Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΗ* σκηνοθέτη
Από πότε είκοσι χρόνων παιδιά λέγονται τρομοκράτες; Σε βαφτίζουν χριστιανό στα δύο και τρομοκράτη στα είκοσι δύο. Σε αποκαλούν βουτυρόπαιδο των βορείων προαστίων και ταυτόχρονα την εσωτερική απειλή μιας ολόκληρης χώρας. Σε ονομάζουν μελλοντική ελπιδοφόρα γενιά και τώρα δυνάμεις του χάους και της ανομίας.
Οι νέοι καταζητούμενοι έχουν ρετουσαρισμένη φωτογραφία, για να αναγνωρίζονται καλύτερα.
Η κοινωνία καλείται να κατονομάσει οτιδήποτε γνωρίζει γι' αυτούς. Ανωνύμως και εμπιστευτικώς. Μικροί κατήγοροι, εθελοντές καταδότες, αυτόκλητοι πληροφοριοδότες όλων των νομών, τηλεφωνήστε. Εμπρός λοιπόν ρουφιανέψτε τα παιδιά σας.
Η παραμορφωμένη δημοκρατία εκδικείται παραμορφώνοντας: πρόσωπα, μυαλά, φωτογραφίες. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν καμία αυταπάτη. Οι αστυνομικοί υπάρχουν για να τους βασανίζουν και οι δικαστές για να τους φυλακίζουν. Δεν είναι θύματα καμίας παραμελημένης ανατροφής, καμίας ψυχολογικής παθογένειας και καμίας άδικης συμπεριφοράς. Δεν ζητούν καμία δικαίωση από κανένα κράτος δικαίου γιατί τέτοιο κράτος δεν υπάρχει.
Διαμαρτυρόμαστε για όσους συνέλαβαν αδίκως, γι' αυτούς που τους φύτεψαν ενοχοποιητικά στοιχεία, για εκείνους που τους φυλάκισαν επειδή φόραγαν πράσινα all star. Αλλά μέχρις εκεί. Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να φυλακίζονται άνθρωποι που δεν έκαναν κάτι. Αλλά όσο διεκδικούμε το αυτονόητο, οπισθοχωρούμε. Κάθε φορά αρκούμαστε σε ένα μικρότερο αυτονόητο και όταν μας το παίρνουν και αυτό, ψάχνουμε για να χωρέσουμε σε ένα ακόμη μικρότερο.
Οσο μικραίνει το αυτονόητο, μικραίνουμε και εμείς. ...
