ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΥ: «Οχι ρε Χάρε δεν θα πάρεις το παιδί» – Ελάχιστος φόρος τιμής στο μεγάλο Έλληνα γιατρό

Παναγιώτης Σπύρου: Πρόκειται για τον ιατρό, ο οποίος εξειδικεύονταν σε καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις. Ο ίδιος συνδέθηκε με τις μεταμοσχεύσεις. Ο θάνατος της κόρης του, της 26χρονης Σοφίας, τον έσπρωξε στον παραλογισμό. Τον οδήγησε έξω από την ιατρική, αλλά και από την ίδια τη ζωή. Το κείμενο που βρίσκεται παρακάτω αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής για τον ίδιο. Ήταν γιατρός, ένας από τους μεγαλύτερους της Ελλάδας…

Παναγιώτης Σπύρου: «Ζωγράφιζε σαν στρατηγός»

«Οχι ρε πούστη Χάρε δεν θα το πάρεις τo παιδί! Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο Χειρουργείο…ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί.. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν Είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό… Μιλούσε στο τηλ και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του αναισθησιολόγοι…καρδιοχειρουργοί… αγγειοχειρουργοί…. παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο χειρουργείο που θα έκανε….

Εγώ φοιτήτρια …χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μονο που είχα στο μυαλο μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο χργ του…. να δω τον θρύλο να Ζωγραφίζει… Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν απο τον Δάσκαλο….Ακόμη και σ’ αυτό όσο και μακρυά από αυτόν κι αν ήμουν…. Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περιπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες, άρχισε να εξηγεί ποιά ομάδα θα μπει πότε ..Που και με ποιόν τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου….».

Π. Σπύρου: «Δεν θα το πάρεις, το παιδί»

«Ο Σταύρος Λοιπόν ….12 ετών… Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λαρισα και για κακή του τυχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του απο καρωτίδα μεχρι αορτή ενας αιχμηρότατος σωλήνας… Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφες της βλάβης και του τραύματος…… Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του… Απο νοσοκομειο σε νοσοκομειο…. Λαρισα…. Κατερινη…. Αχεπα…. Μέχρι που Σχεδόν με τις τελευταίες του Αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου… Γιατί απλά, …. Αν δεν μπορούσε να τον Σώσει ο Σπύρου τοτε δεν μπορούσε Κανεις…. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ…..

Ο Διευθυντής λοιπον χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κι αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτο που του έλεγε η συνείδηση του. Το χειρουργείο του Σταύρου κράτησε πάνω από 20 Ωρες…. Η προσπάθειά Υπεράνθρωπη απ’ όλους… Τι παιδί “ΕΦΥΓΕ” 3 φορές καί τό επανέφεραν άλλες τόσες. Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε και έβριζε μέσα στο χειρουργείο “ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΧΑΡΕ,….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…”. Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ…. ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ… ΤΟΝ ΕΒΡΙΖΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΦΤΥΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ…..».

Παναγιώτης Σπύρου: «Η σιωπή ήταν σαν μαχαίρι»

«ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ…… ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΜΑΣ….ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ… ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ… ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΠΙΑ… ΚΑΤΑΚΟΠΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ…ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ…. ΠΗΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΒΟΥΒΟΙ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΛΕΣ… ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΑΣ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ…. ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΑΚΟΜΗ…. ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ…ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΟΛΟΙ…

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ…..
ΟΛΟΣ Ο ΟΡΟΦΟΣ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟ….ΑΣΘΕΝΕΙΣ…ΣΥΝΟΔΟΙ…ΚΑΜΕΡΕΣ…ΑΣΧΕΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…. ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΡΘΙΑ…ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΗΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΜΜΑ…. ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΤΙΠΟΤΑ…. ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ….ΠΗΓΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ…. ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕ… Η ΣΙΩΠΗ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΜΑΧΑΙΡΙ…..».

Π. Σπύρου: «Θα ζεις για πάντα»

«ΕΠΕΣΕ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΙΛΑΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ…. ΟΧΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ….. ΤΟΥ ΦΙΛΟΥΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΕΛΛΙΣΕΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ‘”ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ….. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ….”. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΧΕ ΖΗΣΕΙ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ…. ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ… ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΕ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ…… ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ.!

ΥΓ: Γιατρέ, θα ΖΕΙΣ για πάντα μέσα στα όνειρα μας & θα αποτελείς το κίνητρο για την εξέλιξη μας. Μακάρι να είχα την τύχη να σε γνώριζα»

===================== 

"O σιωπών δοκεί συναινείν"

/Panagiótis Spýrou: Prókeitai gia ton iatró, o opoíos exeidikévontan se kardiocheirourgikés epemváseis. O ídios syndéthike me tis metamoschéfseis. O thánatos tis kóris tou, tis 26chronis Sofías, ton ésproxe ston paralogismó. Ton odígise éxo apó tin iatrikí, allá kai apó tin ídia ti zoí. To keímeno pou vrísketai parakáto apoteleí ton eláchisto fóro timís gia ton ídio. Ítan giatrós, énas apó tous megalýterous tis Elládas… Panagiótis Spýrou: «Zográfize san stratigós» «Ochi re poústi Cháre den tha to páreis to paidí! Éftasa katá tis 07.00 to proí sto Cheirourgeío…o Diefthyntís ítan ídi ekeí.. Kápnize to éna tsigáro metá to állo kai óla édeichnan óti den Eíche koimitheí oúte leptó… Miloúse sto til kai fónaze na érthoun sto grafeío tou anaisthisiológoi…kardiocheirourgoí… angeiocheirourgoí…. paidocheirourgoí kai ópoia eidikótita tha boroúse na voithísei sto cheirourgeío pou tha ékane…. Egó foitítria …choméni se mian ákri na min polyfaínomai kai to mono pou eícha sto myalo mou ítan pos tha katáferna na bo sto chrg tou…. na do ton thrýlo na Zografízei… Na arpáxoun ta mátia kai ta aftiá mou ósa perissótera boroúsan apo ton Dáskalo….Akómi kai s’ aftó óso kai makryá apó aftón ki an ímoun…. Egó épaiza me tis sképseis kai aftós eíche mazépsei peripou 20 giatroús kai san stratigós zográfize anatomiká stoicheía se kólles A4 kai afoú chórise cheirourgoús kai nosileftés se omádes, árchise na exigeí poiá omáda tha bei póte ..Pou kai me poión trópo sto mikró somatáki tou Stávrou….». P. Spýrou: «Den tha to páreis, to paidí» «O Stávros Loipón ….12 etón… Tin proigoúmeni to apógevma épaize me tous fílous tou se éna giapí kápou stin Larisa kai gia kakí tou tychi épese kai diapérase to sóma tou apo karotída mechri aortí enas aichmirótatos solínas… Den thélo na anaferthó se álles perigrafes tis vlávis kai tou trávmatos…… Árchise i megáli peripéteia tou… Apo nosokomeio se nosokomeio…. Larisa…. Katerini…. Achepa…. Méchri pou Schedón me tis teleftaíes tou Anapnoés ton éferan mésa stin nýchta sto Papanikoláou… Giatí aplá, …. An den boroúse na ton Sósei o Spýrou tote den boroúse Kaneis…. KAI AUTI ITAN I ALITHEIA….. O Diefthyntís loipon chorís álli sképsi éftase ki aftós mésa stin nýchta gia na kánei afto pou tou élege i syneídisi tou. To cheirourgeío tou Stávrou krátise páno apó 20 Ores…. I prospátheiá Yperánthropi ap’ ólous… Ti paidí “EFYGE” 3 forés kaí tó epanéferan álles tóses. O Spýrou me alloioméno apó thymó prósopo allá apólyta synkrotiménos fónaze kai évrize mésa sto cheirourgeío “OCHI RE POUSTI CHARE,….DEN THA TO PAREIS TO PAIDI…”. I MACHI ME TON CHARO…. TON EICHE APENANTI TOU… TON EVRIZE KAI TON EFTYNE MESA STA MOUTRA…..». Panagiótis Spýrou: «I siopí ítan san machaíri» «KAI TO MONO POU AKOUGOTAN ITAN OI ICHOI APO TA MICHANIMATA KAI OI FONES TOU SPYROU…… DEN SKEFTIKE KANENAS MAS NA FYGEI AKOMI KAI AN EICHE TELEIOSEI TO ORARIO MAS….OLOI EKEI DIPLA TOU… MECHRI TO TELOS… XIMEROMATA PIA… KATAKOPOI OLOI MAS…MOLIS TELEIOSE TO CHEIROURGEIO…. PIGAME OLOI VOUVOI STA APODYTIRIA NA VGALOUME STOLES… NA VALOUME TA POLITIKA MAS ROUCHA KAI NA FYGOUME…. KAI KANENAS DEN EFEVGE AKOMI…. OLOI PERIMENAME TON DIEUTHYNTI NA NTYTHEI KAI NA VGOUME OLOI MAZI…DIPLA TOU OLOI… AUTO POU AKOLOUTHISE ITAN APO TA PIO DYNATA PRAGMATA POU ECHO ZISEI….. OLOS O OROFOS ITAN GEMATOS KOSMO….ASTHENEIS…SYNODOI…KAMERES…ASCHETOI ANTHROPOI…. KAI XAFNIKA SIKONETAI MIA NEA GYNAIKA ORTHIA…ME PROSOPO PRISMENO APO TO KLAMMA…. DEN EIPE TIPOTA…. MAS PLISIASE….PIGE DIPLA STON DIEUTHYNTI…. DEN TOU MILISE… I SIOPI AUTI ITAN SAN MACHAIRI…..». P. Spýrou: «Tha zeis gia pánta» «EPESE STA GONATA TIS KAI ARCHISE NA FILAEI TA PODIA TOU SPYROU…. OCHI TA CHERIA TOU….. TOU FILOUSE TA PODIA KAI TO MONO POU BOROUSE NA PSELLISEI ITAN ENA EPANALAMVANOMENO ‘”EUCHARISTO….. SE EUCHARISTO….”. O STAVROS EICHE ZISEI CHARI STIN YPERANTHROPI PROSPATHEIA TOU DIEUTHYNTI KAI EICHE KAI ARISTI METENCHEIRITIKI POREIA…. EUCHOMAI KAI SIMERA NA EINAI ENA YGIES KAI DYNATO PALLIKARI… KAI EUCHOMAI NA MIN XECHASEI POTE TO DORO TIS ZOIS POU TOU CHARISE O PANAGIOTIS…… YPOKLINOMAI.! YG: Giatré, tha ZEIS gia pánta mésa sta óneira mas & tha apoteleís to kínitro gia tin exélixi mas. Makári na eícha tin týchi na se gnóriza»/

Παναγιώτης Σπύρου: Πρόκειται για τον ιατρό, ο οποίος εξειδικεύονταν σε καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις. Ο ίδιος συνδέθηκε με τις μεταμοσχεύσεις. Ο θάνατος της κόρης του, της 26χρονης Σοφίας, τον έσπρωξε στον παραλογισμό. Τον οδήγησε έξω από την ιατρική, αλλά και από την ίδια τη ζωή. Το κείμενο που βρίσκεται παρακάτω αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής για τον ίδιο. Ήταν γιατρός, ένας από τους μεγαλύτερους της Ελλάδας…

Παναγιώτης Σπύρου: «Ζωγράφιζε σαν στρατηγός»

«Οχι ρε πούστη Χάρε δεν θα το πάρεις τo παιδί! Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο Χειρουργείο…ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί.. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν Είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό… Μιλούσε στο τηλ και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του αναισθησιολόγοι…καρδιοχειρουργοί… αγγειοχειρουργοί…. παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο χειρουργείο που θα έκανε….

Εγώ φοιτήτρια …χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μονο που είχα στο μυαλο μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο χργ του…. να δω τον θρύλο να Ζωγραφίζει… Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν απο τον Δάσκαλο….Ακόμη και σ’ αυτό όσο και μακρυά από αυτόν κι αν ήμουν…. Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περιπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες, άρχισε να εξηγεί ποιά ομάδα θα μπει πότε ..Που και με ποιόν τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου….».

Π. Σπύρου: «Δεν θα το πάρεις, το παιδί»

«Ο Σταύρος Λοιπόν ….12 ετών… Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λαρισα και για κακή του τυχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του απο καρωτίδα μεχρι αορτή ενας αιχμηρότατος σωλήνας… Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφες της βλάβης και του τραύματος…… Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του… Απο νοσοκομειο σε νοσοκομειο…. Λαρισα…. Κατερινη…. Αχεπα…. Μέχρι που Σχεδόν με τις τελευταίες του Αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου… Γιατί απλά, …. Αν δεν μπορούσε να τον Σώσει ο Σπύρου τοτε δεν μπορούσε Κανεις…. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ…..

Ο Διευθυντής λοιπον χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κι αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτο που του έλεγε η συνείδηση του. Το χειρουργείο του Σταύρου κράτησε πάνω από 20 Ωρες…. Η προσπάθειά Υπεράνθρωπη απ’ όλους… Τι παιδί “ΕΦΥΓΕ” 3 φορές καί τό επανέφεραν άλλες τόσες. Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε και έβριζε μέσα στο χειρουργείο “ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΧΑΡΕ,….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…”. Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ…. ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ… ΤΟΝ ΕΒΡΙΖΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΦΤΥΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ…..».

Παναγιώτης Σπύρου: «Η σιωπή ήταν σαν μαχαίρι»

«ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ…… ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΜΑΣ….ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ… ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ… ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΠΙΑ… ΚΑΤΑΚΟΠΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ…ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ…. ΠΗΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΒΟΥΒΟΙ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΛΕΣ… ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΑΣ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ…. ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΑΚΟΜΗ…. ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ…ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΟΛΟΙ…

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ…..

ΟΛΟΣ Ο ΟΡΟΦΟΣ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟ….ΑΣΘΕΝΕΙΣ…ΣΥΝΟΔΟΙ…ΚΑΜΕΡΕΣ…ΑΣΧΕΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…. ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΡΘΙΑ…ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΗΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΜΜΑ…. ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΤΙΠΟΤΑ…. ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ….ΠΗΓΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ…. ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕ… Η ΣΙΩΠΗ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΜΑΧΑΙΡΙ…..».

Π. Σπύρου: «Θα ζεις για πάντα»

«ΕΠΕΣΕ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΙΛΑΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ…. ΟΧΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ….. ΤΟΥ ΦΙΛΟΥΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΕΛΛΙΣΕΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ‘”ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ….. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ….”. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΧΕ ΖΗΣΕΙ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ…. ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ… ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΕ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ…… ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ.!

ΥΓ: Γιατρέ, θα ΖΕΙΣ για πάντα μέσα στα όνειρα μας & θα αποτελείς το κίνητρο για την εξέλιξη μας. Μακάρι να είχα την τύχη να σε γνώριζα»

«Στη μέση στα Καλάβρυτα...», ιστορικό, καθιστικό (Πελοπόννησος) ~ Σταυρούλα Δαλιάνη

===================== "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Σταυρούλα Δαλιάνη - Μαῦρα μάτια μὲ πλανέψαν Παραδοσιακὰ τραγούδια τῆς ἀγάπης

[Παρουσίαση] [Εἰσαγωγή] [Βιογραφικά] [Περιεχόμενα] [Συντελεστές] [Στίχοι]

---

Γενικά

Ἡ Σταυρούλα Δαλιάνη, μιὰ γλυκιὰ παρουσία μὲ ἐξαιρετικὴ φωνή, κάνει τὴν πρώτη της ἐμφάνιση στὴ δισκογραφία μὲ ἕνα δίσκο ἔκπληξη. Τὸ «Μαῦρα μάτια μὲ πλανέψαν» εἶναι μία παραγωγὴ μὲ παραδοσιακὰ τραγούδια τῆς ἀγάπης (τσάμικα, καλαματιανά, συρτά, καγκέλι, τραπεζίτικα κλπ.) ἐκτελεσμένα καὶ ἐνορχηστρωμένα μὲ τρόπο γνήσιο καὶ αὐθεντικὸ ἀπὸ τὸ Γιῶργο Δαλιάνη (κλαρίνο-φωνή), χωρὶς ἠλεκτρικὰ ὄργανα καὶ ἤχους ξένους πρὸς τὸ παραδοσιακό μας τραγούδι! Βιολὶ παίζει ἕνα νέο ταλέντο, ὁ Χρῆστος Δαλιάνης, λαοῦτο οἱ Μιλτιάδης Παπαϊωάννου καὶ Ἀντώνης Κουτελιέρης καὶ κρουστὰ ὁ Ἀλέκος Σταματόπουλος. Ὁ μικρὸς Νικόλας Δαλιάνης ἐκπλήττει εὐχάριστα μὲ τὴ φωνή του.

---

Εἰσαγωγή

Τὰ τραγούδια του λαοῦ μας ἔφτασαν ὡς ἐμᾶς, περνώντας διὰ στόματος ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά. Ταξιδεύοντας στὸ χῶρο καὶ στὸ χρόνο τροποποιήθηκαν πολλὲς φορὲς στιχουργικὰ καὶ μελῳδικά, ὥστε νὰ προσαρμοστοῦν στὰ μοσυικὰ καὶ γλωσσικὰ ἰδιώματα κάθε τόπου καὶ νὰ ἐκφράσουν κάθε φορὰ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή.

Σήμερα ἡ ζωή μας εἶναι διαφορετική. Δὲν ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ τραγουδᾶμε στὴν καθημερινότητα καὶ στις εργασίες μας, που συνεχῶς μηχανοποιοῦνται, οὔτε οἱ συνθῆκες στὰ γλέντια ἐπιτρέπουν νὰ γλεντοῦμε τραγουδώντας. Πιστεύουμε δέ, ότι πρόκειται μία ὑψηλῆς αἰσθητικῆς τέχνη ποὺ κάνει θέμα της ὅ,τι ἐμεῖς μαθαίνουμε νὰ προσπερνᾶμε βιαστικά (πόση ἀξία ἀποκτᾷ μέσα ἀπ᾿ αὐτὴν ἕνα μόνο φιλί!).

Προσωπικά πιστεύω πὼς μαθαίνεις νὰ ζεῖς, νὰ ἐκτιμᾷς, νὰ ἀγαπᾷς, μέσα ἀπὸ τὰ τραγούδια μας. Κι ἂν τὸ καταφέρεις, τότε μπορεῖς νὰ τὰ ἀποδώσεις, τόσο βαθιὰ καὶ εἰλικρινὰ ποὺ νὰ μὴ νιώθεις καὶ νὰ μὴν κάνεις κανέναν νὰ νιώθει πὼς ἁπλῶς ἀναπαράγεις ἕνα τεῖνον πρὸς ἐξαφάνιση «μουσειακὸ εἶδος». Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις καὶ γνωρίζοντας ὅτι θὰ ἀποτελοῦσε αὐταπάτη τὸ νὰ ἐλπίζουμε σήμερα πιὰ μόνο στὴν προφορικὴ μετάδοση, ἐπιχειροῦμε τὴν ἔκδοση αὐτοῦ τοῦ δίσκου.

Τὰ τραγούδια ποὺ ἐπιλέξαμε εἶναι ὅλα παραδοσιακὰ καὶ προσπαθήσαμε νὰ τὰ ἀποδώοουμε, ὅπως τὰ ἀκούσαμε ἀπὸ τοὺς ντόπιους, τοὺς ὁποίους εὐγνωμονοῦμε.

Ἀφιερώνουμε τὸ ἔργο αὐτὸ στοὺς λάτρεις τῆς παράδοσης καὶ στοὺς νέους. Ἂν γίνουμε ἀφορμὴ γιὰ ν᾿ ἀγαπήσει καὶ νὰ τραγουδήσει ἕνας νέος κάποιο τραγούδι, θὰ θεωροῦμε ὅτι ἄξιζε ἡ προσπάθειά μας. Σ.Δ.

---

Βιογραφικά

Σταυρούλα Δαλιάνη

Γεννήθηκε τὸ 1985 στὴν Ἀθήνα. Ἀπὸ μωρὸ μεγάλωνε ἀκούοντας πολλὲς ὦρες κάθε μέρα παραδοσιακὴ μουσικὴ ἀπὸ τὸν πατέρα της κι ἔτσι, ἀκόμη καὶ πρὶν καθαρίσει τὰ λόγια της, τραγουδοῦσε. Ἀπὸ τεσσάρων χρονῶν συμμετεῖχε σὲ ἐκδηλώσεις, συνοδεύοντας τὴ χορευτικὴ ὁμάδα τοῦ Πανεπιστημίου Πειραιῶς. Πέντε χρονῶν ἐντάσσεται στὴν παιδικὴ χορωδία τοῦ ΟΤΕ, μαζὶ μὲ τὸ μεγαλύτερο ἀδελφό της. Στὰ ἕξι ἀρχίζει μαθήματα μαντολίνου μὲ τὸν Διονύση Ἀποστολᾶτο στὸ σύλλογο «Εὔγερος Κεφαλλονιᾶς» καὶ συμμετέχει στὴν χορωδία τοῦ συλλόγου. Ἀργότερα ἐγγράφεται σὲ ᾠδεῖο καὶ παρακολουθεῖ μαθήματα πιάνου καὶ θεωρητικῶν.

Συμμετεῖχε σὲ πολλοὺς διαγωνισμούς, ἀποσπώντας βραβεῖα. Εἶναι Νηπιαγωγός, πτυχιοῦχος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Τμήματος τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ παράλληλα σπουδάζει κλασσικὸ τραγούδι. Διδάσκει μαζὶ μὲ τὸν πατέρα της παραδοσιακὸ τραγούδι σὲ Δημοτικὸ σχολεῖο τοῦ Βύρωνα καὶ τὸ 2003 παρουσιάζουν ἑκατονταμελῆ παιδικὴ χορωδία στὴ γιορτὴ ἔναρξης τοῦ Παιδικοῦ Φεστιβὰλ Βύρωνα. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ παραδοσιακὸ τραγούδι, ἀσχολεῖται ἐπίσης μὲ τὸ ἔντεχνο.

Γιῶργος Δαλιάνης

Γεννήθηκε στὸ ὀρεινὸ χωριὸ Τριπόταμα Ἀχαΐας ὅπου εἶχε τὶς πρῶτες ἐπιδράσεις ἀπὸ τοὺς μερακλῆδες κατοίκους οἱ ὁποῖοι τραγουδοῦσαν σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις καὶ σὲ διάφορες ἀγροτικὲς ἐργασίες (θέρο, ἁλώνισμα, ξέφυλλο, τρύγο κ.ἀ.) Σὲ αὐτὸ τὸ περιβάλλον ἀγάπησε πολὺ τὸ δημοτικὸ τραγούδι καὶ ἄρχισε ἀπὸ πολὺ μικρὸς νὰ τραγουδᾷ. Ἀργότερα τρυπώντας ἕνα καλάμι ἔφτιαξε αὐτοσχέδια φλογέρα καὶ ἄρχισε νὰ παίζει σκοπούς. Μετὰ τὸ Λύκειο πῆγε στὴν Ἀθήνα· σπούδασε ραδιοεπικοινωνίες καὶ ταξίδεψε δυὸ χρόνια ἀσυρματιστὴς σὲ ποντοπόρα πλοῖα. Στὴ συνέχεια ἀπέκτησε τὸ πρῶτο του κλαρίνο, πῆρε κάποια μαθήματα καὶ μὲ συνεχῆ προσπάθεια καὶ ἐπιμονή, ἄρχισε νὰ παίζει. Ἐντάχθηκε στὴν ὀρχήστρα τοῦ πολιτιστικοῦ κέντρου τοῦ ΟΤΕ. Ἐκεῖ γνωρίστηκε μὲ τὸν Κώστα Μούτσελο ποὺ τραγουδοῦσε καὶ μάθαινε λαοῦτο. Λάτρεις καὶ οἱ δυὸ τοῦ παραδοσιακοῦ τραγουδιοῦ, παρασύρουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο σὲ ἀτέλειωτες ὧρες πρόβας καὶ μελέτης (τὶς κατὰ Μούτσελον «κλαρινοῶρες»). Οἱ πολλὲς ὧρες μουσικῆς στὸ σπίτι, ἔφεραν καὶ ἕνα ἄλλο ἀποτέλεσμα. Τὰ παιδιὰ Χρῆστος καὶ Σταυρούλα κόλλησαν τὸ «μικρόβιο» καὶ ἄρχισαν νὰ τραγουδᾶνε ἀπὸ πολὺ μικρά. Τὸ 1994 μὲ τραγουδιστὲς τὰ παιδιὰ 11 καὶ 8 ἐτῶν ἠχογραφήθηκαν τὰ «Μηνύματα στὴν νέα γενιὰ» τὸ ὁποῖο εἶχε μεγάλη ἀπήχηση καὶ ἰδιαίτερα στοὺς νέους.

Τὸ 1992 μὲ πυρῆνα ἄτομα ἀπὸ διάφορες περιοχὲς μὲ κοινὲς ἀνησυχίες γιὰ τὴν παράδοση, ἱδρύει τὸν πανελλήνιο σύλλογο φίλων τοῦ γνήσιου δημοτικοῦ τραγουδιοῦ, τοῦ χοροῦ καὶ τῆς παράδοσης «Ἡ Ρωμιοσύνη», μὲ ἕδρα τὸν Βύρωνα σ᾿ ἕνα ζεστὸ χῶρο ποὺ ἀποτελεῖ ἕνα μικρὸ λαουγραφικὸ μουσεῖο. Τὸ συγκρότημά του ἔχει ἐκτιμηθεῖ γιὰ τὸ αὐστηρὰ παραδοσιακό του ὕφος (δὲν χρησιμοποιεῖ ποτὲ ἠλεκτρικὰ ὄργανα) καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει συνεργασία μὲ πολλοὺς Δήμους κὰ συλλόγους καὶ ἔχει στὸ ἐνεργητικό του ἐπιτυχημένες μεγάλες ἐκδηλώσεις. Διδάσκει τραγούδι καὶ κλαρίνο σὲ νεανικὰ κέντρα, ᾠδεῖα καὶ σχολεῖα.

Χρῆστος Δαλιάνης

Εἶναι τὸ πρῶτο παιδὶ τῆς οἰκογένειας τοῦ Γιώργου Δαλιάνη. Γεννήθηκε τὸ 1983 στὴν Ἀθήνα. Ἀπὸ πολὺ μικρὸς ἄρχισε νὰ τραγουδάει σὲ φιλικὰ γλέντια ἀρχικὰ καὶ ἐπαγγελματικὰ ἀργότερα. Σὲ πλικία ἕξι ἐτῶν ξεκίνησε τὶς σπουδές του στὸ κλασικὸ βιολὶ μὲ δάσκαλο τὸ μεγάλο σολίστα Παντελὴ Δεσποτίδη. Ἑπτὰ ἐτῶν ἐντάσσεται στὴν παιδικὴ χορωδία τοῦ ΟΤΕ στὴν ὁποία διδάσκει ἡ Τερψιχόρη Παπαστεφάνου καὶ μεταγενέστερα σὲ ἄλλες χορωδίες. Παράλληλα συνέχισε ν᾿ ἀσχολεῖται μὲ τὴν παραδοσιακὴ μουσική, συμμετέχοντας σὲ συναυλίες καὶ συνοδεύοντας χορευτικὲς ὁμάδες σὲ ἐκδηλώσεις στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό. Μαθήματα παραδοσιακοῦ βιολιοῦ πῆρε ἀπὸ τὸν Νίκο Μωραΐτη καὶ τὸν Ἀλ. Ἀραπάκη. Ἔχει συμμετάσχει σὲ ἀρκετὲς δισκογραφικὲς δουλειὲς ὡς μουσικὸς καὶ ἐνορχηστρωτής. Κατέχει πτυχία ἁρμονίας καὶ ἀντίστιξης καὶ σπουδάζει κλασικὸ τραγούδι.

Νικόλας Δαλιάνης

Εἶναι τὸ τρίτο παιδὶ τῆς οἰκογένειας. Γεννήθηκε τὸ 1994 καὶ ἀκούει συνέχεια μουσική, ἀφοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κύρια ἐνασχόληση τῆς οἰκογένειας μὲ τὴν παραδοσιακὴ μουσική, τ᾿ ἀδέλφια του Χρῆστος καὶ Σταυρούλα σπουδάζουν κλασικὴ μουσική, βιολί, πιάνο, μαντολίνο καὶ τραγούδι. Ἀπὸ μικρὸς συνυπάρχει στὴ μάζεψη τῆς «Ρωμιοσύνης» κάθε Δευτέρα, καὶ ἀκούοντας μαθαίνει. Τραγουδᾷ ἀπὸ δυὸ ἐτῶν καὶ ἀπὸ πέντε σὲ ἐκδηλώσεις. Στὸ διαγωνισμὸ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ ἀπέσπασε τὸ Α´ Βραβεῖο τὸ 2005. Ἀπὸ ὀκτὼ χρονῶν ἄρχισε μαθήματα κλαρίνου.

---

Περιεχόμενα

1.	Ἐλεύθερος σκοπός	ὀργανικό	1.45
2.	Σ᾿ ἀφήνω τὴν καλονυχτιά	ἀργὸ τσάμικο, δρομικὴ πατινάδα	4.07
3.	Ὅλες οἱ μελαχροινὲς (Μελανουράκι)	καγκέλι	3.16
4.	Στολίζεται τὸ μελαχροινό	τσάμικο	4.48
5.	Νὰ χαμηλῶναν τὰ βουνά	καλαματιανό	4.09
6.	Ξέρω τραγούδια θάλασσες	καλαματιανό	2.48
7.	Γιὰ μιὰ φορὰ εἶν᾿ ἡ λεβεντιά	τσάμικο	4.58
8.	Μαῦρα μάτια μὲ πλανέψαν	καλαματιανό	4.11
9.	Τώρα εἶν᾿ ἀργά	συρτό	4.01
10.	Λιδορικιώτισσα	τσάμικο	3.33
11.	Κόρη ποὺ πᾶς στὸν ποταμό	καλαματιανό	3.37
12.	Πουλάκι ν᾿ ἐκελάηδαγε	συρτό	3.03
13.	Ἀπόψε πίνει ἀφέντης μου	συρτὸ στὰ τρία - ἀνασηκωτός	4.01
14.	Μαργιόλικο	τσάμικο	3.33
15.	Μιὰ πέρδικα παινεύτηκε	συρτὸ στὰ τρία	3.23
16.	Κόκκινα χείλη φίλησα	συρτό	2.56
17.	Τρεῖς μῆνες ἔχει ἡ Ἄνοιξη	τσάμικο	4.30
18.	Ἀργιτοπούλα	καλαματιανό	4.24
19.	Πιάνουν ν᾿ ἀνθίσουν τὰ κλαριά	τῆς τάβλας (τραπεζίτικο)	4.28

Στὰ [2] καὶ [15] τραγουδοῦν μαζὶ ἡ Σταυρούλα καὶ ὁ Γιῶργος Δαλιάνης. Στὸ [7] τραγουδᾷ ὁ Γιῶργος Δαλιάνης. Στὸ [12] τραγουδᾷ ὁ Νικόλας Δαλιάνης.

 

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Το ελληνικό ΥΠΕΞ προειδοποιεί για το Καστελόριζο: «Στη Δικαιοσύνη όσοι βεβήλωσαν τη σημαία μας» (video)

Άμεση υπήρξε η αντίδραση της κυβέρνησης μετά το περιστατικό στο Καστελλόριζο, όπου Τούρκοι μηχανικοί έριξαν κόκκινη μπογιά στην ελληνική σημαία και με drone πήραν πλάνα και τα δημοσιοποίησαν. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών μιλάει για ενέργεια που δυναμιτίζει το κλίμα, την ώρα που είναι σε εξέλιξη οι διερευνητικές επαφές για την έναρξη διαλόγου με την γείτονα.

«Καταδικάζουμε απερίφραστα τη χθεσινή προσβολή της Ελληνικής σημαίας στο Καστελόριζο. Τέτοιες απαράδεκτες ενέργειες αποσκοπούν να δυναμιτίσουν τις προοπτικές αποκλιμάκωσης της έντασης μεταξύ των δυο χωρών. Αναμένουμε από τις τουρκικές αρχές την άμεση καταδίκη και διερεύνηση του περιστατικού, ώστε οι υπαίτιοι να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης», τονίζει το υπουργείο Εξωτερικών.

Για ενέργεια που ερευνάται είχε κάνει λόγο ο υπουργός Ναυτιλίας Γιάννης Πλακιωτάκης μιλώντας στο Open, ενώ αιχμηρές δηλώσεις έκανε ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης. «Κάποιος ανόητος από την πλευρά της Τουρκίας προφανώς οργάνωσε αυτήν την πρόκληση. Αλλά επειδή μου αρέσει να βλέπω την “μεγάλη εικόνα”, η Τουρκία και ο Ερντογάν δύο φορές αυτό το καλοκαίρι ηττήθηκαν. Αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω σχετικά με τον στόλο και το Oruc Reis που έβγαλαν δύο φορές αλλά και με τις απειλές που εκτόξευσαν δεκάδες φορές και τις πήραν πίσω».

Και σημείωσε: «Έχουν “φάει” (οι Τούρκοι) την επακούμβηση από το Λήμνος, το χτύπημα του F-16 που καταστράφηκε μετά την αερομαχία, τα υποβρύχιά τους που κολλήσαμε γύρω από την Εύβοια και την πλήρη επικράτηση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και του Πολεμικού Ναυτικού τις τελευταίες 65 μέρες. Τώρα, κάποιοι ανόητοι ξεδίνουν στα drone».

Το χρονικό του περιστατικού

Το πρωί του Σαββάτου ομάδα Τούρκων εθνικιστών Μηχανικών προχώρησαν σε προκλητική δολιοφθορά στο Καστελόριζο, με ρίψη κόκκινης μπογιάς επάνω στη μεγάλη ελληνική σημαία που είναι ζωγραφισμένη στον βράχο, επάνω από το λιμάνι του νησιού, και διακρίνεται και από τα απέναντι τουρκικά παράλια.

Αυτό αναφέρει ο τουρκικός τηλεοπτικός σταθμός KARAR TV, που έδωσε στη δημοσιότητα το επίμαχο βίντεο, με πλάνα από drone, που έδειχναν το Καστελόριζο από ψηλά και την ελληνική σημαία, μετά τη δολιοφθορά με την κόκκινη μπογιά.

«Μετά το κάψιμο της τουρκικής σημαίας σε διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη στην Ελλάδα, μια πολιτική ομάδα Τούρκων Μηχανικών έβαψε την τεράστια ελληνική σημαία στο νησί Καστελόριζο με κόκκινο χρώμα»

https://www.dikastiko.gr/%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%ce%bc%ce%b1/to-elliniko-ypex-proeidopoiei-gia-to-kastelorizo-sti-dikaiosyni-osoi-vevilosan-ti-simaia-mas/

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Το Αλάτι της Γης - «Tακίμ – Καφέ Αμάν Αμέρικα » | ΕΡΤ

 

Tακίμ – Καφέ Αμάν Αμέρικα Ο Λάμπρος Λιάβας και το «Αλάτι της Γης» υποδέχονται το μουσικό συγκρότημα των Τακίμ και μας ταξιδεύουν στην πολύ ξεχωριστή παράδοση των Ελλήνων της Αμερικής. Υπολογίζεται ότι, από το 1896 (που έγινε η πρώτη ηχογράφηση ελληνικού τραγουδιού) έως και τη δεκαετία του ’60, αποτυπώθηκαν στην ελληνική δισκογραφία στις ΗΠΑ περισσότερα από 15.000 τραγούδια όλων των ειδών! Στις ηχογραφήσεις αυτές, τα μικρασιάτικα συρτά και οι καρσιλαμάδες συναντούν κομμάτια από το μουσικό θέατρο, την επιθεώρηση και την οπερέτα. Ο ρυθμός του ζεϊμπέκικου ανακατεύεται με τζαζίστικες συγκοπές. Οι βαλκανικές «χόρες», οι εβραϊκοί χοροί και οι ανατολίτικες μελωδίες συνυπάρχουν με το σουίνγκ και το φοξτροτ, ενώ το ούτι και το κανονάκι παίρνουν θέση δίπλα στην αμερικάνικη τζαζ-μπάντα, με το λαϊκό κλαρίνο να γεφυρώνει τη Σμύρνη με τη Νέα Ορλεάνη και το χιτζάζ με τη …τζαζ! Τα κομμάτια αυτά προαναγγέλλουν το fusion και την έθνικ-τζαζ σχεδόν μισόν αιώνα πριν τα σύγχρονα μουσικά κοκτέιλ της παγκοσμιοποίησης. Κάποιες χαρακτηριστικές μουσικές ψηφίδες απ’ αυτό το πολύχρωμο ψηφιδωτό, από την παράδοση των καφέ-αμάν των Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ, επέλεξαν και παρουσιάζουν οι Τακίμ. Ιστορίες που έγιναν τραγούδια, μουσικές που συνόδεψαν χαρές και λύπες, αγάπες και χωρισμούς, ελπίδες και απελπισία, όνειρα και ματαίωση, εθνική υπερηφάνεια και κοινωνική διαμαρτυρία. Ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, από τη τζαζ στο …χιτζάζ! Το συγκρότημα ΤΑΚΙΜ αποτελείται από έξι κορυφαίους δεξιοτέχνες: Θωμά Κωνσταντίνου (ούτι), Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο (κλαρίνο), Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), Πάνο Δημητρακόπουλο (κανονάκι), Κώστα Μερετάκη (κρουστά) και Γιάννη Πλαγιαννάκο (κοντραμπάσο). Μαζί τους συμπράττουν στο τραγούδι ο Γιάννης Νιάρχος και η Κατερίνα Τζιβίλογλου. Επίτιμοι καλεσμένοι των ΤΑΚΙΜ σ’ αυτή την εκπομπή είναι ο «πατριάρχης» του λαϊκού κλαρίνου Πετρο-Λούκας Χαλκιάς, που ανακαλεί τις μνήμες του από τα κέντρα της Νέας Υόρκης, όπου έπαιξε επί μια εικοσαετία, καθώς και ο εξαιρετικός δεξιοτέχνης στο μπουζούκι Νίκος Τατασόπουλος, γιος του Γιάννη Τατσόπουλου, που άφησε εποχή στα κέντρα και στη δισκογραφία των Ελλήνων της Αμερικής. Μαζί τους και μια μεγάλη χορευτική παρέα από φίλους των ΤΑΚΙΜ, καθώς και μέλη της Ελληνικής Εταιρείας Έκφρασης & Πολιτισμού-ΕΛΕΤΕΠ (υπεύθυνος: Γιώργος Λιάρος). Σκηνοθεσία-Οργάνωση παραγωγής: Μανώλης Φιλαϊτης Διεύθυνση φωτογραφίας: Σταμάτης Γιαννούλης Εκτέλεση παραγωγής: FOSS ON AIR Έρευνα-Κείμενα: Λάμπρος Λιάβας Παρουσίαση: Λάμπρος Λιάβας

===================== 

"O σιωπών δοκεί συναινείν"

kalami.us¨ Ο Πομπέο επιθεωρεί το ''προτεκτοράτο''

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, θα ζητήσει περισσότερες ''στρατιωτικές διευκολύνσεις'' και αγορά αμερικάνικων οπλικών συστημάτων (φρεγάτες κ.ά.), λέγοντας καλά λόγια γιά την ''στρατηγική εταίρα''. Και οι πρόθυμοι ''ιθαγενείς'', εντυπωσιασμένοι από ''χάντρες'' και ''καθρεπτάκια'', θα δώσουν ότι τους ζητηθεί, όπως συνηθίζεται, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα. Κατά τα λοιπά, οι ΗΠΑ ζητούν από την Ελλάδα ''να τα βρει με την Τουρκία'', αδιαφορώντας γιά την Κύπρο.

Μία δήλωση του γραφικού 'Ελληνα πολιτικού, αντιπρόεδρου της ''Νέας Δημοκρατίας'' και υπουργού 'Αδωνι Γεωργιάδη, στην εκπομπή «MEGA Σαββατοκύριακο» (27 Σεπ. '20), μας δείχνει την ελαφρότητα με την οποίαν η Ελλάδα αντιμετωπίζει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ιδιαίτερα τα ''ελληνοτουρκικά'':

«...Δεν ξέρω αν πολλοί συμπολίτες μας πίστευαν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε μέσα σε λίγους μήνες να επιφέρει τόσο μεγάλα χαστούκια στον Ερντογάν. Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια η Τουρκία να έχει φάει τόσα χαστούκια... Ο Πομπέο έρχεται στην Θεσσαλονίκη και στην Κρήτη και δεν πάει στην Τουρκία... Οι Έλληνες πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για την εξωτερική μας πολιτική».

Σίγουρα ο υπουργός, με αυτήν την δήλωση, πιστεύει ότι απευθύνεται σε ηλίθιους, αλλά αυτό δεν μας αφορά.

Μα, φυσικά, πρέπει να αισθάνονται ''υπερήφανοι'' οι 'Ελληνες γιά την (ανύπαρκτη) εξωτερική πολιτική, του ''βλέποντας και κάνοντας''. 'Οπως ''υπερήφανοι'' αισθάνονται και γιά τον ''Μωϋσή'' τους, που ''αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία τον κορωνα-ιό'', ως ''σύγχρονος Ηρακλής''. Σε ότι αφορά τα... ''χαστούκια'' στον Ερντογάν, ο πρόεδρος της Τουρκίας υποτίθεται τα ''τρώει'', αλλά η Ελλάδα τα αισθάνεται και ''παραπατάει''.

Είναι πολύ αφελείς όσοι νομίζουν ότι η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάϊκ Πομπέο σε Θεσσαλονίκη και Κρήτη (βάση Σούδας) είναι δείγμα προτίμησης των ΗΠΑ στην Ελλάδα και ''χαστούκι'' στην Τουρκία. Δεν χρειάζεται να πάει στην Τουρκία, αφού ουσιαστικά ως... ''μεσάζοντας'' της Τουρκίας πηγαίνει στην Ελλάδα.

Η θέση των ΗΠΑ, με δεδομένη και την προσωπική σχέση Τραμπ-Ερντογάν, έχει ξεκαθαριστεί: ''Κρατάμε ίσες αποστάσεις, να τα βρείτε''. Δηλ. ''δώστε γιά να έχετε ησυχία''. Το λέει και η Ντόρα.

Γνωστή και η τακτική τους: Δημιουργούμε κρίσεις γιά να παίρνουμε αυτά που θέλουμε (βάσεις) και να γίνεται εμπόριο, δηλ. πώληση όπλων.

Και σε μιά περίοδο κρίσης στα ελληνοτουρκικά, ''εκδηλώθηκε'' το μεγάλο ''ενδιαφέρον'' Γαλλίας, ΗΠΑ, Γερμανίας κ.ά. Με... ανταγωνισμό για πώληση φρεγατών, αεροπλάνων, ελικοπτέρων κ.ά. Αν δεν είχε δημιουργηθεί ''κρίση'', θα υπήρχε τέτοιο ενδιαφέρον;;;

Η χρεοκοπημένη Ελλάδα, σερνόμενη, με ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική και έλλειψη εθνικής στρατηγικής, οδηγείται σε ''διαπραγματεύσεις'' με την Τουρκία και δίνει ότι της ζητηθεί από τους ''μεσάζοντες'', νομίζοντας ότι έτσι δημιουργεί ''συμμαχίες'' και καθίσταται... ''στρατηγικός σύμμαχος'', δηλ. ''στρατηγική εταίρα''. Δίνει βάσεις χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα, δίνει χρήμα γιά αγορά όπλων και τέλος, ως πάντα υπάκουη, θα δώσει και στην Τουρκία, ''γιά να έχει την ησυχία'' της.

Εξυπακούεται ότι όλα αυτά τα ''δώσε'', θα ''βαφτιστούν'' ως ''εθνικές επιτυχίες'' από τα εξαγορασμένα ΜΜΕ, με την αντιπολίτευση ουσιαστικά απούσα.

Πίεση από τους ''μεγάλους'' (π.χ. ΗΠΑ) γιά παραχωρήσεις και συμβιβασμούς, γίνεται μόνο στους αδύναμους και πρόθυμους. Και η Τουρκία δεν είναι η αδύναμη, ούτε η πρόθυμη.

Μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ ''πιέζουν'' γιά αποστρατιωτικοποίηση νησιών στο ανατολικό Αιγαίο, ζήτημα που θέτει επιτακτικά η Τουρκία.

Από την επίσκεψη Πομπέο, ένα είναι το άγνωστο που σίγουρα θα προβληθεί από τα ΜΜΕ Ελλάδας: Το φόρεμα της Μαρέβα, στο ''φαγοπότι'' προς τιμήν του Αμερικανού υπουργού, στο σπίτι Μητσοτάκη στα Χανιά. Τα υπόλοιπα είναι συνηθισμένα και προβλέψιμα.

-https://www.kalami.us/2020/ellada/pompeo-ellada-sep20.html

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Laura Pausini - Viaggio con te (Greek Subtitles)

 =

Ci svegliavi con un bacio e poi
te ne andavi a letto mentre noi
correvamo in quella scuola che
ci dicevi "insegna a vivere"
ma la vita l’hai insegnata tu
ogni giorno un po’ di piu’
con quegli occhi innamorati tuoi
di due figlie matte come noi
cosa non darei perche’ il tempo
non ci invecchi mai
ho imparato a cantare insieme a te
nelle sere d’estate nei caffe’
ho imparato il mio coraggio
e ho diviso la strada e l’allegria
la tua forza la tua malinconia
ogni istante ogni miraggio…
per le feste tu non c’eri mai
mamma apriva i pacchi insieme a noi
il lavoro ti portava via
la tua solitudine era mia
cosa non farei per ridarti il tempo perso ormai
ho imparato ad amare come te
questa vita rischiando tutta me
ho imparato il tuo coraggio
e ho capito la timida follia
del tuo essere unico perche’
sei la meta del mio viaggio per me
e cosi’
sempre di piu’
somiglio a te
nei tuoi sorrisi
e nelle lacrime…
...musica...
ho imparato il tuo coraggio
e ho imparato ad amare e credere
nella vita rischiando tutta me
e ho diviso questo viaggio con te
io con te
ho imparato il mio coraggio…
mi risveglio in questa casa mia
penso a quando te ne andavi via
e anche adesso cosa non farei
per ridarci il tempo perso ormai

=====================

< div> "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Νίτσε:«Απ’όλα όσα έχουν γραφτεί,αγαπώ μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του

Στις 25 Αυγούστου του 1900, πεθαίνει απο πνευμονία σε ηλικία 55 ετών, ένας εκ των σημαντικότερων φιλοσόφων:

• Δες την αγέλη που περνάει από μπροστά σου βοσκωντας :Δεν ξέρει τί πάει να πει χτες, τί σήμερα, πετάγετ’ εδώ κι εκεί, τρώει, ξαπλώνει, χωνεύει, ξαναπετάγεται, κι αυτό από το πρωί ως το βράδυ κι από μέρα σε μέρα, δεμένη με κοντό σκοινί σε ό,τι την ευχαριστεί ή την δυσαρεστεί, δηλαδή στον πάσσαλο της στιγμής και για τούτο μήτε βαριόθυμη μήτε μπουχτισμένη. Βλέποντάς το αυτό ο άνθρωπος παθαίνει, γιατί απέναντι στο ζώο παινεύεται για την ανθρωπιά του, κι όμως από την άλλη βλέπει με ζήλεια την ευτυχία του ζώου – γιατί κι ο ίδιος θέλει αυτό μόνο : να ζει δίχως κόρο και δίχως πόνους όμοια με το ζώο :γιατί δε μου μιλάς για την ευτυχία σου αλλά μονάχα με κοιτάς; Το ζώο θέλει κι αυτό να του απαντήσει και να του πει ότι “εγώ πάντοτε ξεχνώ αμέσως τί ήθελα να πω” – ωστόσο την ξέχασε κι όλας αυτήν την απάντηση και δεν είπε τίποτα, έτσι ώστε ο άνθρωπος έμεινε με την απορία.Φρίντριχ Νίτσε – Ιστορία και Ζωή(Απόσπασμα)

• Η ανάγκη για πίστη, για κάποιο είδος ανεπιφύλακτου «Ναι» ή «Όχι», είναι μια ανάγκη που γεννιέται από την αδυναμία. Ο άνθρωπος της πίστης, ο «πιστός» κάθε είδους, είναι αναγκαστικά ένας εξαρτώμενος άνθρωπος· ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να βάλει τον εαυτό ως σκοπό, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί καθόλου να βάλει κάποιον σκοπό από μόνος του. Ο «πιστός» δεν ανήκει στον εαυτό του, μπορεί μόνο να είναι ένα μέσο, πρέπει να χρησιμοποιείται, έχει ανάγκη να υπάρχει κάποιος που να τον χρησιμοποιεί. Το ένστικτό του αποδίδει τη μεγαλύτερη τιμή σε μια ηθική αποκήρυξης του εαυτού του· όλα τον πείθουν να ακολουθήσει αυτήν την πορεία: Η σύνεση του, η πείρα του, η κενοδοξία του. Κάθε είδος πίστης είναι μια έκφραση αυτοαποκήρυξης, αυτοαποξένωσης… Ο πιστός δεν είναι ελεύθερος να έχει επίγνωση των ερωτημάτων του «αληθούς» και του «αναληθούς»· η ακεραιότητα θα ήταν στην περίπτωση αυτή καταστροφή του. Η παθολογική εξάρτηση της οπτικής τους, μετατρέπει τους πιστούς σε φανατικούς…Φρίντριχ Νίτσε-Αντίχριστος(Απόσπασμα)

• Κάθε άνθρωπος με το να κάνει το καλό η το κακό, εξασκεί τη δύναμη του σε άλλους…και δεν ζητά τίποτε περισσότερο. Κάνοντας το κακό, εξασκείς τη δύναμη σου σ’ όλους εκείνους που είσαι αναγκασμένος να τους κάνεις να την νοιώσουν, να την αισθανθούν, γιατί το κακό, ο πόνος δηλαδή, για τον σκοπό αυτό, είναι ένα μέσο περισσότερο αισθητό από την ηδονή. Ο πόνος πάντοτε ζητά να μάθει την αιτία του, ενώ η ηδονή έχει την τάση να κλείνεται στον εαυτό της και να μην γυρίζει να κοιτάξει προς τα πίσω. Κάνοντας το καλό ή με το να επιθυμούμε το καλό των άλλων, εξασκούμε τη δύναμη μας σε όλους εκείνους που, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, εξαρτώνται κιόλας από μας (δηλ. που έχουν συνηθίσει να μας σκέπτονται σαν αιτία τους). Προσπαθούμε να αυξήσουμε την δύναμη τους γιατί έτσι μεγαλώνουμε και τη δική μας δύναμη ή θέλουμε να τους αποδείξουμε πόσο κερδισμένοι είναι που βρίσκονται στην εξουσία μας. Έτσι θα τους ικανοποιεί περισσότερο η κατάσταση τους, θα κάνουν εχθρούς, τους εχθρούς της δικής μας δύναμης και θα είναι περισσότερο έτοιμοι να τους πολεμήσουν. Το γεγονός ότι κάνουμε θυσίες για το καλό ή το κακό ακόμα κι αν παίζουμε κορώνα – γράμματα τη ζωή μας, όπως ο μάρτυρας κάνει θυσία για το πιστεύω του, για την εκκλησία του και τότε πάλι κάνουμε θυσίες για την ανάγκη μας για δύναμη ή για να διατηρήσουμε το συναίσθημα της δύναμης μας. Αν συλλαμβάναμε σε όλη του την έκταση το “κατέχω την αλήθεια”, πόσα και πόσα αγαθά δεν θα αφήναμε στην άκρη για να διατηρήσουμε το συναίσθημα αυτό!Φρίντριχ Νίτσε-Η θεωρία του σκοπού της ζωής(Απόσπασμα)

---

Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε (15 Οκτωβρίου 1844-25 Αυγούστου 1900) ήταν γερμανός φιλόσοφος, ποιητής και φιλόλογος. Θεωρείται ένας από τους πρώτους Υπαρξιστές φιλόσοφους. Έγραψε δοκίμια πάνω στη θρησκεία, την ηθική, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες.

Ο Νίτσε υπήρξε ιδεολόγος της ελευθερίας και πολέμιος του ολοκληρωτισμού και του σωβινισμού. Το έργο του επηρέασε μια ολόκληρη σειρά σύγχρονων διανοητών και καλλιτεχνών.

Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει για τον Φ. Νίτσε

Μια μέρα εκεί που διάβαζα σκυμμένος στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, μια κοπέλα με ζύγωσε κι έγειρε από πάνω μου. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο κι είχε βάλει το χέρι της κάτω από τη φωτογραφία ενός αντρός που ‘χε το βιβλίο, για να κρύψει τ’ όνομά του, και με κοίταζε με κατάπληξη. -Ποιος είναι αυτός; με ρώτησε δείχνοντάς μου την εικόνα. Σήκωσα τους ώμους: -Πώς θέλετε να ξέρω; Είπα.

-Μα είστε εσείς, έκαμε η κοπέλα, εσείς, απαράλλαχτος. Κοιτάχτε το μέτωπο, τα πυκνά φρύδια, τα βαθουλά μάτια. Μονάχα που αυτός είχε χοντρά κρεμαστά μουστάκια, κι εσείς δεν έχετε.

Κοίταξα αλαφιασμένος: -Ποιος είναι λοιπόν; Έκανα προσπαθώντας ν’ αναμερίσω το χέρι της κοπέλας, να δω τ’ όνομα.

-Δεν τον γνωρίζετε; Πρώτη φορά τον βλέπετε;

Ο Νίτσε! Ο Νίτσε! Είχα ακούσει τ’ όνομά του, μα δεν είχα ακόμα τίποτα διαβάσει δικό του.

-Δε διαβάσατε τη Γένεση της Τραγωδίας, το Ζαρατούστρα του; Για τον Αιώνιο Γυρισμό, για τον Υπεράνθρωπο;

-Τίποτα, τίποτα, απαντούσα ντροπιασμένος, τίποτα.

-Περιμένετε! Είπε κι έφυγε η κοπέλα πεταχτή.

Σε λίγο μου ‘φερνε το Ζαρατούστρα.

-Να, είπε γελώντας, να λιονταρίσια θροφή για το μυαλό σας – αν έχετε μυαλό. Κι αν το μυαλό σας πεινάει.

Ετούτη στάθηκε μια από τις πιο αποφασιστικές στιγμές της ζωής μου. Εδώ, στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, με τη μεσολάβηση μιας άγνωστης φοιτήτριας, μου ‘χε στήσει καρτέρι η μοίρα μου. Εδώ με περίμενε, φλογερός, αιματωμένος, μεγάλος πολεμιστής, ο Αντίχριστος. Στην αρχή με κατατρόμαξε. Τίποτα δεν του ‘λειπε: αναίδεια κι αλαζονεία, μυαλό απροσκύνητο, λύσσα καταστροφής, σαρκασμός, κυνισμός, ανόσιο γέλιο, όλα τα νύχια, τα δόντια και τα φτερά του Εωσφόρου.

Μα με είχε συνεπάρει η ορμή του κι η περηφάνια, με είχε μεθύσει ο κίντυνος και βυθίζουμουν μέσα στο έργο του με λαχτάρα και τρόμο, σα να ‘μπαινα σε βουερή ζούγκλα, γεμάτη πεινασμένα θεριά και ζαλιστικά σερνικολούλουδα. Βιάζουμουν να τελειώσουν τα μαθήματα στη Σορβόννη, να βραδιάσει, να γυρίσω σπίτι, να ‘ρθει η σπιτονοικοκυρά να ανάψει το τζάκι και ν’ ανοίξω τα βιβλία του –πυργώνουνταν όλα απάνω στο τραπέζι μου– και να αρχίζω μαζί του το πάλεμα.

Σιγά σιγά είχα συνηθίσει τη φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του. Δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται κι υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν. Ανόσιες μου φάνταζαν βλαστήμιες τα κηρύγματά του, κι ο Υπεράνθρωπός του δολοφόνος του Θεού.

Κι όμως μια μυστική γοητεία είχε ο αντάρτης ετούτος, μαυλιστικό ξόρκι τα λόγια του, που ζάλιζε και μεθούσε κι έκανε την καρδιά σου να χορεύει. Αλήθεια, ένας χορός διονυσιακός ο στοχασμός του, ένας όρθιος παιάνας που υψώνεται θριαμβευτικά στην πιο ανέλπιδη στιγμή της ανθρώπινης κι υπερανθρώπινης τραγωδίας. Καμάρωνα, χωρίς να το θέλω, τη θλίψη του, την παλικαριά του και την αγνότητα και τις στάλες τα αίματα που περιράντιζαν το μέτωπό του, σαν να φορούσε και τούτος, ο Αντίχριστος, αγκάθινο στεφάνι.

Σιγά σιγά, χωρίς να το ‘χω διόλου συνειδητά στο νου μου, οι δυο μορφές, Χριστός κι Αντίχριστος, έσμιγαν. Δεν ήταν λοιπόν ετούτοι οι δυο, προαιώνιοι οχτροί, δεν είναι ο Εωσφόρος αντίμαχος του Θεού, μπορεί ποτέ το Κακό να μπει στην υπηρεσία του Καλού και να συνεργαστεί μαζί του; Με τον καιρό όσο μελετούσα το έργου του αντίθεου προφήτη, ανέβαινα από σκαλί σε σκαλί σε μια μυστική παράτολμη ενότητα. Το Καλό και το Κακό, έλεγα, είναι οχτροί, να το πρώτο σκαλοπάτι της μύησης.

Το Καλό και το Κακό είναι συνεργάτες, αυτό είναι το δεύτερο, το πιο αψηλό σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι ένα! Αυτό ‘ναι το πιο αψηλό, όπου ως τώρα μπόρεσα να φτάσω σκαλοπάτι. […] Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης. Θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως εκατάντησε, μήτε στο Χριστό, όπως τον κατάντησαν.

Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβραίικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα στην επίγεια ζωή κι εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να ‘ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση.

Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το ‘χα καταλάβει, κι έπρεπε να ‘ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια! […] Κι άξαφνα η Εκκλησία του Χριστού, όπως την κατάντησαν οι ρασοφόροι, μου φάνταξε μια μάντρα, όπου μερόνυχτα βελάζουν, ακουμπώντας το ένα στο άλλο, χιλιάδες πρόβατα κυριεμένα από πανικό κι απλώνουν το λαιμό κι αγλείφουν το χέρι και το μαχαίρι που τα σφάζει. Κι άλλα τρέμουν γιατί φοβούνται πως θα σουβλίζουνται αιώνια στις φλόγες, κι άλλα βιάζουνται να σφαχτούν για να βόσκουν στους αιώνες των αιώνων σε αθάνατο ανοιξιάτικο χορτάρι.[…]

https://indicator.gr/nitseapola-osa-echoyn-grafteiagapo-mono-ayto-poy-grafei-kaneis-me-to-aima-toy

====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"