Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει».
Καταλυτική, η παρουσία της Κατερίνας Γώγου η οποία εμφανίζεται απαγγέλοντας τα ποιήματά της χορεύοντας, κλαίγοντας, φωνάζοντας. Στα ποιήματά της αφουγκράζεται την πραγματικότητα γύρω της και παίρνει ξεκάθαρη πολιτική θέση: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος…». Ποιήματα που δυστυχώς μπορούν να είναι διαχρονικά όσο υπάρχει οποιουδήποτε είδους περιθώριο. Ποιήματα που ελάχιστοι έχουν σκεφτεί μέχρι σήμερα να αναλύσουν:
«…Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεϊμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι
Η ΜΟΝΑΞΙΑ,Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΑΣ ΛΕΩ,ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΛΕΩ,ΕΙΝΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΠΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΣΑΣ,ΓΥΡΙΖΕΙ ΓΥΡΙΖΕΙ ΓΥΡΙΖΕΙ ΓΥΡΙΖΕΙ ΓΥΡΙΖΕΙ ΓΥΡΙΖΕΙ…»
Με μια ιδιόχειρη αφιέρωση στη πρώτη σελίδα του βιβλίου του: "Το μακρύ ζεϊμπέκικο" ήρθα μετά από πολύωρη συνάντηση στην οδό Ανδριανού, έξω από το σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι, ένα από τα καθιερωμένα πια Σαββατοκύριακα του Νίκου Κοεμτζή.
Από τότε (30-11-08) πέρασε αρκετός χρόνος χωρίς μια ανάρτηση, έστω μια μικρή αναφορά. Το δίλημμα μεγάλο και βασανιστικό. Πως να ξεπεράσεις τρεις φόνους και επτά τραυματισμούς και να αναδείξεις πίσω από όλα αυτά τον άνθρωπο Νίκο. Έναν συμπαθέστατο άνθρωπο που η θεά τύχη του έταξε 23 χρόνια στα κάγκελα.
Δύσκολο θέμα. Γράφτηκαν πολλά για τον Νίκο, από τραγούδια έως και ταινία έγινε η ζωή του. Είναι για πρώτη φορά που το έγκλημα φαντάζει να έχει έστω μια υποκειμενική δικαιολογία και το αίμα μία αλλιώτικη ιστορία από το παρελθόν.
Ο σεβασμός στους νεκρούς και τα συλλυπητήρια στις οικογένειές τους θεωρούνται αυτονόητα.
Η ιστορία όμως του Νίκου έχει τη δική της μοναδική διαδρομή και η ίδια η ζωή του είναι από μόνη της ένα τραγικό δράμα που η "μοίρα" (ίσως να ήταν και μία κακή σύμπτωση) θέλησε να του παίξει από μικρό παιδί.
Από τις πρώτες γραμμές του βιβλίου σε συνεπαίρνει η επιθυμία του να ΜΗΝ φτάσεις στο τέλος. Η κάθε του σελίδα είναι μία γνωστή εικόνα που σε πάει πίσω σε δύσκολα χρόνια. "...Μια συγκλονιστική μαρτυρία γραμμένη από τον ίδιο στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων της δοκιμασίας, που ρίχνει φως σε αυτό που υποκριτικά αρνείται η κοινωνία να δει: τη σκοτεινή πλευρά της."
Η WEBTV Channel114news σχεδιάζει ένα αφιέρωμα για τη ζωή του. Ο συγγραφέας Σωτήρης Γλυκοφρύδης θα επιμεληθεί την εκπομπή "Με στοχασμό στην ελεύθερη σκέψη".
Προς το παρόν επιλέξαμε να φωτίσουμε κάποια μέρη από τη ζωή του Νίκου μέσα από μία αναζήτηση στο διαδίκτυο. (συνεχίζεται παρακάτω...)
Νάσος
Παραγγελιά - στο μυαλό είναι ο στόχος :
