Η αντιμετώπιση του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να περάσουμε σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε σήμερα, ειδικότερα τώρα που τα περιοριστικά μέτρα για το covid το καθιστά ακόμη πιο δύσκολο για τους φίλους και τους συγγενείς όταν θα έρθει εκείνη η θλιβερή στιγμή να τους αποχαιρετήσουν.
Πριν από λίγο με πήραν τηλέφωνο ότι η πολυαγαπημένη μου αδελφή "έφυγε" για το τελευταίο της ταξίδι, αφήνοντας την τελευταία πνοή της σε ένα απομονωμένο δωμάτιο του 5ου ορόφου στο Κρατικό Νοσοκομείου της Βέροιας.
Η τηλεφωνική ενημέρωση ήταν η συνήθης: "Υψηλός παράγοντας επιπλοκών στον κορωνοϊό με υποκείμενα νοσήματα". Αυτό είναι αλήθεια όπως και οι προσπάθειες των γιατρών υπήρξαν αξιόλογες και ηρωικές που την κράτησαν για πολλούς μήνες στη ζωή, παρά το φόρτο εργασίας, τα πολλά υποκείμενα νοσήματα που είχε, παρά το φόρτο νοσηλείας με τους πολλούς ασθενείς στη παθολογική πτέρυγα.
Δεν έχω ούτε θέλω να εκφράσω κανένα παράπονο, αλλά ούτε και καμία αιχμή τουναντίον να τους εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ τόσο στους ιατρούς όσο και στο νοσηλευτικό προσωπικό του Κρατικού Νοσοκομείου Βέροιας.
Το σοκ είναι απερίγραπτα μεγάλο και μάλιστα γίνεται ακόμη πιο οδυνηρό όταν δεν έχω τη δυνατότητα - από τα περιοριστικά μέτρα - να παρευρεθώ στην τελευταία τελετή του αποχαιρετισμού, ούτε να τις πω πόσο θα μου λείψει, πόσο την αγαπώ, και πόσο πολύ την σκέφτομαι και θα ήθελα να την αποχαιρετήσω με ένα δακρυσμένο φιλί για πάντα στον λεγόμενο "τελευταίο ασπασμό".
Είναι οι πρώτες ώρες που μαθαίνω ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός και μάλιστα όταν βρίσκομαι 350 χιλιόμετρα μακριά. Νοιώθω τόσο αδύναμος και ευάλωτος σαν ένα μικρό σπουργιτάκι που δεν μπορεί να πετάξει και να διανύσει μια τέτοια μεγάλη απόσταση, αν και με αυτοκίνητο σε τρεις ώρες - αν δεν υπήρχαν τα απαγορευτικά μέτρα θα ήμουν εκεί. Το παρήγορο είναι ότι πρώτα έφυγαν οι γονείς μας και ευτυχώς δεν έζησαν αυτό που βιώνω εγώ σαν τελευταίος της πατρικής μου οικογένειας. ΔΕΝ θα το άντεχαν...
Αυτή την δύσκολη ώρα δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες ή καλύτερα τις σωστές λέξεις για να περιγράψω τα συναισθήματά μου, γιατί δεν υπάρχουν σε όλες τις δύσκολες ώρες , οι σωστές λέξεις. Από την άλλη δεν μπορώ να είμαι εκεί... να τις τα πω από κοντά πριν την σκεπάσει για πάντα το χώμα σε ένα άγνωστο τόπο, σε ένα πνιγηρό Νεκροταφείο, με άγνωστους για αυτήν τάφους και κάθε φορά που θα τον επισκέπτομαι θα αισθάνομαι πίκρα και κατάθλιψη γιατί ο τόπος της είναι στο χωριό μας δίπλα στους γονείς μας,
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ μοναχικός τώρα, και προσπαθώ να πνίξω το πόνο μου σε αυτό το πληκτρολόγιο, διότι ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν θα την ξαναδώ ούτε θα την ακούσω στο τηλέφωνο ξανά να μου λέει με την γλυκιά της φωνή "αδελφέ μου τι κάνεις, είσαι καλά ; "...
Δεν θέλω ούτε να την σκέφτομαι αυτή την απερίσκεπτη στιγμή, να το κάνω από εδώ και πέρα, διότι όταν θα καλώ το τηλέφωνό της θα ακούω μία μαγνητοφωνημένη φωνή να μου λέει:
"Ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος και θα ειδοποιηθεί για την κλήση σας μόλις ανοίξει το κινητό του, εάν θέλετε μπορείτε να αφήσετε το μήνυμα σας."
Νομίζω εκεί θα καταρρέω και θα αντιλαμβάνομαι ότι ο συνδρομητής αυτός δεν πρόκειται να μου απαντήσει ποτέ.
Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι στις μέρες μας, για να όλοι ασφαλείς από τον ιό, οι πολύ άρρωστοι και πεθαμένοι δεν μπορούν να έχουν την οικογένειά τους γύρω τους. Οι κηδείες δεν μπορούν να διεξαχθούν όπως συνήθως και οι φίλοι και οι συγγενείς δεν μπορούν να θρηνήσουν όλοι μαζί και να παρηγορηθούν.
Τα υπόλοιπα αγαπημένη μου αδελφή θα στα πω έξω κοιτάζοντας το φεγγάρι και ελπίζω τα θλιβερά μου λόγια να είναι βάλσαμο για την πρόωρη απώλειά σου.
καλό κατευόδιο και θα σε θυμάμαι πάντα
Ο αγαπημένο σου αδελφός Νάσος
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
