Αναμνήσεις από τα παλιά Δημοτικά σχολεία του 1930 – ’40

Αυτά τα παλιά χρόνια ήταν τα καλύτερα!

---

Στα δύσκολα χρόνια μάθημα

Τις σημερινές μας μαρτυρίες  τις  πήραμε από τέσσερεις παλιούς δασκάλους, όμως  και από έναν μαθητή που μαθήτευσε στο Δημοτικό Γαλιάς το 1935, και όλοι τους θα μας ταξιδέψουν σε μια σχολική τάξη πριν τη κατοχή, κάπου στη δεκαετίες του ’30 και ’40.

Ο δάσκαλος του δημοτικού της εποχής εκείνης, με τα πενιχρά χρήματα που του έδινε η πολιτεία, έκανε ότι μπορούσε για να εκπληρώσει το καθήκον του, που ήταν ασφαλώς καθαρό  λειτούργημα. Όμως πρέπει να τονίσουμε πως  για να ανταπεξέλθει ο δάσκαλος  στις δύσκολες και αντίξοες συνθήκες που βίωνε η ταλαιπωρημένη Ελλάδα, πολλές φορές ξεπέρναγε τον ίδιο τον εαυτό του!  
Κάποιες φορές τα προβλήματα ήταν τόσο  τεράστια και δύσλυτα, που πολλοί δάσκαλου καλούντο να υπηρετήσουν σε χωριά τα οποία δεν υπήρχε καν σχολείο, και έπρεπε εκείνοι να μεριμνήσουν  ώστε να φτιαχτεί το σχολείο του χωριού!
Πολλοί δάσκαλοι ήταν αναγκασμένοι να κάνουν και έξω στην ύπαιθρο  μάθημα ή να έχουν πρόχειρα αυτοσχέδια θρανία με σανίδια, αλλά η λαχτάρα για μάθηση ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει, ούτε τους δασκάλους ούτε τα παιδιά!
Οι δάσκαλοι φυτοζωούσαν εκείνο τον καιρό, ειδικά εκείνοι που δεν είχαν άλλους πόρους ώστε να έχουν ένα επιπλέον εισόδημα. 
Οι κοινότητες κατέθεταν κάποια χρήματα  στο δημόσιο ταμείο της περιοχής, και από αυτά πληρώνονταν οι δάσκαλοι  και οι ιερείς.  
Τα χρήματα ίσα που έφταναν για ένα πιάτο φαί! Έπρεπε κι από πάνω να αντιμετωπίσουν και μια πιθανή αντιπάθεια του Επιθεωρητή, η οποία μπορεί να τους κόστιζε ποικιλοτρόπως. Μπορεί  να μην τους είχε δοθεί η άδεια του καλοκαιριού, ή να τους εξορίσουν σε παραμεθόριες περιοχές,  ή να του γίνει  ακόμα και μείωση μισθού.  
Πολλές φορές  όλα αυτά ακόμα και χωρίς καν πραγματική αιτία!
Πολλές επίσης  νεαρές δασκάλες  με το θεσμό του Επιθεωρητή, είχαν πέσει θύματα, γιατί εκβιάστηκαν και ταλαιπωρήθηκαν από  κάποιους ασυνείδητους Επιθεωρητές. ...

Αναπολώντας τη ζωή, μισό αιώνα πίσω… Worldwide, People Divided on Whether Life Today Is Better Than in the Past

Το 53% των Ελλήνων πιστεύει ότι ζούσαμε καλύτερα πριν πενήντα χρόνια

Το 53% των Ελλήνων υποστηρίζουν πως το βιοτικό επίπεδο στη χώρα είναι χειρότερο σε σχέση με 50 χρόνια πριν, ενώ μόλις το 28% των ερωτηθέντων υποστήριξε το αντίθετο, σύμφωνα με την έρευνα (συμμετείχαν 43.000 πολίτες) που πραγματοποίησε το Think Tank Pew Research Center, σε
38 χώρες παγκοσμίως.

Οι πολίτες 20 κρατών απάντησαν ότι σαφώς το βιοτικό επίπεδο είναι καλύτερο συγκριτικά με τη δεκαετία του 1970, με τις υψηλότερες επιδόσεις να διαπιστώνονται σε Βιετνάμ (88%), Ινδία (69%), Νότια Κορέα (68%), Ιαπωνία (65%), Γερμανία (65%), Τουρκία (65%), Ολλανδία (64%), Σουηδία (64%), Πολωνία (62%) και Ισπανία (60%).

Συνολικά, το 43% των ερωτηθέντων απάντησε πως το βιοτικό επίπεδο είναι βελτιωμένο.


Σε αντίθετο κλίμα, υπήρξαν 18 χώρες όπου διαπιστώθηκε δυσαρέσκεια.Μεταξύ αυτών, εκτός από την Ελλάδα, το μεγαλύτερο ποσοστό των δυσαρεστημένων πολιτών σε σχέση με τις θετικές γνώμες είναι σε Νιγηρία (54%), Κένυα (53%), Σενεγάλη (45%), Γκάνα (47%), Βραζιλία (49%), Ουγγαρία (39%), Λίβανο (54%), Περού (46%), Βενεζουέλα (72%!)

Είναι εντυπωσιακά τα ευρήματα, αν αναλογιστεί κανείς ότι πέρα από τα αστικά κέντρα σε χώρες όπως τη δική μας, πολλές περιοχές δεν είχαν σοβαρές υποδομές με αυτό που διαφήμιζαν τότε οι μεσίτες, φως- νερό- τηλέφωνο.

Αναλυτικότερα:

Τα παρασκήνια του εμφύλιου σπαραγμού: Μακρυνιώτη Σταματούλα του Ηλία (Γεννήθηκα το 1935 Αποφυλακίσθηκα το 1948)

Ενα από τα πρώτα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση Τσαλδάρη, μετά τις ψευτοεκλογές του Μαρτίου 1946, ήταν η επαναφορά της Διοικητικής εκτόπισης.
Με το Νομοθετικό Διάταγμα της 4ης Μαΐου 1946, με σκοπό την εξόντωση των κομμουνιστών και των ΕΑΜιτών.
Διακρίσεις δε γίνονται. τα αστυνομικά όργανα άρχισαν να κυνηγούν και τις γυναίκες.Το τρίγωνο Χίος, Μακρονήσι, Τρίκερι πέρασε στην ιστορία ως το τρίγωνο του βασανισμού των γυναικών την περίοδο του εμφυλίου πολέμου,

Σταματούλα Μακρυνιώτη- Πρέκα

ΓΔΑΡΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Προέρχομαι από γονείς της Αντίστασης και συνέχεια του Εμφυλίου Πολέμου. Ο Πατέρας μου ήταν ο μεγάλος ήρωας και θα μείνει στη μνήμη μου ο μεγαλύτερος μάρτυρας. Επί Μεταξά εξορία, φυλακές, αυτά μου τα είπανε.

Εγώ θυμάμαι από το 42 και μετά. Τα πρώτα θανάσιμα χτυπήματα τον Απρίλη του 42 που πεθαίνει ο αδελφός μου ο Γιάννης από πνευμονία από την σκοπιά που φύλαγε για τους Ιταλούς. Κρύωσε και δεν υπήρχαν φάρμακα και γιατροί και χάσαμε 22 χρονών παλικάρι. Ο Πατέρας μου αγωνίζεται στην αντίσταση. Το σπίτι μας η γειτονιά το έλεγε Χάνι γιατί φιλοξενούσαμε όλους τους έμπορους που πέρναγαν και πουλούσαν τα νοικοκυριά τους για να ζήσουν.

Πάνω σε 8 ημέρες από το θάνατο του αδελφού μου, μας αρρωσταίνει η Σταυρούλα μας, η αδελφή μου. Γιατρός δεν υπήρχε. Μας πέθανε 21 χρονών. Ο πατέρας μου κρυμμένος, ούτε τα παιδιά του δεν μπορούσε να κλάψει. Μεγάλα χτυπήματα.

Ο Πατέρας μου, Καπετάν Άγρας, με 18 παλικάρια χτυπήσανε ένα λόχο Ιταλούς που μπαίνανε στο χωριό μας. Τους τσακίσαν. Η μάννα μου και άλλες γυναίκες κουβαλούσαν σφαίρες. Όπου φύγει φύγει οι Ιταλοί. Αλλά οι Ιταλοί για αντίποινα μετά από μια εβδομάδα έρχονται στο χωριό και καίνε 18 σπίτια με πρώτο το δικό μας. Ο πατέρας μου πολεμούσε στην μάχη της Παύλιανης, στην αντίσταση. Εκεί χάσαμε και ένα παλικάρι, τον Σπύρο Αρβανίκη.

Στο σπίτι ήμασταν η μάννα μου, εγώ και ο αδελφός μου ο Θανάσης Μακρινιώτης, παντρεμένος. Η γυναίκα του ήταν από την Κοκκινιά. Η μάννα μου ήταν άρρωστη, την βοηθήσανε οι Ιταλοί, την κατεβάσανε από το σπίτι, την πήγαν στην κορομηλιά, πιο πέρα απ’ την αυλή. Αυτοί άρχισαν κι έβαζαν σφαίρες μέσα στο αμπάρι κι’ όταν βάλαν φωτιά λες και γινόταν πόλεμος. Τα πράγματά μας όλα μέσα. Εγώ έσπρωξα το στρώμα που ήταν η μάννα μου ξαπλωμένη στο χαγιάτι, πήρα την κούκλα μου και κατέβηκα στην αυλή. Πήρα και τα πέταλα από το σιδεράδικο του αδελφού μου και τα πήγα στην αυλή. Ήμουν 7 χρονών. Με βάζουν κάπου 10 Ιταλοί στην μέση με τα όπλα στραμμένα σε μένα. «Πού είναι ο μπαμπάς σου;» με φοβέριζαν ότι θα με σκοτώσουν. «Πάει για πουρνάρια, πάει στο χωράφι», τους έλεγα εγώ. Δεν τους μαρτύρησα που ήταν. ...