Πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου 2009 (1) Της νεολαίας ΠΑΣΟΚ Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 2009

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ (Απόσπασμα)
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησιές χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι,- πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου-

Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1973
Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς ∙ πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι –
ποιος θα πει: περιμένω μες απ’ το μέσα μαύρο;
μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο
∙ κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,
πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;
πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 2009

Ένα μικρό αφιέρωμα, για όλους εκείνους τους νέους που πάλεψαν με άνισα μέσα, για "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία", με ένα τρίπτυχο σύνθημα οδηγό το οποίο για 36 χρόνια σηματοδοτεί τους νεολαίους για δικαίωση.

Από τη χθεσινή πορεία έλειπαν πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν στην εξέγερση, είναι χαρακτηριστική η στιχομυθία μεταξύ ενός πρώην αγωνιστή του ΠΑΣΟΚ ο οποίος εντάχθηκε στην ευρύτερη αριστερά. Πλησίασε τον αντιστασιακό αγωνιστή, γνωστό ως αιώνιο έφηβο και συνοδοιπόρο σε όλες τις εκδηλώσεις με την νεολαία ΠΑΣΟΚ Αντώνη Καρά:

"... Αντώνη που είναι όλοι αυτοί που αγωνιστήκαμε για να φύγει η Χούντα;"

Α.Κ: ...

"Να σου πω εγώ Αντώνη", συνέχισε... "Όσοι ήταν και παραμένουν ακόμη πιστοί σε εκείνους τους αγώνες είναι με την αριστερά, εκτός από αυτούς που εξόφλησαν τους αγώνες τους με κρατικές θέσεις..."

Η στιχομυθία αυτή έχει και συνέχεια άλλα ΔΕΝ είναι στις προθέσεις μας να ξύσουμε πληγές.

Ο κάθε αναγνώστης μας καταλαβαίνει πολλά περισσότερα.

Ευχαριστώ όλους αυτούς που με τίμησαν με τις δηλώσεις τους στο παραπάνω video

Νάσος

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η Ελληνίδα Κωνσταντίνα Κούνεβα!

tapragmata

Πρέπει να δει κανείς συνεντεύξεις όπως αυτή που παραχώρησε η Κωνσταντίνα Κούνεβα στο Σταύρο Θεοδωράκη, για να καταλάβει πόσο σοφή, (ναι, σοφή!) ήταν η ρήση του Ισοκράτους: “Έλληνες εισίν οι της ημετέρας παιδεύσεως μετέχοντες”. Όσοι ήταν τυχεροί κι είδαν τη συνέντευξη (ελπίζω το Mega να προγραμματίσει επανάληψή της) απόλαυσαν μια γυναίκα που η κάθε της λέξη ήταν εμποτισμένη με το Ελληνικό Ήθος, κι ας γεννήθηκε στη Βουλγαρία.

“Δεν είστε υπέρ του αξιώματος ότι η βία αντιμετωπίζεται με βία;” ρώτησε ο δημοσιογράφος, κι εκείνη, που παραλίγο να χάσει τη ζωή της από μιαν άνανδρη επίθεση, απάντησε σαν προσωκρατικός φιλόσοφος: “Δεν έχει νόημα αυτό”.

Κολακεύτηκε όταν ο Θεοδωράκης της είπε ότι πολλοί (όχι πάρα πολλοί…) βγήκαν στους δρόμους να την υποστηρίξουν, αλλά μόλις πρόσθεσε ότι “έγραφαν στους τοίχους συνθήματα για σας”, εκείνη απνευστί απάντησε “δεν συμφωνώ με αυτό. Αν κάτι δεν μπορείς να το φτιάξεις, δεν πρέπει να το χαλάς”, βγάζοντας από μέσα της έναν Καντ, που πιθανώς ποτέ δεν έτυχε να διαβάσει.

“Απέναντι στη βία πρέπει να αντιπαρατάξουμε τον Λόγο”, είπε ξεκάθαρα στον -μάλλον εμβρόντητο- Θεοδωράκη η Κωνσταντίνα Κούνεβα, σε ένα ασύνειδο αριστοτελικό κρεσέντο, για να καταλήξει σε λίγο: Οι άνθρωποι πρέπει να προστατεύουν την κοινωνία, χωρίς κοινωνία δεν υπάρχουν άνθρωποι”!

Εξάλλου η Κούνεβα, αρνήθηκε να προσχωρήσει στο πιο προσοδοφόρο επάγγελμα της σύγχρονης Ελλάδας, αν και θα μπορούσε ήδη να είναι εξέχον στέλεχός του: αρνήθηκε ότι είναι αριστερή! Φαντάζομαι τον κλαυθμό και τον οδυρμό στα υπόγεια του Περισσού ή της Κουμουνδούρου, που δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν “παντιέρα ρόσα” τους έναν ύμνο της Κούνεβα στον Στάλιν, τον Τρότσκι, έστω τον Τσε βρε παιδί μου…

Αν ο Ισοκράτης είχε δίκιο, προχθές είδαμε στους δέκτες μας την Ελληνίδα Κωνσταντίνα Κούνεβα.-

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες μέρα...

Έτος αφιερωμένο στο Γιάννη Ρίτσο και το ibis blog συνεχίζει τις αναφορές του στο σημαντικό Έλληνα ποιητή. Ο “Επιτάφιος” αποτέλεσε αναμφίβολα, εκτός από σπουδαίο έργο και μια σημαντική αφορμή για την (επι)στροφή του Έλληνα στην ποίηση.

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

Αφορμή και έμπνευση

Μάιος 1936 οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης κηρύττουν απεργία ζητώντας αύξηση των ημερομισθίων(αφιέρωμα Α,Β). Σύντομα και άλλα εργατικά συνδικάτα ενώνονται μαζί τους και η απεργία αποκτά πανεργατικό χαρακτήρα. Οι αστυνομικές αρχές απαγορεύουν στην πορεία των εργατών να πλησιάσει στο κτίριο διοίκησης της πόλης. Στις 9 Μαΐου πραγματοποιούνται σοβαρά επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και τοπικών αρχών που έχουν σαν απολογισμό δεκάδες τραυματίες και 12 νεκρούς. Ο λαός της Θεσσαλονίκης ξεσηκώνεται και η απεργία αποκτά χαρακτήρα εξέγερσης.

Αυτή η μέρα είναι παραπάνω από σημαδιακή όχι μόνο για τα θλιβερά επεισόδια αλλά κυρίως γιατί αποτέλεσε την αφορμή για την ποιητική στροφή ενός ολόκληρου έθνους.

Την επόμενη μέρα δημοσιεύεται στην εφημερίδα Ριζοσπάστης η εικόνα της μάνας του διαδηλωτή Τάσου Τούση, που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της(φωτογραφία αριστερά). Ο Γιάννης Ρίτσος στιγματίζεται και εμπνέεται από τον θρήνο της μάνας και ξεκινά να γράφει τους πρώτους στίχους από τον "Επιτάφιο". Σε 3 μέρες γράφει 14 από τα 20 συνολικά ποιήματα και δημοσιεύει 3 από αυτά στο φύλλο της εφημερίδας του Ριζοσπάστη στις 12 Μαΐου. Εν το μεταξύ ο αγώνας των εργαζομένων δικαιώνεται με την αποδοχή των αιτημάτων τους, την ίδια ώρα που το έργο του Ρίτσου λογοκρίνεται έντονα από τοπικές αρχές και πολιτικούς. Στις 8/6/1936 ο «Επιτάφιος» κυκλοφορεί σε 10.000 αντίτυπα, ενώ το εξώφυλλο του βιβλίου(ξυλογραφία) επιμελείται ο χαράκτης Λυδάκης. Η έκδοση προκαλεί έντονες αντιδράσεις από τη δικτατορία Μεταξά οι οποίες και οδηγούν στην πυρά πληθώρα αντιγράφων.

Μελοποίηση και δημοσίευση

Με τα γεγονότα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου η Ελλάδα χάνει μέρος από την πολιτιστική της αίγλη. Ο "Επιτάφιος", μετά από τον 20χρονο παραγκωνισμό του, είναι έτοιμος να δώσει νέα πνοή στην ελληνική ποίηση. Ο Ρίτσος με την επιστροφή του από την εξορία αναδημοσιεύει τα έργα του και στέλνει τον "Επιτάφιο" στον Μίκη Θεοδωράκη με την αφιέρωση «το βιβλίο τούτο κάηκε από τον Μεταξά στα 1938 κάτω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός».

Ο συνθέτης μελοποιεί τμήμα του έργου στο αυτοκίνητό του περιμένοντας την γυναίκα του να επιστέψει από τα ψώνια της σε ένα παρισινό σούπερ μάρκετ. Σημειώνει με μολύβι τις νότες στο περιθώριο κάθε σελίδας του βιβλίου που του είχε στείλει ο Ρίτσος. Ο Μίκης στέλνει την μουσική σύνθεση στον Μάνο Χατζιδάκη, το Γιάννη Ρίτσο και τον Βύρωνα Σάμιο.

Ο Μπιθικώτσης και οι αντιδράσεις

O Χατζιδάκης ηχογραφεί την πρώτη λυρική έκδοση με τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη. Το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί το Γιάννη Ρίτσο αλλά και τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη που βρίσκει στο πρόσωπο του Γρηγόρη Μπιθικώτση τον τέλειο εκφραστή(**). Ο λαϊκός και αγωνιστικός χαρακτήρας του έργου κάνουν διστακτικό ακόμα και τον ποιητή. Οι αντιδράσεις κυρίως για την επιλογή του ερμηνευτή(***) ήταν έντονες από διανοούμενους και πολιτικούς της εποχής, γιατί μέχρι τότε ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε μόνο ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια. Το έργο εκδίδεται τελικά το 1961, για πρώτη φορά σε δίσκο 33 στροφών, με τη φωνή(****) του Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Το εκπληκτικό αποτέλεσμα και η απολαβή του κόσμου κάνουν τον Γιάννη Ρίτσο να δηλώσει: "Ήμουν λάθος! Ακριβώς εκεί ο Επιτάφιος συνάντησε τους απλούς ανθρώπους. Κι εκείνοι του δόθηκαν με τη σειρά τους. Κατάλαβαν το ποίημα. Το έκαναν δικό τους!"

Ο Γιάννης Ρίτσος δηλώνει στον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη:

"Ήταν τα πρώτα ποιήματα μου που είχαν μελοποιηθεί. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, μα είναι δυνατόν η ποίηση να βρει μια πλήρη αντιστοιχία με την μουσική. Μέχρι τίνος έλεγα ότι η κάθε τέχνη είναι αυτάρκης και δεν έχει ανάγκη από την βοήθεια της άλλης. Αλλά όταν έγραψες τον Επιτάφιο και αργότερα φυσικά την Ρωμιοσύνη που ήταν η μεγάλη δόξα σου, είπα πραγματικά ότι εδώ πέρα είναι ένας δρόμος για να πλησιάσει η ποίηση μέσο της μουσικής εκείνους τους ανθρώπους που δεν θα τους πλησίαζε ίσως ποτέ"

Από τον θρήνο στη κορύφωση

O Επιτάφιος αποτελεί έργο ξεχωριστό που συνδυάζει μοναδικά το λαϊκό στοιχείο, την έντεχνη μουσική και την ποίηση. Ήταν η αρχή, το πρώτο βήμα για να έρθει ο Έλληνας κοντά στην ποίηση.

Γλαφυρά περιγράφονται τόσα συναισθήματα: ο πόνος, ο θάνατος, η μοίρα, ο θρήνος, το μοιρολόι και τελικά η ανάσταση. Από τον θρήνο στην κορύφωση.

• Δείτε ένα σημαντικό αφιέρωμα από το κανάλι της βουλής ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ: Ρίτσος διαβάζει, Μίκης διευθύνει... .Ερμηνεύει η Μαρία Φαραντούρη
• Μπορείτε να κατεβάσετε το έργο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ από εδώ.

(*) Ο Επιτάφιος είναι το πρώτο έργο που παρουσιάζει ο Μίκης Θεοδωράκης μετά την επιστροφή του από το Παρίσι.
(**)Το έργο εκδίδεται και πάλι το 1963 με την Μαίρη Λίντα και τον Μανώλη Χιώτη
(***)Ο Γιάννη Ρίτσος μιλά για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

(****)Τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση συνοδεύει το μπουζούκι του Μανώλη Χιώτη.

Πηγές: melodia.gr, orfeas.gr, ritsosgiannis.blogspot.com/

Μέσω Ibis

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η μαύρη «Πακάρ» του Ελευθέριου Βενιζέλου βρίσκει τη θέση της στην Ιστορία

news.kathimerini

Η Packard στην οποία επέβαινε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις 6 Ιουνίου του 1933. Οι σφαίρες που έπεσαν στη Λεωφόρο Κηφισίας δεν βρήκαν τον στόχο τους. Το αυτοκίνητο θα εκτίθεται τώρα στην οικία Βενιζέλου στα Χανιά.




Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο γραφείο του, πιθανόν 1932-1935.

Εχουν περάσει 76 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το φαινομενικά ήσυχο, αθηναϊκό βράδυ της 6ης Ιουνίου που εξελίχθηκε σε μία από τις πιο δραματικές νύχτες της πολιτικής ζωής του τόπου. Η μαύρη «Πακάρ» άφηνε το σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα στην Κηφισιά για να μεταφέρει τους υψηλούς καλεσμένους στο σπίτι τους, στο κέντρο της Αθήνας. Ξαφνικά πυροβολισμοί, πανδαιμόνιο, καταδίωξη στη λεωφόρο Κηφισίας. Ηταν το βράδυ μιας ακόμα απόπειρας δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Σε μια εβδομάδα από σήμερα, στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια του εκθεσιακού χώρου που θα φιλοξενεί το αυτοκίνητο του Ελευθέριου Βενιζέλου στο οποίο επέβαινε εκείνη τη δραματική νύχτα καθώς και μια πανομοιότυπη Packard που δωρήθηκε στο Ιδρυμα από Ελληνες της Αμερικής. Ο χώρος, βορειοδυτικό κτίσμα της οικίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Χαλέπα Χανίων, ανακαινίσθηκε και μετασκευάστηκε με σκοπό να φιλοξενήσει τα δύο αυτοκίνητα, ενώ οι επισκέπτες θα βρίσκουν σπάνιο φωτογραφικό υλικό με το ιστορικό της απόπειρας.

Η απόπειρα δολοφονίας το 1933 είχε άμεση σχέση με το πολιτικό πλαίσιο της εποχής. Στον απόηχο του κινήματος Πλαστήρα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος βρίσκεται στο στόχαστρο των πολιτικών του αντιπάλων. Το βράδυ της 6ης Ιουνίου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μαζί με τη σύζυγό του Ελενα γευμάτιζαν στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα στην Κηφισιά.

Η γενική ατμόσφαιρα της εποχής ήταν δυσάρεστη, φήμες για επικείμενη δολοφονία του Βενιζέλου ακούγονταν συνεχώς. Μάλιστα, όπως αναφέρει στα Ημερολόγιά της η Πηνελόπη Δέλτα, αναφορά στις φήμες έγινε και κατά τη διάρκεια του δείπνου, λίγες ώρες πριν από την απόπειρα. Ο ίδιος ο Βενιζέλος ψυχραιμότατος απαντούσε: «Ce sons les risques du metier» («Αυτοί είναι οι κίνδυνοι του επαγγέλματος») και γελούσε αδιάφορος.

Παρέμειναν εκεί ώς τις 10 και 55 το βράδυ, οπότε πήραν το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Το ζεύγος Βενιζέλου επέβαινε σε ένα αυτοκίνητο τύπου «Πακάρ», ενώ στις μπροστινές θέσεις μαζί με τον οδηγό κάθισε ο υπομοίραρχος Ιωάννης Κουφογιαννάκης, ενώ ακολουθούσε ένα ελαφρώς πιο αργό «Φορντ» με τους άνδρες ασφαλείας. Τα δύο οχήματα κινούνταν με μέση ταχύτητα 50 χιλιομέτρων στη Λεωφόρο Κηφισίας. Οταν έφθασαν στο ύψος του κέντρου «Παράδεισος» στο νότιο Μαρούσι ένα αυτοκίνητο με σβησμένα τα φώτα έκλεισε το δρόμο του αυτοκινήτου ασφαλείας του Βενιζέλου. Ταυτόχρονα, ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί και ο σωματοφύλακας Μαρκάκης, που επέβαινε στο συνοδευτικό αυτοκίνητο, χτυπήθηκε στο κεφάλι και πέθανε λίγο αργότερα. Οι δράστες στράφηκαν αμέσως κατά του αυτοκίνητου του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος διατήρησε την ψυχραιμία του κι έσπρωξε τη γυναίκα του στο δάπεδο της «Πακάρ», δίνοντας παράλληλα εντολή στον οδηγό του Ιωάννη Νικολάου να αναπτύξει ταχύτητα για να ξεφύγουν από τους διώκτες τους.

Ο Κουφογιαννάκης εν τω μεταξύ είχε δώσει εντολή στον οδηγό να σταματήσει για να κατέβει από το αυτοκίνητο και να αντεπιτεθεί με το πιστόλι του. Σταμάτησε και το αυτοκίνητο των δολοφόνων οι οποίοι συνέχισαν να τους πυροβολούν. Ο Βενιζέλος κατάλαβε ότι το σταμάτημα του αυτοκινήτου ήταν ριψοκίνδυνος ελιγμός και φώναξε στον οδηγό να φύγει γρήγορα. Τελικά η κίνηση του Κουφογιαννάκη αποδείχθηκε σωτήρια γιατί η «Κάντιλακ» των δραστών αναγκάστηκε να σταματήσει, με αποτέλεσμα να μην προφτάσει έπειτα το αυτοκίνητο του Βενιζέλου, που κατάφερε να διαφύγει με μεγάλη ταχύτητα. Στο ύψος της Φιλοθέης, ο Νικολάου, ο οδηγός του αυτοκινήτου, συνειδητοποίησε ότι είχε σκάσει ένα από τα λάστιχα των πίσω τροχών. Αυτό μείωσε την ταχύτητά τους με αποτέλεσμα οι δολοφόνοι να τους προσεγγίσουν πάλι και να ξαναρχίσουν οι πυροβολισμοί.

Ωστόσο ο οδηγός, έπειτα και από παρότρυνση του Βενιζέλου, κατάφερε για μια ακόμα φορά να διαφύγει των δολοφόνων. Η κατεύθυνση που υπέδειξε ο Βενιζέλος στον οδηγό του ήταν ο «Ερυθρός Σταυρός» καθώς η Ελενα είχε τραυματιστεί.

Ευτυχώς ο Νικολάου κατευθύνθηκε προς τον Ευαγγελισμό, γεγονός που έσωσε τη ζωή όλων, καθώς σύμφωνα με τις καταθέσεις μαρτύρων οι δολοφόνοι είχαν προβλέψει να τους στήσουν ενέδρα στον «Ερυθρό Σταυρό» σε περίπτωση που διέφευγαν.

Σχετικά:
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (Μουρνιές Χανίων, 23 Αυγούστου 1864 – Παρίσι, 18 Μαρτίου 1936) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς της νεότερης Ελλάδας. Πρωταγωνίστησε στην αυτονομία της Κρητικής Πολιτείας και την οριστική ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, συνέβαλε στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, στην είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και στην οργάνωση της χώρας στα πρότυπα αστικού κράτους διατελώντας πάρα πολλές φορές

Ελευθέριος Βενιζέλος-ομιλία στον ελληνικό λαό-1929
Προσέξτε δομή λόγου,τον απολογισμό που κάνει καθώς και το νέο όραμα και την ελπίδα που δίνει για μια καλύτερη Ελλάδα

Καργάκος για Βενιζέλο και Θουκυδίδη!
Aναφέρεται στον πολιτικό-ιστορικό Βενιζέλο και στον στρατιωτικό-ιστορικό θουκυδιδη. ( ο Βενιζέλος είχε κάνει την απόδοση στην νέα ελληνική το έργο του Θουκυδίδη.


===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Σωτήρη Πέτρουλα αηδόνι και λιοντάρι, βουνό και ξαστεριά.

Αρνούμαστε να ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ! Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας από τη δεξιά και την κυβέρνηση της αποσταCiaς Νόβα, Μητσοτάκη (σίβυλλα)

21 Ιούλη 1965, στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρ. Λαδά, η αστυνομία κατόπιν διαταγών του υπουργού δημόσιας τάξης, ναυάρχου Τούμπα, επιτίθεται στους συγκεντρωμένους φοιτητές. Ο 23χρονος αγωνιστής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ,
Σωτήρης Πέτρουλας... πέφτει νεκρός!
------------------------------------------------------------------------------------

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ

Γεννήθηκε το 1943 στη Μάνη από εργατική οικογένεια. Από πολύ μικρός ήταν ευαισθητοποιημένος γύρω από τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, έτσι οργανώνεται στη Νεολαία Ε.Δ.Α. Σαν μαθητής διακρίνεται ιδιαίτερα γι’ αυτό πέτυχε την εισαγωγή του στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε το 1960 με υποτροφία. Στα φοιτητικά του χρόνια εξελίχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Ε.Δ.Α. Πρωταγωνίστησε στα κινήματα της Ελληνικής νεολαίας για τη δημοκρατία. Για πολιτικούς λόγους αποβλήθηκε για ένα χρόνο από τη σχολή. Μέλος της Διοικούσας επιτροπής της Νεολαίας Ε.Δ.Α. ερχόταν σε σύγκρουση με το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε στα πανεπιστήμια με κύριο εκφραστή την Ε.Κ.Ο.Φ. (γνωστός πρωτεργάτης της ο πρώην αρχηγός της Ν.Δ. Μιλτιάδης Έβερτ) αλλά και με το Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας. Στα γεγονότα των Ιουλιανών του 1965 πρωτοστάτησε μέσα από το κίνημα του 114 για Δημοκρατία και Ελευθερία.

Τον Ιούλιο του 1965, που είναι μια περίοδος έντονων πολιτικών ζυμώσεων και αναταραχών, η Δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αμφισβητείται από το νέο βασιλιά Κωνσταντίνο. Η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, αντιλαμβανόμενη τον ανακτορικό ρόλο που παίζει ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Π. Γαρουφαλιάς, ζητάει την αντικατάστασή του αλλά παρεμποδίζεται από τον βασιλιά που υπογράφει το αντίστοιχο Διάταγμα. Ανταλλάσουν πέντε επιστολές και τελικά διαπιστώνεται ότι η κυβέρνηση βρίσκεται υπό βασιλική κηδεμονία. Ο Γ. Παπανδρέου δεν αποδέχεται τον εξευτελισμό και στις 15 Ιουλίου δηλώνει την παραίτησή του. Ο Βασιλιάς δίνει διερευνητική εντολή στο Νόβα για σχηματισμό κυβέρνησης. (Υπουργός Δημόσιας Τάξης ορίστηκε ο Τούμπας, ενώ ο Μητσοτάκης ορίστηκε Υπουργός Συντονισμού).

Η μοιραία νύχτα ήταν η 21η Ιουλίου όπου ο χτυπημένος Σωτήρης Πέτρουλας, συλλαμβάνεται από αστυνομικούς στις 10:00 το βράδυ στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά. Η καταγραφή του χτυπημένου Πέτρουλα, στις 03:00 το πρωί της 22ας Ιουλίου στο Σταθμό Α’ Βοηθειών στην Γ’ Σεπτεμβρίου όπου διαπιστώνεται ο θάνατός του. Ταυτόχρονα ξεκινάει μια μανιώδης προσπάθεια απόκρυψης της αλήθειας και γρήγορης ταφής του πριν ανατείλει ο ήλιος.

Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα γύρω από τις συνθήκες θανάτου του ακόμα και 41 χρόνια μετά…

• Πού βρισκόταν ο Πέτρουλας από τις 10:00μμ που τον παραλαμβάνει η κλούβα μέχρι τις 3:00π.μ που δηλώνεται στο σταθμό Α’ Βοηθειών;
• Είναι τυχαίο ότι αστυνομικοί με στολές γιατρών διαπίστωσαν το θάνατό του;
  
• Γιατί δεν επέτρεψαν σε γιατρούς της οικογένειας Πέτρουλα να κάνουν νεκροψία;
• Η επίσημη κρατική ιατροδικαστική εκδοχή κάνει λόγο για θάνατο από ασφυξία λόγω δακρυγόνου. Πώς όμως εξηγούνται τα ολικά σχισίματα στο λαιμό του που διαπίστωσαν οι δικοί του όταν πήραν το νεκρό; Μήπως ήθελαν να καλύψουν τις μελανιές από πιθανό στραγγαλισμό;
• Είναι αλήθεια ότι είχαν εκδοθεί και αεροπορικά εισιτήρια ώστε να φυγαδευτεί ο νεκρός και να πεταχτεί στη θάλασσα σύμφωνα με μαρτυρία της μάνας;
• Είναι αλήθεια πως είχαν αφαιρεθεί από το νεκρό ο εγκέφαλος και τα πνευμόνια πράγμα που θα αποδείκνυε την πραγματική αιτία θανάτου; Η εκταφή πάντως, όπως μαρτυρεί η μάνα απέδειξε πως το κρανίο του Πέτρουλα είχε δεχθεί ραφή από χειρουργική επέμβαση.
  

Η ιστορία μετά από 41 χρόνια ζητάει επιτέλους να καλύψει τα κενά της… Το χρονικό της δολοφονίας και της ταφής του Πέτρουλα.

Ο μουσικοσυνθέτης και τότε βουλευτής της Αριστεράς Μίκης Θεοδωράκης θυμάται…

Η ΕΦΕΕ κάνει συγκέντρωση το βράδυ στα προπύλαια. Χιλιάδες λαού συγκεντρώνονται ιδιαίτερα νέοι της Αριστεράς και του Κέντρου. Ξεκίνησε μια μαχητική διαδήλωση και πορεία προς την Ομόνοια και από εκεί προς το πολιτικό γραφείο του «πρωθυπουργού». Στο ύψος της Χρ. Λαδά, το πρώτο μεγάλο μπλόκο: Οι αστυνομικές δυνάμεις παραταγμένες εμποδίζουν τη διέλευση, εκεί στη γωνία Σταδίου και Χρήστου Λαδά ένας 23χρονος φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής, ο Σωτήρης Πέτρουλας, μαχητικό στέλεχος της Αριστεράς, πέφτει νεκρός από τα δακρυγόνα. Είναι χτυπημένος στο κεφάλι, οι αστυνομικοί θα προσπαθήσουν μετά να πείσουν ότι πέθανε από ασφυξία: Πέφτοντας στην άσφαλτο πνίγηκε από τα αέρια… Οι συγκρούσεις συνεχίζονται ως τα μεσάνυχτα ενώ ο φοιτητής μεταφέρεται στο Σταθμό Α’ Βοηθειών. Είναι νεκρός. Δεκάδες τραυματίες γύρω γύρω, αλλά ο Σωτήρης Πέτρουλας είναι νεκρός, η «κυβέρνηση» βάφτηκε στο αίμα.

Η ΕΔΑ απαιτεί να φύγει η «κυβέρνηση της προδοσίας και του αίματος», που «είναι πια έκπτωτος», και να σχηματίσει άλλη από τη «δημοκρατική πλειοψηφία της Βουλής». Ο Γ. Παπανδρέου δηλώνει ότι «η κυβέρνησις Νόβα δεν ηρκέσθη να είναι κυβέρνησις προδοσίας. Έγινε και κυβέρνησις αίματος» και «πρέπει να εξαφανισθή από προσώπου γης και να λογοδοτήση δια τα εγκλήματά της ».

Και ο «πρωθυπουργός» Νόβας έχοντας χάσει κάθε έλεγχο, χαρακτηρίζει την Ε.Κ και τον Γ. Παπανδρέου «αντιπολίτευσιν αίματος και ηθικόν αυτουργόν των συμβαινόντων».

Εκείνο το βράδυ ο Σωτήρης Πέτρουλαςπέρασε στην Ιστορία…

“Χτύπησαν το Σωτήρη” Ο Μίκης Θεοδωράκης:

«(…) Η οικογένεια του Σωτήρη Πέτρουλα είχε 17 νεκρούς. Και μια νύχτα που μπήκαν στο σπίτι του για να σφάξουν τους γονείς του, αυτοί τον πήραν στη μια μασχάλη, ήταν τότε μωρό, πήδηξαν από το παράθυρο και σώθηκαν. Φυσικά ο φασισμός δεν χόρτασε με τόσο αίμα. Παραμόνευε είκοσι χρόνια το μωρό, που μεγάλωσε και έγινε ένας ξανθός νέος. Και μια ζεστή νύχτα του Ιούλη του 1965 όρμησε και τον άρπαξε, μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Δύο λεπτά πιο πριν, τον είχα μέσα στα μάτια μου. Τον καμάρωνα, καθώς με χιλιάδες νέους ανέβαινε τραγουδώντας την οδό Πανεπιστημίου. Ήταν ψηλός, γερός, ανήσυχος. Πώς μπορούσε να μη μιλά, να μη χαμογελά, να μην τραγουδά, να μην ανασαίνει;

- Χτύπησαν το Σωτήρη…

Τρέχω στον «Ευαγγελισμό». Οι διάδρομοι, γεμάτοι τραυματίες, τα χειρουργεία γεμάτα. Συγγενείς, φίλοι, αστυνομικοί. Ανεβαίνω τους θαλάμους, όπου βρίσκονται οι βαριά τραυματισμένοι. Μια κοπέλα βογγάει, μόλις με βλέπει μου λέει ξεχνώντας τους πόνους της:

- Τον έχουν στο νεκροθάλαμο. Εκεί.

Τρέχω, ανοίγω την πόρτα μέσα στο νεκρικό φως διακρίνω ένα τραπέζι άδειο.

- Τον Πήραν!

- Που τον πήγαν;

Πηγαίνω στα γραφεία της Αυγής (εφημερίδα).

- Πάνω από διακόσιοι βαριά τραυματισμένοι.

Τον Πέτρουλα τον εξαφάνισαν…

- Έξω δεν μπορείς να περπατήσεις. Οι δρόμοι έγιναν γιομάτοι δακρυγόνα…

Όλη τη νύχτα γύριζα από σπίτι σε σπίτι, από συνοικία σε συνοικία…»

“Ετοιμάζονται να τον θάψουν κρυφά”

22 ΙΟΥΛΙΟΥ. Η Αθήνα ξυπνάει με την εικόνα του νεκρού φοιτητή παντού. Οι εφημερίδες βγαίνουν με εντυπωσιακούς τίτλους. Τα πράγματα αγριεύουν…

Ο Μίκης θυμάται πως του τηλεφώνησαν στο σπίτι: Του είπαν να πάει στο νεκροταφείο γιατί ετοιμάζονταν να τον θάψουν κρυφά! Φτάνοντας στο νεκροταφείο παντού υπήρχαν αστυνομικοί, αρχικά του απαγορεύουν την είσοδο, στη συνέχεια όμως προχωράει και δεν τολμούν να τον αγγίξουν. Είναι βουλευτής. Συνομιλεί με τον εισαγγελέα που βρίσκεται εκεί και του ζητά εξηγήσεις, γιατί επεδίωξαν να θάψουν κρυφά τον φοιτητή Πέτρουλα. Είχαν εντολή από τον υπουργό Τούμπα να μην τον δει κανείς ούτε καν οι δικοί του. Του ζητάει την παραίτησή του γιατί η διαταγή αυτή δεν ήταν μόνο παράνομη, αλλά ανόσια και απάνθρωπη.

Μαζεύεται πλήθος κόσμου, κυρίως φοιτητές όμως οι αστυνομικοί είναι πολλοί. Είναι αποφασισμένοι να χτυπηθούν με τους αστυνομικούς. Ακούγονται φωνές και συνθήματα.

Κατά το μεσημέρι έρχεται η διαταγή: «Ο νεκρός θα μεταφερθεί στο νεκροτομείο και από εκεί θα παραδοθεί στους δικούς τους για να ταφεί».

“Ο νεκρός ανήκει πια στο λαό του”

Σαν τα ρυάκια ξεχύνεται ο κόσμος προς το σπίτι του Πέτρουλα, που βρίσκεται σε μια μακρινή συνοικία. Φοιτητές, φοιτήτριες του πάνε λουλούδια, μάνες χαροκαμένες του πάνε τα δάκρυά τους, ηλιοψημένοι εργάτες υψώνουν τις γροθιές τους. Όλοι ζητούν εκδίκηση! Ο θρήνος της μάνας βαστά όλη τη νύχτα…

Την ίδια ώρα στα γραφεία της «Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη», συνεδριάζουμε ασταμάτητα, πρέπει να λυθούν όλα τα προβλήματα της αυριανής κηδείας.

(…) Η αίθουσα είναι γιομάτη καπνούς, τα τραπεζάκια γιομάτα καφέδες. Νιώθουμε τις φτερούγες του Πέτρουλα ν’ αναδεύουν τον αέρα. Την ώρα που μιλούν οι σύντροφοι, το χέρι μου τρέχει πάνω σ’ ένα άσπρο χαρτί. Γραμμές, σχήματα αφηρημένα και ξαφνικά:

«Σωτήρη Πέτρουλα σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η Λευτεριά. Σωτήρη Πέτρουλα αηδόνι και λιοντάρι, βουνό και ξαστεριά. Σωτήρη Πέτρουλα οδήγα το λαό σου, οδήγα μας μπροστά…

(…) Στρατιά ολόκληρη ηρώων προχωρεί. Ηλέκτρα, Ναπολέων Σουκατζίδης με τους διακόσιους της Καισαριανής, Βασίλης Ζάννος, Παύλος Παπαμερκουρίου. Πάνω από πενήντα χιλιάδες ήρωες εκτελεσμένοι. Νίκος Μπελογιάννης, Νικηφόρος και άλλοι φοιτητές, Γρηγόρης Λαμπράκης. Και τώρα, ο Σωτήρης Πέτρουλας. Ατελείωτη η στρατιά των ηρώων μας δείχνει το σωστό δρόμο:

«Μάρτυρες, ήρωες οδηγούνε, τα γαλάζια μάτια σου μας καλούνε».

pasp-oikonomikou.gr Τελευταία ανανέωση ( 24.07.07 )

Επιμέλεια: Παπαδάκης Μάριος

==============================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"