Σκέψεις και παρατηρήσεις για το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη
«Ο τελευταίος πειρασμός» (εκδ. Καζαντζάκη).
Στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο και στην επί του Όρους ομιλία του Ιησού υπάρχει ένα απόσπασμα (5,17) που αναφέρει: 17 Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι.
Ὁ παλαιὸς νόμος καὶ ὁ νόμος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ο μαθητής φαντάζεται να καταλύουν το υπάρχον εβραϊκό ιερατείο για να στήσουν στη θέση του άλλο δικό τους και σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, να χτίσουν νέες συναγωγές και να φτιάξουν νέους νόμους, αναγκάζοντας τον ίδιο τον Δάσκαλο να τον επιπλήξει υψώνοντας τη φωνή του και λέγοντάς του πως
«Έτσι σταυρώνεις το πνέμα, Ιάκωβε…», για να λάβει ως αντίλογο πως «… Έτσι μονάχα το πνέμα δε θα μπορεί να γίνει αέρας και να φύγει Αυτό για τη δουλειά μας, φτάνει, ραβή…»
Ο αγωνιζόμενος και ιδεολόγος άνθρωπος απ’ τη μια μεριά και ο ρεαλιστής και οπορτουνιστής απ' την άλλη.
