Εθνικισμός ή Παγκοσμιοποίηση; (το δίλημμα)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Καλό και κακό στη φύση δεν υφίσταται, είναι το ίδιο πράγμα (Ηράκλειτος)

            Ουδέν καλόν αμιγές κακού (αρχαία ρήση)

            Εθνικισμός ή παγκοσμιοποίηση, είναι ένα δίλημμα. Εθνικισμός σημαίνει μια κοινότητα ανθρώπων με βάση τα φυλετικά και άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, παγκοσμιοποίηση σημαίνει μια ολοκληρωτική κοινωνία που έχει σμιλέψει τις μεταξύ της διαφορές. Τι είναι προτιμότερο; Ο πλουραλισμός ή η ολότητα; Η απόκλιση των διαφορών ή η σύγκλιση; Ο εθνικός άνθρωπος ή ο παγκόσμιος;

            Σαφώς τους ανθρώπους τους ενώνουν περισσότερα από όσα τους χωρίζουν, αλλά η διαφορετικότητα είναι αυτή που δημιουργεί την ποικιλότητα. Κατά πόσον μπορεί να δεχθεί, να ανεχθεί εν τέλει, η παγκοσμιότητα τη διαφορετικότητα; Κατά πόσον η μονοκαλλιέργεια είναι επιλεκτικότερη της πολυκαλλιέργειας της θέσης και των ιδεών;

            Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παγκοσμιοποίηση θα περιορίσει τις κρατικές – εθνικιστικές διαφορές μαζί με την έριδα και τους πολέμους των διαφορετικών στις αντιλήψεις ανθρώπων. Σαφώς το χρώμα του δέρματος, η εθνική καταγωγή και η θρησκεία πρέπει να περιοριστούν ως κάτι που χωρίζει τους ανθρώπους σε κάστες. Σαφώς και σαφέστατα πρέπει να πάψουν οι μεταξύ μας διαφορές, οικονομικές, κοινωνικοπολιτικές, αλλά… Είναι επ’ ωφελεία μας αυτή η σύγκλιση μέτρων και σταθμών;  

            Εδώ ο αριστερός και ο δεξιός σηκώνουνε τα χέρια. Και οι δυο στην ουσία, παρά τις όποιες αντιλήψεις τους περί διεθνισμού, στο βάθος η απόφασή τους παραμένει ασαφής που συνοψίζεται σε: «στασιμότητα ή εξέλιξη» κατά τρόπο μπερδεμένο.  

            Πέραν από τη φιλοσοφική τοποθέτηση των στοχαστών, των γεωστρατηγιστών ή των κοινωνιοβιολόγων, η πορεία, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι προδιαγεγραμμένη. Μέσα από συμπτύξεις και expansion (αποπτύξεις) από πολέμους και μπολιάσματα η συνισταμένη θα είναι προς την παγκοσμιοποίηση, την εξάχνωση των διαφορών. Θα το αιτιολογήσω αυτό. ...

            Η εξελικτικότητα δεν είναι άλλο παρά οικονομία κλίμακας με αύξηση της πολυπλοκότητας την οποία και βιώνουμε ραγδαία. Η οικονομία κλίμακας λέει ότι πολλές μονάδες ενώνονται προς αμοιβαίο όφελος δημιουργώντας ένα μόρφωμα με μεγαλύτερη ισχύ και διάρκειας ζωής που προκύπτει από τη μείωση της εντροπίας των μονάδων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μόρφωμα να κατεβάσει τους βιοενεργειακούς του ρυθμούς (κάνοντας δηλαδή αναερόβια στόχευση μειώνοντας οξείδωση και αναγωγή), οδεύοντας προς το κινούν ακίνητο με την επέκταση και την πτώση της ζωικής ανησυχίας, με αντίτιμο την κατάθλιψη. Ο θεός, για τους θρησκευόμενους, όσο ο άνθρωπος προάγεται τόσο θα πάψει να γελά και να χορεύει.

            Αυτό θα είναι η πορεία προς την παγκοσμιοποίηση. Η κατάθλιψη θεού κι ανθρώπων. Το σημάδεμα ενός μωρού με ένα bar code, με ένα τσιπ στον μεγάλο, θα καθορίζει και θα ελέγχει το τι τρώμε, το τι κάνουμε, και πότε σαν ρομπότ θα γελάμε και θα κλαίμε, οδηγημένοι από μια τάση ή ομάδα. Για το «καλό» μας. Και φυσικά ολιγοσπερμία θα υπάρξει καθώς θα πεθαίνει και η λίμπιντος με το κουκούτσι της, που όσο αυτό εξελίσσεται στο ένα και κοινό τόσο θα χάνεται αλλά και θα μεγαλώνει, επιφέροντας το αμείλικτο ερώτημα: Τι κι αν ζω «καλύτερα» και περισσότερο, αφού χάνω την άτη, το άλογο, τον έρωτα για κάθε τι, το φάος της ψυχής μου…

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"