Έχετε βρεθεί ποτέ σε μια κουβέντα όπου συζητάτε με πάθος και προσπαθείτε να επικοινωνήσετε όσο πιο αποτελεσματικά μπορείτε τις σκέψεις σας, προσεκτικά δομημένες και εκφρασμένες, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσετε την παράνοια προσωποποιημένη από την άλλη πλευρά;
Καμιά φορά, αυτό συμβαίνει όταν ο συνομιλητής σας δεν γνωρίζει τους κανόνες της λογικής (ή, τέλος πάντων, τους γνωρίζει αλλά δεν τον ενδιαφέρουν). Κάνει εντυπωσιακά νοητικά ακροβατικά και, σαν άλλη Νάντια Κομανέτσι, προσγειώνεται με χάρη και σπιρτάδα από τη μία λογική πλάνη στην άλλη. Στο τέλος, χειροκροτεί και τον εαυτό του.
Είναι αναμενόμενο αυτή η διαδικασία να σας βγάζει από τα ρούχα σας. Πέραν της κατανάλωσης ενέργειας που απαιτεί η συμμετοχή σε τούτο το διανοητικό παιχνίδι, τοποθετείστε σε μια θέση όπου πρέπει τακτικά να εξηγείτε και τους κανόνες του.
Είναι σαν να παίζεις ποδόσφαιρο και, εκτός της κούρασης που προέρχεται από το να τρέχεις, να πηδάς και να κλωτσάς μια μπάλα επί 90 λεπτά, να πρέπει παράλληλα να εξηγείς γιατί ο αντίπαλός σου δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τα χέρια του όποτε το θεωρεί σκόπιμο.
Όπως και στο ποδόσφαιρο, οι κανόνες της λογικής υπάρχουν ώστε το παιχνίδι να εξελίσσεται ομαλά και παραγωγικά.
