και του ερωτήματος του ποιος θα μας φυλάει από τους φύλακες;
Ή με την πολλές φορές ασύδοτη δραστηριότητα πολυεθνικών επιχειρήσεων που αγνοούν επιδεικτικά νομικά πλαίσια και ρυθμιστικές αρχές;
Οι παρακολουθήσεις στη δικτατορική Ελλάδα όπως τις είδε η ταινία
«Ένα τανκς στο κρεβάτι μου», 1975
Η Δημοκρατία χρειάζεται διαρκή υπεράσπιση, έλεγε πριν από λίγες ημέρες η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε μία σύνοδο της ομάδας των επτά πλουσιότερων χωρών του κόσμου – δήλωση που συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται στην επικαιρότητα σε κάθε ευκαιρία είτε ως υπενθύμιση είτε ως διαπίστωση. . .
