Αποσπάσματα του άρθρου της Ορίτ Καμίρ* | Πηγή: Haaretz
«Στην πρώτη μου επίσκεψη στο Λβιβ, έψαξα για εκείνο το κτίριο στο γκέτο και άναψα κεριά μνήμης για αυτά τα παιδιά (που χάθηκαν). Ποιος θα πίστευε ότι ογδόντα χρόνια μετά τον θάνατό τους από την πείνα, η χώρα μου, το εβραϊκό κράτος, θα αποφάσιζε ότι φέρω ενοχή για την πείνα και την εξόντωση δεκάδων χιλιάδων παιδιών όπως αυτά. Το κράτος που αναδύθηκε από τα ερείπια αυτής της καταστροφής έχει εκατό χιλιάδες παιδιά στη Γάζα υπό τον κίνδυνο θανάτου από την πείνα.
Είτε η μητέρα μας ήταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης σωματικά είτε όχι, είμαστε όλοι δεύτερη, τρίτη και τέταρτη γενιά θυμάτων πείνας και εξόντωσης. Και η μόνη εντολή που μας άφησαν τα θύματα, σε όλους μας, είναι απλή: “Ποτέ Ξανά”. Επειδή κάθε άτομο, ως ανθρώπινο ον, έχει απόλυτη και απαραβίαστη αξία, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και το υπέρτατο καθήκον μας είναι να την αναγνωρίζουμε και να την διασφαλίζουμε. Απλά και μόνο επειδή είναι άνθρωποι. Και ακόμη περισσότερο για τα παιδιά. Έχουν πάντα δικαίωμα στη ζωή, στην προστασία, χωρίς αμφισβήτηση και χωρίς όρους. Αυτή είναι ολόκληρη η Τορά και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Και αυτή καθορίζει την ευθύνη και το ηθικό μας καθήκον.
Από τότε που το Ισραήλ παραβίασε την εκεχειρία τον Μάρτιο, ο πολιορκημένος πληθυσμός της Γάζας υποβάλλεται επίσης σε σκόπιμη και συστηματική πείνα. Το Ισραήλ επιτρέπει την είσοδο μόνο ελάχιστων τροφίμων στη Λωρίδα, και τα λίγα που επιτρέπονται εισέρχονται με τρόπο που δεν μπορεί να φτάσει σε όλους τους κατοίκους. Τα παιδιά, οι άρρωστοι, οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι που έχουν αποδυναμωθεί από την πείνα, δεν μπορούν να φτάσουν στους τέσσερις σταθμούς διανομής τροφίμων που δημιούργησε το Ισραήλ, αντί για τους 400 σταθμούς που λειτουργούσαν πριν. Έχουμε αποφασίσει τη μοίρα τους, να μαραζώνουν μέχρι να πεθάνουν από την πείνα, την αδυναμία και τις ασθένειες.
Σχετικά δυνατοί νέοι που φτάνουν στους σταθμούς διανομής για να πάρουν κάποια ανακούφιση, σκοτώνονται καθημερινά από Ισραηλινούς στρατιώτες. . . .






