Μου αρέσει να ανεβαίνω στις κορυφές των βουνών και μου αρέσει να με λένε “κορυφάκια”.
Όταν με ρωτάνε καμιά φορά, τους εξηγώ μιλώντας για το μάρκετινγκ και το στόχο, που λέει: “αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, πώς θα ξέρεις ότι έφτασες εκεί”.
Και ο στόχος, με απλά λόγια, είναι το τι θέλουμε να πετύχουμε, αυτό που μας υποχρεώνει να αναπτύξουμε τη στρατηγική μας για το πώς θα πετύχουμε τον στόχο…την κορυφή. Κάτι ανάλογο γίνεται και στη ζωή. Χειμερινό βουνό λοιπόν, με καιρό αίθριο έως άστατο, ομάδα μικρή και ευέλικτη, με ευκολία “στη στρατηγική και την τακτική”.
Πρώτη φορά έρχεται μαζί μας η Μάρα, αλλά η πρωινή πολυλογία διώχνει τις αμηχανίες και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Αλλαγή της ώρας, πρωινό ξύπνημα, μια ώρα μπροστά τα ρολόγια, και το θέμα είναι πώς θα ξεφύγουμε, ν’ αλλάξουμε την κουβέντα και την πρωινή σκέψη, που διαρκώς περιστρέφεται γύρω από την λεγόμενη “οικονομική κρίση” και τα προβλήματα. Μέρα καλή αλλά και …στο βάθος σύννεφα. Τα σύννεφα του μισθού, της σύνταξης, της ανεργίας. Μακάρι να φέρει χιόνι, και όχι βροχή…