Ποτέ δεν πίστευε η
Ειρήνη ότι θα διαδήλωνε στους δρόμους
της πόλης για τις ανάγκες της ζωής. Βαρύ
το χτύπημα της μοίρας κι έχασε πρόσφατα
τον άντρα της, το στήριγμα της οικογένειάς
της. Ανατράπηκαν τα πάντα στην
καθημερινότητά της. Μονολογεί όμως και
το φωνάζει, ότι ένας άδικος νόμος δεν
είναι νόμος.
Εκτός των άλλων, στο άρθρο
12 του ν.4387/2016 “Σύνταξη λόγω θανάτου”
περιγράφεται η ποικιλόμορφη ηλικιακή
“καρατόμηση” των συντάξεων χηρείας,
η σύγχρονη γκιλοτίνα, απαξιωμένων έτσι
κι αλλιώς, συντάξεων για ηλικίες χηρών
κάτω των 55 ετών.
Ένας χρόνος έκλεισε
από την ψήφιση και εφαρμογή του άδικου,
ανάλγητου, επαίσχυντου, διασπαστικού
αυτού νόμου και οι ελληνικές οικογένειες
αποβιωσάντων εργαζομένων νιώθουν
έντρομες τις επιπτώσεις του.
Οι άτυχες
οικογένειες της πλειοψηφίας των
στρατιωτικών που έχασαν το στήριγμά
τους, έχουν ένα λόγο παραπάνω να
διαμαρτύρονται διότι, λόγω του ειδικού
νομικού καθεστώτος, οι σύζυγοι ήταν
υποχρεωμένοι να ακολουθούν στις συχνές
μεταθέσεις τους τον μετατιθέμενο.
Έτσι
η εύρεση κάποιας εργασίας γινόταν και
γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Δεν είναι
τυχαίο που στην πρωτοβουλία της
δημιουργίας και λειτουργίας του Συλλόγου
ΑΞ.Ι.Α., συμμετέχουν και συμπαρίστανται
ουσιωδώς συνάδελφοι από το χώρο των
ε.δ. και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Ριγά κανείς στα αμείλικτα
ερωτήματα και τις διαπιστώσεις των
ενδιαφερομένων μαυροφορεμένων χηρών
και μανάδων.
Πρώτη φορά καταργείται
σύνταξη, πως θα ζήσουμε εμείς και οι
οικογένειές μας; πού και πώς θα εργασθούμε;
πώς θα ασφαλισθούμε; θα επιστραφούν οι
κλεμμένες από το κράτος κρατήσεις των
αποβιωσάντων συζύγων; Τι θα κάνουν τα
παιδιά μας;
Αλλά και πάλι, από την άλλη
μεριά, νιώθει κανείς κρυφή υπερηφάνεια
από την αυτοπεποίθηση και τη διάθεση
που δείχνουν για αγώνα τίμιο, συνεχή
και με πίστη ότι στο τέλος θα κερδίσουν
τις...