Του Θεόδωρου Καρυώτη
Τώρα που βρισκόμαστε στο χείλος της ολικής καταστροφής κινδυνεύουμε να χάσουμε και την ΑΟΖ. Η τρόικα θα έρθει πάλι να μας σώσει παίρνοντας μαζί της αυτή τη φορά και τα θαλάσσια οικόπεδά μας, όπως θα έλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης, for peanuts. Πολύ φοβούμαι ότι οι εταίροι μας ξύπνησαν και θέλουν να βάλουν στο χέρι και στους υδρογονάνθρακες μια και εμείς τους έχουμε ξεχάσει για τα καλά. Διάβασα άναυδος το κείμενο του σχεδίου του Σόιμπλε για πενταετή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, που στην παράγραφο 1α αναφέρει:
«Μεταφορά πολύτιμων ελληνικών περιουσιακών στοιχείων αξίας 50 δισ. ευρώ σε ένα εξωτερικό ταμείο όπως το Ινστιτούτο για την Ανάπτυξη (Institution for Growth) στο Λουξεμβούργο, τα οποία θα μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν συναρτήσει του χρόνου και να μειώσουν το χρέος.»
Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του δημοκρατικού τόξου δεν σκέφτηκαν να περιλάβουν, στο απεχθές Μνημόνιο 3, μια απλή παράγραφο υπέρ ημών που θα ανέφερε ότι θα υπάρξει μια σημαντική χρηματοδότηση από την ΕΕ για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων της ΑΟΖ μας. Όλοι, Ευρωπαίοι και Έλληνες, μιλούν ότι το κλειδί για την επιβίωση της Ελλάδας είναι η ανάπτυξη, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ότι η εκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που διαθέτει η Ελλάδα είναι το κλειδί για μια πραγματική και ουσιαστική ανάπτυξη.
Ο Αλέξης Τσίπρας σε μια σημαντική ομιλία του στη Μόσχα στις 19 Ιουνίου, ενώ παιζόταν η τύχη της Ελλάδας στο Λουξεμβούργο, είπε κάτι που σίγουρα άγγιξε την καρδιά των Ελλήνων:
«Βρισκόμαστε στη μέση μιας μεγάλης φουρτούνας, αλλά είμαστε ένας λαός της θάλασσας που ξέρει να βγαίνει από φουρτούνες και κυρίως δεν φοβάται να ανοιχτεί σε μεγάλα πελάγη, σε καινούργιες θάλασσες προκειμένου να φτάνει σε νέα και πιο ασφαλή λιμάνια.»
Ξέχασε όμως να αναφερθεί στην καρδιά των θαλασσών μας που δεν είναι άλλη από την ...
