αναστολή ισχύος των «Δανειακών Συμβάσεων» και των «Μνημονίων»

του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη

                                                                                               

Σύμφωνα με το άρθρο 26 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, κάθε Συνθήκη που βρίσκεται σε ισχύ, είναι μεν δεσμευτική για τα Μέρη της (pacta sunt servanda), εκτελείται όμως πάντοτε (όπως ρητώς ορίζει η διάταξη) με καλή πίστη (good faith). Η καλή πίστη δε αφορά Γενική Αρχή τόσο του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, όσο και του Ευρωπαϊκού Ενωσιακού Δικαίου, αλλά και του Εσωτερικού Δικαίου των πολιτισμένων Κρατών.

Επίσης, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 31 της Σύμβασης της Βιέννης, μια Συνθήκη ερμηνεύεται με καλή πίστη στο σύνολό της και υπό το πρίσμα του αντικειμένου και του σκοπού της. Ωστόσο με τις διατάξεις των άρθρων 61 και 62 της Συνθήκης της Βιέννης, η διακρατική Συνθήκη με Κράτη ή Διεθνείς Οργανισμούς, όχι απλώς ερμηνεύεται, αλλά και ρυθμίζεται με βάση:

Η ψήφος κατά συνείδηση του Βουλευτή και το ατόπημα του κ.Χ.Αθανασίου

του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη[1]

Ο Βουλευτής Επικρατείας (τέως Αρεοπαγίτης) και συμμετέχων στην κυβέρνηση της λεγόμενης «εθνικής σωτηρίας», κ.Χ.Αθανασίου, περιέπεσε σε βαρύτατο ολίσθημα, όχι μόνο πολιτικής αλλά και νομικής σημασίας!

Ο κ.Χ.Αθανασίου (ούτε λίγο-ούτε πολύ), δεν τοποθετήθηκε καν σε επίπεδο οριακής συνταγματικότητας, αλλά σε ευθεία αντίθεση προς τον συνταγματικό κανόνα και τη μορφή ακόμη του πολιτεύματος. Και τούτο γιατί τα όσα διατύπωσε για την κατάργηση της παρ. 1 του άρθρου 60 του Συντάγματος που αφορά στην κατά συνείδηση ψήφο και γνώμη του Βουλευτή, προσκρούουν στο σκληρό πυρήνα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής  Δημοκρατίας και επιδιώκουν να τη μετατρέψουν σε Προεδρευόμενη «Κομματική» Δημοκρατία.

Με βάση την τοποθέτηση αυτή, επιβάλλεται να τονισθούν ιδιαιτέρως τα παρακάτω: