«Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται», σημείωσε ο Γιάννης Πρετεντέρης στο κεντρικό δελτίο του MEGA...
Την ιστορία δηλαδή που βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του σκηνοθέτη, για το πώς κατάφερε από τα βάθη της Τουρκίας να φτάσει στη «γη της επαγγελίας», τις ΗΠΑ. Οι κακουχίες ενός παιδιού που ξεγελιέται από απατεώνες, του παίρνουν όλα του τα λεφτά κι έπειτα από διάφορες περιπέτειες καταφέρνει να μπει σε ένα πλοίο για τη Νέα Υόρκη. Ο μικρός «Σταύρος Τοπούζογλου» δεν άντεχε την καταπίεση και ήθελε να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Και τα κατάφερε! Έγινε σπουδαίος και τρανός.
Ο όρος «ελληνικό δαιμόνιο» γεμίζει με υπερηφάνεια τα στήθη κάθε Έλληνα που ψάχνει απεγνωσμένα να καυχηθεί με κάτι. Ειδικά οι τελευταίες γενιές Ελλήνων θεωρούν πως είναι μαγκιά να ξεγελάς κάποιον για να γίνει το δικό σου, που τις περισσότερες φορές βλάπτει τους άλλους. Δεν μιλάμε για σκοπούς ευγενικούς ή για ιδεώδη όπως η ελευθερία, αλλά το να μην πλήρωνες κάποτε την εφορία, ήταν ένα επίτευγμα που κάποιοι θα το έβαζαν και στο βιογραφικό τους.
Έτσι λοιπόν, η συγκλονιστική πορεία ενός Έλληνα και η «νίκη» του, η επιβράβευσή του, αποτελούν παράσημο για την φυλή. Από την άλλη, δεν ισχύει το ίδιο για κανέναν άλλον.
Φυσικά υπάρχει και η αναντιστοιχία στο παράδειγμα της ζωής του Καζάν. Εκείνος πήγε στη «γη της επαγγελίας». Μάζεψε λεφτά για να πληρώσει το εισιτήριο. ...
