Άκου Ανθρωπάκο (Βίλχελμ Ράιχ)

"Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και με ποιον τρόπο είναι μικρός. 

Ο Ανθρωπάκος δεν γνωρίζει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει".

Δυστυχώς ποτέ δεν βγήκε εκτός μόδας το Άκου, Ανθρωπάκο! -όπως δεν υπήρξε ποτέ ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων-, κι ας γράφτηκε με αφορμή την έλευση ενός κύματος φασισμού που όμοιό του δεν ξαναζήσαμε έκτοτε. 

Το βιβλίο παραμένει επίκαιρο σήμερα, που η χώρα μας βιώνει μια παρόμοια, στα πρώτα της στάδια, επέλαση ενός ναζιστικού μορφώματος μπορεί να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή των Ελλήνων αναγνωστών, ειδικά σε εκείνους που παρατηρούν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής με απάθεια, χωρίς καν να διανοούνται να αντιδράσουν. Ο Ράιχ μοιάζει να το έγραψε (και) για εμάς.

«Αυτό που δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω είναι γιατί, κάθε φορά που κατάφερνες να βγεις πολεμώντας από τον βούρκο, βυθιζόσουν σ’ έναν άλλο χειρότερο. Τότε, αργά και προσεκτικά, ανακάλυψα τι είναι αυτό που σε καθιστά σκλάβο: 

Εσύ ο ίδιος ρίχνεις τον εαυτό σου στη σκλαβιά. Κανένας άλλος εκτός από σένα δεν φέρει ευθύνη για τη σκλαβιά σου. 

Κανένας άλλος!»

Βίλχελμ Ράιχ, «Άκου Ανθρωπάκο!»

   

…

Έτσι ήταν πάντα τα πράγματα. Είναι καιρός πια οι άνθρωποι ν’ αρχίσουν να γίνονται σκληροί, όπου χρειάζεται σκληρότητα, στη μάχη για την προστασία τους και την ελεύθερη ανάπτυξή τους. Κάνοντας αυτό, δεν θα χάσουν την ευγένειά τους αν παραμείνουν πιστοί στην αλήθεια. 

 από Βήχος Παναγιώτης

ΆΚΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ …

Έτσι ήταν πάντα τα πράγματα. Είναι καιρός πια οι άνθρωποι ν’ αρχίσουν να γίνονται σκληροί, όπου χρειάζεται σκληρότητα, στη μάχη για την προστασία τους και την ελεύθερη ανάπτυξή τους. Κάνοντας αυτό, δεν θα χάσουν την ευγένειά τους

αν παραμείνουν πιστοί στην αλήθεια. Υπάρχει ελπίδα στο γεγονός ότι, μεταξύ εκατομμυρίων εργατικών και ευπρεπών ατόμων, υπάρχουν μόνο λίγοι βαριά άρρωστοι που προξενούν δολοφονικές βλάβες, διεγείροντας τα ζοφερά κι επικίνδυνα ένστικτα του «θωρακισμένου» ανθρώπου των μαζών, οδηγώντας τον στο οργανωμένο πολιτικό έγκλημα. Υπάρχει μόνο ένα αντίδοτο για τα μικρόβια της συγκινησιακής πανούκλας που καταλαμβάνει το άτομο της μάζας: το ίδιο του το συναίσθημα ζωής. Η ζωή δεν αποζητά τη δύναμη αλλά τη δίκαιη χρήση της μέσα στην κοινωνία. Στηρίζεται στις τρεις κολώνες, του έρωτα, της εργασίας και της γνώσης.

Εισαγωγή  :

Το ΆΚΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ! Είναι ένα ανθρωπιστικό κι όχι επιστημονικό βιβλίο. Γράφτηκε το καλοκαίρι του 1946 για τα Αρχεία του Ινστιτούτου Οργόνης, (σ. σ. Από τα Αρχεία του Ινστιτούτου Οργόνης  φαίνεται ότι το «Άκου, Ανθρωπάκο» διαπλάστηκε μεταξύ 1943  και 1946) χωρίς πρόθεση για δημοσίευση. Ήταν το αποτέλεσμα  εσωτερικών καταιγίδων και συγκρούσεων ενός φυσικού επιστήμονα και γιατρού, που για δεκαετίες ολόκληρες παρατηρούσε, πρώτα απλοϊκά, μετά με έκπληξη και τελικά με τρόμο, πώς ο Ανθρωπάκος μεταχειρίζεται τον εαυτό του, πώς δοξάζει τους εχθρούς του και δολοφονεί τους φίλους του. Πώς, όποτε ανεβαίνει στην εξουσία σαν «αντιπρόσωπος του λαού», κάνει κατάχρηση της δύναμής του, βασανίζοντας πιο απάνθρωπα τους άλλους, απ’ ότι ο ίδιος υπέφερε προηγούμενα, στα χέρια των σαδιστών της ανώτερης τάξης. . . .

Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»

Σαν σήμερα στις 3 Νοεμβρίου του 1957 έφυγε από τη ζωή ο Βίλχελμ Ράιχ, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής του οποίου η θεωρία της οργόνης χαρακτηρίστηκε ψευδοεπιστημονική, όμως η επιρροή που άσκησε στα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης στις δεκαετίας του ’60 και του ’70, θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Άσκησε σφοδρή κριτική στα υφιστάμενα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενώ έγινε κυρίως γνωστός από τα βιβλία του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» και «Άκου Ανθρωπάκο».

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.

Διαβάστε αποσπάσματα από το «Άκου Ανθρωπάκο»:

Βίλχελμ Ράϊχ - Οι ρίζες τής σεξουαλικής καταπίεσης

«Η σεξουαλική καταπίεση της κοινωνίας αποτελεί ένα αντιδραστικό θέμα που έχει μεγάλη σημασία.

Η κοινωνία δεν μπορεί να κάνει χωρίς την ανασταλτική της επίδραση πάνω στις κοινωνικές διαδικασίες, γιατί…προετοιμάζει την μετέπειτα υπακοή των ενηλίκων στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου, καλλιεργώντας τον φόβο απέναντι στην εξουσία σ’ όλα τα άτομα της κοινωνίας.

Ακρωτηριάζει τις κριτικές πνευματικές δυνάμεις των καταπιεσμένων μαζών.

Η σεξουαλική απώθηση καταναλώνει ένα μεγάλο μέρος ψυχικής ενέργειας που θα χρησιμοποιόταν διαφορετικά σε πνευματική δραστηριότητα.

Τραυματίζει την ψυχική ακεραιότητα ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων.

Αναστέλλει κι ευνουχίζει την δύναμη για εξέγερση στα υλικά καταπιεσμένα άτομα…

Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω - ζήτω» - “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις ζήτω

Ο Βίλχελμ Ράιχ, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής του οποίου η θεωρία της οργόνης χαρακτηρίστηκε ψευδοεπιστημονική, όμως η επιρροή που άσκησε στα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης στις δεκαετίας του ’60 και του ’70, θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Άσκησε σφοδρή κριτική στα υφιστάμενα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενώ έγινε κυρίως γνωστός από τα βιβλία του 

«Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» και «Άκου Ανθρωπάκο».

https://radioparasita.org/sites/default/files/Gong/032013/wilhelm_reich_pdf_18905.pdf

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.

Διαβάστε αποσπάσματα από το «Άκου Ανθρωπάκο»:

«Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. 

Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράγμα! Τελικά δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. 

Μα συγκρατείται. Κι  ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα• πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. 

Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. . . .