Του Στέλιου Ελληνιάδη _ "Δρόμος της Αριστεράς"
Η Δεξιά ήτανε μαύρη, κατάμαυρη. Απ' όπου κι αν την έπιανες, λέρωνες τα χέρια σου. Μετά την οριστική κατίσχυση της, το 1949, συνέχισε για πολλά χρόνια τη βία και την τρομοκρατία που εφάρμοσε από τον αιματοβαμμένο Δεκέμβρη του 1944.
Στο Μακρονήσι συνεχίστηκαν τα φριχτά βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των κομμουνιστών δεν σταμάτησαν με τη διεθνή κατακραυγή για τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ενώ δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές ήταν φυλακισμένοι, εξορισμένοι στο εσωτερικό ή εκδιωγμένοι στο εξωτερικό και χιλιάδες άλλοι άταφοι στα πεδία των μαχών και στους τόπους εκτέλεσης τους από τις συμμορίες των δοσίλογων, των Γερμανοτσολιάδων και των ταγματασφαλιτών. Οι πρωθυπουργοί και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί διορίζονταν από τον εν Αθήναις πρέσβη των ΗΠΑ και ο ξένος βασιλιάς ήταν ο τοποτηρητής του καθεστώτος και αρχιστράτηγος του στρατού. Ενός στρατού που πολεμούσε στη μακρινή και άγνωστη Κορέα για χάρη των Αμερικάνων, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό όταν η τούρκικη κυβέρνηση οργάνωσε το πογκρόμ του ξεριζωμού εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και οι Εγγλέζοι απαγχόνιζαν και έκαιγαν ζωντανούς με φλογοβόλα τους αγωνιστές της κυπριακής ανεξαρτησίας.
Στα χρόνια που σε όλο τον κόσμο οι λαοί, συμπεριλαμβανομένου του κυπριακού, πάλευαν για την κατάργηση της αποικιοκρατίας και την εθνική τους απελευθέρωση, η ελληνική άρχουσα τάξη κρατούσε την εξουσία υπηρετώντας δουλικά τους ξένους και καταπιέζοντας φασιστικά τους γηγενείς. Μέσα σε 214 λέξεις εμπεριέχεται σε αδρές γραμμές όλη η ελληνική μεταπολεμική πολιτική πραγματικότητα. ...
