Δεν θα μπορούσε να περιγράψει κανείς καλύτερα από τον Γρηγόρη Πετράκο την κατάσταση την οποία βιώνουμε σήμερα. Δες προσεκτικά το βίντεο για το οποίο έγινε χαμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

 

Σχετικά: Υποβαθμίζοντας τα δικαιώματα: Το κόστος της λιτότητας στην Ελλάδα 

κσι Ανθρωπινα δικαιωματα εκθεση

Νικόλας Χρηστάκης: Η πανδημία θα τελειώσει το 2024, ο κόσμος θα είναι όπως ήταν το 1920 μόλις τελείωσε η Ισπανική Γρίπη

Ο καθηγητής του Yale Νίκολας Χρηστάκης έχει μιλήσει πολλές φορές για το πώς θα είναι η ζωή μας στην μετά - covid εποχή. Σε συνέντευξή του στο CNN αναφέρθηκε στους λόγους που η πανδημία δεν θα τελειώσει μέχρι το 2024. 

Βέβαια, ο καθηγητής υποστηρίζει ότι είναι αισιόδοξος ότι θα περάσουμε σε μια νέα κανονικότητα μόλις ξεπεραστεί ο κορωνοϊός.

"Υπάρχουν τρεις φάσεις της πανδημίας. Η άμεση, που θα διαρκέσει έως τα τέλη του 2021 περίπου, η ενδημική, μέχρι το τέλος 2023 και η περίοδος μετά την πανδημία, που θα ξεκινήσει περίπου το 2024" περιγράφει.

"Στην πρώη άμεση φάση βιώνουμε το βιολογικό και επιδημιολογικό σοκ του κορωνοϊού. Ο ιός εξαπλώνεται διαρκώς, μέχρι να μολυνθούν αρκετοί άνθρωποι και να φτάσουμε στη λεγόμενη ανοσία της αγέλης. Σε αυτήν την περίοδο της πανδημίας, καλούμαστε να ζήσουμε σε έναν κόσμο αλλαγμένο, φορώντας μάσκες, τηρώντας κοινωνικές αποστάσεις, με λουκέτα σε επιχειρήσεις και σχολεία κτλ.

Σε περιόδους πανδημίας οι άνθρωποι έχουν την τάση να στρέφονται στη θρησκεία, να κλείνονται στα σπίτια τους και να γίνονται πιο απόμακροι. Θα χρειαστεί περίπου ένας χρόνος, μέχρι το τέλος του 2021, πριν φτάσουμε στο σημαντικό ορόσημο της ανοσίας της αγέλης, που θα επιτευχθεί είτε με φυσικό τρόπο, επειδή ο κορωνοϊός...

2020, έτος εγκλεισμού ή γιατί άλλαξα άποψη για τον γενικό εγκλεισμό (lockdown)

Θυμάμαι ακόμα, σαν να ήταν χθες, τα τελευταία λεπτά του παλιού έτους. Και ακόμα δεν ξεχνάω ότι όταν το 2019 επρόκειτο να τελειώσει, το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν ότι τελείωσε τώρα. Είχα τους λόγους μου.

Εκείνο το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου, χωρίς αμφιβολία, πρέπει να είναι ξεχωριστό. Υπήρχαν –όπως και το έθιμο κάθε χρόνο– δώδεκα σταφύλια στο τραπέζι που περιμένουν να φαγωθούν για να ζητήσουν στον ουρανό καλή τύχη και ευημερία, καθώς και την περιστασιακή ιδιοτροπία. Όλα αυτά, φυσικά, στο χτύπημα των κτύπων τα μεσάνυχτα. 

Έτσι έζησα τη μετάβαση των χρόνων και των δεκαετιών, λέγοντας αντίο στη χρονιά που έφευγε ήδη, εμπιστεύοντας τυφλά ότι το 2020 θα φέρει αμέτρητες χαρές.

Και ήρθε ο Ιανουάριος, έπειτα πέρασε ο Φεβρουάριος. Μέχρι στιγμής, όλα πάνε καλά. Ο Ιανουάριος δεν έφερε   μεγάλα συναισθήματα, ωστόσο, ο Φεβρουάριος μου έδωσε ένα απροσδόκητο ταξίδι που ήταν, τελικά, πολύ ευχάριστο. 

Εν ολίγοις, είναι αυτό που μπορώ να συνοψίσω βιαστικά από τους πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους. Τίποτα πολύ σημαντικό κατά τη διάρκεια του πρώτου μήνα, ενώ στο δεύτερο, η ζωή μου έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγω από τον «περιορισμό» μου. Προηγουμένως, το λέγαμε ως περίοδο χωρίς ταξίδια, σήμερα, αυτή η λέξη έχει μια βαθύτερη έννοια.

Μου αρέσει να ταξιδεύω, αλλά, για λόγους που δεν είναι σχετικοί, δύο μέρες πριν κάνω αυτό το ταξίδι, αποδεικνύεται ότι δεν ήθελα πλέον να πάω πουθενά. Ήθελα να μείνω σπίτι. Ήμουν αναποφάσιστος και σε κάποιο βαθμό φοβισμένος, τι; Δεν ξέρω πια. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερε τι να κάνει. Έτσι, ελπίζοντας να λάβω κάποιες σοφές συμβουλές, είπα σε έναν αγαπητό φίλο: Πώς βλέπετε; 

Θα πάω στην Τιχουάνα ή θα μείνω στο Τσιουάουα;

Αμέσως και χωρίς δισταγμό, μου απάντησε: Λοιπόν, κοίτα, προσωπικά νομίζω…