Θυμήθηκα τον στοίχο του αγαπημένου μου τραγουδιστή, του ιταλού Φραντσέσκο ντε Γκρεγόρι, αυτού τον υπέροχου ποιητή και τροβαδούρου. Τον θυμήθηκα όταν άκουσα την αξιότιμη κυρία πολιτικό να λέει ότι γεννήθηκε σε ορυχείο. Άρχισα τότε να τραγουδώ ψιθυριστά το τραγούδι του ανθρακωρύχου του ντε Γκρεγόρι.
«Ο κόσμος μαμά παραμένει ίδιος, δεν αλλάζει σκηνικά, είναι τα ίδια που άφησα πίσω μου παλιά. Οι άνθρωποι διψούν για λεφτά, πεινάνε για έρωτα και τρέχουν με εκατό την ώρα. Τα παιδιά τους δεν νοιάζονται για τίποτα και η εφηβεία γρήγορα τα καταβροχθίζει. Και αν μπορούσα να πάω πίσω, θα πήγαινα, αυτό που έκανα δεν θα το έκανα ξανά. Εδώ τώρα υπάρχει ένα κορίτσι που ζει είκοσι χρόνια στο ορυχείο, κοιμάμαι μαζί της τις νύχτες, μοιράζομαι μαζί της τις νύχτες, ίσως μια μέρα εκείνη θα με παντρευτεί μαμά. Τώρα υπάρχει αυτό το ορυχείο και μας δίνουν χίλια φράγκα την ώρα για να κατέβουμε κάτω στα έγκατα. Όταν βγαίνουμε έξω σκοντάφτουμε στα αστέρια, γιατί τα αστέρια δεν τα βλέπουμε πια. Αλλά ευτυχώς υπάρχει πάντα κάποιος που τραγουδάει και μας κάνει να ξεχάσουμε την θλίψη. Αν όχι αυτή η ζωή θα ήταν μια χαμένη βάρκα στη μέση της θάλασσας, όπου δεν θα υπήρχε σύνορο ανάμεσα στο κορίτσι και το ...
